คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอน ให้มันรู้ซะบ้าง!
ตอน ให้มันรู้ซะบ้าง!
“ก็ไม่อยากขึ้นชื่อว่ารังแกเด็กหรอกนะ” มาร์คพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมทั้งจ้องมองแก้วน้ำส้มในมือ โธ่เว้ย กินเข้าไปได้ เด็กนี่!!
ทางด้านจินยองหลังจากเดินกระแทกเท้าออกมาด้วยความโมโห ก็ตรงดิ่งมาที่ห้องตัวเองทันที พร้อมทั้งเพื่อนซี้ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเขามา
“ไอ้เนียร์ ตายแน่ๆ”ยูคยอมบ่นพรึมพรัมตลอดทางที่เดินตามหลังเพื่อนซี้มา
“หยุดซะทีได้มั้ยเนี่ยไอ่ยูค แกจะตีโพยตีพายทำไมวะ”ไอ่นี่ ชั้นยิ่งหงุดหงิดอยู่ โว้ะ!!!
“แกๆ แกรีบไปอ้วกเอามันออกเลยนะเว้ย”
“ไม่งั้นแกต้องตายแน่ๆ”
“โธ่.....ไอ่เนี่ยร์ ไม่น่าเลย”ยูคยอมพูดลนลานจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์
“ยังไม่ตาย!”จินยองหันไปตะโกนใส่ยูคยอม พร้อมเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบกับแบมแบมและเจบีที่นั่งรอพวกเข้าอยู่
แบมแบมรีบวิ่งปรี่มาหาพวกเค้าทันทีที่ประตูเปิดออก
“เป็นงัยมั้งพี่ เรียบร้อยป้ะ”
“เรียบร้อยบ้านเตี่ยแกดิ”ยูคยอมพูดอย่างหัวเสีย ผลักแบมแบมให้พ้นทางแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“อ้วกกกกก แอ้วะ อั้ก อ้วกก”
“ยูคเป็นไรอะพี่เนียร์”แบมแบมถาม
“สงสัยจะโดนเองซะมั้ง”เจบียิ้มมุมปาก
“ยูคไหวมั้ย”แบมแบมตะโกนถาม
“อย่าไปเอาไรกับมันมาก มันกระต่ายตื่นตูม”จินยองส่ายหน้า
“แอวะ”เสียงยูคยอมยังล้วงคอตัวเองอยู่ในห้องน้ำ
“พี่มาร์คจะไม่ตาย ใช่มั้ยพี่”แบมแบมถามสีหน้าเคร่งเครียด เพราะถ้ามาร์คตายเค้าก็ถือว่ามีส่วนในเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน เพราะเค้ารู้แผนการนี้อยู่เต็มอก แต่เค้าก็เลือกที่จะช่วยพี่ชายสุดแสบนี่
ถามว่าเพราะอะไรนะหรอ ถ้าไม่ช่วยมัน มันก็แกล้งผมแทนอะดิ
รู้จักตัวรอดเป็นยอดดี มีคนกล่าวไว้นะครัช
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้วที่จินยองโทรหาเค้า
“โอ้ะ พี่เนียร์โทรมาพอดีเลยฮะ”มาร์คละสายตาจากประตูมามองแบมแบม อย่างลุ้นว่าปลายสายจะพูดอะไร
(โหล ไอ่แบมฟังชั้นดีๆนะ แล้วทำตัวให้เป็นปกติด้วย อย่ามีพิรุษ เข้าใจมั้ย)
“ครับผม” เอาแล้วไอ่พี่เนียร์หาเรื่องมาอีกแล้วสินะ ผมอยากจะบ้า
(คือแผนของชั้นวันนี้ ก็คือชั้นจะวางยาไอ่บ้ามาร์คนั่น)
“ห้ะ!!!”แบมแบมตาเหลือกทันที ทุกคนที่ฟังอยู่ต่างจ้องแบมแบมอย่างสงสัย
(ส่วนหน้าที่แกคือทำยังไงก็ได้ให้ทุกคนกลับขึ้นบนห้องให้เร็วที่สุด แล้วเหลือไอ่หมอนั่นไว้คนเดียว บอกเจบีฮยองด้วยว่าชั้นจะเริ่มแผนแล้ว เดี๋ยวพี่แกจะช่วยเองแหละ แกบอกสิ่งที่ต้องทำไปก็พอ)
“ครับ” โอ้โห่ ทำไมหน้าที่ผมมันยากเย็นแสนเข็ญอย่างนั้นวะครับ
(เร็วๆนะ แล้วอย่าให้พลาด แล้วอย่าให้คิมออมม่าเข้ามาในครัวอีกเด็ดขาด เพราะตอนนี้ชั้นกะไอ่ยูคอยู่ในครัว เข้าใจมั้ย)
“เข้าใจครับ”เออ ไม่มีสิทธิ์ไม่เข้าใจหรอกฮะ ยังไงมันก็ต้องให้ผมทำให้ได้อยู่ดี
(ทำได้ใช่มั้ย)
“ทะทะทำได้ครับ”แบมแบมตะกุกตะกัก พร้อมทั้งส่งสายตามองคนรอบข้างที่จ้องเค้าอยู่คนเดียว
(เออ อย่าให้พลาด ถ้าพลาดนายโดนแน่บอกเลย แล้วถ้าคิมออมม่าถามบอกว่าชั้นค้างบ้านยองแจ)
“ครับ”แบมแบมกดวางสายพร้อมทั้งยิ้มแหยๆ
“ว่าไงคะ คุณหนูว่าไงมั่งคะ”คิมออมม่ารีบถาม
“เอ่อ พี่เค้าบอกว่าคืนนี้จะนอนค้างที่บ้านพี่ยองแจฮะ”
นั่นแหละครับแบบนี้แปลว่าผมรู้แผนการทั้งหมดใช่มั้ยละ
“แหมๆๆ ไม่ทันไรริอาจเป็นห่วงไอ่หมอนั่นเลยนะ”จินยองจิ้มหน้าผากผมจนหงายหลัง
“ป่าวซะหน่อย”
“ไอ่นั่นมันไม่ตายหรอก ไอ้เนียร์หรือไอ่จินยองนี่แหละครับ จะตาย”
“ทำไม”เจบีรีบถามเพราะความเป็นห่วงน้อง
“ก็ไม่ทำไมหรอก แต่ไอ่บ้านี่ แด.กน้ำส้มนั่นจนหมดแก้ว”ยูคยอมเท้าเอวพูดฉอดๆ
“ไปเลย มึงไปรีบอ้วกเอามันออกมาเลย”ยูคยอมพูดพร้อมทั้งดันหลังเพื่อนไปที่ห้องน้ำ
“จริงดิพี่”แบมแบมถามด้วยความตกใจ
“เป็นไปได้”เจบีขมวดคิ้ว
“อะไรเพ่”ยูคยอมขมวดคิ้วถาม
“หัวหน้าแก๊งอย่างจินยองเนี่ยนะจะพลาดท่าให้หมอนั่น ฮะๆ”เจบียิ้ม มองไปที่น้องตัวเองทำหน้าหงิกงอ เพราะโดนเจ้ายูคเจ้าแบมดันไปที่ห้องน้ำ
“แล้วพี่คิดว่าไง”จินยองยักคิ้วข้างนึงอย่างกวนๆ
“พี่ว่าระดับน้องพี่ ไม่เคยพลาด”เจบีกอดอก ยกยิ้มอย่างมั่นใจ
**************************
“ไม่พลาดอะไรพี่ เต็มๆ ผมซวยด้วยเลยกินเข้าไปหนึ่งอึก” ยูคยอมพูดเหวี่ยงๆ
“หึ หึ”จินยองหัวเราะเบาๆกับตัวเอง
“เป็นบ้าไรอีกละ”ยูคยอมผลักไหล่เพื่อนซื้
“ฮะ ฮะ ฮว้ะ ฮ้าก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โฮ้ะๆๆๆๆ”จินยองหัวเราะประหนึ่งผู้ร้ายในละครทีวี
ยูคยอมมองหน้าแบมแบม แบมแบมยักไหล่เป็นเชิงว่า เป็นบ้าไรไม่รู้ มีเพียงเจบีเท่านั้นที่นั่งอมยิ้มกับอาการของน้องอย่างรู้ทัน
“เพี้ยนป้ะ”ยูคบ่น
“เดี๋ยวก็รู้ว่าใครกันแน่ที่พลาด”จินยองยักคิ้วให้กับทุกคน
“พี่ทายว่างัย พี่แจบอม”จินยองถามพี่ชายที่รู้จักเค้าดีที่สุด
“อย่าบอกนะว่า สำเร็จ”แบมๆเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับตาโตๆแทบทะลักออกมา
“ก็ไม่รู้สินะ”จินยอง ยกมือขึ้นสองข้างอย่างกวนทีน
ยูคยอมขมวดคิ้วมันจะไปสำเร็จตอนไหนได้ว่ะ เค้าก็อยู่กับมันตลอด
“มาเคาน์ดาวน์พร้อมกัน เดี่ยวคำตอบจะมาในอีกไม่ช้า”จินยองยกมือขึ้นมาดูเวลา
“9
8
7
6
5
4
3
2
1”
ก๊อกๆๆๆๆๆ
ทุกคนหันไปมองที่ประตูอย่างไม่น่าเชื่อ
“คุณหนูคะๆๆๆ คุณหนูขา แย่แล้วค่า”เสียงคิมออมม่าเคาะประตูด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“มีอะไรหรอครับ”เจบีเดินนำไปเปิดประตูแล้วยิงคำถามทั้งๆที่เค้าก็รู้คำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว
“คุณมาร์คนะสิคะ”
“คุณมาร์คเธอ ท่าจะทานอาหารผิดสำแดงเข้าไปนะค่ะ”
“อึก อึก อึก คิ คิกๆๆๆ 555”จินยองพยายามกั้นเสียงหัวเราะ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ
“หรือว่า นี่เป็นฝีมือของพวกคุณๆ”คิมออมม่าจ้องหน้าเด็กแสบทันที
“อะไรกันครับคิมออมม่า เห็นผมเป็นคนชอบแกล้งคนอื่นรึงัยกัน”จินยองพูด ทั้งๆที่ยิ้มปากแทบฉีก
“ค่ะ”คิมออมม่าตอบรับแบบไม่รักษาน้ำใจ
“โธ่....คิมออมม่า”
“ไปเถอะค่ะ รีบไปดูคุณมาร์คเธอเถอะค่ะ”เจบีพยักหน้าแล้วเดินตามคิมออมม่าไป
“เป็นไปได้ไงวะ”ยูคยอมต่อยที่แขนจินยองแรงๆหนึ่งที
“ชั้นมันระดับไหนแล้วไอ่ยูค กระดูกมันคนเบอร์กันเว้ย”จินยองกอดอกพูดอย่างวางท่า
“บอกมา แกทำไง”ยูคยอมมคาดคั้น
“ใครว่าชั้นใส่ที่น้ำส้มกันละ ชั้นใส่ที่ขนมหวานของคิมออมม่าตังหาก”
“แต่ชั้นเห็นแกใส่ในน้ำส้ม เพราะชั้นทำกับแกอยู่”
“โธ่ไอ่เบื้อก ใครจะบ้าใส่ในน้ำส้ม มันก็รู้อยู่ดีป้ะ ถ้าแผนจะตื้นขนาดนั้น”
“สรุปแกหรอกชั้นด้วย”
“เออ งั้นมันจะสำเร็จมั้ยละ ถ้าชั้นบอกคนโง่ๆอย่างแก”จินยองพูดพร้อมจิ้มหน้าผากยูคยอมแรงๆ
“ทุกอย่างมันคือแผนเข้าใจป้ะ รวมทั้งที่ชั้นโมโหเมื่อกี้ด้วย”
“เพี่อให้มันตายใจว่ามันฉลาดกว่าชั้น ยูโน้ว??”
“แล้วมันกินขนมหวานอย่างตายใจ เป็นไง เจ๋งป้ะ 555”จินยองหัวเราะชอบใจ
“แล้วแกทำไมไม่บอกว่ะ ปล่อยชั้นไปล้วงคอจนแสบคอแทบแย่”
“แฮกๆ”ยูตยอมไออีกที
“แบมแบมว่าไปดูพี่มาร์คกันเถอะ”แบมๆพูดขึ้นหลังจากฟังสองคนเถียงกันอยู่นาน
“แหม.............”ยังไม่ทันทีผมจะแหมจบไอ้แบมเดินดิ่งๆไปนู่น
“แหม ไม่ทันไรก็เป็นห่วงเป็นใย พี่มาร์คงั้นพี่มาร์คงี้”จินยองพูดจีบปากจีบคอ
“ก็ดีแล้วนิ”ยูคยอมบอก
“ชิ”
“รึว่าหึง”
“หึงใคร”
“สามี”
“ไอ่บ้านี่ ถ้าพูดอีกทีชั้นถีบแกแน่”
“ก็เห็นทำท่าเหมือนหึง”
“ชั้นก็แค่หมั่นไส้ไอ่แบม ถ้าพูดว่าหึงอีกทีชั้นตบปากแตกแน่”จินยองยกมือขึ้นมาทำท่าตบเพื่อนซี้ ยูคยอมเบะปากแล้วยื่นหน้ามากระซิบว่า
“หึง”แล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“ย่าห์!!!!”จินยองวิ่งตามอย่างเสียไม่ได้ ไอ่นี่วอนซะละ
ส่วนทางด้านมาร์คพึ่งคลานมาจากห้องน้ำได้ หลังจากผลุบเข้าผลุบออกมาประมาณยี่สิบกว่ารอบ
“คุณมาร์คคะ เป็นยังไงบ้างคะ”คิมออมม่าเข้าไปประครอง ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่เป็นไรแล้วครับ”มาร์คตอบเสียงแห้งผาก
“คุณหนูคะ ช่วยหน่อยค่ะ”คิมออมม่าเรียกเจบีที่ยืนนิ่งอยู่ เจบีพยักหน้าให้แบมๆเข้าไปช่วย
“ครับผม” แบมแบมสีหน้าบอกประมาณว่า ผมอีกและ ไอ้พวกบ้านนี้มันทำไมชอบใช้ผมนักว่ะ แล้วผมทำไมชอบมาเป็นลูกน้องด้วยวะ งงมั้ยครับ ผมก็งงตัวเองเหมือนกัน
และผมก็เป็นงี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วด้วยสิ
แบมๆเดินเข้าไปประคองมาร์ค
“พี่มาร์คครับ ไปหาหมอมั้ยครับ”ผมถามพี่มาร์คดูท่าพี่แกจะแย่
“ไม่เป็นไรครับน้องจินยอง พี่ก็เริ่มเบาแล้วละครับ”
เฮ้อ สงสารจัง ท่าทางพี่จะโดนอีกครับ ดูนู่นไอ่พี่ตัวแสบ เดินนักเลงมานู่นละ
“อ้ะ!! อุ้ยว้ายตายแล้ว!!!”จินยองอุทานออกมา เมื่อเห็นมาร์ค(แน่ใจว่านั่นคือคำอุทาน)
“เป็นอะไรครับเนี๊ยยยยย”ลากเสียงยาวอย่างกวนตีน
มาร์คเงยหน้ามองไอ่ตัวต้นเหตุที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้ ไอ่เรารึอุตส่าห์เป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรรึป่าวที่ดิ่มน้ำส้มนั่นไป สุดท้ายก็เป็นตัวเค้าเองที่โดนจนได้
“โอ้ะ ทำไมมองผมด้วยสีหน้ายังงั้นละครับโผมมมมมม”จินยองทำหน้ากวนยิ่งกว่าเดิมอีก
หนอย ไอ่เด็กแสบอย่าให้ชั้นหายดีเชียว มาร์คมองจินยองตาเขียวปัด
“เนียร์แกก็ไปกวนพี่เค้า”ยูคยอมทำหน้าเห็นใจ แต่ก็เพียงแค่วิเดียวเท่านั้นแหละครับ
“ดูสิ หน้าซีดเชียว อี้แตกหมดตัวละม้างงงงงงงงงง เลอะกางเกงมั้ยครับน่า ฮ่าๆๆๆ”
ไอ่เด็กบ้านี่ มาร์คกำมือแน่น
“พี่เนียร์ๆ ผมว่าพาพี่มาร์คไปหาหมอเหอะ ผมว่าพี่เค้าไม่ไหวละนะ”แบมๆพยุงมาร์คไปนั่ง
“อะไรกันแค่นี้ ต้องไปหาหมอเชียวเราะ หน่อมแน้มเฟ่อๆ”จินยองพูดพร้อมยืนหน้าไปใกล้มาร์ค ยักคิ้วให้สองสามที
มาร์คต้องกัดฟันแล้วกัดฟันอีกเพื่อข่มอารมณ์ไม่ให้ระเบิด เพราะท่าทางกวนโอ้ยของไอ่เด็กแสบนี่
“พี่ไม่เป็นไรหรอกครับ น้องจินยอง”มาร์คเอ่ย แทบไม่มีเสียง
ทำไมเข้ารู้สึกหน้ามืดแบบนี้นะ ภาพสุดท้ายที่เค้าเห็นคือจินยองทำเป็นเบะปากแล้วพูดตามมาร์ค แบบไม่มีเสียง อย่างกับลิงหลอกจ้าว
“คุณมาร์ค!!!”เสียงคิมออมม่าตะโกนดังลั่นเมื่อมาร์คหมดสติไป
“ยูคยอมเอารถออก”เจบีสั่งยูคยอมทันที
“ครับๆ”ยูคยอมรีบวิ่งไปที่รถทันที
“เป็นเรื่องละไง”เจบีบ่นกับกับน้องชายเบาๆ จินยองทำหน้าประมาณว่าใครจะไปรู้ว่ามันจะหนักขนาดนี้
“ไปช่วยแบมๆพยุงมาร์คสิ”เจบีบอกจินยองที่ยืนอึ้งอยู่
“โอ้ย ทำไมหนังขนาดนี้วะเนี่ย ไอ่แบมแกได้พยุงบ้างมั้ยเนี่ย”จินยองบ่นทันทีเมื่อเข้าพยุงชายหนุ่ม
“ก็พยุงอยู่เนี่ยพี่”แบมๆก็หนักเหมือนกันนะเว่ย ไอ่พรี่จินยองจอมป่วน
ครืดดดดดดด.........แปบพี่โทรศัพท์เข้า แบมๆปล่อยมาร์คไว้กลับจินยอง
“เฮ้ย โอ้ย ไอ้บ้านี่ก็หนักจริง ไปกินช้างมารึไงห้ะ”จินยองตะโกนใส่หูคนป่วยอย่างอารมณ์เสีย
มาร์คได้สติค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา หลังจากเจ้าเด็กแสบตะโกนใส่หูเค้า เค้าก็พบหน้าหงิกๆของเด็กแสบนี่ใกล้ๆ แถมสภาพเค้าตอนนี้คือมือข้างหนึ่งกอดคอ อีกข้างหนึ่งกอดเอวเด็กนี่ไว้หลวมๆ
ส่วนเด็กนี่กอดเอวเค้าไว้แน่นเพราะคงกล้วว่าจะหล่นไปกองกับพื้น
อืม ดูโรแมนติกกใช่มั้ยละ
“คุยเสร็จยังวะไอ้แบม เร็วๆดิ ชั้นเมื่อย”ใคร? ใครกัน?ชื่อแบม มาร์คสงสัย
“พี่ผมต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมโดนแน่ ไปนะ”ไม่รอคำตอบไอ่แบมวิ่งใส่เกียร์หมาไปทันที
“ไอ้แบมๆๆ ไอ่นี่ตลอดสินะ”จินยองบ่น อย่างอารมณ์เสีย
“เอ้า! ไอ่นี่ก็กอดชั้นเป็นลูกลิงเลยนะ”จินยองหันกับมาบ่นคนป่วย มาร์คขมวดคิ้วมองหน้าไอ่เด็กปากเสียนี่
“อ้ะ ฟื้นแล้วนี่ เดินไปเองนะ”ไม่ว่าป่าวคลายมือที่พยุงอยู่ ซึ่งขาคนป่วยตอนนี้ไม่มีแรงอยู่แล้วทำให้เค้าต้องคว้าคอเด็กตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้ยยยย!!!”ทั้งคนป่วยและคนพยุงล้มลงไปกองกับพื้น เนื่องจากเจ้าเด็กแสบก็ทนแรงหน่วงของคนตรงหน้าไม่ไหว
ซึ่งท่าลงพื่นนี่บอกเลยว่าเรทมาก มาร์คนอนลงกับโดยยังคล้องคอเด็กแสบอยู่ ส่วนเจ้านี่ก็นั่งคร่อมเค้าอยู่ในท่าเรทมาก บอกเลย
“โธ่เว่ย”จินยองรีบแกะแขนมาร์คออกแล้วเด้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วยืนเท้าเอวมองคนที่นอนอยู่อย่างอารมณ์เสีย
“ว๊ายตายแล้วววว ทำไมคุณหนูทำอย่างนั้นละคะ”คิมออมม่ารีบไปประคองมาร์คขึ้นมา
“ก็ผมหนักนี่”จินยองบ่น คิมออมม่าส่งสายตาดุมาให้
และแล้วรถยูคยอมก็มาพอดี ในที่สุดพวกเค้าก็มาถึงโรงพยายาบาลจนได้ ทำไมคิมออมม่าไม่มาด้วยวะ คิดพรางบีบไหล่ตัวเอง ก็ไอ่โรคจิตนี่ซบเค้ามาตลอดทางไหล่จะหักอยู่ละ หัวรึ หลักกิโลว่ะหนักเป็นบ้า
“เอ่อ คุณหมอครับ”เจบีเรียกคุณหมอเพื่อถามอาการ
“คนไข้คงต้องนอนพักซักสองสามวันนะครับ ถ้ามาช้ากว่านี้คนไข้ช็อคได้เลยนะครับ ไม่ทราบว่าคนไข้ได้ทานยาถ่ายเข้าไปเกินขนาดรึป่าว นี่ไม่ใช่อาการอาหารเป็นพิษหรอกครับ อาจจะเป็นฤทธิ์ของยาถ่ายมากกว่า”
“ขอบคุณมากนะครับ”เจบีกล่าวอย่างสุภาพ
“นี่เกือบไปแล้วมั้ยละ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”เจบีดุ ปกติพวกเค้าก็แกล้งคนอื่นมาเยอะแต่ไม่ใครเป็นหนักอย่างมาร์ค
“คือว่า ผมพลั้งมือไปหน่อย อะเพ่ แฮะๆๆ”จินยองเอ่ย
“ใส่ไปสองขวด”จินยองเอามือเกาหัวแกกๆ
“ห้ะ!!!!!!”เจบีกับยูคยอมตะโกนพร้อมกันอย่างไม่เชื่อหู เพราะปกติเค้าใช้กันหยดสองหยดก็ได้ผลละ ไอ่นี่ปาไปสองขวด
“กลับบ้าน”เจบีเรียกยูคยอม พร้อมเดินออกจากโรงบาล โดยมีเด็กแสบก้มหน้าหมาหงอยเดินตามมา
“นายอยู่นี่ ผูกเองก็ต้องแก้เองนะ”เจบีทำเสียงเข้มว่า เค้าเอาจริง
“โห่ยยยย พี่....”
“....”ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าเอาจริง
“ไอ่ยูค”จินยองเรียกชื่อเพื่อนซี้ อยู่เป็นเพื่อนกันนะ สายตาเว้าวอนสุดๆ
“ก็ไม่รู้สินะ แฮ่กๆๆ เจ็บคอ พี่บีรอด้วย”ยูคยอมรีบวิ่งไปหาเจบีทันที
“เออ ไอ่เพื่อนชั่ว!!”จินยองตะโกนไล่หลัง พร้อมทำท่าเตะอากาศอย่างหัวเสีย
จินยองเดินก้มหน้าคอตกเข้ามาในห้องคนป่วยนอนหลับปุ๋ยอยู่ก็ยิ่งอารมณ์เสีย
เค้าพาร่างตัวเองมาที่ข้างเตียงแล้วกอดอกจ้องมองคนที่หลับสบายอารมณ์อยู่
“ชิ” จินยองเบะปาก
“หน่อมแน้มสุดๆ”
****************************
#มนแสบโคตร
จินยองไม่ใช่ขี้ๆนะครับผม เดี๋ยวมีแสบกว่านี้อีกบอกเลย
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ อ่านแล้วมีกำลังใจที่จะมุ่งมั่นตั้งใจแต่งให้จบ (เว่อละ)
ยิ่งได้อ่านคอมเม้นที่พูดเกี่ยวกับตัวละครแล้วหัวใจยิ่งพองโตอะบอกเลย(ว่าไปนั่น55)
ความคิดเห็น