คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : โอ้ ความคิดของบรรดาคุณเรียวกะ
นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่ดูน่าเกรงขาม เส้นผมสีดำยาวจนถึงไหล่ ใบหน้าคมคายที่ดูคุ้นเคย ผิวขาวราวกับน้ำนมที่คุ้นตา ไม่ว่าจะมองมุมไหนคนตรงหน้านี้ก็เหมือนกับท่านพี่เบียคุยะไม่มีผิวเพี้ยน
เป็นไปไม่ได้
ไม่ใช้แน่นอนท่านพี่จะมาอยู่นี้ได้ยังไง
ลูเคียคิดกลับไปกลับมาอย่างสับสน กับคนตรงหน้าที่มาแนะนำตัวว่าเป็นอาจารย์อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนเหมือนกันได้ขนาดนั้น เพราะยังไงคนอย่างท่านพี่คงไม่มีทางมาประจำอยู่ที่โลกมนุษย์แน่ๆ แถมยังใช้ร่างสำรองอีก
ทำไมมันเหมือนกันขนาดนี้เนี่ย
บรรดาเรียวกะทั้งหลายพากันมองคนที่แนะนำตัวอยู่ตรงหน้าทุกซอกทุกมุม พยายามสำรวจทางสายตาที่จะหาข้อแตกต่างระหว่างคนที่กำลังพูดกับหัวหน้าหน่วยหกแห่งสิบสามหน่วยพิทักษ์ แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่เห็นข้อแตกต่างเลยแม้แต่น้อย
‘สงสัยหมอนี้ชาติแล้วๆๆๆเป็นฝาแฝดกับเจ้าเบียคุยะมั้งหน้าเลยเหมือนกัน หมอนี้มันชิงมาเกิดก่อนเลยเป็นมนุษย์’
อิจิโกะหาข้อสรุปเอาง่ายๆเพราะยังไงคนอย่างหมอนั่นไม่มีทางมาโลกมนุษย์ในร่างสำรองแน่นอน ถ้าไม่จริงให้เค้าไม่ได้เป็นแฟนกับลูเคียเลยเอ้า
เฮ้ย ตอนนี้แกก็ไม่ได้เป็นแฟนเค้านี้ว่า
ตอนนี้ไม่ใช้ แต่อนาคตก็ไม่แน่
‘หรือว่าจะเป็นผมเกี่ยวข้อกับอนุวิณญาณ บลา บลา บลา’
อิชิตะขยับแว่นอย่างเคร่งเครียดบรรดาทฤษฎีทั้งหลายเลยหลั่งไลเข้ามาในหัว ทำเอาคนนั่งขางเลยร้องจ๊ากจากพลังบางอย่างที่กำลังไหลพร่วนรอบๆตัวอัจฉริยะ
‘นี้อาจเป็นลุกคนละแม่กับคุณคุจิกิคนพี่แน่ๆ ใช้แล้ว คุณพ่อของคุณคุจิกิต้องหลงรักมนุษย์แล้วไม่อาจอยู่ด้วยกันได้เลยมีลูกหนึ่งคนคือคุณทาชินิ หน้าของคุณคุจิกิกับทุทาชินิเลยเหมือนกันอย่างกับแกะ ใช่แล้วโอ้ความรักช่างโหดร้าย’
โอโนะอุเอะเริ่มน้ำตาซึมกับบทความรักอันยิ่งใหญ่(ที่คิดเอง) ชนิดที่กู่ไม่กลับ เอาอะไรมาฉุดก็เอาไม่อยู่
คุณทาชินิ คุณคุจิกิน่าสงสาร
‘เหมือน เหมือนกันมากแต่ช่างมันเถอะ’
แซ๊ดคิดอย่าง่ายๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาสนใจหนังสือในมือต่อ
“ขอโทษนะครับคุณคุจิกิใช่ไหมครับ”
ไคยะอ่านชื่อของลูเคียอย่างไม่มั่นใจ ทำเอาคนที่ถูกเรียกนั้นถึงกับสะดุ้งไม่น้อย
“เอ่อ ค่ะ”
ลูเคียรวบรวมสติตอบตามแบบอย่างมนุษย์ บรรดาเรียวกะทั้งหลายที่อยู่ในโลกส่วนตัวนั้นมองไปที่คนถามทันที่เพื่อหยั่งเชิง ไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร ชนิดว่ามีอะไรลุยทันที่
“หน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่าครับ ผมเห็นคุณมองหน้าผมตั้งแต่เข้ามาแล้ว”
ไคยะถามหญิงสาวหน้าตาย บรรยากาศตึงเครียดเข้ามาครอบคลุมห้อง ลูเคียอึกอักไม่รู้ว่าจะพูดยังไง เพราะมันเป็นความจริง ด้วยความที่คนตรงหน้าเหมือนกับใครบ้างคนที่โซโซไซตี้มากทำให้เธอมองอย่างไม่วางตา คำพูดที่อีกฝ่ายพูดมานั่นไม่เข้าหัวแม้แต่น้อย
“คุณเป็นครู ผมเป็นนักเรียนเวล่าสอนพวกผมก็ต้องมองหน้าซิครับ”
อิจิดกะตอบแทนลูเคียที่เงียบไป นัยน์ตาสีส้มนั้นสบกับอีกฝ่ายอย่างไม่มีหลบแม้แต่น้อย
“ผมว่าผมถามคุณคุจิกินะครับ ไม่ใช้ถามคุณ” ไคยะเว้นวรรคไปราวกับจะถามชื่อคนที่พูดสวมออกมา
“คุโรซากิ คุโรซากิ อิจิโกะ”
อิจิโกะบอกชื่อตัวเองอย่างไม่มีกลัวแม้แต่น้อย ต่างฝ่ายต่างมองตากันชนิดไม่มีหลบเลยแม้แต่น้อย ราวกับจะประกาศศึก
“คุณคุจิกิ คอมพิวเตอร์เข้ามาในญี่ปุ่นครั้งแรกเมื่อไร”
ไคยะหันมาถามหญิงสาว คำถามที่ทำเอาลูเคียแทบจะเอามือกุมขมับ ก็เธอไม่ได้ฟังที่ครูหนุ่มพูดแม้แต่น้อยคำถามที่ควรจะง่ายเลยมายาก ซ้ำไอ้คอมพิวเตอร์เนี่ยมันเป็นอะไรเธอยังไม่รู้จักเลย
“อะ เอ่อ คือ”
กิ้ง ก๋อง ก้อง ก๋อง ก๋อง ก้อง ก้อง กิ้ง
เสียงออนดังขึ้น เสียงออนที่ลูเคียดีใจจนแทบอยาดกระโดดกอดเสียงออนที่ให้รู้แล้วรู้รอด หมอเวลาแล้วเธอรอดแล้ว
“หมดเวลาจนได้ คุณคุจิกิเย็นวันนี้ไปหาผมเพื่อรับโทษด้วย”
ไคยะพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้อง คำพูดทิ้งท้ายที่ทำเอาหัวใจที่พองโตของลูเคียต้องหุบลงอย่างทันที่ราวกับลูกโป่งโดนเข็มเจาะ
อยู่เย็น ไม่จริงนะ ข้าเนี้ยนะ
ความคิดเห็น