คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขอบคุณครับคุณหมอ
แสสลัวาโมไฟบนโ๊ะทำานส่อสว่าในห้อทำานอหมอเพร ผม่อยๆ ลืมาึ้น วามรู้สึหนาวเหน็บแล่นไปทั่วร่า ผ้าห่มบาๆ ที่ลุมัวให้วามอบอุ่นเพียน้อยนิ
"อาว ื่นแล้วหรือ" เสียนุ่มๆ อหมอเพรัึ้น เาหันมาาโ๊ะทำาน รอยยิ้มอ่อนโยนปราบนใบหน้า
ผมพยายามลุึ้นนั่ สับสนับสถานาร์ "ผม... ผมนอนไปนานแ่ไหนรับ"
"็อนนี้ 1 ทุ่มแล้ว" หมอเพรอบพลาเินมานั่้าๆ เียที่ผมนอน
"หะ หมอยัไม่เลิานหรือรับ" ผมถาม้วยวามแปลใ
หมอเพรส่ายหน้าเบาๆ"ผมเลิานนานแล้ว แ่รอุื่น" เาหยุั่วรู่่อนะถาม่อ "หิว้าวไหม?ร้านอาหารามสั่หน้าโรพยาบาลอร่อยมานะ ไปินับผมไหม"
ผมอึ้ไปั่วะ รู้สึาบึ้ในน้ำใอหมอ "ไม่เป็นไรรับ ไม่อยารบวน..๊อ."
"ไม่้อเรใ หมอเลี้ยเอ" หมอเพรยืนยัน พลายื่นมือมา่วยพยุผมลุึ้น
เราเินออาห้อทำานอหมอ ผ่านทาเินเียบสัอโรพยาบาลยาม่ำืน มุ่หน้าสู่ร้านอาหารามสั่ที่หมอเพรแนะนำ ในใผมเ็มไป้วยวามรู้สึอบุ และวามอบอุ่นที่ไ้รับารูแลเอาใใส่เ่นนี้
เราสอนนั่ลที่โ๊ะไม้เ่าๆ ในร้านอาหารามสั่หน้าโรพยาบาล ลิ่นอาหารหอมรุ่นลอยมาเะมู
หมอเพรยิ้มให้ผมแล้วพูว่า "สั่เลยรับ หมอเลี้ย"
ผมรู้สึเรใ แ่็อบไปว่า "ั้นผมไม่เรในะรับ ป้าเอา้าวไ่เียว"
หมอเพรรีบพูว่า"เี๋ยวๆ เรใไปหรือเปล่าสั่้าวไ่เียว”
“หมอไม่เยินอะไร่ายๆ บ้าหรือรับ"ผมสวนลับ
หมอเพรหัวเราะเบาๆ ่อนอบว่า "ไม่้อห่วรับ ผมอบอาหาร่ายๆ แบบนี้เหมือนัน"
ผมพยัหน้ารับ แล้วหันไปสั่ับป้าเ้าอร้าน "อืม ั้นป้า ป้า ้าวไ่เียว 2 าน"
ะที่รออาหาร ผมรู้สึผ่อนลายอย่าบอไม่ถู บรรยาาศเป็นันเออร้านและท่าทีอบอุ่นอหมอเพรทำให้ผมรู้สึสบายใ
"ผมรู้สึผ่อนลายมาๆ เลยรับ" ผมเอ่ยึ้น "ริๆ หมอเพรเป็นนแรในรอบ 2 ปีเลยนะ ที่ผมออมาิน้าว้วย"
หมอเพรมอผม้วยสายาเ้าใ "ผมีใที่ไ้ยินแบบนั้นนะรับ "
ผมพยัหน้า รู้สึอบุนพูไม่ออ ไ้แ่ยิ้มอบลับไป ในะที่ลิ่นหอมอ้าวไ่เียวเริ่มลอยมา บ่บอว่าอาหารอเราำลัะเสิร์ฟแล้ว
หลัาทานอาหารเสร็ หมอเพรเอ่ยึ้น "เี๋ยวผมไปส่นะ"
ผมยิ้มอบ รู้สึาบึ้ใ "อบุรับ"
เราึ้นรถอหมอเพร ลอทาเาพยายามวนผมุยเรื่อ่าๆ บรรยาาศในรถอบอุ่นและผ่อนลาย นระทั่รถแล่นมาถึทาผ่านอนโอฮารุ
ทันในั้น ผมรู้สึหายใหอบึ้นมา หัวใเ้นแรึ้น วามทรำและวามรู้สึมามายพรั่พรูเ้ามา
หมอเพรสัเเห็นวามเปลี่ยนแปลอผม เาถาม้วยน้ำเสียห่วใย "เอสิ่ระุ้นหรือรับ"
ผมพยัหน้า พยายามวบุมลมหายใ "รับหมอ"
หมอเพระลอรถล เาหันมามอผม้วยสายาเ้าใ "ไม่เป็นไรนะรับ หายใเ้าลึๆ ้าๆ นะรับ เราไม่้อรีบ ่อยๆ ทำวามเ้าใับวามรู้สึอัวเอ"
ผมพยายามทำามำแนะนำอหมอ หายใเ้าออ้าๆ พยายามสบสิอารม์
"ุอยาะเล่าอะไรเี่ยวับสถานที่นี้ไหมรับ" หมอเพรถามเบาๆ"หรือถ้าไม่อยาพู เรา็นั่เียบๆ แบบนี้็ไ้ นว่าุะรู้สึพร้อม"
ผมนิ่ไปรู่หนึ่ พยายามรวบรวมวามิ ผมเริ่มสบล
แ่สิ่ไม่าฝัน็เิึ้นเมื่อถึทาแยมีรถระบะมาัหน้ารถอหมอเสียเบรัสนั่นทำให้ผมิถึวามเ็บปวาอุบัิเหุเมื่อ2 ปี่อน รั้นี้สิผมหลุ ผมไม่ไ้ยินเสียหมออี่อไป
“ใเย็นๆ นะาย แ่ถ้าไม่ไหวหมอะ่วยุเอ”
หมอเพรรีบมอหาที่อรถที่ปลอภัยและเป็นส่วนัว เาพบมุมหนึ่บริเวมุมึที่เียบสัและ่อน้ามื ไม่มีผู้นสัรไปมา หมออรถลอย่านุ่มนวล
ในรถ ผมยัหายใหอบหนั วามรู้สึผิและอับอายเริ่มท่วมท้นิใ แม้ะพยายามสุวามสามารถ แ่ผม็ไม่สามารถวบุมัวเอไ้ เสียหายใหอบอผมัึ้นเรื่อยๆ
หมอเพรสัเเห็นสภาพอผม ้วยวามเ้าใและเห็นอเห็นใ เา่อยๆ เอื้อมมือมาับมือผมไว้เบาๆ สัมผัสอุ่นๆ ามืออหมอแผ่่านเ้าสู่ร่าายที่สั่นเทาอผม ่วยให้ผมรู้สึมั่นึ้นเล็น้อย
"าย" หมอเพรเรียื่อผมเบาๆ"ผมอยู่รนี้นะ ุปลอภัยแล้ว ่อยๆ หายใ ไม่้อรีบ"
"าย ุไม่้ออายหมอนะ" หมอเพรพูเสียนุ่มนวล "หมอะไมู่"
แล้วหมอเพร็หันหลัให้ผม ให้พื้นที่และวามเป็นส่วนัวับผม แ่มืออเายัับมือผมไว้อย่ามั่น
ผมเริ่มปลระุมเสื้อออ แล้วลูปที่อ ผมปลปล่อยอารม์ออมา้วยเสียราเบาๆ อ..อ๊าส์ๆๆ!!.... อ๊ะๆๆๆๆ....ี๊~
ผมเลื่อนมือลไปที่าเ แล้ว่อยเลื่อน่ำ ้นหาสิ่ที่ผม้อาร เมื่อผมเอมันผม็่อยเริ่มาสัมผัสมันอย่านุ่มนวล มือผมเริ่มำมันหลวมๆ ่อนที่ะ่อยๆ บีบแน่นึ้น วามรู้สึื่นเ้นเริ่มทวีู ผมเริ่มทำมัมแรและเร็วึ้น ผมเลื่อนมือึ้นล้าๆ และ่อยๆ เร็วึ้นามัหวะเสียราเบาๆ อผม
อ..อ๊าส์ๆๆ!!..~ อ..อ๊าส์ๆๆ!!..~
อนนี้ผมเอามือ้ายอผมเาะไปที่ไหลอหมอที่หันหน้าออไปทาหน้า่ารถ ผมไม่แร์อะไรแล้ว ผมเริ่มร้อัึ้น
อ..อ๊าส์ๆๆ!!..~ ..อร๊าส์!~
หมอยื่นทิูให้ผม ผม่อยๆ หายใ้า
“ีึ้นไหม ุโอเนะ” หมอถาม้วยวามเป็นห่ว
ผมรู้สึโรธัวเออย่ามา ที่ไม่สามารถวบุมอาารอัวเอไ้ แม้ะอยู่ในสถานาร์ที่ไม่เหมาะสม
หมอเพรสัมผัสไ้ถึวามรู้สึนั้น เาพู้วยน้ำเสียอ่อนโยน "ไม่้อัวลนะ เราะมาแ้ปมในใอุ้าๆ ไม่้อเร่รีบ มา มา อที"
หมอเพรโน้มัวมาสวมอผม บหลัผมเบาๆ อย่าปลอบประโลม วามอบอุ่นาอ้อมออเาทำให้ผมรู้สึปลอภัยึ้นมา
ในหัวผมเ็มไป้วยำถาม ทำไมเาเป็นนที่อบอุ่นแบบนี้ เาทำแบบนี้ับนไ้ทุนหรือเปล่านะ
ราวับอ่านใผมออ หมอเพรพูึ้น "อย่ามอผมแบบนั้น ผมไม่ไ้ทำแบบนี้ับนไ้ทุน ุเหมือนน้อายผม"
ผมรู้สึแปลใับำพูนั้น "รับ แล้วน้อายหมออยู่ับหมอหรอ"
สีหน้าอหมอเพรเปลี่ยนไป เาอบเสียแผ่วเบา "เาไม่อยู่แล้ว เา่าัวายไปเมื่อ 2 ปี่อน"
ผมรู้สึใและเสียใแทนหมอเพร "เสียใ้วยนะรับหมอ"
บรรยาาศในรถเียบลั่วะ วามเศร้าและวามเ้าใถ่ายทอระหว่าเราโยไม่้อพูอะไร ผมรู้สึว่าัวเอเริ่มเ้าใารระทำและวามห่วใยอหมอเพรมาึ้น
รถอหมอเพรอลที่หน้าอนโอผม นาฬิาบนหน้าปัรถบอเวลาเือบ 3 ทุ่ม ผมมอออไปนอหน้า่ารถ เห็นว่าท้อฟ้ามืสนิทแล้ว
"ือมันึมาแล้ว" ผมเอ่ยึ้นอย่าลัเล "หมออยู่้าที่อนโผมีว่า"
แ่แล้วผม็นึึ้นไ้ "ือว่า..." ผมพู่อ "ผมลืมไป ภรรยาหมออาะรอ"
หมอเพรส่ายหน้าเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบา "ผมโสนะ"
ผมรู้สึโล่อ แ่็ยััวลว่าหมอะปิเสธ "อย่าปิเสธผมเลย" ผมพูอย่าริั "วันนี้หมอพาผมไปทาน้าว ผมถือว่าผมให้ที่พั เราหายัน"
หมอเพรมอผมรู่หนึ่ ่อนะยิ้มว้าึ้น เาพยัหน้ารับ "ลรับ อบุนะ"
เราทัู้่ลารถ ผมนำทาหมอเพรเ้าสู่ัวอาาร ะที่เินไปยัลิฟ์ ผมรู้สึถึวามอุ่นใที่มีหมอเพรอยู่เีย้า ไม่้อลับไปเผิับวามเียบเหาในห้อนเียวเหมือนทุืนที่ผ่านมา
เมื่อถึหน้าห้อ ผมไุแและเปิประู หมอเพรเินามผมเ้าไปในห้อ บรรยาาศเปลี่ยนไปทันที ห้อที่เยว่าเปล่าและเียบเหา ลับมีีวิีวาึ้นมา้วยารมีอยู่อหมอเพร
ความคิดเห็น