คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลับมาเจอกันอีกครั้ง
เ้านี้ที่อาารอผมยัเหมือนเิม ผมหยิบแ้วน้ำับยา้านโรึมเศร้ามาิน ผ่านไปไม่นานผม็เริ่ม่วและรู้สึเบลอ ผมเินเ้าไปในห้อน้ำ และเปิฝับัว เสียน้ำัลบวามิวุ่นวาย ไอน้ำอุ่น่อยๆ แผ่ปลุมห้อ
ผมยืนใ้สายน้ำ ปล่อยให้วามอบอุ่นึมาบผ่านผิวาย น้ำอุ่นๆ ที่่อยๆ ไหลาหัว ลใบหน้า แล้วไหลสู่อทำให้ใผมเ้นแรมัน่อยๆ ไหลลไปสู่่วล่าอผม ไม่นะวามรู้สึนั้นลับมาอีแล้ว ผมอยาหยุมันแ่ผมหยุมันไม่ไ้
ะที่น้ำไหลผ่านร่าาย วามิอผมเริ่มล่อลอย ภาพใบหน้าอฮารุปราึ้น รอยยิ้มอ่อนโยนนั้น วาที่เปี่ยม้วยวามรั ในวันที่เยอาบน้ำ้วยัน ผมหลับาล ึมับวามรู้สึอบอุ่นที่แผ่่านในอ ินนาารถึารโอบออันแสนหวาน เสียรวราอฮารุ อย่ามีวามสุ ริมฝีปาที่สัมผัสันอย่าอ่อนโยน มือทีุ่มันไว้แน่น ินนาารนี้ทำให้ ผม่อยๆ เอามือลูบไล้ ่วล่า เสียน้ำลบเสียราเบาๆ
อ..อ๊าส์ๆๆ!!.... ผมเริ่มราถี่ึ้นและัึ้นนเริ่มลบเสียน้ำที่ไหลลระทบับัวอผม
อร๊าส์!........
แม้มันเป็นวามสุั่วรู่็าม ผม็้อยอมรับมันว่าฮารุไม่ไ้รัผมแล้ว
วันนี้ผมมีนัับหมอิามอาารที่โรพยาบาล
อนนี้ผมเินเ้าไปในห้อรวามนัหมอ ผมนั่ลอย่าอึอัรหน้าโ๊ะหมอ มือบีบันแน่น้วยวามประหม่า
"สวัสีรับ ุรู้สึอย่าไรบ้ารับ? " ุหมอทั
ผมสูหายใลึ ่อนอบเสียแผ่ว "สวัสีรับุหมอ ผม... ผมไม่่อยีเท่าไหร่รับ"
หมอสัเเห็นวามไม่สบายใอผม ผมรู้ว่าเาพยายามสร้าบรรยาาศที่ผ่อนลายมาึ้น
"ุ่วยเล่าให้ผมฟัไ้ไหมรับว่าอาารอนนี้อุเป็นอย่าไร? "
ผมลัเลรู่หนึ่ สายาับ้อที่พื้น ่อนะรวบรวมวามล้าพูออมา
"ือ... ผมรู้สึว่าารรัษามันไม่ไ้ผลรับ ผมยิ่แย่ลทุวัน"
หมอมวิ้วเล็น้อย แสวามห่วใย
"ผมเ้าใรับ ุาย่วยอธิบายเพิ่มเิมไ้ไหมรับว่าุรู้สึแย่ลอย่าไร? "
ผมำมือแน่น หน้าแ่ำ้วยวามอาย ผมพยายามวบุมเสียที่สั่นเรือ
"ผม... ผมวบุมัวเอไม่ไ้รับ ผมใ้วิธี... ่วยัวเอ บ่อยมา นมันรบวนีวิประำวันอผม ผมใ้ีวิปิเหมือนนอื่นไม่ไ้เลย"
หมอพยัหน้าเบาๆ แสวามเ้าใ เาหยิบปาาึ้นมาบันทึสั้นๆ
"ผมเ้าใว่านี่เป็นเรื่อที่ยาลำบาสำหรับุ ุลอบอผมไ้ไหมรับว่าุรู้สึว่าอะไรเป็นสาเหุที่ทำใหุ้้อพึ่พาพฤิรรมนี้บ่อยึ้น? "
ผมเยหน้าึ้นมอหมอเป็นรั้แร สีหน้าเ็มไป้วยวามสับสนและวามทุ์
"ผมไม่แน่ใรับ แ่ผมรู้สึเรียและโเี่ยวมา บาทีมันอาเป็นวิธีที่ผมใ้หลีหนีาวามรู้สึพวนี้"
หมอวาปาาล สบาับผมอย่าริัแ่อ่อนโยน
"ผมเ้าใรับ เราะ่วยันหาวิธีัารับวามเรียและวามรู้สึโเี่ยวอุนะรับ ผมิว่าเราอาะ้อปรับแผนารรัษาใหม่ และอาะเพิ่มารบำบั้านพฤิรรมเ้าไป้วย ุิว่าอย่าไรรับ? "
วามหวัปราึ้นในวาอผม ผมพยัหน้าเบาๆ
"ผมยินีลอรับุหมอ ผมอยาหายาอาารนี้มา"
หมอยิ้มให้ำลัใ และยื่นมือไปแะบ่าผมเบาๆ
"ีมารับ ผมมีหมอที่เ่อยู่นหนึ่ ผมะส่ัวุไปรัษา่อับเานะรับ"
บรรยาาศในห้อรวเริ่มผ่อนลายล แสแอ่อนๆ ส่อผ่านหน้า่า เหมือนเป็นสัาอวามหวัที่ำลัะมาถึ
ผมเิน่อไปอีห้อหนึ่
“เิรับ” เสียนีุ้้นเยมาๆ
บรรยาาศในห้อรวแพทย์เียบสบ ผมเินเ้ามาในห้อ
"สวัสีรับุหมอ" ผมยิ้มอย่าเป็นมิร
"สวัสีรับ ุาย ีใที่ไ้เอุอีนะรับ" หมอหยุั่วรู่ ่อนพู่อ้วยน้ำเสียเรียบๆ
"แ่ผมไม่วรทันไ้แบบนี้สินะรับ ไม่่อยมีใรอยามาพบหมอสัเท่าไหร่"
"ผมำไ้แล้วรับ ุือบุรุษพยาบาลนนั้น"
หมอพยัหน้า "รับ แ่อนนี้ผมเป็นหมออุแล้วนะรับ เรียว่าเลื่อนั้น็ว่าไ้" หมอยิ้มเล็น้อย บรรยาาศในห้อเริ่มผ่อนลายล วามุ้นเยระหว่าหมอและผม่วยลวามึเรียลไ้บ้า "ผมพอะเ้าใารายานทีุ่หมอิส่มาให้ ูาแฟ้มประวัิอุ ุมารับารรัษาไ้ 1 ปีแล้ว แ่อนที่ผมพบุ็ราว 2 ปีว่าแล้วล่ะมั้ แ่ผม็าม่าวุอยู่นะ ผมเป็นแฟนัวยอุเลยล่ะ”่
“ผมอแนะนำัว่อนนะ ผมื่อหมอเพร”
บรรยาาศในห้อรวเปลี่ยนไปอย่ารวเร็ว เมื่อผมเริ่มแสอาารทาร่าายที่บ่บอถึภาวะวิัวลอย่ารุนแร เหื่อเริ่มผุึมามผิวหนั ร่าายสั่นเทาอย่าเห็นไ้ั หมอเพรรีบลุึ้นาเ้าอี้้วยวามเป็นห่ว
"ุาย ผมะ่วยุนะรับ มาทานี้"
หมอเพรประอผมไปที่เียนไ้อย่าระมัระวั วามัวลปราับนใบหน้าอเา
"หายใเ้าลึๆ นะรับ แบบนี้ ทำามผม"
ผมพยายามทำามำแนะนำอหมอ แ่วามลัวและวามรู้สึยัท่วมท้นิใ ผมำมือหมอแน่นราวับเป็นสมอยึเหนี่ยวสุท้าย
"ผมะให้ยาีเพื่อ่วยใหุ้ผ่อนลายนะรับ ถ้ารู้สึ่ว็นอนไ้เลย ไม่้อฝืน"
ผมเสียสั่นเรือ "หมอเพร... ผม... ผมไม่ไหวแล้ว..."
หมอเพรียาให้ผมอย่าเบามือ ไม่นานวาม่ว็เริ่มเ้ารอบำ
หมอพูเบาๆ ะถอนเ็มออ"หลับสัหน่อยนะรับ ุาย"
ผม่อยๆ หลับาล มอหมอเพรเป็นรั้สุท้าย่อนที่ะผล็อยหลับไป ในใเ็มไป้วยวามหวัว่าหมอะ่วยให้เาหลุพ้นาวามทรมานนี้ไ้
ความคิดเห็น