คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter'๒ ก็กูจะชอบคนนี้อะครับ 50%
“นะ...น่ารัก” นั่นแหล่ะฮะคุณผู้อ่านฮะ เพียงเท่านั้นแหล่ะครับ ผมนี่พุ่งเลยยยย
“เห้ยไอ้เน่ เห้ยยยยย ใจเย็นดิวะ” รู้สึกเหมือนมีคนกำลังตะโกนเรียกผมเลยแห้ะ แต่ได้ยินไม่ค่อยชัดเลย ใครแม่งตะโกนอะไรก็ช่างเถอะครับเพราะตอนนี้ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงรอบข้างละ ก็ตอนนี้ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองอะมันเต้นแรงและดังมาก มันดังแบบ..
~กริ๊งงงงงงงงงงงงง
แบบที่อยู่ดีๆเสียงสัญญาณหมดคาบก็ดังขึ้นมา ฮ่วย
“เห้ยมึง ปะไปเรียนกัน” ไอ้บินมันมาดึงแขนผม หวังจะลากให้ผมไปเรียนแต่...หึ
“ไม่ไปก่อนได้ปะว้ะมึง คือกูยังไม่อยากขึ้นอะอยู่ต่ออีกแปปนะมึง” ผมพยายามอ้อนวอนมันเพื่อที่จะอยู่ต่อ ผมอยากอยู่ต่อจริงๆนะ
“ไม่ได้โว้ยยยย นี่เปิดเรียนวันแรกมึงก็จะโดดเรียนแล้วหรอ แค่มาสายก็พอละมั้งสำหรับเปิดเรียนวันแรกหนะ”
“เออๆขึ้นเลยก็ได้ว้ะ” ผมว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะยอมก้าวขาเดินตามแรงลากของมันไปแต่โดยดี...โดยดีงั้นเหรอ เปล่าหรอกเปล่าเลย คือเท้าผมอะเดินตามมันไปก็จริงแต่แต่สายตาผมนี่ยังจ้องไปที่น้องคนนั้นอยู่เลย จ้องจนไม่ได้ดูทางเลยอะ
ปึ้ก
เชี่ยเอ้ยยย ใครมาชนกูวะเนี่ย คนยิ่งหงิดๆอยู่คอยดูนะผมจะด่าให้แม่งขี้หูกระเด็นออกมาเต้นรำระบำชาวเกาะอยู่ข้างนอกเลยอะ
“เชี่ยแม่งเดินดีๆหน่อยดะ..ดิครับ” สาบานได้เลยว่าคำหลังนี่พูดอย่างเบามากอะ เบาจนคนอื่นแทบจะไม่ได้ยิน ก็จะทำไงได้ละครับก็ไอ้คนที่ผมตั้งใจจะด่าในตอนแรกหนะมันคือพี่บ๊อบบี้นี่หว่า พี่เขาแม่งโคตรหล่อ โคตรรวย โคตรเกรียน และโคตรของโคตรฟันไม่เข้า..เออพี่แม่งฟันเหยินสัสๆแถมฟันหน้ายังบิดอีกอะ แต่ก็นั่นแหล่ะครับ หล่อ..
“อ้าวคิดว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้น้องเน่สุดที่รักนี่เอง ว่าแต่เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะครับไอ้น้องรัก หื้ม?” เชี่ยแม่งเอาแล้วไง..
“โห่ยพี่บ๊อบบบบ ก็ตอนแรกผมไม่รู้นี่ครับว่าเป็นพี่อะ” นี่พยายามทำตัวให้ดูน่ารักที่สุดแล้วครับ
“แหม่เออ ไม่เป้นไรคนกันเอง กูไม่ถือออออ” พี่บ๊อบบี้พูดยิ้มๆพร้อมโชว์ฟันเหยินเต็มช่องปาก แต่แม่งก็ยังหล่อ
“เห้นเออพี่ ถ้างั้นผมขึ้นเรียนก่อนนะ สายมากละเนี่ย”
“เออๆ ไปเหอะตั้งใจเรียนหละมึง”
ผมรีบวิ่งขึ้นตึกทันทีหลังจากที่พี่บ๊อบบี้พูดจบ คนอะไรก็ไม่รู้ขนาดฟันทั้งเหยินทั้งบิดขนาดนั้นก็ยังหล่อและเท่ระเบิด แต่เดี๋ยวนะนี่ผมชมพี่เขามากไปปะวะ ก็แหมนะคือผมกับไอ้บินนี่ค่อนข้างจะสนิทกับพี่บ๊อบบี้และเพื่อนๆพี่แกพอสมควรเลยหละ ก็เพราะพวกเราชอบเล่นบาสด้วยกันบ่อยๆ ผมว่าพี่เขาเป็นคนดีมากเลยนะ เอ่อ..หมายถึงกับคนที่พี่แกอยากดีด้วยอะ
และในเย็นวันเดียวกันนั้น...(อะไรของมึงวะคะไรท์ - -)
“พี่บ๊อบบบบบบ เดี๋ยวผมพักก่อนนะ เหนื่อยละว่ะไม่ไหวๆ” ผมหันไปบอกพี่บ๊อบบี้อย่างนั้น คือตอนนี้ผมเหนื่อยมาจริงๆนะไม่ได้เล่นมาตั้งนาน ก็ตั้งแต่ปิดเทอมไปแทบจะไม่ได้เล่นบาสเลยอะ
“เออๆเค พักไปครับไอ้น้อง” หลังจากนั้นผมก็เดินมานั่งพักและนั่งดูพวกพี่ๆกับไอ้บินเล่นไปเรื่อยๆ จนไอ้บินก็แยกมาอีกราย มันก็นั่งพักไปเรื่อยๆครับ ผมก็คิดอะไรเพลินๆของผมไป
“บิน เรื่องที่กูถามมึงตอนคาบสองอะ กูจริงจังนะเว่ย” ผมหันไปบอกไอ้บินแบบนั้น
“แล้วมึงจะไปชอบใครวะครับบบบ กูอยู่กับมึงมาตั้งแต่เกิดไม่เคยเห็นมึงจะชอบใครสักที” เหอะ ก็จริงของมันนะครับ ก็ผมไม่เคยชอบใครจริงๆนี่
“อืม...ไม่รู้ดิว้ะ ขอกูคิดก่อน” ผมพูดแบบนั้นไปเพราะผมไม่รู้จริงๆนี่หว่า
“เอ้าไอสัส จะชอบใครสักทีมันยังต้องคิด เออแม่งดีแห่ะ” แหนะไอ้นี่ กูรู้นะครับว่ามึงประชด - -
- - 1 นาทีผ่านไป -
..........
- - 2 นาทีผ่านไป -
.........
- - 5 นาทีผ่านไป -
“กูคิดออกละ” หลังจากที่ปล่อยให้บทสนทนาร้างมานาน สุดท้ายผมก็โพล่งออกไป
“คิดอะไรออกของมึงงง”
“ก็กูคิดออกละไงว่ากูจะชอบใครดี” ผมหันไปตอบยิ้มๆอย่างดีใจ เหมือนตอนนี้กำลังมีความสุขที่สุดในช่วงชีวิต - -
“เอ้า ไอเหี้ยนี่ นี่มึงต้องคิดจริงๆหรอว้ะว่ามึงจะชอบใคร นั่นมึงจะไปชอบเขาหรือมึงวางแผนจะไปฆ่าเขาว้ะ ถึงต้องมานั่งคิดเอาตั้งนานสองนาน” อ้าวแม่ง ก็ใครจะไปรู้ละ ก็ไม่เคยชอบใครนิจะไปรู้หรอกว่ามันต้องใช้ความคิดรึเปล่า - -
“เออแล้วตกลงมึงจะชอบใคร” มันถามย้ำผมอีกรอบ แหน้ะที่แท้ก็อยากรู้อยู่นี่หว่า
“ก็น้องคนนั้นไง คนที่มึงบอกว่าน่ารักห้อง4/3อะ”
“เห้ยยยย ไม่เอาดิคนนั้นอะกูจอง” มันท้วง แม่มจะท้วงทำไมสุดท้ายกูก็จะชอบอยู่ดี
“กูเห็นมึงก็จองทุกคนอะ ไม่รู้หละกูจะชอบคนนี้ มึงอะห้ามยุ่ง”
“เอ้าเชี่ยยย ก็กูก็อยากได้คนนี้T^T”
“ถือว่ากูขอนะมึงนะ : )”
“เออออออออ ไม่คุยกับมึงละ กูจะไปฟ้องพี่บ๊อบบี้คนดีของกูววว จำไว้” พูดเสร็จมันก็วิ่งไปเลย
แหม้ะ ก็มันช่วยไม่ได้นิ
เกิดมาไม่เคยใจสั่นหรือใจเต้นแรงแบบนั้นกับใครมาก่อนเลย อาการแบบนี้มันต้องเกิดกับคนที่เราชอบไม่ใช่หรอ?
มันต้องใช่สิก็กูเคยอ่านเจออะ
สั้นเนอะตอนนี้ แต่เดี๋ยวไรท์มาต่อค่ะ
ไรท์จะพยายามมาวันละตอนเลย จุ้บๆ
ความคิดเห็น