คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SemiCircle Chapter 06
CHAPTER 06
Love begins by taking care of the closest ones.
“ยินีที่ไ้พบันนะแบฮยอน แล้วเอันใหม่”
แบฮยอนรีบลุแล้วโ้ให้ริสทันทียิ่เห็นใล้ๆยิุ่้นเ้าไปให่แบฮยอนเผลอมออีนนแ้อสะิเือน
“เอ่อ อโทษรับ พอีผมุ้นหน้า เลยเสียมารยาท”
“็ไม่แปลหรอ”
“รับ?” แบฮยอนมออย่าสสัย
“พี่ไป่อนล่ะ เราะไ้เอันอี”
“รับ เินทาปลอภัยรับ”
แและแบฮยอนเินออมาส่ริสและเินลับบ้าน้วยันแบฮยอนยัอยู่ับวามิอัวเอ ริสหน้าเหมือนใรสันที่เาเยเอแ่นึยัไ็นึไม่ออนเินมาถึบ้านเอร่าสูอรูมเมทยืนระสับระส่ายอยู่หน้าประูะว่าไปพี่ริสับานยอลนี่็ล้ายๆัน ล้ายรที่แบฮยอนุ้นหน้าทั้สอนั้แ่แรเห็น
“พี่แรับ”
“ไม่มีอะไรหรอานยอล”
แพูแ่นั้นแล้วทิ้ให้านยอลยืนอยู่นเียวยัใไม่หายับสายาพี่ายพออยารู้านในเหุาร์ลับไม่ไ้ำอบเสียอย่านั้น
านยอลนั่มอแบที่ำลัวารูปแล้วนึถึำพูอริส แบฮยอนือบี๋ริๆไม่ผิแน่านยอลีใแทบบ้าอนที่ริสบอแล้ว็หัวเสียแทบบ้าที่พี่ายมาถึนี่แล้วไม่ยอมมาเอเา นี่พี่ายัวีำลัิะเล่นอะไรอยู่หรือเปล่า แล้วสรุปวันนี้แบฮยอนไปทำอะไรับพี่ริสันแน่ยิ่ิยิ่อยารู้ สุท้ายวามอยารู้็นะทุอย่านลืมไปว่าร่าเล็ไม่อบให้ใรรบวนเวลาทำาน
“แบฮยอน ถามอะไรหน่อยไ้มั้ย”
“ไม่ไ้”
“ทำไมล่ะ นิเียวนะ”
“เอ๊ะ เยบอแล้วไว่าทำานอยู่ไม่อบถูวน”
“เห้ย อโทษ ลืมไป”
“แ่นี้ยัลืม” แบฮยอนถอนหายใและบ่นับัวเอเบาเบา
“ว่าแ่อถามเถอะนะ ไปทำอะไรับพี่แมา”
“ไปเอเ้าอบ้านมา”
“แล้วไ่อ”
“นี่! ะอะไรนัหนา” แบฮยอนมวิ้ว้ออีนอย่าหมวามอทน “เรา ะ วา รูป”
“แ่..”
“ปาร์านยอล!” เ้าอื่อสะุ้เล็น้อยับน้ำเสียออีน แบฮยอนไม่เยเรียเาเ็มยศนานี้มา่อน
“โอเ ยอมแพ้” านยอลยมือสอ้าึ้นอย่ายอมแพ้ อนนี้ยัทำะแนนไ้ไม่ียิ่เป็นแบบนี้สถานาร์น่าะแย่ลไปอี
านยอลพาร่าสูอัวเอมาที่ห้อนั่เล่นพร้อมับหน้าหอยมออทีวีนอินที่เล่นเมส์อยู่ับพื้นสัเเห็นพฤิรรมรูมเมทอเพื่อนรัอที่ะเอ่ยปาแล้ออไปไม่ไ้
“ไมึ ทำหน้าเป็นหมาหอยเลย” อินนั่ล้าๆร่าสูพร้อมบบ่าเบาๆ
“็ไม่ไ” านยอลไหวไหล่ยิ้มให้อีน
“โนเพื่อนูะเพิออาห้อมาหรือไ”
“็ไม่นานั้น”
“ะีบมันอะยาหน่อยนะ”
“ห้ะ” านยอละัหันวับมออินทันที
“เพราะถ้ามึทำัวไม่ีู็ไม่ยอม่ายๆเหมือนัน”
“ทำไมมึรู้”
“ูไม่ไ้โ่นะรับ ู็ผู้ายเหมือนมึ”
“ูไม่ไ้แสออนานั้น” านยอลปิเสธ
“พฤิรรมมึูยามาเลยั้นสิ เอเลี่ยนบนยานแม่ไอ้แบยัรู้เลยมั้”
านยอลเียบไปรู่ให่ในสมอัวลแ่นาิมอินยัสัเไ้แล้วนัวเล็บนห้อล่ะะสัเพฤิรรมอเาไ้แบบนี้หรือเปล่า แล้วิมอินะเอาเรื่อนี้ไปบอแบฮยอนมั้ย
“ูไม่บอมันหรอน่า แ่เพื่อนูไม่เหมือนนปิมึ็สู้เอาหน่อยแล้วัน”
“อือ อบใมา”
อินบไหล่ร่าสูไปสอทีพร้อมับย้ายลับไปนั่เล่นเมส์ามเิม ไอ้หวเพื่อนมัน็หวอยู่หรอแ่็อยาให้แบฮยอนมีเพื่อนนอื่นบ้าแล้วปาร์านยอลนนี้็ไม่ไ้แย่อะไร
“นี่ำ พรุ่นี้เวรใรทำอาหารอ่ะ” เสียยอูวิ่ลมาา้าบนันนที่ำลัเล่นเมส์ถึับสะุ้
“ะเสียัทำไม เี๋ยวไอ้แบฮยอนมาลมาเ็หัวเอาหรอ”
“อุ๊! ลืมไปอ่ะ” ยอูยมือปิปาทันที พร้อมๆับเสียอผู้ที่ถูเอ่ยถึัึ้นามมาิๆ
“เวรเราับานยอลทำ”
แบฮยอนั้ใะลมาูอุปร์ทำอาหารเ้าให้นในบ้านพรุ่นี้พอีับที่ยอูะโนถามถึ ร่าเล็เินเอื่อยมาหยุรหน้ารูมเมทอัวเอที่ยัทำหน้าหอยไม่่าาอนที่ลมาาห้อ
“ะทำอะไร” แบฮยอนถามนหน้าหอยรหน้า
“หายโรธเราแล้วหรอ” านยอล่อยๆยิ้มออพร้อมับำถามที่ร่าเล็าไม่ถึ
“็ไม่ไ้โรธ อโทษแล้วัน” ร่าเล็เอ่ยเสียเบานนฟัแทบไม่เื่อหูัวเอ
“รับ”
านยอลอบรับสั้นๆพร้อมรอยยิ้มที่ว้าึ้นว่าเิม นี่เาไม่ไ้หูฝาไปใ่ไหมแบฮยอนบอว่าอโทษ ็ไม่อยาเ้า้าัวเอแ่แบฮยอนำลั้อเา นี่ือวิธีาร้ออร่าเล็รหน้าใ่ไหมทำไมมันถึูน่าเอ็นูนานั้นัน
“เป็นบ้าหรือไยิ้มนเียว” แบฮยอนย่นิ้วถาม
“็ีใที่แบฮยอนมา้อ”
“เอ่อ..” อยู่ๆแบฮยอน็รู้สึร้อนๆึ้นมาะทันหันเสียอย่านั้น “พรุ่นี้ทำมัะโรนี เราไปื้ออ่อนแล้วันอมันา” ไม่ว่าเปล่าพูแล้วเินออไปเลยนานยอลรีบลุามออไปแทบไม่ทัน
“นี่ไอ้ำ พวเาเห็นเราที่อยู่ไหมอ่ะ”
“เออ อันนีู้ว่าไม่”
ร้านสะวื้อนาย่อมหน้าหมู่บ้านเป็นทาเลืออแบฮยอนับเวลา่ำมืแบบนี้ ร่าเล็เินออาบ้านมาโยมีานยอลเินมาามไม่ห่า แบฮยอนรู้สึแปลใับารระทำอัวเอไม่น้อยโยปิแล้วเาแทบไม่สนใ้วย้ำว่าใระรู้สึอย่าไรับำพูอัวเอ แ่ทำไมับานยอลถึทำให้เารู้สึผิึ้นมาื้อๆ รู้สึผิที่ะอออไปนอีนถึับหน้าเสียถึับ้อลมา้อทั้ๆที่ไม่เยทำแบบนี้ับใรมา่อนเสียฟอร์มะมั แบฮยอนมอยู่ับวามิอัวเอนเินเลยร้าน
“แบฮยอน ะไปไหน” านยอลับ้อมือเล็ไว้ทัน่อนที่ร่าเล็ะพาัวเอเินไปไลว่านี้
“ื้ออไ”
“ร้านอยู่นั่น” านยอลี้ลับไปร้านสะวื้อที่ร่าเล็เินเลยมา
“อ่า” แบฮยอนไม่ไ้อบอะไรแ่พยัหน้ารับเล็น้อยแล้วออเินนำหน้าร่าสูลับไปทีุ่หมายเหมือนเิม
เมื่อเ้ามาในร้านร่าเล็็ยืนนิ่เสียอย่าั้น แบฮยอนหันลับมามอร่าสูรูมเมทอัวเอนานยอลเริ่มทำัวไม่ถู
“นายเลือแล้วัน”
“อ้าวทำไม ไหนแบฮยอนบอว่าะทำมัะโรนี” านยอลเลิิ้วึ้นอย่าสสัย ็ไหนแบฮยอนวาแผนว่าะทำ
“ไม่อยาทำแล้ว” แบฮยอนอบ
“แบฮยอนเลืออเลย เี๋ยวเรา่วยทำ”
“ไม่.. ทำไม่เป็น” ร่าเล็อบออมาเสียอ่อย นนถามถึับอมยิ้มนี่มันนละนับรูมเมทที่ะอใส่เาเมื่อเย็นเลยน่ะสิ
“โอเ เี๋ยวเราัารเอ”
ระหว่าเินเลืออานยอลพยายามวนแบฮอยอนุยไ้ำอบบ้าไม่ไ้บ้า แ่แบฮยอน็ุยับเามาึ้นว่าปิ
“ะใส่พริหยวับฮอทอไหม” านยอลูพริหยวับฮอทอทให้แบฮยอนู
“อื้อ” ร่าเล็พยัหน้าอบแล้วลับไปสนใอใ้รหน้า
“นี่ทำอะไรอยู่”
“เลือแมพู” แบฮยอนอบทั้ๆที่ยัะมัเม้นับแมพูสอวในมือ
“ั้นเี๋ยวเรามา” ร่าสูที่ำลัะเินแยไปูวัถุิบเพิ่ม้อหับลับมาเพราะำพูออีน
“เอาอันไหน ใ้้วยันะไ้ประหยั” ร่าเล็ยื่นแมพูสอวในอนแรให้านยอลเลือ านยอลยิ้มออมาทันทีที่ไ้ยิน
“แล้วแ่เลย เราใ้ไ้หม”
แบฮยอนพยัหน้ารับพร้อมับวาวแมพูที่ัวเอเลือลในรถเ็น แบฮยอนถามออมา้วยใบหน้าเรียบเยผิับใอปาร์านยอลนนี้ที่เ้นแรนแทบะทะลุออมา เาำลัเ้าใล้แบฮยอนอี้าวนึแล้ว
้าวอที่ื้อมาเมื่อวานถูวาอไว้บนเาท์เอร์ทำอาหารโยมีสอร่าผู้อาศัยห้อใ้หลัายืนอยู่้าๆ เ้าแบบนี้แทนที่ะไ้นอนสบายๆลับ้อมายืนทำอาหารร่าเล็มวิ้วนหน้ายุ่ถ้าอยู่บ้านะ็ไม่้อมาทำอะไรแบบนี้ผิับอีนทีู่สใเสียเหลือเิน านยอลับนู่นนี่นั่นอย่าล่อมือนแบฮยอนแอบมออย่าประหลาใถึแม้ะไ้ลิ้มลออาหารฝีมือปาร์านยอลหลายรอบแล้วแ่รั้นี้เป็นรั้แรที่เาไ้เห็นอีนทำอาหารับาัวเอ
“แบฮยอนหั่นผัับฮอทอไ้ใ่มั้ย?” ร่าสูหันมาถามแบฮยอนที่ำลัเหม่อนไหล่เล็สะุ้เล็น้อย
“อื้อ” แบฮยอนพยัหน้ารับพร้อมับรับมีามืออานยอลมาัารหน้าที่ที่ไ้รับมอบหมาย
ารเ้ารัวับแบฮยอนไม่่อยะเหมาะันเท่าไหร่ถึแม้ะใ้ีวินเียวบ่อยๆแ่ส่วนให่แล้วร่าเล็ะื้ออาหารล่อมาุนไว้อุ่นมาว่า
“แบบนี้ไ้มั้ย” แบฮยอนหยิบิ้นฮอทอที่ถูหันรึ่ส่ให้ร่าสูู
“อื้ม ไ้ๆ” านยอลหันมอพยัหน้ารับแล้วลับไปสนใารทำอาหารหน้าเา่อ
“โอ๊ะ”
แบฮยอนเรียมผัับฮออเสร็พร้อมๆับไ้ยินเสียร้ออน้าๆัึ้น มือให่ับที่ิ่หูอัวเอทันทีที่น้ำร้อนาารลวมัะโรนีพลาหโนนิ้ว านยอลยัทำอาหาร่อไปโยไม่รู้เลยันิว่ามีนอยแอบมอที่นิ้วมือบวมแนั่นอยู่ลอเวลา
เมื่อเรียมอาหารเ้าเสร็ทุนในบ้าน็ลมาพอี านยอลและแบฮยอนึเริ่มัารอาหารฝีมือัวเอพร้อมับทุนในบ้าน เมื่อมีนทำแล้ว็้อมีนล้าเป็นเรื่อปิวันนี้อินและยอูึเป่ายิุบันใรแพ้้อไปล้าาน
“ไอ้ำี้โ!” ยอูโวยวายทันทีที่แพ้
“อะไร! ออ้าเอ แพ้แล้วพาล”
“หึ้ย!”
ยอูัฟันลุไปทำหน้าที่ที่เิาารแพ้เป่ายิุบอัวเอ านยอลรู้สึเหนียวัวึเินแยลับึ้นห้ออาบน้ำ ร่าสูเปิประูห้อน้ำออมา็เอับล่อปมพยาบาลวาอยู่ที่โ๊ะี่ปุ่นับร่าเล็อรูมเมทนั่เปิมันอยู่
“นั่สิ”
แบฮยอนบอพร้อมับมอที่เบาะรอนั่้าๆัวเอ านยอลยอมเินมานั่ามำสั่แ่โยี
“ส่มือมา”
ร่าสูส่มือไปให้แบฮยอนแบบๆ แบฮยอนับที่มือให่พลิไปมาสำรวรอยบวมแ ีนะที่โนแ่นิ้วเียวถ้าโนลวทั้มือะทำยัไร่าเล็แอบิในใ
านยอลมอารระทำอแบฮยอนเียบๆแ่หัวใลับเ้นแรอย่าบอไม่ถู ถึะอยู่ใล้แบฮยอนบ่อยๆแ่ไม่เยะมีรั้ไหนที่ร่าเล็แะเนื้อ้อัวเานานนานี้ แบฮยอน่อยๆทายาลที่นิ้วเาอย่าแผ่วเบาพร้อมับปิพาสเอร์เป็นอันเสร็
“อบในะแบฮยอน” านยอลบอออไป
“... ” แบฮยอนพยัหน้ารับเ็บล่อปมพยาบาลเ้าที่และลับไปนั่ที่โ๊ะวาภาพประำเหมือนเ่นทุวัน
แบฮยอนไม่รู้ัวว่าำลัทำให้นบานมีวามสุนแทบะบ้า านยอลไม่ยอมทำอะไรหลัาแบฮยอนทำแผลให้ร่าสูเอาแ่นอนมอพาสเอร์อยู่อย่านั้นนหลับไป
หลัาทำิรรมารรับน้อหลัเลิเรียนเสร็ปาร์านยอล็เินมาที่หน้าะอรูมเมทัวเอทันที ยืนรออยู่ัพัร่าเล็็เินออมาพร้อมับุแอปเปิ้ลบนหัวเ่นเยแ่ใบหน้าาวไร้ร่อรอยลิปสิ่าารั้ที่แล้ว านยอลแอบมออีนอยู่ที่มุมึพร้อมับส่้อวามหาร่าเล็
แบฮยอนสะพายเป้บนบ่า้าเียวมอ้ายมอวา็ยัไม่เห็นวี่แววอิมอินไหนบอะลับพร้อมัน นแรสั่นอโทรศัพท์ที่มือึวามสนใแสสว่าอหน้าอปรา้อวามารูมเมทัวสู
‘เี๋ยวเราไปหาแล้วลับพร้อมันนะ’
แบฮยอนเปิอ่านละเ็บโทรศัพท์เ้าระเป๋า้วยใบหน้าเรียบเยเินรไปหน้าะเพื่อหาที่นั่ านยอลแอบยิ้มับัวเอที่แบฮยอนยอมนั่รอทั้ๆที่ปิแล้วร่าเล็เินลับไปโยไม่สนใที่ะรอเา แ่ยิ้มไ้ไม่นาน็หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่ออยู่โ๊ะที่ร่าเล็นั่อยู่็ล้อม้วยรุ่นพี่ผู้ายสามสี่น านยอลิ้วระุทันทีที่แบฮยอนแสสีหน้าไม่่อยีออมาให้เาเห็นายาว้าวออามุมึมุ่รไปยัโ๊ะที่ร่าเล็นั่อยู่ทันที
“แบฮยอนรอนานมั้ย?” ร่าสูเอ่ยถามเมื่อถึัวอแบฮยอน
“...” แบฮยอนส่ายหน้าอบร่าเล็รู้สึีึ้นทันทีที่านยอลปราัวทำลายบรรยาาศอึอั
รหน้า
“นะน้อแบฮยอน ่วยพี่หน่อยนะรับ” รุ่นพี่หน้าหล่อับมือเรียวอแบฮยอนพร้อมับำอร้อนแบฮยอนึมือออแทบไม่ทัน
“ือผมไม่..”
“ถ้าไม่ใ่น้อพี่ไม่รู้ว่าใระเหมาะแล้วริๆ” รุ่นพี่นนึอีเอ่ยึ้น
“ือว่า..”
“น่ารัแบบนี้ เหมาะแล้วริๆนะรับ” านยอล้อิ้วระุอีรอบับำมาปารุ่นพี่หน้าหล่อนั่น
“อโทษ้วยนะรับ เพื่อนผมไม่สะว อัว่อน” านยอลับแนเล็ให้ลุึ้นและพาเินออาโ๊ะทันที
“เอ่อ..” แบฮยอนลุึ้นเินามแรึออีฝ่ายโยไม่ลืมโ้ลารุ่นพี่
านยอลับ้อมือเล็อแบฮยอนอยู่แบบนั้นร่าสูมอยู่ับวามิอัวเอ อยาะหว็ไม่มีสิทธิ์ อยาะหึนี่เป็นไปไม่ไ้ให่ แม้แ่ำว่าเพื่อนสำหรับเาับแบฮยอนอนนี้ยัไม่แน่นอนเลย านยอลมัวแ่ินหน้ายุ่ไปหม นเินมาถึป้ายรถเมล์ร่าเล็ึระุแนเล็น้อยให้อีนรู้ัว
“เอ่อ.. อโทษ” านยอลพูออไปโยอัโนมัิลืมัวอีแล้วสิานยอลเอ้ย
“ไม่เป็นไร” แบฮยอนอบลับพร้อมับระับเป้ที่บ่าและยืนรอรถนิ่ๆเหมือนเย
“รุ่นพี่พวนั้น ะให้แบฮยอนทำอะไรหรอ”
“เล่นละรเวที”
“ห้ะ !” านยอลร้อออมา ทุวันนี้แบฮยอนะพูแ่ละำยัยาะให้เล่นละรเวทีรุ่นพี่พวนั้นยัสิีันอยู่มั้ยวะน่ะ
“อบใ” อยู่ๆร่าเล็็เอ่ยึ้น
“เรื่ออะไร” านยอลเลิิ้วถาม
“ที่พาออมาเมื่อี้”
านยอลยัไม่ทันประมวลผลำพู รถเมล์สายประำอรหน้าทัู้่ร่าเล็ันให้านยอลึ้นไป่อนแล้วเอ่อย้าวามึ้นไปนบนรถยัแน่นเ่นทุวันเพราะเป็น่วเวลาเร่่วน แบฮยอนโนเบียนับานยอลอยู่หลายทีานยอลทนไม่ไหวึให้อีนมายืนรหน้าแล้วใ้ัวเอันนให้แบฮยอนอย่าเ่นวันแ่วันนี้มันแปลออไป ริมฝีปาหนาิับใบหูเล็พอีพร้อมระิบอะไรบาอย่าับนรหน้า
“แบฮยอน ถามหน่อยไ้มั้ย”
“…”
“อนนี้เราเป็นเพื่อนันหรือยั?”
“อืม”
-TBC-
สุสัน์วันเินะะแบ้
เรามาามสัา
ฝึานเสร็แล้ว อนนี้เป็นนว่าานที่แท้ทรู
สถานี่อไปหาานทำ้าาาา
แล้วเอันใหม่อนหน้านะะะ
อบุทุนที่รอ เราะทำให้เ็มที่ เยิ้ป
ความคิดเห็น