คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter :: 2,,*
“สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ...” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับส่งเมนูให้กับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ซองมินโปรยรอยยิ้มหวานพร้อมๆกับจดรายการที่ลูกค้าสั่งอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาของใครบางคน
ชอบที่จะมอง เหลือบมองแล้วเอากลับไปฝัน ฝันอยู่เพียงฝ่ายเดียวว่าได้เป็นเจ้าของหัวใจดวงนี้ แต่เพราะความสัมพันธ์ของเรามันคลุมเครือ เพราะความรู้สึกมันยังไม่ชัดเจนผมจึงได้แต่เก็บมันเอาไว้เพียงเท่านี้ กักมันเอาไว้ในฐานะนักโทษที่รอการตัดสิน
“อ่า...โต๊ะ 21 เอามอคค่าเย็นกับปังช็อค...” น้ำเสียงหวานสั่งเพื่อนร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังเคาท์เตอร์ คยูฮยอนถูกปลุกขึ้นจากภวังค์ความคิดพร้อมกับยิ้มรับรายการดังกล่าว ฝ่ายเจ้าของเสียงสั่งก็ยิ้มกลับอย่างที่เคยทำอยู่บ่อยๆ
นายจะรู้บ้างมั๊ย? รอยยิ้มของนายมันทำให้ชั้นหวั่นไหว มันทำให้หัวใจของชั้นเต้นแรงเหมือนกำลังมีความรัก แต่จะบ้าเหรอ? ก็ในเมื่อเรามีเค้าคนนั้นอยู่แล้ว ชั้นจะรักนายทำไม ซองมินจะรักคยูฮยอนได้ยังไงในเมื่อเราเป็นเพื่อนสนิทกันขนาดนี้
“เย็นนี้จะปิดร้านกี่โมงอ่ะ?” ร่างสูงหันไปถามซองมินที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดแจกันดอกไม้ เวลาที่ร้านเงียบแบบนี้คยูฮยอนจึงได้มีโอกาสตะโกนเอะอะได้โดยที่ไม่มีใครว่า ซองมินเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาเล็กน้อยแล้วหันมาทำสีหน้าครุ่นคิด
“ซักทุ่มครึ่งเป็นไง คนเริ่มน้อยแล้วหล่ะ”
“อืม...นี่ก็หกโมงครึ่งแล้ว หิวข้าวยัง?”
“ยังเลย กะว่าจะกลับไปอบพายฟักทอง อิอิ” หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงขนมชิ้นเล็กที่หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นแป้งและเนย สอดไส้ด้วยครีมฟักทองที่หวานอร่อย คิดแล้วก็อดจะน้ำลายไหลไม่ได้
“อ่า...ฟังดูน่ากินนะ”
“คนอย่างซองมิน แน่นอนอยู่แล้ว” ยิ้มหวานตบท้ายแล้วจัดการเก็บกวาดข้าวของที่ระเกะระกะอยู่บนพื้นรวมถึงเอาไม้กวาดมาปัดกวาดให้สะอาด คยูฮยอนเองก็เช่นกัน ร่างสูงจัดการล้างแก้วกองโตและถาดขนม รวมไปถึงปัดกวาดเคาท์เตอร์ไม่สีดำขลับให้เงางาม
แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงไป คยูฮยอนคว้ากระเป๋าเป้สีดำของตนเองออกมาจากด้านล่างชั้นวางของพร้อมๆกับหยิบกระเป๋าสะพายสีชมพูของซองมินออกมาด้วย ดวงตาคมจ้องมองไปที่ร่างบางซึ่งยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านหน้าร้าน
เจ็บ...คำที่อธิบายไม่ได้ รู้เพียงแค่ว่ามันปวดไปทั่วหัวใจ ราวกับไม่มีอากาศถ่ายเท รอยยิ้มหวานๆนั้นโปรยให้คนอื่นได้เห็นกันบ่อยๆ ยกเว้นกับเขา แม้จะยิ้มให้กันแต่มันแตกต่าง สำหรับ
คยูฮยอนมันคือรอยยิ้มที่มีให้เพื่อนคนหนึ่ง แต่สำหรับฮันคยองมันคือรอยยิ้มที่คนรักเค้าให้กัน มันอิจฉา แต่ก็ทำได้เพียงแค่กดให้มันลึกลงไปเท่านั้น
เพราะเรา...เป็นเพื่อนกันเท่านั้น
หลังจากวางสาย ซองมินหันมามองทางคยูฮยอน หากมองไม่ผิด แววตาคมนั้นกำลังวูบไหว ไม่มีรอยยิ้มออกมา มีเพียงริมฝีปากหยักที่ดูเหมือนกดลงเพื่อข่มบางความรู้สึก หัวใจของร่างบางเริ่มเต้นผิดจังหวะเมื่อรับรู้ได้ถึงบางช่องว่างที่ก่อตัวขึ้น
กังวล...ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร กลัวจะเป็นเพราะเขาที่ทำให้คนๆนี้ต้องหวั่นไหว เค้าเป็นห่วงคนๆนี้มากพอๆที่จะทำให้ขาดใจได้ หากเพียงแค่คยูฮยอนเป็นอะไรไป หัวใจก็เหมือนหยุดนิ่ง วันไหนไม่ได้เห็นหน้า มือไม้มันชาสั่นจนทะไรไม่ถูก เมื่อเห็นเพียงแค่แววตาที่วูบไหว ซองมินก็เหมือนจะร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้
เพราะเรา...เป็นเพื่อนกันเท่านั้น
รอยยิ้มหวานส่งให้คยูฮยอนอย่างฝืนๆเพราะความรู้สึกประหลาดที่ก่อตัวขึ้น...อีกแล้วเหรอซองมิน การที่นายจะยิ้มให้ชั้น นายต้องฝืนขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร? มีซักครั้งมั๊ยที่นายจะยิ้มให้เพื่อนคนนี้อย่างเต็มใจ เพียงแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ
เพราะเรา...เป็นเพื่อนกันเท่านั้น
ร่างสูงเดินมาที่สวิชต์ไฟแล้วกดปิด คยูฮยอนยื่นมือไปให้ซองมินจับแล้วข้ามถนนไปพร้อมๆกัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายและหัวใจ หากแต่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ปกคลุม
“วันนี้ฮันคยองมารับหรือเปล่า?”
“อืม...” ซองมินพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งทีริมทางโดยมีคยูฮยอนที่คอยช่วยถือของยืนอยู่ไม่ห่าง มือบางสะกิดไปที่ชายเสื้อเพื่อเรียกให้ร่างสูงนั่งลงหากแต่คยูฮยอนกลับไม่รับรู้ถึงมัน สนใจเราบ้างได้มั๊ย? คยูฮยอน...หันมามองซองมินบ้างได้มั๊ย?
“อ่า...ซองมิน มาแล้วๆ” หันไปเรียกร่างบางที่นั่งก้มหน้าอยู่ ซองมินส่งยิ้มให้กับคยูฮยอนพร้อมโบกมือเป็นการกล่าวคำอำลา ซึ่งคยูฮยอนก็ยิ้มกลับพร้อมกับรอยยิ้มของตนเองแต่ก็ไม่ลืมจะหันไปทักทายแฟนของเพื่อนด้วยเช่นกัน
“ขอบใจนะ” ฮันคยองตอบแล้วปิดประตูรถให้ซองมิน คยูฮยอนพยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินกลับไป ไม่ต้องการเห็นภาพเหล่านั้น เขาเป็นคนขี้อิจฉา เป็นคนนิสัยไม่ดีที่ไม่รู้จักยอมรับความจริง แค่ต้องการให้ซองมินเป้นของเขาคนเดียว...ก็เท่านั้น
จะมีใครรู้บ้างว่าเบื้องหลังรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และขี้เล่นนั้นคือความเจ็บปวดที่ไม่มีที่สิ้นสุด เบื้องหลังน้ำเสียงสดใสกับใบหน้าชื่นมื่นนั้นคือความรวดร้าวที่ไม่เคยหยุด เบื้องหลังการนั่งรอเป็นเพื่อนนั้นคือน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาคมของ โจว คยูฮยอน...
เบื้องหลังภาพที่ดูมีค่า...คือไร้ค่า
แล้วชั้นหล่ะ? มีค่ามากพอสำหรับนายหรือเปล่า
ความคิดเห็น