คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : II
"จะคุยกันแบบไหนดี แบบผู้กระทำผิดกับผู้คุมกฎ"
"หรือว่า.. แบบเจโฮปกับชูก้าดีล่ะ" ภายห้องสอบสวนที่ทึบและมืดมีเพียงตะเกียงสีส้มที่อยู่บนเพดานคอยให้ความสว่างเพียงแค่นั้นบนชั้นที่4ของตึกสภาเวทมนตร์
กับคนสองคน ที่คนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเรียวสีดำขลับและมือขาวที่มีเหล็กหุ้มล็อคทั้งมือเอาไว้ป้องกันการการใช้เวทย์และการหลบหนี กับร่างสูงอีกคนที่ดูสุขุมแต่ก็ขี้เล่นในเวลาเดียวกันกำลังกอดอกเดินวนรอบตัวผู้กระทำผิดนี้อยู่อย่างเชื่องช้า
"ไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมาบ้างหรือ?"
"จะทำอะไรก็รีบๆทำเถอะน่า!" คนตัวเล็กเอ่ยติดรำคาญ
เขาเคยมาที่นี่ครั้งนึงแล้วล่ะ เมื่อ16ปีก่อน เขาก็ได้มาอยู่ในคุกใต้ดินนี่ ด้วยเหตุผลที่ว่าสร้างคนคนหนึ่งขึ้นมาโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากกระทรวงเวทย์เสียก่อน ซึ่งตอนเขามาที่นี่เด็กที่เขาสร้างก็อายุได้ขวบเศษๆเอง
"งั้นข้าจะถาม เจ้าก็ช่วยตอบด้วยแล้วกัน"
"อืม" เมื่อเสียงเรียบตอบรับ ร่างสูงก็เดินอ้อมไปนั่งยังฝั่งตรงข้ามที่มีโต๊ะขนาดไม่ใหญ่สีเดียวกับเก้าอี้คั่นกลางระหว่างเขาสองคน เกะกะเสียจริงๆเล๊ย ร่างสูงบ่นในความคิด
"ทำไมเจ้าถึงพามนุษย์มาที่นี่" ชายหนุ่มถามพร้อมกับประสานมือแกร่งแล้ววางไว้ตรงหน้าของตนเอง
"ข้าแค่ช่วยเขา"
"หืม ด้วยเหตุผลอะไรล่ะ?" ยิ้มแบบนั้นอีกแล้วเจ้าบ้านี่! ยิ้มเหมือนครั้งแรกที่เจอกันตอนสอบสวนเขาเมื่อ16ปีก่อนไม่มีผิด
"ก็.."
Fantasia world: chapter II
ภายในกระท่อมหลังขนาดกลางที่ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านถูกตกแต่งด้วยไม้ไผ่แห้งกับโมบายขนนกแบบต่างๆ บนเตียงไม้นั้นมีร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังหลับใหลอยู่ รอบๆก็เต็มไปด้วยคนอีกห้าคน
"คุณจินเป็นอย่างไรบ้างครับ" คริสเอ่ยถามร่างโปร่งที่ยื่นแขนให้แม่หมอประคบยาให้
"ผมโอเค"
"โอเค?" ทั้งแม่หมอเจน โรซี่ จองกุก และคริส ต่างพากันสงสัยกับคำที่จินพูดออกมา นึกว่าจะรู้คำนี้ซะอีก
"เอ่อ.. หมายถึงไม่เป็นอะไร ปลอดภัยดีน่ะครับ" เอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้คนทั้งสี่
"ทำไมคุณจีมินถึงได้เป็นแบบนั้นไปได้คะแม่หมอ" โรซี่หญิงสาวรูปร่างเพรียวที่ยืนข้างแม่หมอเอ่ยถาม
"เหอะๆ ข้าก็ไม่รู้หรอก แต่บอกได้เพียงว่านั่นไม่ใช่ตัวตนเจ้าหนูนี่" หญิงผมลอนประดับผ้าโพกหัวที่กำลังนั่งประคบรอยช้ำแขนของจินอยู่เค่นหัวเราะออกมาก่อนจะตอบ
"แสดงว่ามีคนอื่นอยู่ในตัวเขางั้นหรอ" เอาอีกแล้วไอเด็กจองกุก ทำไมถึงชอบพูดกับคนอายุมากกว่าห้วนๆแบบนี้เนี่ย
"ผีสิงงั้นหรอ?" ซอกจินพึมพำกับตัวเอง
"อะไรนะ เมื่อครู่นี้เจ้าว่าอะไร ขิงๆ"
"อ๋ออ ผม.. ผมอยากกินขนมผิงที่อยู่ตรงนั้นน่ะครับ!" ตอนแรกก็เกือบจะเอาตัวรอดไม่ได้เสียแล้ว ถ้าไม่เห็นเจ้าขนมนั่นวางอยู่ คงจะถูกถามคำถามจากแม่หมอคนนี้จนไปถึงเรื่องที่เขาเป็นมนุษย์เลยก็ได้
"เอ้า ก็ไปเอามากินเสียสิ" ระหว่างที่เดินไปหยิบขนมมาก็ได้แต่กล่าวขอโทษในใจ
"อ อือ" ดูเหมือนว่าคนบนฟูกจะรู้สึกตัวแล้วนะ
"อะไรกันเนี่ย ปวดหัวชะมัด ทุกคน? กระท่อม? " เด็กหนุ่มสะบัดหน้าไล่ความมึนก่อนจะกวาดสายตามองดูสภาพแวดล้อมรอบกาย แล้วพยุงสังขารของตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกับกำแพง
"เป็นยังไงบ้างจีมิน" เป็นร่างโปร่งของจินเองที่เข้าไปหาเป็นคนแรก
"ปวดหัวนิดหน่อยครับ แล้ว.. เกิดอะไรขึ้น? ทำไมผมมาหลับแบบนี้เนี่ย"
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ว่าแต่พี่จำอะไรได้บ้างหรือเปล่า" จองกุกเอ่ยถาม
"ห๊ะ? ก็จำได้ว่า ออกไปที่หอสมุด ไปฝึกประจำเหมือนที่เคยทำนั่นแหละ แต่พอปิดตาได้สักพักหนึ่งก็เหมือนเห็นใครสักคนในมิติของฉันลางๆ แล้วก็.. หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกแล้วล่ะ"
"ลักษณะของคนคนนั้นล่ะ"
"...เห็นลางๆไงจำไม่ได้หรอกน่า"
"อืมม งั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นพี่ก็พักผ่อนก่อนเถอะ ผมว่าจะกลับที่พักแล้ว เอาไอ้ตัวนี้ไปไว้ด้วย" เด็กหนุ่มเอ่ย ก่อนแขนแกร่งจะชี้ไปยังเสาแขวนหมวกของแม่หมอที่มีนกฟินิกซ์เกาะอยู่
"เห!? นกฟินิกซ์นี่นา ได้มายังไงน่ะจองกุก" จีมินตาลุกวาวก่อนจะหันไปถามเด็กตัวโต
"ศาสตราจารย์ที่โรงเรียนบอกว่ามันเหมาะกับผมดีก็เลยให้มาน่ะ"
"โห มีเรื่องอะไรที่ทำให้ฉันตะลึงอีกไหมล่ะเนี่ย"
"มีสิ" เด็กหนุ่มตอบพลางเอียงไหล่ให้นกมาเกาะ
"เรื่องอะไรล่ะงั้น" คนบนเตียงขยับตัวให้ถนัดพร้อมกับตั้งใจฟัง
"พี่ทำร้ายคุณจินเค้า และ.."
"กระทรวงเวทมนตร์ก็จับท่านชูก้าไปด้วยเหตุที่เขาทำผิดกฎน่ะครับ" ประโยคถัดมานี้คริสเอ่ยจบ ก็ทำเอาจีมินนิ่งไปเสียครู่หนึ่ง
"ผมต้องไปแล้ว ลาก่อน" จองกุกพูดจบก็เปิดประตูเดินออกไปพร้อมกับนกไฟทันที
"อ๋าา ผมต้องขอโทษด้วยนะครับพี่จิน" พูดพลางทำหน้ารู้สึกผิด นี่สิจีมินตัวจริง แสดงสีหน้าเด่นชัดแบบนี้ไม่ผิดแน่
"ไม่เป็นไรหรอก พี่รู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ"
"ช่วยเล่าให้ผมฟังทีได้มั้ยครับ ว่าผมทำอะไรลงไปบ้างน่ะ"
"อื้อ ได้สิ" จินเริ่มเล่าตั้งแต่ตัวเขาเข้าไปที่เรือนกระจกจนถึงตอนนั้น ตอนที่คนในร่างของจีมินทำท่าพยายามเหมือนจะบินขึ้นสู่ฟ้า แต่คงลืมไป ตัวเองไม่มีปีกเสียหน่อย
แต่เขาก็รู้สึกคุ้นชินอย่างบอกไม่ถูก
จนจีมิน ไม่สิ คนที่อยู่ในร่างของจีมินใช้เวทย์ทำร้ายเขา แต่เขาหลบได้ทันพอดีจึงเฉี่ยวโดนเข้าที่แขน ส่วนเวทย์นั่นก็ไปถูกกระจกมันจึงสะท้อนกลับมาที่ตัวจีมินเองจนสติดับไป
หลังจากสอบสวนเสร็จสรรพตัวของชูก้าก็ถูกพามาขังยังคุกใต้ดินแบบแน่นหนาพิเศษ ทำไมถึงขั้นต้องใช้แบบแน่นหนาพิเศษน่ะเหรอ ก็เพื่อป้องกันการแหกคุกยังไง
คงได้เรียนรู้จากการที่เขาเคยแหกคุกครั้งก่อนด้วยล่ะมั้ง เหอะ อ่อนแอสิ้นดี
"รู้จักการพัฒนาด้วยสินะคนพวกนี้"
"แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ยุคสมัยเปลี่ยนอะไรๆก็ต้องเปลี่ยนเสียบ้าง เหมือนกับเจ้าไม่มีผิด ชูก้า" ร่างสูงที่มาอยู่หน้าห้องขังของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เอ่ย
"มาทำไม ขังข้าเสร็จก็ไปทำหน้าที่หัวหน้าผู้คุมกฎที่ดีของกระทรวงเวทมนตร์ต่อสิ" คนตัวขาวที่ปรายตามองชายหนุ่มด้านนอกห้องขังเอ่ยด้วยท่าทีหยิ่งผยอง
"เอาเสบียงมาให้ ข้าคิดว่าเจ้ากำลังหิวนะ กินเสีย" ตอนนี้ชายหนุ่มได้เคลื่อนตัวเข้ามาอยู่ภายในห้องขังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และวางอาหารน่าตาทั่วไปไว้บนฟูกนอนข้างๆร่างบา ส่วนตัวเขาก็ยืนอยู่ข้างหน้า
"อะไร?"
"เอามันออกสิ" ถ้านี่เป็นเวลาอาหาร งั้นชูก้าคงเอาจังหวะนี้เป็นการถอดสิ่งของที่หุ้มมืออยู่ออกเสียดีกว่า ถ้าคนตรงหน้าโง่พอที่จะปลดให้เขาน่ะนะ
"ไม่มีทาง" ว้าา เสียใจด้วยนะชูก้า เหมือนจะลืมไปว่าคนตรงหน้านี้ฉลาดนะ
"แล้วข้าจะกินยังไงเล่า! ให้ก้มลงไปกินเหมือนหมูหมางั้นหรอ ข้าคงไม่ทำหรอก"
"ข้ารู้ทันเจ้าอยู่แล้วล่ะ เจ้าเล่ห์เสียขนาดนี้ เว้นแต่ว่าเจ้าจะให้ข้าป้อน"
"ถ้าอย่างนั้นขอไม่กินมันเสียดีกว่า"
"อ้าปาก" ถึงแม้จะโดนปฏิเสธ คนตรงหน้าก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ทำอย่างกับว่าไม่ได้ยิน จนอาหารนั่นมาจ่ออยู่ที่ปากบาง
"ข้าไม่ใส่ยาพิษลงไปหรอก"
"ถ้าเจ้าไม่กิน ข้าก็ขอคำตอบที่ถามไปเมื่อกลางวันนี้แล้วกัน" ชายหนุ่มวางอาหารลงก่อนจะนั่งลงข้างๆคนที่อยู่บนฟูก
ถ้ามีผู้ใดมาเห็นเข้ามันอาจจะดูไม่ดีเสียหน่อย ที่ผู้คุมกฎเข้ามาอยู่ในกรงเหล็กที่เรียกว่าคุกกับนักโทษแบบนี้
"คำถามไหนล่ะ เยอะไปหมด"
"คำถามแรก คำถามที่ข้าเคยถามไปเมื่อสิบหกปีที่แล้วแต่ไม่ได้คำตอบ จึงถามเจ้าอีกวันนี้ ทำไมเจ้าถึงสร้างเด็กคนนั้นขึ้นมา และคำถามต่อไป
คิดถึงข้าบ้างไหม?" ผู้คุมกฎคนเก่งถามด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง
"เอาล่ะ ที่ข้าสร้างเด็กคนนั้นขึ้นก็เพราะว่าใครคนหนึ่งได้ทำนายเอาไว้ก่อนที่เขาจะสิ้นและไปเกิดที่โลกมนุษย์ เขาได้ทำนายเอาไว้ว่า สักวันอาณาจักรฟอลเตอร์จะมีเทพเข้ามาปกครองแทน ถ้าหากน้องข้ายังไม่กลับมาภายในวัยที่ยี่สิบปี"
"และเด็กที่ข้าสร้างขึ้นจะเป็นผู้นำเทพตนนั้นมาให้เอง"
"ก็ว่าง่ายดีนี่นา ให้ข้ารอคำตอบทำไมเกือบยี่สิบปี" ชายหนุ่มว่าอย่างติดตลก แต่คนตัวขาวช่างไม่มีอารมณ์ขันเลยสักนิด
"ข้าตอบคำถามเจ้าแล้ว ทีนี้ก็ออกไปเสีย ข้าจะพักผ่อน" ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนฟูกด้วยพื้นที่ที่โดนแย่งไปส่วนหนึ่งจำเป็นต้องทำให้นอนขดแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกาย
"ยังตอบไม่หมดนะข้าว่า"
"ไม่"
"อะไรของเจ้า"
"ไม่ ก็คือคำตอบของข้า ราตรีสวัสดิ์เจโฮป" พูดจบก็รีบทำท่าทีเข้าสู่ห้วงนิทราทันที เห็นอย่างนั้นชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตที่เส้นผมสีดำขลับแล้วผละออกมา
"แต่ข้าคิดถึง ราตรีสวัสดิ์ชูก้า" เขาเดินออกไปแล้ว ยังไม่วายที่จะลืมล็อคห้องขังนี่เสียด้วย
ที่บอกว่าเปลี่ยนไปน่ะ ไม่ได้เปลี่ยนเลยสักนิดเดียว ชูก้าก็ยังคงเป็นชูก้าเช่นเดิมวันยันค่ำนั่นแหละ
___________________________
แม่หมอเจนอิมเมจเจนนี่BP
โรซี่อิมเมจโรเซ่BP
แล้วเรื่องนี้ก็จะมีตัวละครผุดขึ้นมาเรื่อยๆค่ะครับ55555
แหมะ ลงตอนนี้เวลา3.49น. ดึกเชียว รีบปั่นสุดๆแล้วน้าเนี่ย รอกันมานาน แต่เดี๋ยวเค้าคงจะหายไปปั่นอีกเรื่องสัก2-4วันนะ หรืออาจจะเป็นอาทิตย์ เป็นเดือน เป็นปี.. อ่ะล้อเล่นนน555 อาทิตย์เดียวก็เกินพอแล้วว
ความคิดเห็น