คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I
"เจ้ารู้หรือไม่ข้ารักเจ้ามากเพียงใด" ใบหน้างดงามที่หาที่ติไม่ได้หันมาถามคนรักที่นอนอยู่ข้างกาย
"ข้าไม่รู้หรอก ว่าเจ้ารักข้าเพียงใด ข้ารู้แค่ว่าข้ารักเจ้าและจะรักตลอดไป" ร่างโปร่งพลิกตัวเข้าหาร่างสูงข้างๆ ตาสวยจ้องลึกเข้าไปยังดวงตาคม แสดงความรู้สึกให้มันผ่านออกไปทางสายตาว่าเขาพูดความจริง เขาจะรักร่างสูงตรงหน้านี้ตลอดไป เพียงแต่ว่า ตลอดไปไม่มีอยู่จริง
"งั้นสัญญากับข้าสิไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือมีสิ่งที่ต้องทำให้เจ้าจากข้าไป หรือแม้กระทั่ง.. ความตาย เจ้าก็จักยังรักข้าอยู่"
"ได้สิ! ข้าสัญญา" เสียงหวานตอบรับด้วยความหนักแน่นและเต็มไปด้วยความมั่นใจ
"อืม ดีแล้วล่ะ"
Fantasia world: chapter I
นี่มันก็เกือบจะสองอาทิตย์ได้แล้ว ที่เขาได้เข้ามาอยู่ในโลกนี้ แปลกเหมือนกันทำไมถึงจำเรื่องราวอะไรก่อนที่จะได้เข้าสู่ห้วงเวลานั่นไม่ได้เลยสักนิด ทำไม ทำไมถึงจำไม่ได้เลยล่ะ?
"คุณจินสวัสดีครับ มาดูโรงเรือนไวจังเลยนะ ครับเนี่ย" นี่น่ะยองแจ ชายร่วงอวบที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าไว้เสมอ ทุกๆวันที่เขามาเรือนกระจกนี่ ก็เจอแต่คนคนนี้แหละ
เพราะเวทย์ของยองแจน่ะนะคือการวาดรูป แต่รูปจะมีมิติจริงๆขึ้นมา หรือแม้การวาดสิ่งมีชีวิต มันก็จะมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ เจ้าตัวเลยมาฝึกวาดรูปแถวเรือนกระจกนี้บ่อยครั้งเพราะมันสงบแถมบรรยากาศก็ดีอีกด้วย
แต่ตัวเขาเนี่ยสิ ถ้าไม่มีเรือนกระจกที่ในนั้นมีต้นไม้ ดอกไม้ นานาพรรณอยู่ในนั้นให้เขาคอยดูแลล่ะก็ เขาคงจะไม่มีอะไรทำเลยน่ะสิ
บ่ายวันนี้เขาเองก็มาอยู่ที่นี่เหมือนเคย
"เป็นไงบ้างนะเดซี่ วันนี้อากาศในนี้หนาวไปหรือร้อนไปสำหรับพวกแกหรือเปล่า" เสียงหวานเอ่ยพูดกับดอกไม้พวกนั้น ถึงแม้ว่ามันจะตอบไม่ได้ แต่ใบและช่อดอกกลับขยับไปมาเสียอย่างนั้น ราวกับว่ามันเข้าใจในสิ่งที่ร่างโปร่งพูด
และเขาก็ดูเหมือนจะเข้าใจมันเสียด้วยสิ ร่างโปร่งของจินเคลื่อนตัวไปยังเครื่องปรับอากาศที่อยู่ตรงมุมสุดของโรงเรือนก่อนจะปรับให้ตัวเลขอุณหภูมินั้นสูงขึ้นกว่าเดิม
ถ้าจินคนนี้ลองสังเกตมองข้างหลังของต้นไม้ต้นใหญ่สักนิด เขาอาจจะเห็นร่างของใครสักคนที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ต้นใหญ่นั่น
ก่อนคนหลังต้นไม้นั่นจะเดินย่องออกมาจากต้นไม้ และหยุดลงที่ด้านหลังของร่างโปร่ง และใช้ผ้าสักหลาดผืนยาวปิดเขาที่ตาสีนวล
"ปล่อยนะ!" เสียงของผู้ที่ถูกล็อคไว้ด้วยแขนของใครอีกคนนั้นทั้งตะโกนและดิ้นอย่างที่จะหาทางให้หลุดออกจากการจับกุมนี้ให้ได้
เขาน่ะ เขามองไม่เห็น ไม่รู้ว่านี่คือใคร ทำไมมาปิดตาเขาแบบนี้ แต่ไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ ร่างที่ถูกล็อคไว้ก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ พร้อมกับผ้าปิดตาสักหลาดสีดำที่ถูกปลดออก ร่างของคนตรงหน้าปรากฏสู่สายตาของจิน
"จีมิน? เล่นอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย" ใบหน้าหวานเอียงคอสงสัยก่อนจะเอ็ดเด็กตรงหน้าไป
"..."
แต่จีมินกลับไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเพียงแค่ยืนจ้องเขานิ่งอยู่แบบนั้น ก่อนที่เขาจะเห็นความผิดปกติที่ดวงตาของคนตรงหน้า มันเป็นสีเทา ทำไม?
"เป็นอะไรหรือเปล่า?" ถามออกไปด้วยความเป็นห่วงคนที่อายุน้อยกว่าพร้อมกับวาดมือสวยไปมาผ่านหน้าของจีมินสองสามครั้ง แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม
"คิดถึง" จู่ๆคนตรงหน้าก็เอ่ยออกมาพร้อมกับกระชากเขาเข้าไปในอ้อมกอดของตนเอง เขาทำเพียงแค่ยกแขนกอดกลับไปแบบงงๆ แต่แรงกอดนั้นได้เปลี่ยนเป็นแรงรัดที่แน่นขึ้น
"ห- หายใจไม่ออก" คนในอ้อมกอดหายใจแทบไม่ออกจนต้องผลักเด็กตรงหน้าออกอย่างแรงแต่ร่างนั่นยังคงนิ่งเช่นเคย นิ่งเกินไป
ไม่ นี่ไม่ใช่จีมินเด็กที่เขารู้จัก จีมินน่ะเป็นเด็กที่ร่าเริง ไม่ใช่แบบนี้
"ทำไม" คนตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ
"ทำไม จำข้าไม่ได้" ดวงตาสีเทาของจีมินสว่างมากขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับขาเรียวที่ค่อยๆก้าวเดินถอยหลัง
"ทำไม!!"
ในสำนักงานของผู้ปกครองอาณาจักรฟอลเตอร์ วุ่นวายไปด้วยการจัดวางแผนโครงร่างของงานครบรอบพระชนมพรรษาของเจ้าชายเล็กของอาณาจักรฟอลเตอร์แห่งนี้
ถึงแม้ว่าจะไม่เคยมีใครได้ยลโฉมของเจ้าชาย เล็กหรือเคยพบเห็นตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครังนั้น
ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่มีประชาชนคนใดทราบ นอกเสียจากเจ้าชายชูก้าที่เป็นพี่ชายของเจ้าชายเล็ก กับคนที่อยู่ภายใต้การดูแลของเขา และหัวหน้าผู้คุมกฎของกระทรวงเวทย์
"ท่านชูก้า น้ำขิงครับ" คริส มือขวาของผู้ปกครองอาณาจักร ยกน้ำขิงที่บรรจุลงในแก้วสีขาวสะอาดขอบสีทองใบขนาดเล็กมาให้ผู้เป็นนาย
"ขอบคุณ" นายของเขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบน้ำขิงและวางลงที่ถาดไม้รองแก้ว แล้วกลับไปจัดการกับงานตรงหน้าเช่นเดิม
"วันพระจันทร์สีเลือดสินะครับ" คริสที่ยืนขนาบข้างกายคนตัวขาวเอ่ยขึ้น
"หืม?"
"วันที่เจ้าชายเล็กจะอายุครบ20ปีน่ะ ท่านชูก้าดูกังวลมากเลยนะครับ"
"มันดูออกง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ" ผู้ปกครองอาณาจักรเงยหน้าขึ้นมาถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกาย
"ครับ"
"คงเป็นเพราะเรื่องที่จองกุกครบ18ปีพอดีด้วยล่ะมั้ง ทำไมถึงได้กำเนิดวันเดียวกันด้วยนะ เห้อ.." พูดจบก็ถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงกับพนักเก้าอี้
"แล้วเรื่องของมนุษย์คนนั้นล่ะครับ"
"จินน่ะเหรอ? ไม่เป็นไรหรอก ถ้ายังอยู่กับข้าก็คง.. จะปลอดภัยดี พวกคนจากอาณาจักรโพซิโอน่าคงเอาตัวไปไม่ได้หรอก"
"อย่ากังวลไปเลยครับท่าน ถึงครานั้นข้าเชื่อว่าต้องมีผู้ใดสักคนช่วยท่านได้อย่างแน่นอน" เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ทำให้สบายใจขึ้นมานิดหน่อยบ้างล่ะนะ
"กลับมาแล้วครับ พี่ชูก้า" เสียงของผู้มาเยือนคนใหม่เอ่ยบอกร่างบางที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ก่อนร่างกำยำจะเดินไปนั่งแหมะบนโต๊ะทำงาน
"เสียมารยาทนะจองกุก" คนอายุมากกว่าที่นั่งกอดอกหน้านิ่งบนเก้าอี้ดุเขา
"โถ่ เรียนมาเหนื่อยไม่มีเวลาให้คิดหาที่นั่งหรอกนะครับ เหนื่อยมากๆเลย"
"งั้นเหรอ? พูดถึงเรื่องเรียนเป็นไงบ้างล่ะวันนี้" ใช่ อยู่ที่นี่ก็ต้องเรียนเหมือนกัน แต่ไม่ได้เรียนแบบเนื้อหาของพวกมนุษย์หรอกนะ ที่นี่เรียนศาสตร์เวทย์ต่างหาก
"ศาสตราจารย์ให้ฟินิกซ์ผมมาด้วยล่ะครับ" เด็กหนุ่มวัย17ปลายๆเอ่ย ก่อนเจ้านกไฟตัวไม่ใหญ่มากจะโผล่หัวออกมาจากเสื้อเขาอย่างรู้งาน
"อืม เหมาะกันดี ผู้ใช้เวทย์ไฟกับนกฟินิกซ์" เอ่ยติดตลกด้วยเสียงที่เรียบนิ่งเหมือนเคย อ่า จองกุกน่ะ เกิดในวันพระจันทร์สีเลือดเช่นเดียวกับเจ้าชายเล็ก และเขาก็เป็นผู้ใช้เวทย์อัคคีด้วยล่ะ
"ว่าแต่พี่จีมินล่ะครับ ไม่อยู่ที่สำนักงานเหรอ" ร่างสูงเอ่ยถามไป คนตัวขาวส่ายหน้าเบาๆก่อนจะก้มลงหยิบปากกาขนนกขึ้นมาเขียนบนกระดาษ
ที่เขาไม่ใช้เวทย์ในการเขียนเหมือนที่เคยทำน่ะหรอ ก็เพราะแม่หมอเจนบอกให้เขาขยับนิ้วบ้างน่ะสิ ใช้แต่เวทย์จนร่างกายแทบจะไม่ได้ออกกำลัง ช่วงนี้คงต้องงดใช้บ้างนิดหน่อยล่ะ
"คริสนายเห็นไหม"
"ไม่ครับ คุณจองกุก" แอบถอนหายใจนิดๆ
"โรซี่ เธอล่ะเห็นไหม?" เมื่อถามคนทั้งสองที่อยู่ใกล้ๆแล้วได้คำตอบเหมือนกัน คือไม่เห็น ก็หันมาถามหญิงสาววัย19 ที่เป็นผู้อัญเชิญเทพแห่งดวงดาวเสียบ้าง
"เหมือนจะเห็นคนคล้ายๆคุณจีมินเดินไปทางฝั่งโรงเรือนนะคะ แต่ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า เห็นตาเป็นสีเทาๆท่าทางนิ่งๆน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยแน่ใจ" เธอตอบด้วยถ้อยคำสุภาพเช่นเดียวกับคริส ถึงแม้จองกุกจะอายุน้อยกว่าและเรียกพวกเขาห้วนๆก็ตาม
'ไม่นะ เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้นะวินเซนต์ '
พรึ่บ!
จู่ๆร่างบางของผู้ปกครองอาณาจักรนี้ก็ลุกพรวดขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"พี่จะไปไหนน่ะครับ!?"
"ท่านชูก้า!"
หลังจากที่จองกุกและคริสก็ต่างพากันวิ่งตามชูก้าลงมาข้างล่าง เหมือนผู้นำของเขาจะประสงค์วิ่งไปทางโรงเรือน แต่ระยะทางมันใกล้ซะที่ไหนกัน กลับกันวิ่งมาได้ไม่ไกล ก็เจอคนจากกระทรวงเวทมนตร์กับพรรคพวกอีกสี่ห้าคนมาดักทางเสียอย่างนั้น
ผู้คุมกฎของโลกแฟนตาเซีย
"อ่า ไม่ต้องตามหาตัวให้ยากเลยนี่นา" ชายผู้ที่ถือคันธนูเวทย์หัวหน้าผู้คุมกฎเอ่ย พร้อมกับเดาะลิ้นอย่างนึกหยอกล้อ
"เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด" ร่างบางเอ่ยถามด้วยเสียงแข็ง ทั้งส่งสายตาที่ดูไม่เป็นมิตรให้คนตรงหน้าอีกด้วย
"ข้าก็มาจับผู้ที่ทำผิดกฎ.. เช่นเจ้าไง ชูก้า" ชายหนุ่มยังคงกล่าวด้วยความใจเย็น แต่จะมีผู้ใดเห็นปากเรียวนั่นกระตุกยิ้มหรือไม่นะ
"ข ข้าผิดกฎข้อใดล่ะ" ไม่ใช่เขาไม่รู้กฎเสียหน่อย แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาต่างหาก ขอล่ะ อย่าเลย อย่าให้เป็นคนที่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เลย
"ข้อที่หนึ่งร้อยสามสิบเจ็ด เจ้าพามนุษย์มายังที่นี่ โดยมีโทษจำคุกใต้ดินร้อยห้าสิบปีต่อมนุษย์หนึ่งคน" เขาพามาตั้งสามคนเลยนิ รวมทั้งหมดก็สี่ร้อยห้าสิบปีสินะ
"เอาล่ะ พาตัวมนุษย์ผู้นั้นออกมาหน่อยสิ" ชูก้าได้แต่ยืนนิ่งเเละเบี่ยงสายตาหนี เขาไม่อยากเห็น ถ้าเป็นจีมินกับจินล่ะก็ เขาจะทำยังไง สองคนนี้ยังไม่สามารถกลับไปที่ที่พวกมนุษย์อยู่ได้นะ!
"เลย์ มนุษย์ที่เจ้ามอบเวทย์ให้เพื่อตบตาเรา ล้ำเลิศไปเลยนะชูก้า ออกจากคุกใต้ดินได้ไม่กี่ปี เวทย์ของเจ้าพัฒนาขึ้นนะเนี่ย ฮ่าๆ" ชายหนุ่มว่า ก่อนจะหัวรอออกมาเล็กน้อย
"หุบปากของเจ้าไปเถอะ เจโฮป" คนตัวเล็กเริ่มที่จะไม่พอใจ
"เอาล่ะ ส่งตัวมนุษย์นี่ไปยังโลกของมัน ส่วนเจ้าชูก้า ไปสอบสวนที่สำนักเวทย์" ร่างสูงเอายปากสั่ง ก่อนพรรคพวกที่เหลือจะเข้ามาจับกุมผู้ปกครองอาณาจักร
'ไปตามหาจีมิน'
เสียงคนที่เพิ่งถูกจับไป ดังขึ้นในหัวของจองกุก และคริสในเวลาเดียวกัน ก่อนทั้งสองคนจะออกไปตามบัญชาของผู้เป็นนาย
______________________
ฮือ เปิดตัวเจโฮปกับจองกุกแล้วครับ;-; ดองมานานเลย ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ พล็อตเรื่องมันค่อนข้างยากที่จะเขียนบรรยายออกมา ต้องเลือกคำที่เหมาะสมที่สุดมาบรรยายเพื่อให้ได้ฟีลน่ะครับ อย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปนะ ʕっ•ᴥ•ʔっ
ความคิดเห็น