คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นายคือ เด็กแสบ หรอ?
(Mark ‘s Part)
เจ้านินจานี่ชื่อจูเนียร์หรอ ไม่เคยได้ยินเลยแฮะว่าคุณลุงเค้ามีเมียน้อย ทางบ้านผมก็สนิทกับคุณลุงอยู่นะ โดยเฉพาะคุณพ่อของผมก็ติดต่อกับท่านตลอด แต่ทำไมไม่เห็นเล่าให้ฟังเลยว่ามีเมียน้อย เท่าที่ได้ยินมาคุณลุงเค้ารักภรรยามาก เค้าจะมีเมียน้อยเชียวหรอ แต่ในเมื่อเห็นโทนโท่ว่ามีลูกเมียน้อยมายืนแนะนำตัวเองขนาดนี้ ก็คงต้องเชื่อละครับ ว้าคุณลุงไม่น่าเป็นคนแบบนั้นไปได้ ทุกคนสงสัยมั้ยครับว่าผมรับปากจะแต่งงานกับลูกชายบ้านนี้ทำไม เพราะคุณพ่อของผมนะบอกว่าถ้าผมไม่ยอมทำตามคำสั่งท่าน ท่านจะบังคับให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบ
และผมก็สงสารคุณแม่ด้วยที่ทำให้ท่านต้องลำบากใจ ผมไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ที่เห็นผมทะเลาะกับคุณพ่อเรื่องงาน ผมก็เลยอยากปลีกตัวออกมา เผื่อได้เจอกับท่านแล้วจะคิดถึงกัน เผื่อว่าอะไรๆจะดีขึ้น
การแต่งงานสำหรับผมนะหรอไม่สำคัญหรอก ก็แค่ใบกระดาษแผ่นเดียว แต่งได้ก็เลิกได้ ผมไม่ซีเรียสอยู่แล้ว จากที่ผมเจอจินยองวันนี้ดูเค้าก็เป็นเด็กดี ไม่น่ามีปัญหาอะไร ผมว่าจะคุยกับเค้าให้เค้าใจถึงเหตุผลต่างๆและการอยู่ร่วมกันสักพัก แต่ชีวิตของผมจะไม่ราบรื่นก็คงเป็นเพราะไอ่เด็กแสบคนนั้นแน่ๆ ตั้งแง่เป็นศัตรูกับผมตั้งแต่ผมก้าวขาเข้ามาในบ้านหลังนี้เลยละ
แถมยังทำตัวมีพิรุธ ผมว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
“คุณมาร์คครับๆๆ”ทนายอูยองสะกิดมาร์คที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่
“อ่อ ครับ”
“เดี๋ยวคิมออมม่าจะพาไปที่ห้องพักนะครับ”
“ครับ”
หลังจากที่ผมเอาของไปเก็บที่ห้อง ผมก็ออกมาเดินเล่น สำรวจดูรอบๆบ้าน อืม บ้านหลังนี้ก็น่าอยู่ดีครับ บรรยายกาศร่มรื่นน่านอน
“เฮ้ย ไอ้เนียร์แกมีแผนต่อไปยังวะ” เมื่อผมเดินไปเกือบจะถึงหลังบ้านก็เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ จึงเดินเข้าไปใกล้อีก
“ไม่รู้ ยังคิดไม่ออก”จินยองส่ายหัว พร้อมหยิบรองเท้าขึ้นมาใส่
“เออ แล้ววันนี้ไปไหนกันดี”
“นอนบ้านแกงัย”
“แกจะทิ้งไอ้แบมจริงๆหรอวะ”ยูคยอมถามแบบ ทำยั่งงี้กับน้องมันลงหรอ
“ทำแมะ เดี๋ยวแกไปอยู่ข้างไอ่แบมตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ป่าว ชั้นว่าแกทำเกินไป”ยูคยอมเอารองเท้าตัวเองชี้หน้าจินยองอย่างคาดโทษ
“ชั่งสิ”จินยองเบะปาก
“เลวได้อีก”ยูคยอมบอก
นั่นมันไอ่เด็กยูคยอมนิ กำลังคุยกับใครอยู่นะ ผมเห็นแต่ข้างหลัง แต่ได้ยินว่าเรียกว่าเนียร์ เนียร์หรอ สงสัยจะเป็นไอ้เด็กนินจานั่นแน่ๆ ผมจึงเขาไปใกล้ๆเพื่อให้เห็นหน้าไอ้เด็กแสบนี่สะที
“เอาเสื้อชั้นมา” จินยองบอกยูคยอม
“เห้ย แล้วชั้นจะใส่อะไร ตอนเย็นค่อยคืน”
“ไม่ได้แกทำให้ชั้นโมโห ชั้นไม่ให้ใส่แล่ว เอามา!!”จินยองเดินเข้ามาหายูคยอมเพื่อทวงเสื้อ
ทำให้
มาร์คได้เห็นหน้าเด็กแสบอย่างชัดเจน
มาร์คเบิกตากว้าง
นะ น่า รัก คำๆเดียวที่เค้าคิดออกในตอนนี้
นี่ นะ หรอ เจ้าเด็กนินจานั่น ตัวบาง ผิวขาว น่าตาน่ารัก น่าหมั่นเขี้ยว ตาแป๋วๆ กับปากงอนชั่งยั่วนั่น ไม่น่าเชื่อ ถ ถ้าให้บอกตอนนี้เค้ายอมรับเลยว่าคนๆนี้จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าหล่อก็หล่อ แต่จะออกไปทางน่ารักมากว่า ยิ่งดวงตากับปากนั่น
แต่.....
.
.
ขัดกับนิสัยอย่างฟ้ากับเหว ถ้านายนิสัยดีกว่านี้นายจะน่ารักมากเลยนะเจ้าเด็กแสบ
“เอาม้ะ”จินยองเข้าไปกระชากเสื้อยูคยอมทันที
“ไอ่ขี้หวง ชั้นถอดให้แกแล้วชั้นจะเอาไรใส่”
“ไปเอาข้างบนสิ ตัวนี้ชั้นยังไม่เคยใส่สักครั้ง กะว่าจะให้นายใส่เป็นคนแรก แต่นายด่าชั้น ชั้นไม่ให้นายใส่แล้ว เอามา!!!”จินยองจะเข้าไปเอาเสื้ออีก แต่ยูคยอมหลบทัน
“เอาไปเล้ย ขี้หวงสัด เพื่อนอะ”ยูคยอมถอดเสื้อขว้างไปข้างหลังจินยอง ตรงกับที่มาร์คยืนอยู่
เอาไงละผมจะไปหลบตรงไหนทัน ถ้าเด็กเข้ามาเอาเสื้อก็รู้นะสิว่าผมแอบฟัง แต่ผมก็ไม่ได้แอบซะหน่อยผมแค่เดินผ่านมาก็ไม่เห็นต้องกลัวนี่เนาะ มาร์คคิดแล้วหยิบเสื้อที่ยูคยอมโยนขึ้นมา
“อะๆ ชั้นจะคิดซะว่านายเป็นเพื่อที่ชั้นไว้ใจที่สุด งันเอาตัวนี้ไปใส่” จินยองพูดทั้งถอดเสื้อของตัวเองโยนไปให้ยูคยอม แล้วเดินตัวเปือยป่าวเข้าหยิบเสื้อที่ยูคยอมโยนเข้าไปข้างในบ้าน โดยที่ยังไม่รู้ว่ามีอีกคนหยิบขึ้นมาให้แล้ว จินยองเดินก้มๆหาเสื้อ
“มันก็โยนมาแถวๆนี้นี่หว่า”จินยองกำลังจะเปิดผ้าม่านที่มีอีกคนยืนอยู่
ขณะที่มาร์คก็กำลังจะออกมาจะจากตรงนั้น
แค้วกกกก (เสียงรูดผ้าม่าน)
“0o0”จินยอง
“O-O”มาร์ค พร้อมกับสายตาที่เลื่อนจากใบหน้ายียวนกวนบาทา ลงมาโฟกัสที่หน้าอกขาวของจินยอง
“เฮ้ย มองอะไรของนาย”จินยองยกมือมาปิดทันที
มาร์ครีบเบือนสายตาไปทางอื่น
“โรคจิต” จินยองว่ามาร์คทันที
“ใครกันแน่โรคจิต เที่ยวเดินถอดเสื้อผ้ารอบบ้าน”มาร์คตอกกลับเด็กแสบตรงหน้า
“ก็นี่มันบ้านชั้น ชั้นจะทำอะไรก็ได้”
“งั้นก็เหมือนกัน ผมจะเดินไปไหนก็ได้ เพราะในไม่ช้าบ้านนี้ก็เป็นบ้านผมเหมือนกัน”
“ไม่มีทาง”จินยองตะโกนใส่
“คอยดูละกัน”มาร์คยักไหล่ ความจริงเค้าไม่อยากจะกวนคนตรงหน้าหรอก เพราะเค้าไม่ใช่คนต่อความยาวสาวความยืด แต่มันอดไม่ได้จริงๆ เมื่อเห็นไอ่เด็กแล้วเค้ารู้สึกอยากเอาชนะให้ได้
“เอาเสื้อมา”จินยองไม่รู้จะเถียงอะไรต่อ แต่ตอนนี้รู้หนาวมากเพราะไม่ได้ใสเสื้อ
มาร์คยื่นเสื้อที่อยู่ในมือให้ จินยองคว้ามา แต่มาร์คไม่ยอมปล่อย
“นี่ ปล่อยเส่”
“ขอบคุณสักคำอะ ทำเป็นมั้ย”
“ใครใช้นายละ”
“ย่าห์!! เอามา!!!”จินยองขึ้นเสียงใส่ ทั้งกระชากเสื้อในมือมาร์คแรงๆ แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ไม่มีใครสอนให้นายรู้จักมีสัมมาคาราวะบ้างรึงัย ชั้นแก่กว่านายตั้งหลายปี”
“มี แต่ชั้นไม่กับนาย บอกให้ปล่อย”จินยองกดเสียงต่ำ
“เอามา”จินยองกระชากเสื้อจากมือมาร์คอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มาร์คไม่ได้ดึงไว้ตัวเค้าจึงลอยหวิวล่วงลงกับพื้น
“โอ้ย”จินยองร้องออกมาทั้งเอามือคลำที่ก้นกก หน้าตาบิดเบี้ยว
“หึ หึ”มาร์คหัวเราะในลำคอ
“ย่าห์ นายแกล้งชั้น”จินยองรีบลุกขึ้นมาชี้หน้ามาร์ค
“ก็นายบอกให้ปล่อย”มาร์คทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“อ๋อ เล่นแบบนี้ใช่มั้ย”จินยองขว้างเสื้อในมือ ใส่หน้าหล่อๆของมาร์คอย่างแรง
พรึ่บบ .......
เสื้อโดนหน้ามาร์คอย่างจัง เล่นเอาคนถูกกระทำหน้าขึ้นสีอย่างโมโห
“มันมากเกินไปแล้วนะ” “ชั้นจะไม่ปล่อยให้นายทำอะไรได้ตามใจชอบหรอกนะ” ไอ่เด็กขี้เอาแต่ใจ แบบนี้ต้องถูกสั่งสอนซะบ้าง ทีหลังจะได้ไม่ไปทำตัวไร้มารยาทแบบนี้กับใครอีก ปกติมาร์คเป็นคนควบคุมอารมณ์ตนเองได้ดีแต่เมื่อพอมาเจอเจ้าเด็กแสบนี้เค้ากลับควบคุมไม่ได้
มาร์คสาวเท้าเข้าไปหน้าจินยองด้วยใบหน้าโกรธ
จินยองเห็นท่าไม่ดีก็เริ่มสอดส่องสายตาหาเพื่อนสนิท
“ไปไหนของมันวะ” จินยองบ่นออกมาเมื่อหันไปไม่เจอไอ่เพื่อนซี้ โธ่เว้ย เวลามีเรื่องนี่ มันต้องหายได้ตลอดสินะ พอหันกลับมาไอ่คนหน้าหล่อตรงหน้าก็กำลังย่างสามขุมเข้ามาเรื่อยๆ เอางัยดีวะจินยอง
เอาวะ ตายเป็นตาย ถอยเดี๋ยวก็กลัวดิ จินยองยืนกอดอกเชิดหน้าอย่างท้าทาย
พอมาร์คเดินมาถึงเจ้าตัวก็กระชากแขนคนตรงหน้าทันที
“โอ้ย”จินยอง พร้อมทั้งบิดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม แต่มันทำให้ถูกบีบแรงขึ้นจนเค้าร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“นายจะเสียมารยาทเกินไปแล้วนะ ขอโทษชั้นเดี๋ยวนี้”มาร์คกระแทกเสียงใส่คนตรงหน้า
“ไม่”จินยองตอบ พร้อมเชิดหน้ากวนบาทาใส่ ทำไมชั้นต้องขอโทษนายด้วยห้ะ คนอย่างจินยองเกิดมายังไม่เคยขอโทษใครสักครั้ง
“บอกให้ ขอโทษ!!”มาร์คกระชากจินยองเข้ามาใกล้
“บอกว่า ไม่”จินยองสะบัดมือหลุดจากมาร์ค แต่มาร์ครีบคว้าเอวเด็กแสบไว้ได้ทัน เท่ากับว่าตอนนี้จินยองอยู่ในอ้อมกอดของมาร์ค ด้วยตัวเปลือยป่าวเพราะยังไม่ได้ใส่เสื้อ ตัวทั้งสองคนสัมผัสกันแบบแนบชิด
ตึกตึก เสียงหัวใจของใครคนนึงเต้นผิดจังหวะ
“จะขอโทษดีๆมั้ย”มาร์คกัดฟันพูด เพราะใกล้หมดความอดทนกับคนตรงหน้าที่ดิ้นและทุบเค้าจนเจ็บไปหมด
“ไม่มีทาง”จินยองจ้องตาอย่างไม่กลัว
“ได้”มาร์คพร้อมกลับจัดการส่งสอนเด็กแสบ โดยการจูบ แต่เจ้าเด็กนี่ไวกว่าหันหลบได้ทัน เค้าจึงเป็นไซร้ที่แก้มขาวแทน
“ปล่อยนะ ถ้าไม่ปล่อยนายเจอดีแน่”จินยองพูดอย่างไม่กลัว ทั้งที่ตัวเองกำลังเสียเปรียบอยู่ ไอ่บ้านี่ไมไม่ปล่อยวะ แล้วไอ่ยูคไปไหนวะเนี่ย จินยองพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงคนตรงหน้าไม่ไหว้
“หรอ”มาร์คทำเสียงฮึในลำคอ โดนขนาดนี้แล้วยังปากดีอีกนะ แล้วเปลี่ยนจากแก้มเนียนลงไปไซร้ที่ลำคอขาวนั่น
“ไอ้โรคจิต ชั้นคิดอยู่แล้วว่านายต้องไม่ใช่คนดี”
“แล้วนายเป็นคนดีนักหรอ ที่แน่ๆชั้นว่าไม่ใช่”มาร์คละจากคอระหง มาจ้องตาคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ
นายว่าชั้นหรอ ได้ จินยองขัดขามาร์คจนคนตรงหน้าเสียการทรงตัว จินยองจึงได้ทีผลักมาร์คจนหงายลงไปนอนกับพื้นหลังไป
“โอ้ะ”หัวของมาร์คไปโขกกลับโต้ะอย่างแรง เรียกเลือดสีแดงเข้มออกมา
“สม”จินยองยิ้มสมน้ำหน้าพร้อมกับเก็บเสื้อที่ตกอยู่ พร้อมที่จะชิ่งหนีออกไปโดยที่ไม่สนกับสิ่งที่ตนทำกับคนตรงหน้าสักนิดเดียว
นายนี่มันใจร้ายจังนะ คิดหรอว่าชั้นจะปล่อยนายไปง่ายๆอะ มาร์ครีบรวบขาจินยองที่กำลังจะเดินผ่านหน้าเค้าไป จนเจ้าเด็กแสบล่วงลงมานอนกองอยู่ที่พื้น เค้ารีบขึ้นไปคร่อมเจ้าเด็กแสบนั่นทันที พร้อมขึงแขนเจ้าเด็กแสบนี่ใครกางออก นายต้องโดนลงโทษ
“ปล่....”เสียงหายไปเพราะถูกประกบปากด้วยริมฝีปากหนา
จินยองเม้มปากทันที เพื่อไม่ให้มาร์คจูปเข้าได้“ชั้นไม่ยอมเสียจูบแรกให้นายหรอกนะ”
“ฉลาดนิ”มาร์คละจากปากที่เค้าไม่สามารถจูบได้ให้เป็นอิสระ
“ไอ่โรคจิต ชั้นจะบอกพ่อ”
“แคนี้ฟ้องพ่อหรอเด็กน้อย”มาร์คยักคิ้วกวนๆ
“ชั้นจะบอกทุกคนว่านายเป็นพวกสร้างภาพ ทำเป็นคนดี สุภาพ ที่แท้ก็ โรคจิต”จินยองขู่อย่างไม่กลัว
“เชิญ ถ้าคิดว่าทุกคนจะเชื่อเด็กดื้ออย่างนาย”มาร์คยิ้มมุมปาก
“ไอ่บ้า ไอ่โรคจิต ไอ่......”จินยองด่าไม่หยุดปาก
“นี่เลิกพูดจาไม่เพราะซะทีจะได้มั้ยครับ มันไม่น่ารักเลยนะ รู้ตัวป่าว”มาร์คพูดสอนเด็กดื้อ อย่างใจเย็น จ้องไปในตาแป๋วๆนั่น
“.....”จินยองหยุดด่า แล้วมองมาร์คด้วยแววตาเต็มไปด้วยคำถาม งงมรามาร์คอยู่ดีๆก็พูดจานุ่มนวลใส่เค้า แล้วไม่กี่วินาทีต่อมา
“ไม่ ไอ่โรคจิต ไอ่.....”เด็กนี่คงพูดจาดีๆด้วยไม่ได้สินะ
“นี่ คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต อยากเจอโรคจิตจริงๆใช่มั้ย”ไม่พูดป่าวมาร์คก้มลงไป ให้จมูกโด่งได้ไซร้แก้มเนียนแล้วลงมาที่คอ จนมาถึงกลางอก
จว๊ววบบบบ
ทำรอยคิสมาร์คจางๆไว้หนึ่งรอย แล้วเงยมามองคนตรงหน้าที่เหลือกตาโปนมองเค้าอยู่
“นาย ไอ่โรคจิต อย่าให้ชั้นหลุดไปได้นะ”จินยองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ น้ำตาใสๆคลอที่ตาแป๋วคู่นั้น ทำเอาหัวใจมาร์คล่วงในทันทีที่เห็น
เค้าลงโทษแรงไปสินะ มาร์ครู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก มาร์คกำลังเอ่ยขอโทษเด็กดื้อที่เค้าทำเกินไปจริงๆ อยู่ๆก็มีอะไรแข็งๆมากระแทกที่มาร์คน้อยจนเค้าล่วงลงไปนอนจุกอยู่กับพื้น ก็เด็กแสบมันขึ้นเข่าเข้ากลางเป้าเค้าพอดีเลยนะสิ
“อย่าคิดว่าชั้นจะกลัวนายนะ นายเจอดีแน่”จินยองลุกขึ้นมาปัดน้ำตาที่เค้าแสแสร้งเมื่อครู่แล้วใส่เสื้อ พร้อมชี้หน้ามาร์ค อย่างฝากไว้ก่อน
“แล้วนี่ โทษฐานที่นายจูบชั้น”ก่อนที่เอาหมอนใบใหญ่ที่อยู่บนโซฟามาทุบเค้าที่นอนจุกลุกไปไหนไม่ได้อีกสองที แล้ววิ่งหนีหายไป
มาร์คที่นอนจุกอยู่ พอเริ่มคลาย แล้วลุกขึ้นนั่ง มองเด็กนั่นไปจนลับตา
“แสบจริงๆ”มาร์คส่ายหัวแล้วพูดออกมาพร้อมลูบที่ปากของตัวเองเบาๆ
พอนึกถึงเด็กนั่นรอยยิ้มก็ฉายชัดอยู่บนใบหน้าหล่อ เรียกได้ว่าถ้าใครได้เห็นรอยยิ้มนี้คงตกหลุมรักคนคนนี้จนหาทางขึ้นไม่เจอแน่ๆ
ปล.
เด็กแสบๆต้องเจอกับคนหื่นๆ เอ้ย ท่ดๆ คนโหดๆแบบนี้แหละ คิกคิก
คอมเมนท์กันด้วยนะคะ สนุกๆ ไรท์จะได้รู้สึกเหมือนมีเพื่อนคุย ฮ่าๆๆ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และคนที่ติดตามเรื่องนี้นะคะ กราบสิบทิศ อิอิ
ความคิดเห็น