คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มแรกของสายสัมพันธ์
หนาว
หนาวเป็นบ้า
ฝนตกลงมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
ลูเคียที่เริ่มมีสติหลังจากมานอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ที่ไม่รู้ว่าฝนตกมาตั้งแต่เมื่อไร แต่ร่างกายนั้นกลับหนักไปหมด ดูท่าเธอคงจะนอนตากฝนไม่รู้เรื่องมานานพอสมควรร่างกายถึงได้เป็นแบบนี้
ตาก็พร่าไปหมดจากสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย
ตัวก็หนักจนลุกไม่ขึ้น
ถ้าคนอื่นเห็นเข้าคงพากันหัวเราะน่าดู
แต่ไม่ว่าหัวจะสั่งการยังไง ร่างกายกลับทรยศไม่ทำตามคำสั่ง หนังตานั้นก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เห็นเพียงเงาของใครบ้างคนที่กำลังเข้ามาใกล้ แต่ยังไม่ทันเห็นหน้าของอีกฝ่ายตานั้นก็ปิดสนิทลงซะก่อน
ร้อน
ที่นี้ที่ไหนเนี่ย
หนังตาขยับหมายจะลืมตาขึ้น แต่ด้วยพิษไข้ที่เกิดจากการนอนกลางสายฝน ทำให้ลูเคียนั้นลืมตาไม่ขึ้น แต่ยังไม่ทันไรก็รับรู้ถึงสัมผัสเย็นๆ ที่ลากไปทั่วใบหน้า ลำคอไปจนถึงแขนทั้งสองข้าง สัมผัสเย็นๆที่ลดอาการร้อนจากพิษไข้ได้เป็นอย่างดี การกระทำที่แสนอ่อนโยน เบามือซะจนคนป่วยนั้นอยากจะหลับต่อ คำถามที่เคยอยากรู้นั้นกลับไม่อยากจะรู้อีกแล้ว
หมับ
มือใหญ่วางทามทับบนหน้าผากของคนป่วยหมายจะวัดอุณหภูมิในร่างกายของหญิงสาว สัมผัสอุ่นๆจากฝามือใหญ่นั้นทำเอาคนป่วยชักเคลิ้มจากความอบอุ่นที่ได้รับ มือเล็กนั้นเอื้อมไปจับมือใหญ่ของคนวัดไข้มาแนบที่แก้มของตัวเองอย่างเอาแต่ใจ ทำเอาคนที่ถูกยึดมือไปนั้นถึงกับพูดอะไรไม่ออกได้แต่เรียกชื่อของคนที่กระทำการอุกอาจ
“ลูเคีย ปล่อยมือ”
“ไม่อ้าว ข้าของยืมมือก่อน มือเจ้าอุ่นดีข้าชอบ”
คำพูดที่เอแต่ใจของคนป่วยทำเอาคนไม่ป่วยนั้นฟันธงได้ทันที่ ว่าสาวน้อยตรงหน้าเป็นอย่างนี้เพราะพิษไข้ชัวร์
“ลูเคีย ปล่อยมือข้าเถอะ”
เสียงทุ้มเอ่ยถ้อยคำอย่างอ่อนโยน เสียงที่ฟังดูคุ้นหูแต่กลับจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใคร เสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ
ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่กระทบอยู่แถวใบหน้า
อุ๊บ
คนป่วยที่กำลังจะอ้าปากพูดนั้นยังไม่ทันได้กล่าวอะไรสักคำ ก็มีอะไรบ้างอย่างมาปิดปากไว้ซะก่อน อะไรบ้างอย่างที่ร้อนราวกับเปลวไฟแต่กลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
ไม่รู้ว่าเวลาเนิ่นนานไปเท่าไร แต่สติคนป่วยนั้นก็เริ่มเลือนรางลงไปเรื่อยๆ สิ่งสุดท้ายที่รับรู้ได้ถึงกลิ่นอะไรบ้างอย่างที่เข้ามาแตะจมูก
กลิ่นหอมของดอกไม้
“ท่านลูเคียค่ะ ท่านลูเคีย”
สาวใช้ประจำตระกูลคุจิกิเขย่าตัวผู้เป็นนายเบาๆ ทำให้คนที่หลับนั้นเริ่มที่จะรู้สึกตัว
“อ้าว นี้เช้าแล้วเหรอ ทำไมข้าปวดหัวอย่างนี้เนี่ย”
ลูเคียขมวดคิ้วขมวดคิ้ว มือก็กุมหัวตัวเองไว้ คิ้วก็ขมวดอย่างงุนงง
ทำไมถึงปวดหัวอย่างนี้เนี้ย
จำได้ว่าเมื่อวานนี้ ข้าเผลอหลับไปแล้วฝนตกลงมานี้นา
“ท่านลูเคียค่ะ ให้ข้าไปจัดยาให้มั๊ยค่ะ”
สาวใช้เสนอตัวเมื่อเห็นว่าคนเป็นนายนั้นยังกุมตัวตัวเองอยู่
“เอ่อ เจ้านะรู้มั๊ยว่าข้ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไงนะ”
คำถามที่ทำเอาคนถูกถามงง แต่สาวใช้ยังไม่ทันได้เอ่ยปากปฏิเสธ คนถามนั้นก็ตัดบทซะเองก่อน
“ช่างเถอะ ข้าไม่อยากรู้แล้ว ว่าแต่เจ้าไปเอายามาให้ข้าเร็วๆๆหน่อยได้รึเปล่า ข้าต้องรีบไปเข้าหน่วย”
“ค่ะ ขอตัวนะค่ะ”
สาวใช้โค้งคำนับก่อนจะเดินจากไป ลูเคียลุกขึ้นขึ้นมาขยับเนื้อขยับตัวเตรียมอาบน้ำ แต่พอเหลือบไปที่กระจกอยู่ข้างๆนั้นตานั้นก็เบิกกว้างขึ้นมา
ก่อนเราหลับเราใส่ชุดยมทูต
เราไม่ได้ใส่ชุดยมทูตนี้
ใครมาเปลี่ยนชุดให้เราล่ะ
ความคิดเห็น