คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [OS] Please, Come back #คืนใจ - chanbaek
‘ ผมรู้ว่าผมเป็นนผิ แ่ไม่ิว่าเรื่อมันะบานปลายมาถึนานี้ ’
ประโยนี้เป็นประโยที่ผมพูับัวเอ้ำๆเพื่ออยย้ำเือนับสิ่ที่ผมทำพลาไป
“เราลอห่าันสัพัีมั้ย”
เสียแหบพร่าอร่าเล็รหน้าเอ่ยออมาพร้อมน้ำาที่ำลัไหลอาบแ้ม แบฮยอนำลัร้อไห้ร้อไห้เพราะผมผมนนี้ ประโยที่แสนเ็บปวที่เยไ้ยินลับมาอย้ำผมอีรั้ เหุาร์ทุอย่าที่เยเิึ้นมาแล้วในอีอย้ำผมเพราะผมเอที่ไม่มีเหุผล ไม่เื่อใ หึนหน้ามื นทำให้มันเิึ้นอีรั้
“แบฮยอน..”
“นะานยอล เราลอห่าันอีสัรั้เผื่ออะไรๆะีึ้นว่านี้”
อีรั้ อีรั้ ำว่าอีรั้ยิ่ทำให้ผมรู้สึว่าัวเอแย่เป็นแฟนที่ไม่ีนานั้นเลยริๆใ่ไหม เพราะผมรัมาไปห่วมาไปหรือห่วมาไปนทำให้อีนอึอันทนไม่ไหวเลยใ่ไหม
“ที่เป็นอยู่อึอัมาใ่ไหม”
“…” แบฮยอนไม่อบ้มหน้านิ่อยู่อย่านั้น
“ถ้าเราห่าันแบฮยอนะีึ้นว่านี้ใ่หรือเปล่า”
“ฮึ านยอล ฮึ” ร่าเล็เยหน้าึ้นมาสบา
“โอเ เรายอมแล้ว เราผิเอทุอย่า เราอโทษ” วาแ่ำนั้นยิ่ทำให้ผมเ็บน้อยอมแพ้
“ระ เรา..”
“ไม่เป็นไร เราเ้าใ”
“านยอล..”
“เราลับนะ ูแลัวเอ้วย”
ผม้อเลือถอยออมาเพื่อไม่ให้นที่ผมรั้อรู้สึแย่หรืออึอัไปมาว่านี้ แบฮยอนเป็นนน่ารัน่าเอ็นูน่าทะนุถนอม ผมหลุมรัรอยยิ้มวามน่ารัทั้หมที่แบฮยอนมี ผมหว ผมห่ว นวามห่ววามหวเหล่านั้นแปรเปลี่ยนเป็นวามเห็นแ่ัวั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้ ผมไม่อบเวลาที่มีนเ้าหาแบฮยอนนพวนั้น้อะเอาแบฮยอนไปาผม ที่ผ่านมาผมิแบบนี้มาลอนทำให้เรา้อเือบเลิันมาแล้วรั้หนึ่ แล้วรั้นี้็เป็นอีรั้ ผมิว่ารั้นี้เป็นรั้สุท้ายแล้วริๆโอาสแ้ัวอผมหมแล้ว ระาษที่เยยับไปแล้วไม่มีทาลับมาเรียบไ้เหมือนเิม
ผมเินลับห้ออัวเอหลัาไปส่แบฮยอนที่ห้อเรียบร้อย เราทะเลาะันั้แ่บ่ายอนที่ผมไปเอแบฮยอนเินอยู่ับผู้ายอีนหน้าึะ นนเิมที่เยทำให้เราทะเลาะันแบฮยอนบอับผมหลาย่อหลายรั้ว่าเป็นแ่รุ่นพี่เท่านั้น แ่แบฮยอน็ยัเป็นแบฮยอนที่ไม่รู้อะไรเลยแ่มอานนนั้นผม็รู้ไ้ทันทีว่าำลัิอะไร ิมอินนนั้นำลัิะแย่แบฮยอนไปาผม
ุอ่อนอผมือแบฮยอน ผมแพ้น้ำาและใบหน้าเ็บปวอแบฮยอน ผมโมโหนสิหลุพ่นำพูร้ายๆออไปนทำให้นที่ผมรั้อเสียใ ว่าผมะรู้ัวมัน็สายไปแล้วำพูเหล่านั้นมันเ็บลับมาไม่ไ้วามรู้สึอแบฮยอน็เ่นัน
‘านยอลฟัเรา่อนสิ พี่อินเ้าเป็นรุ่นพี่เรานะ’
‘แล้วยัไ มันี่รั้แล้ว อบมันมาใ่ไหม อบมาสิ!’
‘ไม่นะานยอล’ แบฮยอนหน้าเสียทันที
‘แอบไปับมันมาี่รั้แล้ว อบมา!’
‘มีเหุผลหน่อยไ้มั้ยานยอล’ แบฮยอนเริ่มึ้นเสีย
‘ั้นเราไปอยู่ับนอื่นไปนอนับนอื่นบ้าเอามั้ย ห้ะ!’
‘นี่!!!! อย่าพูแบบนี้นะ านยอลพูเหมือนเราไปมีอะไรับพี่เ้า ไม่เื่อใันเลยหรือไ’
‘หรือไม่ริ! วันนั้นที่หน้าอนโมัน ไปทำอะไรัน อบมาสิ’
‘ไ้! านยอลอยาไ้ยินำอบแบบไหนล่ะ’ แบฮยอน้อผมวาที่เยสใสเริ่มแ่ำ
‘…’
‘เราไปนอนับเ้ามา พอใะไ้ยินแบบนี้ใ่ไหม อบให้แล้วนี่ไ พอใรึยั!!’ แบฮยอนพูออมาอย่าหมวามอทนทุบหน้าอผมนาไปหม ผมนิ่ไปในทันทีนี่ือสิ่ที่ผมอยาไ้ยินริๆใ่ไหม
‘เรารัานยอล เรามีแ่านยอล ทำไมอบยัเยียนอื่นให้เรานั ไม่รัเราแล้วหรือไ านยอลอบเรามาสิ’ แบฮยอนับเสื้อบริเวหน้าออผมเย่าอยู่อย่านั้น น้ำาอร่าเล็ทำให้ผมไ้สิ
‘แบ..’
‘แบบนี้อีแล้ว เป็นแบบนี้อีแล้ว ฮึ านยอลไม่เื่อใเราเลย แล้วเราะบับไปทำไม’
‘ไม่แบฮยอน! อย่าพูประโยนั้นออมาอีนะ’ ผมโผเ้าอนรหน้าไว้แน่น
‘เรา..ฮึ’
‘แบฮยอน เราอโทษอย่าพูออมานะ’
‘ฮึ เราลอห่าันสัพัีมั้ย’
สุท้ายผม็หนีสถานาร์นี้ไม่พ้น ผมทิ้ัวลนั่้าเีย้วยวามเหนื่อยล้าเหนื่อยทั้ร่าายทั้ิใ เสียร้อไห้อแบฮยอนยัวนอยู่ในหัว ผมเสียใและแน่นอนแบฮยอนเสียใยิ่ว่าเพราะอารม์ร้อนอผมเอ
สอสัปาห์ที่ผ่านมาผมใ้ีวิเหมือนนไม่มีิใไปเรียนลับห้อออไปินเหล้าับเพื่อนวนอยู่แบบนั้น ไม่ไ้ิ่อหรือุยับแบฮยอนเลยแม้แ่น้อย นเพื่อนอผมมาบอว่า่วนี้ิมอินไปไหนมาไหนับแบฮยอนลอ นั่นยิ่ทำให้ผมเ็บว่าเิมแบฮยอนะมีวามสุว่าอนอยู่ับผม ผม้มหน้ารับับสิ่ที่ผมไ้ทำไปผมิว่าผมโอเับมันแล้วแ่ไม่เลย
ห้ออผมอยู่ถัาห้ออแบฮยอนสามห้อ ผมเินผ่านประูบานเิมที่ผมเยเปิอยู่ทุวัน ิถึ ิถึมา ยัไม่ทันที่ผมะเินผ่านไปประูบานนั้น็ถูเปิออใอผมสั่นทันทีเมื่อิว่านที่เินออมาะเป็นแบฮยอนที่ผมิถึ แ่ทุอย่า็พัลไปทันทีเมื่อนที่้าวออมาไม่ใ่นที่ผมิ ิมอินนนั้น เินออมาพร้อมับแบฮยอน
“ะ านยอล” แบฮยอนสบาับผมม่านาเปิว้าึ้นเห้นไ้ัว่าใที่ผมอยู่รนี้
“เอิ่ม ั้นพี่ลับ่อนนะรับ ฝันีนะัวเล็” ิมอินหันไปพูับแบฮยอนแล้วเินาไปทันที
“เี๋ยวสิานยอล”
เห็นแบบนั้นผมึเลือที่ะเินลับห้อไปเียบๆ หัวใอผมเหมือนำลัถูบีบนแทบไม่รู้สึอะไรมันาไปหม นไ้ยินเสียเรียที่ผมุ้นเยผมหยุและยืนอยู่รนั้นโยไม่หันลับไปมอแม้แ่น้อย
“มีอะไร”
“ระ เรา เอ่อ..”
“ถ้าไม่มีอะไรเราไปนะ”
ผมเลือที่ะเินหนีออมา ผมลัวลัวำพูเหล่านั้นะลายเป็นเ็มทำให้ผมเ็บว่าที่เป็นอยู่ ถ้าผมถอยออมาแบฮยอนะไ้เริ่ม้นใหม่ไม่้อลับไปเ็บแบบเิมอี
ผมระแ้วเหล้าเ้าปาเป็นน้ำเปล่านเพื่อนผมทนไม่ไหวระาออไปามือ ผมอาารหนัว่ารั้ที่ผ่านมารั้นั้นผมาม้อแบฮยอนนสำเร็และสัาว่าะไม่เป็นแบบเิมอี แ่รั้นี้มันไม่เหมือนันมันไม่่ายนานั้น เราห่าันทั้ๆที่ยัรัันอยู่ผมเื่อแบบนั้นผมเื่อวามรู้สึอแบฮยอนแ่ผมไม่เื่อในอื่น
ผมอัวไปเ้าห้อน้ำ่อนที่ะพาันลับผมพาร่าหนัๆอัวเอเินไปามทา เินอยู่ีีโล็ับลไปเสียอย่านั้นนมารู้ัวอีทีผมถูพาส่โรพยาบาลพร้อมับเฝือสีาวที่แนวา พวเพื่อนผมพาผมลับมาส่ที่ห้อและแยย้ายันลับหลัาผมบอว่าผมูแลัวเอไ้ ผมพยายามถอเสื้อเพื่อที่ะอาบน้ำำระลิ่นบุหรี่ลิ่นเหล้าที่ิัวมานไ้ยินเสียเาะประู ผมึพาสภาพแย่ๆอัวเอไปเปิ็บอไปแล้วว่าูแลัวเอไ้พวมันะลับมาอีทำไมัน เมื่อผมเปิประูผม็นิ่้าอยู่อย่านั้น
“เป็นอะไรมาหรือเปล่า” ำถามที่ออาปาอนรหน้ายิ่ทำให้ผมนิ่เ้าไปอี “ให้เราเ้าไปไ้มั้ย”
“เอ่อ... เ้ามาสิ” ผมั้สิไ้ึหลบทาให้แบฮยอนเ้ามา
“ทำไมถึเป็นแบบนี้ล่ะ” แบฮยอนมอผม้วยสายาอ่อนโยนเหมือนอย่าเย สายาที่ผมิถึและอยาไ้มันลับืนมาไว้ที่ผมนเียว
“ไม่รู้เหมือนัน”
“นี่ำลัะทำอะไร” ร่าเล็ถาม
“อาบน้ำ”
“ไ้ที่ไหนล่ะ เี๋ยวเรา่วยเ็ัวให้แล้วัน รอแป๊บนะ” พูเสร็แบฮยอน็ว้าผ้าไปุบน้ำแล้วมานั่ลรหน้าผมที่ยันิ่เหมือนรูปปั้น
“ถอเสื้อสิ ถอไ้มั้ย” ผมส่ายหน้าอบ เห็นแบบนั้นแบฮยอน็่วยถอเสื้อออนสำเร็ แล้ว่อยๆเ็ัวให้ผมอย่าเบามือ
ิถึ ิถึสัมผัสอแบฮยอน ผมมอนรหน้าอยู่อย่านั้นแบฮยอนั้ใและเป็นห่วผมมาผมรู้สึไ้ ถ้ายัรู้สึันมานานี้ทำไมเรา้อห่าัน้วยอนนี้ผมเริ่มไม่เ้าใ นเสียโทรศัพท์อแบฮยอนัอยู่้าัวผมหน้าอแสื่อที่ผมไม่อยาเห็น ‘ิมอิน’ แบฮยอนรีบว้าโทรศัพท์แล้วออไปุยที่ระเบียห้อทันที
‘ไม่มีอะไรแล้วรับพี่อิน ผมูแลเาอยู่’
‘รับ ผมเป็นห่ว แ่มันยา อบุที่เ้าในะรับ’
‘รับ ฝันีรับ’
ผมไ้ยินทุอย่าแ่วามเป็นห่วอนที่เยผูพันธ์ันแบบนี้หรือเปล่าพอไ้ยิน็รู้เ็บเหมือนันแ่ผม็เ้าใ แบฮยอนเินลับมาบัับให้ผมินยานอนแล้วลับห้ออัวเอ ผมนอนไม่หลับในหัวอผมอนนี้สับสนไปหมผมอยาไ้แบฮยอนอผมืนแ่อนนี้มันะยัทันหรือเปล่า ใอแบฮยอนยัเป็นอผมอยู่ไหม
เ้าวันใหม่ผมถูปลุ้วยเสียเาะประูอแบฮยอนที่ถือถุอาหารเ้ามาเ็มมือไปหม ถุโ๊ร้อนถูร่าเล็บรรแะและเทลถ้วยอย่าเบามือ ผมถูบัับให้ินให้หมโยมีแบฮยอนนั่เล่นโทรศัพท์เฝ้าอยู่รหน้า ผมแอบเห็นหน้าอเป็นแทระหว่าแบฮยอนับนนั้นอนที่ร่าเล็เินไปเอาน้ำับยาให้ผม
“อ่ะานยอล ินยานะ เราะไปเรียนแล้วพี่อินมารออยู่้าล่า”
“อื้ม” ผมรับยามาและัารินเรียบร้อยระหว่านั้นแบฮยอน็เอาานไปล้า
“เราไปนะ” แบฮยอนสะพายระเป๋าึ้นบ่าำลัะเินออไป
“เี๋ยวสิแบฮยอน” ผมรั้แนแบฮยอนไว้ให้อยูุ่ยัน่อน
“มีอะไรหรอ”
“ลับมาเป็นเหมือนเิมไ้หรือเปล่า”
“เอ่อ ือ...เรา..” แบฮยอนอึอันผมเริ่มลัว
“มันสายไปแล้วใ่มั้ย”
“ไม่หรอ มันไม่สาย แ่เราลัว ลัวมันะเหมือนเิม” ร่าเล็้มหน้าเสียสั่น
“ั้นเราออะไรอย่านึไ้ไหม”
“อะไร” แบฮยอนมอหน้าผมเิถาม
“อย่าหวั่นไหวับเาไ้ไหม รอเรา่อนไ้ไหม เราอร้อนะแบฮยอน”
“มันะเป็นเหมือนเิมอีมั้ย” แบฮยอนถามผม
“เราไม่ล้ารับปา ระาษที่ยับไปแล้วไม่มีทาที่ะลับเรียบเหมือนเิม” ผมับมือนิ่มมาุมไว้
“…”
“เราอไ้ไหมเราอเปลี่ยนระาษแผ่นใหม่ มาเริ่มใหม่ันไ้มั้ย”
- END -
OS นี้เิาารที่เราำลัอินับเหุาร์นึอยู่
หน่วหัวใน้อระบายออ
บสวยไม่สวย็ึ้นอยู่ับินนาารอนอ่านแล้วล่ะ
เราว่านี่มันือเสน่ห์อย่านึอ OS
ถ้าอ่านแล้วรู้สึ้าๆ ไม่้อแปลใ
ถ้ามีโมเม้นมาเพิ่มเราะมา่ออีอนให้หาย้าแน่นอน
#ฟิรึ่วลม รอ่อนนะไม่เทแน่นอน
แ่่วนี้มันไม่ไ้ริๆ
เม้นือหนึ่ำลัใยิ่ให่อเ้าเลยนะ ☺
ความคิดเห็น