คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ทำไมถึงรักฉัน(อิจิxลู)1
เรื่องทำไมถึงรักฉัน(อิจิxลู)
ฝนตก
ใช่แล้วตอนนี้ฝนกำลังตก ซ้ำยังตกหนักอีกตั้งหาก ถ้าเป็นปกติแล้วละก็เค้าคงเบื่อจนทนไม่ไหว ที่ต้องมาติดแหงกที่ป้ายรถเมล์อยู่อย่างนี้ อาจจะเดินดุ่ยๆกลับบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอดเต็มที่ก็เป็นแค่หวัดเฉยๆบ้านก็เปิดคลินิกอยู่แล้วจะกลัวอะไรกะอีแค่หวัด อย่าเป็นแค่หวัดนกก็พอc]h;
แต่วันนี้ก็ไม่ได้ทำ
ร่างบางของหญิงสาวกอดตัวเองบรรเทาอาการหนาวที่เข้ามาครอบคลุมร่างกายอันสืบเนื่องมาจากฝนที่ตกลงมาติดต่อกันแบบไม่ลืมหูลืมตา การกระทำที่ทำเอาคนอยู่ใกล้ชักสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะถอดเสื้อนอกของตัวเองโยนให้กับหญิงสาวที่สั่นเป็นลูกนก
“เอาเสื้อสกปรกนายมาโยนใส่ชั้นทำไม”
น่าน
ดูแม่คุณมาว่าเสื้อเค้าสกปรกซะงั้น
อิจิโกะกัดฟันทำเป็นเป็นเมินกับคำพูดของคนนิสัยไม่ดี ไอ้ที่เค้าต้องมานั่งนับสายฝนเล่นอยู่นี้ไม่ใช้เพราะเธอรึไง เดี๋ยวก็ปล่อยให้อยู่คนเดียวซะให้เข็ด
“เอาเสื้อนายคืนไป”
ลูเคียยืนเสื้อคืนเจ้าของอย่างรังเกียจรังงอนไม่เห็นความดีของคนที่เสียสละแม้แต่น้อย อาการที่ทำเอาคนเสียสละแทบจี๊ดขึ้นสมอง ตาสีเหลืองอำพันนั้นมีไฟกรุ่นๆด้วยไฟโมโห ชนิดที่ว่าถ้าลูเคียเป็นผุ้ชายป่านนี้โดนตีนไปแล้วยังไงยังงั้น
“เธอแน่ใจแล้วใช่ไมว่าจะไม่ยอมใส่นะ”
“ใช่”
ลูเคียตอบคำถามแบบแน่ใจเต็มร้อย ใบหน้าหวานนั้นก็เชิดขึ้นแบบคนเอาแต่ใจ อาการที่ทำเอาชายหนุ่มบอกได้อย่างเดียวว่า
หมั่นไส้โว๊ย
“ได้แล้วเธอจะรู้สึก”
“รู้สึกว่าดูดียิ่งขึ้นนะเหรอ”
ลูเคียยิ้มอย่างมั่นใจว่าอีกฝ่ายทำอะรตัวเองไม่ได้แน่นอน อิจิโกะนั้นก็มองเสื้อในมือของตัวเองก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
“ปล่อยนะตาบ้า ปล่อย อย่าเข้ามาใกล้ชั้นออกไป”
ลูเคียโวยวายเสียงดังลั่น เสียงโวยวายที่ปรกติคงเรียกคนให้มาช่วยไม่ได้ไม่มากก็น้อย แต่ว่าไม่ใช้วันนี้และตอนนี้ เพราะเสียงสายฝนนั้นกลบเสียงหวานไปจนหมด
อย่าว่าแต่คนมาช่วยเลย แค่คนที่จะมาเห็นเหตุการณ์ได้นั้นยังยากเสียยิ่งกว่ายาก
“เอาล่ะ เรียบร้อย ถ้าเธอถอดเจอดีแน่”
อิจิโกะคาดโทษคนจอมโวยวายเอาไว้ ก่อนจะปาดเหงื่อให้ตัวเองที่ได้มาจากการใช้พลังงานเกิดเหตุที่ต้องบังคับคนข้างๆ ให้ยอมใส่เสื้อนอกของเค้า ทั้งๆที่คนเสียบเปรียบก็คือเค้าแท้ๆ แต่ยังต้องมาออกแรงอีก
แย่ เสียเปรียบชัดๆ
“อีตาโรคบ้า อีตาโรคจิต”
ลูเคียชี้นิ้วด่าคนหวังดีแบบไม่ยั้ง พร้อมกับถอยออกห่างอย่างกลัวว่าประวัติศาสตร์นั้นจะซ้ำรอยเดิม การกระทำที่ทำเอาอิจิโกะส่งสายตาขวางๆไปให้คนปากไม่ดี
ท่องเอาไว้อิจิโกะนั้นนะผู้หญิง
แกมันลูกผู้ชายห้ามรังแกผู้หญิง
เย็นเอาไว้พวก เย็นเอาไว้
อิจิโกะข่มใจตัวเอง ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น ทำเอาลูเคียนั้นด่าต่อไม่ออก ปากที่เคยจะพูดอะไรต่อนั้นเงียบสนิท ได้แต่นั่งเงียบๆ ตาสีม่วงใสนั้นได้แต่แอบมองอีกฝ่ายเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดด้วย
หรือหมอนี้จะโกรธที่เธอว่า
ก็มันตกใจนี้นาก็เห็นในห้องไม่เคยคุยด้วยกันเลยซักครั้ง
ลูเคียเริ่มไม่แน่ใจจะพูดขอโทษออกไปก็กลัวเสียฟอร์ม แต่ถ้าจะไม่พูดอะไรเลยก็รู้สึกผิดอยู่นิดๆ ก็ไหนๆอุตสาห์ถอดเสื้อมาให้เธอใส่นี้นา
******************************************************************************
ฟิคสั้นตามสัญญานะจ๊ะ แต่ยังไม่จบ เป็นไงก็เม้นบอกนะ
ความคิดเห็น