คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอน รับผิดชอบ 100%
ตอน รับผิดชอบ
“หน่อมแน้มสุดๆ”
“ข ขะ ขอ..”ระหว่างจินยองบ่น คนป่วยก็ฟื้นขึ้นมา
“อะไร”จินยองพูดตะคอก
“นะ ..น้ำ ขอน้ำหน่อย”มาร์คพูดเสียงแหบ
“เอาเองดิ๊ พิการป้ะ”จินยองกอดอกพูดอย่างเซงๆ
“น้ำ น้ำ”มาร์คอย่างเรียกน้ำอยู่เหมือนเดิม จินยองทำปากจิ้ดจั๊ด
“โว้ย น่าเบื่อที่สุด”
“เอ้า”จินยองยื่นแก้วให้คนตรงหน้า แต่ไร้แววที่มาร์คจะลุกขึ้นมาดื่มเองได้ แค่ขยับแขนตอนนี้ยังไม่มีแรงเลยครับ
“โธ่เว้ย ทำไมซวยอย่างนี้ว่ะไอ่จินยอง”จินยองบ่นกับตัวเองเบา ๆ แล้วเข้าไปประคองมารคลุกขึ้นมา แล้วป้อนน้ำอย่างช่วยไม่ได้
“พอยัง”มาร์คพยักหน้าเบาๆ เด็กแสบวางแก้วน้ำแล้วจับคนป่วยให้นอนลง
“อ่อนแอจริงๆ”มาร์คขมวดคิ้วจ้องเด็กแสบ
“ทำไม มองหน้าหาเรื่องหรอ”
“โด่!!!! คิดว่าจะแน่”เมื่อเห็นมาร์คนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เค้าก็ทำปากยื่นปากยาวกวนทีนตามเรื่อง
มาร์คก็ยังมองเด็กแสบนิ่งๆ เค้าไม่มีแรงที่จะไปต่อกรกับใครหรอกครับ แค่พูดยังจะไม่มีแรงเลย อยู่ๆก็รู้สึกอยากจะ...
“แอวะ อ้วก”มาร์คอาเจียนออกมา
“เฮ้ย!!!”จินยองรีบหากระโถนมารองไว้ทัน พร้อมกับพยุงตัวมาร์คให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลอีกมือก็กดกริ่งเรียกหมอ
“คนไข้เป็นไรค่ะ”คุณพยาบาลถามทันทีที่วิ่งเข้ามา
“อยู่ๆก็อาเจียนออกมาครับ”
“อ้วก กก ”
“แหวะ อี๋”ไอ่บ้านี่ สกปรกมากเลย เสื้อผม เสื้อโผ้มมมมมม ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วยเอางัยละที่นี้ ผมอยากจะกระโดดเตะฟรีคิกนายนี่มาก บอกเลย
หลังจากคุณพยาบาลจัดการอ้วกหมอนั่นเสร็จ ก็สั่งผมให้เฝ้าคนไข้ให้ดี มีอะไรให้รีบแจ้งทันที แล้วก็รีบขอตัวออกไปดูคนไข้คนอื่นต่อ เฮ้ยแล้วเสื้อผมอ้ะ!
“นายนี่มันจริงๆเลยนะ”ผมหันไปบ่นคนป่วยที่นอนทำหน้านิ่งอยู่
“ชั้นแบบนี้เพราะใครกันล่ะ”โอ้ะ! มีแรงเถียงแล้วหนิ ถึงเสียง จะเบาไปหน่อยก็เหอะ
“มีหลักฐานหรอห้ะ อย่ามากล่าวหากันชุ่ยๆนะโว่ย”มาร์คหันหน้ามามองจินยองแวบนึง แล้วก็กลับไปจ้องที่ทีวี ขี้เกียจเถียงตอนนี้เค้ายังไม่แรงมากพอ
พรึ่บบบบบ!!!
จินยองปิดทีวีที่มาร์คดูอยู่
“พักผ่อน หมอบอกให้นายพักผ่อนไม่ได้ยินหรอ”มาร์คหันมาจ้องหน้าด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“แล้วแต่นะ ถ้าอยากดูก็ลุกขึ้นไปเปิดเองละกัน”จินยองพูดเสร็จก็โยนรีโมทไปที่โซฟา พร้อมกับเดินออกไปข้างนอก
“ไปไหน”
“ซักอ้วกหมา”จินยองชี้ไปที่เสื้อ
ปัง!!! เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างเด็กแสบที่หายไปจากห้อง
“เฮ้อ”ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ อดทนไว้มาร์คคึ อดทนไว้ รอนายหายดีก่อน
ปัง!!!
เด็กนั่นกลับมาพร้อมกับดึงผ้าห่มไปจากตัวเค้า
“เฮ้ย”
“ยืมแป้บ”จินยองจัดการถอดเสื้อที่เปื้อนอ้วกออก แล้วเอาผ้าห่มมาคุมตัวเหมือนผ้าคุมแบทแมน
“ไปงี้ดีป่าววะ”
“หรือแบบนี้ดี”จินยองเอาผ้าห่มมานุ่งกระโจมอกแบบผู้หญิง
“ฮึๆคิกๆๆ”มาร์คนอนดู ทุกการกระทำของเจ้าเด็กแสบนี่ก็อดหัวเราะไม่ได้
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ”จินยองหันมามองมาร์คที่นอนหัวเราะเค้าอยู่
“ป่าว ฮะแอ่กๆๆๆ”มาร์คไอออกมา
“สมน้ำหน้า ฮ้าๆๆ”จินยองหัวเราะชอบใจ
“น้ำ ขอน้ำ”
“เอ้า”จินยองยื่นน้ำมาจ่อที่ปากคนตรงหน้า
“ขอบใจ”มาร์คเอ่ยเบาๆ พร้อมกับจ้องรอยแดงที่หน้าอกจินยอง ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นรอยที่เค้าได้ทำไว้เมื่อเช้าแหละ ทำให้เผือยกยิ้มขึ้นเล็กอย่างอดไม่ได้
“ยิ้มไร”ใครยิ้ม นี่ผมยิ้มหรอ มาร์คคิด
“ป่าว”ก็เห็นว่ายิ้มอยู่ ยังจะมาเถียง จินยองคิด
“นายจะออกไปอย่างนี้หรอ”มาร์คมองสภาพจินยองถอดเสื้อแล้วเอาผ้าห่มพาดคอไว้ ออกไปข้างนอกคนทั้งโรงพยาบาลจะไม่คิดว่าบ้าหรอ
“อืม ทำไม?”
มาร์คส่ายหัวเป็นคำตอบว่า ไม่มีอะไร ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วย พูดไปเดี๋ยวเด็กนี่ก็เถียงเค้าอีก เค้าไม่มีแรง ตอนนี้อยากนอนมาก คิดแล้วมาร์คก็หลับตาลง
“ชิ”เด็กแสบยกมือขึ้นมาทำท่าจะทุบคนตรงหน้า อย่างหมั่นไส้ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเดินออกไปซักเสื้อ (ด้วยชุดแบทแมน)
หลังจากเอาเสื้อไปซักแล้วรอจนเสื้อแห้งจินยอง
“ห้าวววว”จินยองหาว แล้วบิดไปมาหลังจากนั่งเล่นเกมส์มาหลายชั่วโมง ตี่สี่แล้ว นายคงจะไม่เป็นไรแล้วมั้งหลับสบายขนาดนี้ ชั้นง่วงแล้วอ้ะ
“คุณพยาบาลครับ ผมเฝ้าคนไข้อย่างดีที่สุดแล้วนะครับ เพราะฉะนั้นผมควรนอนได้แล้ว ”จินยองเอ่ยเบาๆกับตัวเอง
“อย่าทะลึ่งเป็นไรตอนที่ชั้นหลับละ ไอ่โรคจิต”พูดเสร็จก็ล้มตัวลงและเผลอหลับไป
ผ่านไปหลายชั่วโมงจนถึงเกือบประมาณเที่ยงวัน มาร์คค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากนอนยาวตั้งแต่หัวค่ำ ลุกขึ้นบิดไล่ความขี้เกียจออกไปจากตัว ก็ต้องแปลกใจที่มีผ้าห่มอยู่บนตัวเค้า ที่จำได้เมื่อคืนเค้าไม่ห่มผ้าห่มนี่นา หันไปมองเด็กแสบที่ตอนนี้หลับปุ๋ยอยู่ที่โซฟา
“ฮึ อย่าน้อยก็ยังมีข้อดีบ้างสินะ”มาร์คพูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ตอนหลับนี่ก็น่ารักดีนะ แก้มกลมๆ อีกทั้งปากงอนๆที่คอยเอาแต่แซะคนอื่นไปทั่วนั่น ฮึ เหมือนลูกแมวน้อยๆเลยนะ น่าจับฟัดชะมัด!
เดี๋ยว!มาร์ค นายคิดอะไร? มาร์คส่ายหน้าเบาๆ สงสัยจะเป็นเพราะป่วยอยู่แน่ๆ
แต่ก่อนที่จะคิดอะไรมาร์คก็สังเกตว่าห้องเค้ามันเต็มไปด้วยซองขนม ลูกอม และอะไรอื่นๆอยู่เกลื่อนกลาดเต็มห้อง ทำไมเที่ยงป่านี้แล้วยังไม่ตื่น มาเฝ้ารึมานอนกันแน่เด็กแสบเอ้ย
“เด็กนี่ มันเด็กจริงๆเลย”พูดพร้อมจับซองขนมข้างเตียงไปวางที่ชั้นใกล้ๆ สงสัยจะเอามานั่งกินตรงนี้ด้วย
มาร์คค่อยเทน้ำอย่างเบามือ เพราะกลัวเด็กน้อยจะตื่น ทำไมต้องไปกลัวเด็กนี่ตื่นกันด้วยนะ ทั้งๆที่เค้าควรจะโกรธแต่พอเห็นเด็กนั่นนอนหลับปุ๋ยกลับเกรงใจซะงั้น
มาร์คหันไปมองเด็กนั่นอีกที ทำอะไรให้เต็มโต๊ะ ห้องก็รกมาก นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่ที่บ้าน มาร์คแอบบ่นเด็กแสบในใจ แล้วคุณหมอมารึยังเนี่ยถ้ามาเห็นสภาพห้องแบบนี้ เกรงใจคุณหมอแย่
เอ้ะ!!!
แต่เดี๋ยว!
นั่นมัน!
โทรศัพท์!
กระเป๋าตังค์!
ของเค้า!
มาร์คเบิกตากว้างที่โทรศัพท์ของเค้าอยู่ในมือเด็กแสบ และกระเป๋าตังค์ที่ถูกรื้อค้น เอาบัตรต่างๆที่สำคัญออกมาเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
“จูเนียร์!!!”มาร์คตะโกนออกมาดังๆ ไม่ต้องกลัวตงกลัวตื่นแล้วครับตอนนี้
“อื้อ”เด็กน้อยหน้ายู่เมื่อได้ยินเสียงรบกวน คนจะนอน
“จูเนียร์!!”เด็กน้อยขยุกขยิกแต่ไม่ลืมตาขึ้นมา
“จูเนียร์ ตื่น”
“อื้ออ”จินยองเอาหมอนขึ้นมาปิดหู จะเรียกทำไมเค้าพึ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมง
“จูเนียร์ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“จูเนียร์”
“จูเนียร์”
“โอ้ย รำคาญชะมัด”จินยองลุกขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
“มีอะไร”จินยองถามอย่างกระแทกเสียง
“นายทำอะไรกับโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ชั้น”มาร์คพูดอย่างโมโห มันจะเกินไปแล้วนะที่มายุ่งกับของส่วนตัวของเค้าโดยไม่ได้รับอนุญาต
“ก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย”จินยองลุกขึ้นพร้อมกับจัดการเก็บขนมที่เกลื่อนกลาดห้องจนเรียบร้อย
“นายเอาของคนอื่นมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ”มาร์คชี้ไปที่โต๊ะ ที่มีบัตรสำคัญของเค้ากระจัดกระจายอยู่เต็มโต้ะ
จินยองหันไปมองตามแล้วยักไหล่
“ไม่มีมารยาท”มาร์คต่อว่าเด็กแสบ
“เอาโทรศัพท์ชั้นมา”มาร์คกอดอก ทำหน้าเครียด บอกให้รู้ว่าเค้าไม่ชอบที่เด็กนี่มายุ่งกับของส่วนตัวของเค้า
“เดี๋ยวคืนให้น่ะ ไม่อยากได้หรอก ว่าแต่ชั้นไม่ได้บอกนายเลยว่าชั้นทำอะไรไปบ้าง”จินยองโยนโทรศัพท์ในมือเล่น พรางยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างเป็นต่อ
“ทำอะไร?”มาร์คถามเสียงเข้ม ทีแรกเค้าคิดว่าคงเอาไปเล่นเกม แต่นี่ดูเหมือนว่าเด็กนี่จะไม่ทำแค่เล่นเกมซะแล้วสิ
“ก็แค่.....”
“อย่างแรกนายมีแฟนแล้ว”จินยองพูดพรางสไลด์โทรศัพท์
“เคยมี”
“ไม่ใช่เคย แต่ยังคบกันอยู่”
มาร์คอ้าปากจะเถียง
“อย่าเถียง นี่คือตอนล่าสุดที่เธอโทรมา เมื่อวานนี้”จินยองพูดพร้อมโชว์รายชื่อ
“และเธอก็ส่งความมาด้วย ที่รัก ชั้นรอคุณอยู่นะคะ กลับมาเร็วๆนะคะมาร์ค ชั้นรักคุณ”
จินยองดัดเสียงอ่านข้อความอย่างกวนทีน
“นี่นาย นั่นมันเรื่องส่วนตัวของชั้น นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”มาร์คกัดฟันพูด
“ชั้นก็เลยหวังดีเห็นว่านายป่วย เลยจัดการส่งความไปหาเธอแทน”มาร์คเบิกตากว้าง ไอ่เด็กนี่มันจะมากไปแล้วนะ
ผมก็รักคุณครับ ผมจะรีบกลับไปนะครับ อีกสองวันมารับที่สนามบินด้วยนะครับ รักเสมอครับ
จินยองอ่านจบก็ยิ้มกว้าง ส่วนมาร์คนี่ชอคซีนีม่าไปแล้ว
“แล้วชั้นก็โทรบอกพอนายแล้วด้วย ท่านรับทราบแล้วว่านายจะกลับ”
“พ่อ?”
“อื้ม แล้วก็แม่นายด้วย ท่านบอกจะทำของชอบนายรอนายนะ”จินยองเอ่ยปากยื่นปากยาว
“แล้วชั้นก็จองตั๋วเครื่องบินให้นายแล้วด้วย อีกสองวันนั่นก็คือวันพุธ นายก็บินไปได้เลย Go Go Go”
“จูเนียร์”มาร์คกดเสียงต่ำอย่างข่มอารมณ์
“ครับผม”จินยองยิ้มอย่างมีชัย
“ชั้นไม่กลับ”มาร์คพูดกระแทกเสียง
“แต่โทษนะฮะ คุณต้องกลับเพราะว่าคุณมีนัดคุยงานที่นั่น เพราะผมนัดให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
มาร์คเบิกตากว้างกว่าเดิมอีก ไอ่เด็กแสบนี่มันมีกี่แผนกันนะ ถึงดักผมทุกทางแบบนี้ ลำพังแค่ยกเลิกไฟท์เครื่องบิน และบอกกับพ่อแม่ว่าผมไม่กลับ ผมสามารถทำได้อยู่แล้ว แต่กับงานนี่สิถ้านัดแล้วยกเลิกมันเสียเครดิตเอาง่ายๆ ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ได้สามารถยกเลิกได้อยู่แล้ว
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ผมเต็มใจทำให้”จินยองพูดพร้อมอั้นหัวเราะเต็มที่
“บอกแล้ว ผมรับผิดชอบ”
“ยอมรับแล้วหรอว่าเป็นคนทำให้ชั้นเป็นแบบนี้”
“อื้ม ไหนๆนายก็จะไปแล้ว ชั้นยอมรับก็ได้แต่ว่าชั้นก็ทำงานให้นายแล้วนะ”
“...”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ชั้นเต็มใจๆ”จินยองพูดพร้อมกอดอก เก๊กท่าอย่างคนมีชัย
“อ้อ อีกเรื่อง ชั้นตกลงกับหุ้นส่วนนายแล้วนะ ว่าจะไปลงทุนทำธุรกิจที่นั่นอย่างถาวร ให้เค้าดำเนินการได้เลย พร้อมกับจ่ายมัดจำไปแล้วด้วย”
“ห้ะ ว่าอะไรนะ?”มาร์คถามอย่างไม่เชื่อหูว่าเด็กนี่จะกล้าทำขนาดนี้
“สิบล้าน อนุมัติและโอนไปแล้วเรียบร้อยครับโผมมมมม”
“ด้วยบัตรอันเน้!!!!”จินยองพูดพร้อมไปหยิบบัตรสีทองของมาร์คมาโชว์
มาร์คอ้าปากค้าง ช็อคไปแล้วครับตอนนี้ เค้าอยากจะหายไปจากโลกนี้
เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลยนะสิ ไอ่โรคจิตยังไงนายก็ต้องกลับ และกลับยาวแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
**********************
“พูดไม่ออกเลยหรอ”จินยองหันมาถามมาร์ค พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
ซึ่งมาร์คอารมณ์เค้าตอนนี้คือโกรธมากถึงมากที่สุดแต่พยายามใจเย็น ถ้าเป็นคนอื่นได้ลงไปกองกับพื้นและหยอดน้ำข้าวต้มอีกหลายวันแน่ แต่นี่เป็นลูกของคุณลุงที่เค้าเองก็ให้ความเคารพนับถือเป็นอย่างมาก(ถึงจะเป็นลูกเมียน้อยก็ตามเหอะ)
มาร์คหลับตาพยายามนับหนึ่งถึงสิบเผื่อข่มอารมณ์ที่มันปะทุอยู่ตอนนี้
มาร์ค ใจเย็น
มาร์ค ใจเย็น
เด็ก อย่างน้อยมันเป็นการกระทำโดยปราศจากความยั้งคิดของเด็กคนนึงเท่านั้น พูดกับตัวเองเป็นครั้งที่ร้อยได้
“อ้อ อีกอย่างนะ”จินยองพูดพร้อมเบะปาก มองเค้าจากหัวจรดปลายเท้า สายตาแบบนั้นยิ่งกว่าดูถูก นั่นคือมันทั้งดูถูกและเหยีบดหยาม
“นายมันเป็นพวกโรคจิต วิตถฐาน และบ้ากาม ลามกจกเปรตที่สุด”
“จูเนียร์!”มาร์คตะคอกเสียงใส่คนตรงหน้า นับว่าเป็นครั้งแรกที่เค้าทำอะไรแบบนี้
“ทำไม ชั้นพูดเรื่องจริง เผยธาตุแท้ออกมาเหอะว่านายไม่ใช่คนดีสุภาพอย่างที่แสร้งหรอก”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้ อย่าหาว่าชั้นไม่เตือน”
“ฮึ”จินยองปล่อยเสียงขึ้นจมูกคิดว่ากลัวงั้นสิ แรงแค่หาน้ำกินเองยังทำไมได้ คิดจะมาขู่ชั้นงั้นหรอ ไอ้โรคจิตเอ้ย
“ดูนี่สิ หนังโป๊ในเครื่องนายนี่มีเป็นร้อยๆเรื่องเลยนะ”จินยองพูดพร้อมสไลด์โทรศัพท์แล้วเอาออกมาโชว์หลาให้ดู
มาร์คเบิกตากว้าง ไอ่เด็กนี่มันเข้าไปค้นทุกซอกทุกมุมจริงๆเลยนะ เค้าว่าเข้าเก็บไว้ในที่ที่ดีที่สุดแล้วนะ ผมก็เป็นผู้ชายคนนึงนะครับมันก็ต้องมีบ้างใช่มั้ยละ จะว่าเป็นของผมมันก็ไม่ใช่ซะที่เดียวหรอก ผมมีไม่กี่เรื่องหรอกแต่ที่ไอ่ร้อยกว่านี่ของไอ้แจคมันด้วยนะสิ
“.....”มาร์คเถียงไม่ออกครับ
“ฮึ ดูท่านายจะชอบอะไรที่เกี่ยวกับแมวนะ”
“แมวน้อยยั่วสวาท”
“นางแมวป่า”
“like a cat”
“kitty cat”
“sexy cat”
จินยองอ่านไปเรื่อยๆโดยไม่ท่าทีว่าจะหยุด (กะว่าจะอ่านให้หมดเลยรึงัย)
“หยุดได้แล้ว นายไม่มีสิทธิ์เอาโทรศัพท์คนอื่นไปทำแบบนี้ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว”
“หรอ”จินยองหลักไหล่ พร้อมเดินมาใกล้มาร์คและยื่นโทรศัพท์ให้คนตรงหน้า
มาร์คคว้าโทรศัพท์มาอย่างหัวเสีย เค้าไม่นึกเลยว่าการที่เค้ามาแต่งงานเค้าจะเจอเรื่องอะไรที่ปวดหัวปวดตับขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นเรื่องที่เหนื่อยใจที่สุดที่เค้าเคยพบเคยเจอมาตั้งแต่ลืมตามาบนโลกใบนี้เลยก็ว่าได้ อาจจะดูเหมือนเว่อร์แต่มันเรื่องจริงเลยครับ
“แล้วชั้นก็เห็นว่านายเป็นคนใจดี ชั้นก็เลยคิดว่านายไม่น่าจะดูคนเดียว ”
มาร์คหันครับมามองเด็กแสบ มันทำอะไรอีกล่ะ
“น่าจะแบ่งให้เพื่อนและคนอื่นได้ดูบ้าง”
“หมายความว่าไง”อย่าบอกนะว่า... ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยมาร์คต้วน ไม่นะ
“ชั้นก็เลย.......จัดการส่งให้เพื่อนและคนที่นายรู้จักได้ดูบ้าง”จินยองยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“สมบัติผลัดกันชมนะครับ”
“....”ช็อคเป็นรอบที่ร้อยแล้วครับมาร์คต้วน สมองตอนนี้คือประมวลไม่ถูกว่าเค้าจะแก้ปัญหาตรงไหนก่อนและไอ้ที่ร้ายแรงที่สุดก็คือเรื่องสุดท้ายนี่แหละ ภาพลักษณ์ดีที่เค้าเคยสะสมมาตลอด ไม่เหลือแล้ว ไม่เหลือแล้วจริงๆ เค้าอยากตาย อยากตาย อยากหายไปจากโลกนี้
“บอกแล้วเล่นกับใคร ไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่างจูเนียร์ ใสหัวกลับบ้านไปได้ละ
แล้วอย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีกนะ ไม่งั้นนายโดนหนักว่านี้แน่ กลับบ้านไ....”
ไม่ทงไม่ทนแล้วโว้ย
“โอ้ยยยยย”ยังไม่ทันที่จินยองจะพูดจบ มาร์คก็กระชากเค้ามาอย่างแรงแล้วก็จับกดไว้กับเตียงคนไข้ แล้วขึ้นคร่อมทันที
“ปล่อยนะ ปล่อยนะเว้ย”ไอ่บ้านี่ไปเอาแรงมาจากไหนวะ เมื่อวานยังนอนเดี้ยง
“ทำขนาดนี้แล้ว คิดว่าชั้นจะปล่อยไปง่ายๆงั้นหรอ”
“ไอ่โรคจิต ไอ่....”ไม่รอให้เด็กนี่ด่าจบหรอกครับ
ริมฝีปากหยักก็ทาบทับลงบนปากอิ่มทันที บดเบียด คละคลึง และเล็มเลียอย่างรุนแรงเพื่อจะสั่งสอนเด็กนี่ว่าไม่ควรจะลองดีกับมาร์คต้วน
“อื้อ อ่อยยย”(ปล่อย)จินยองพยายามรวบแรงทั้งหมดเพื่อขัดขืน แต่ก็ไม่เป็นผล
เด็กแสบรีบเม้มปากเพื่อไม่ให้ไอ่คนฉวยโอกาสนั้นเข้าไปลิ้มความหวานข้างไหนได้
มาร์คผละออกมาเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเม้นปากหลับตาปี๋
“ใช่มุกนี้อีกแล้วนะ”มาร์คยกยิ้ม แล้วเข้าไปประกบปากอิ่มที่เม้มเป็นเส้นตรงอีกครั้ง เค้าพยายามแทะเล็มเลียริมฝีปากเด็กน้อยให้เผยอ ออกมา แต่เด็กนี่ดื้อกว่าที่เค้าคิด ยังหลับตาปี๋เม้มปากอยู่เหมือนเดิม
ฮึ ! มาร์คจับมือทั้งสองข้างเด็กน้อยไว้ด้วยมือเดียว แล้วเอามืออีกข้างยกขึ้นมาบีบจมูกเด็กแสบ
“อ้ะ”จินยองอ้าปากเพราะหายใจไม่ออก
มาร์คได้ทีสอดลิ้นร้อนๆเข้าชิมความหวานภายใน โดยไม่ลืมที่จะเอามืออีกข้างไปไล้บริเวณหน้าท้องของเด็กแสบเพื่อละความสนใจ ถ้าเด็กนี่ได้สติเค้าเดาได้ไม่ยากว่าลิ้นเค้าต้องขาดแน่ๆมาร์คปะพรหมจูบเนิ่นนาน โดยจากรุนแรงในตอนแรกกลับเป็นหวานละมุนในตอนหลังรมทั้งอารมณ์ของเค้าตอนนี้ก็ไปไกลกว่าที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกเป็นอย่างมาก
“อ้ะ อื้อ...”จินยองครางไม่ได้ศัพท์ เมื่อโดนสัมผัสจุดที่ไวต่อความรู้สึก บอกได้เลยสติของจินยองไม่ได้สถิตอยู่ที่นี่แน่
ก็อกๆๆ
“เอ่อ ขอโทษนะคะ”คุณพยาบาลคนสวยเข้ามาด้วยน่าตาเหรอหลา
จินยองได้สติรีบผลักมาร์คออกแล้วลุกออกมาจากเตียงทันทีด้วยหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึง
“เอายามาให้นะคะ”คุณพยาบาลบอกพร้อมวางยาลงแล้วกำลังจะออกไปโดยที่ไม่ลืมที่จะหันมาบอก
“เอ่อ ญาติห้ามขึ้นไปบนเตียงคนไข้นะคะ" พร้อมกับชี้ไปที่ป้ายเตือน
“คะครับ”มาร์คตอบรับอย่างเก้อเขิล
พยาบาลพยักหน้ายิ้มแซวแล้วเดินออกไป มาร์คหันไปมองเด็กแสบที่เอาแต่ก้มหน้าจนคางติดอก แล้วกำลังจะเดินออกไป
มาร์ครีบคว้ามือทันที
“จะไปไหน หืม?”
“กลับบ้าน ปล่อย!!”จินยองบอกพร้อมสะบัดมือให้หลุดจากการมือปลาหมึกนี่ แต่ไม่ยอมหันมามองหน้ามาร์ค
“เขินหรอ”มาร์คยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ใคร? ไม่มีทาง”
“แล้วทำไมไม่มองหน้า”
จินยองหันกลับมาจ้องหน้ามาร์คทันที เพื่อแสดงให้รู้ว่าไม่ได้เขิน
“ไอ่โรคจิตปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ!”
“คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต”มาร์คพูดพร้อมลากจินยองไปที่โซฟา
“นายจะทำอะไร!”
“ทำแบบในคลิป”มาร์คทำหน้าหื่น
“ปล่อยนะ! ไอ่โรคจิต ปล่อย”จินยองรีบดิ้นทันทีที่มาร์คพูดจบ ภาพคลิปนั่นก็ลอยมาในหัวเป็นฉากๆ ไม่ได้แอบดูนะ แค่มันผ่านตามาแวบๆ
“มาต่อเถอะนะ เมื้อกี้อารมณ์ชั้นยังค้างอยู่เลย”ไม่พูดป่าวมาร์คเหวี่ยงจินยองไปที่โซฟาทันที
“นายต้องรับผิดชอบ”พูดจบก็ขึ้นคร่อม แล้วทาบริมปากลงแทบจะทันที
จินยองก็ไม่หวายดิ้นทั้งทุบทั้งจิก ทั้งข่วนมาร์คเป็นพัลวัน
“เห็นว่าชอบแมว ก็ทำตัวเป็นแมวใหญ่เลยนะ”มาร์คละจากริมฝีปากอิ่มแล้วเอ่ยแซวเด็กแสบ
“ไอ่บ้า!!!”จินยองรวบรวมพลังดิ้นสุดแรง
มาร์คเห็นทีจะรับมือไม่ไหวเพราะตอนนี้เค้าก็ป่วยอยู่ จึงหาผ้าแถวๆนั้นมามัดมือจินยองไว้ รวมทั้งมัดขาด้วย
“ฮึ! เด็กแสบต้องถูกสั่งสอนซะบ้าง”
“ปล่อยชั้นนะโว้ย ใครก็ได้ช่วยด้วย”จินยองแหกปาก
“หยุดร้องนะ เดี๋ยวปากบวมจะหาว่าไม่เตือน”จินยองหุบปากลงทันที
แก็ก!!!
มาร์คเดินไปล็อคประตู
“ล็อคทำไม”
“จะได้ไม่มีใครมาขัดจังหวะอีก”
“ไม่นะ ปล่อยๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ถ้าชั้นหลุดไปได้นายไม่รอดแน่”
“จะทำไรชั้นหรอ เด็กน้อย”มาร์คพูดพร้อมเขี่ยแก้มนิ่มเบาๆ
“ไอ่โรคจิต ไอ่บ้ากาม ไอ้...”ไม่รอไม่พูดจบหรอกครับ มาร์คสานต่ออารมณ์ที่ค้างอยู่ทันที จูบเด็กน้อยอย่างร้อนแรงกว่าเดิม
จินยองไม่อาจสู้ได้ดิ้นก็ดิ้นไม่ได้โดนมัดทั้งแขนและขา พอเค้าเม้มปากหมอนี้ก็ยกมือขึ้นมาบีบจมูกทันที เค้าไม่ออาจปฏิเสธได้เลยว่าเค้าก็เริ่มเคลิ้มไปกับบทจูบอันร้อนแรงนี่ซะแล้ว
“อ้ะ อา....”จินยองครางเมื่อมาร์คละจูบอย่างอ้อยอิ่ง แล้วมาซุกไซร้ที่คอระหงทันที
“อื้มม”มาร์คลากริมฝีปากจูบเน้นๆ ดูดดึงจนเป็นรอยสีแดงระเรื่อ
“นายต้องรับผิดชอบ”มาร์คกระซิบเสียงแหบพล่า พร้อมเม้มหูเด็กน้อยเบาๆ แล้วผละมาจูบที่ปากอิ่มอีกครั้ง เค้าปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันหวานจนเค้าหลงไหลซะจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว เค้าอยากจะจูบอีก จูบ จูบและก็จูบอยู่อย่างนั้น
“อื้อ”จินยองท้วงเมื่อตัวเองเริ่มหายใจไม่ออก มาร์คจึงละจูบมาอย่างเสียดาย
สองมือค่อยๆเลิกเสื้อตัวบางที่เด็กน้อยของเข้าสวมใส
“ย ย อย่า....”จินยองเอ่ย เสียงแหบ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นเสียงแบบนี้แต่ ก็ช่วยไม่ได้
“ยั่วกันหรอ ลูกแมว หืม?”ดูทำเป็นพูดเข้า ไม่อยากเลิกทำเลยซักนิด
มาร์คเลิกเสื้อจินยองขึ้นมาถึงคอ แล้วพรหมจูบน่าอกขาวเนียนนั่น
“อา....”จินยองครางแทบเสียสติ
ก้อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
#มนแสบโคตร
30% ที่เหลือนี่สำหรับคนที่แอบสงสารมาร์คอยู่
บางทีไรท์ก็คิดนะ ว่าพี่มาร์คเค้าก็ควรได้คืนบ้างงงง........ จะโดนแบนมั้ยเนี่ย (แอบกลัว)
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ อ่านแล้วมีกำลังใจที่จะมุ่งมั่นตั้งใจแต่งให้จบ (เว่อละ)
ยิ่งได้อ่านคอมเม้นที่พูดเกี่ยวกับตัวละครแล้วหัวใจยิ่งพองโตอะบอกเลย(ว่าไปนั่น55)
อยากได้อะไรหรือคู่ไหนเพิ่มไปบ่นที่แทกนี้เด้อ #มนแสบโคตร คิกคิกๆๆ
ความคิดเห็น