คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter :: 1,,*
ระหว่างเราคืออะไร ความรู้สึกที่เรามีให้กันมันคืออะไร สายตาคู่นั้นที่นายใช้มองชั้นมันต้องการสื่ออะไร คำพูดของนายแต่ละถ้อยคำ แต่ละประโยคต้องการบอกชั้นในฐานะอะไร และสำหรับชั้นแล้ว ชั้นคือใครสำหรับนาย
“คิบอม!” เสียงหวานร้องรียกชื่อของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เจ้าของชื่อคิบอมหันมามองตามเสียงหวานทันที ดวงตาคมสบเข้ากับรอยยิ้มบางที่ริมฝีปากบาง รอยยิ้มที่มักจะทำให้เขาใจสั่นอยู่ร่ำไป
“อะไรเหรอ?”
“เย็นนี้ไปกินไอติมกันนะ” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยชวนคนข้างๆโต๊ะ คิบอมพยักหน้ารับแล้วก้มหน้าลงไปฟุบกับพื้นโต๊ะอย่างเดิม เขาไม่อยากมองใบหน้าหวานนั้น ใบหน้าที่ทำให้เขาหัวใจเต้นระส่ำไร้จังหวะ ใบหน้าที่ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนทรยศ
“โกรธเราเหรอ?”
“ทงเฮ!” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้รับคำตอบ เสียงเข้มของอาจารย์ก็ดังขึ้นพร้อมกับชอล์กที่ลอยเข้ามาปะทะกลางศีรษะกลม ทงเฮลูบหัวป้อยๆก่อนจะส่งยิ้มแหยๆให้กับอาจารย์อย่างน่ารัก
คาบเรียนน่าเบื่อดำเนินไปท่ามกลางอากาศอบอ้าวของฤดูร้อน แสงแดดที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้บรรยากาศในชั้นเรียนยิ่งน่าเบื่อมากขึ้น เหงื่อชื้นซึมผ่านชุดนักเรียนออกมาจนชุ่มหากแต่บทเรียนที่ดำเนินไปเรื่อยๆทำให้ไม่มีใครสามารถลุกออกไปได้
“เมื่อไหร่ไอ้คาบห่าเหวนี่จะจบซะทีวะ” เสียงกระซิบเบาบ่นๆของซีวอนดังขึ้นจากด้านหลังของคิบอม ร่างสูงไม่ได้ใส่ใจกับเสียงบ่นพึมพำนั้นแม้แต่น้อย มีเพียงมือที่จดยุบยิบไปบนสมุดเรียนหากแต่ใบหน้าคมกลับไม่เหลือบมองมันสักนิด
~กริ๊งงง!!!~
“การบ้านหน้า 50-52 ส่งพรุ่งนี้ที่ชั้น เอาหล่ะ วันนี้พอแค่นี้!” ตั้งแต่ร่ำเรียนมาตลอดชั่วโมงนี้ คิบอมดูท่าจะโปรดปรานประโยคนี้มากที่สุด ร่างสูงยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะคว้าข้าวของลงกระเป๋าหลังจากทำความเคารพเสร็จอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยบอม! เย็นนี้ไปไหนป่ะ?” เสียงทุ้มของซีวอนลอยมาอีกครั้ง เพื่อนคนนี้ไม่บ่นก็ชวนไปเที่ยวด้วยประโยคเดิมๆ คิบอมพยักหน้าเป็นการตอบว่าเขาโดนจองคิวเรียบร้อยแล้ว ซีวอนก็ได้แต่บ่นออกมาอีกครั้ง
“ใช่เลยซีวอน เย็นนี้คิบอมไปกินไอติมกับเราแล้ว คิบอมเป็นของเราแล้ว!” เสียงหวานเดิมๆเอ่ยขึ้นฝ่าวงออกมาพร้อมกับคล้องแขนของคิบอมเอาไว้ หากทงเฮฟังดีๆจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ภายในอกของคนตรงหน้าที่ไม่ต่างจากความรู้สึกของทงเฮในตอนนี้
“เอ้อ!!! นายตลอดแหละ” ว่ากลับด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นแล้วโบกมือลาเพื่อนๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับเพื่อนสนิทอย่างคังอิน ทงเฮจึงได้ฤกษ์ลากคิบอมตามออกไปบ้าง
ก็แค่อยากจะใกล้ชิดกับนายมากกว่าเดิม มากกว่าได้รับรู้เพียงแค่ใบหน้าที่พยักรับ มากกว่าคำพูดสั้นๆตามแบบฉบับของนาย มากกว่าที่คนอย่างทงเฮได้รับ เข้าใจมั๊ยคิบอม ชั้นตะโกน กู่ร้องบอกอยู่ในหัวใจว่ารักนายและมันก็เพิ่มมากขึ้นทุกวัน อย่างไรก็ตาม ทงเฮก็ไม่คยพูดมันออกไป
เพราะเรา...เป็นเพื่อนสนิทกัน
คิบอมลอบยิ้มน้อยๆกับตัวเอง เสใบหน้าไปอีกทางเพื่อไม่ให้ทงเฮสังเกตได้ถึงสีแดงๆบนใบหน้าของเขา คิบอมชอบที่ทงเฮจะเดินมาคล้องแขน ชอบที่ทงเฮบอกว่าเขาเป็นของทงเฮและหวังว่าสักวันจะได้ยืนอยู่ที่ตรงนั้นจริงๆ เข้าใจมั๊ยทงเฮ ชั้นรักนายเหลือเกิน และรักมาตลอด แต่ก็ไม่มีวันที่คิม คิบอมจะได้บอกนาย
เพราะเรา...เป็นเพื่อนสนิทกัน
ระยะทางที่ทั้งคู่ก้าวเดินออกมาไม่ได้ไกลมาก มันสั้นเสียจนทั้งคู่ได้แต่ภาวนาลึกๆอยู่ในใจให้มันยาวมากกว่านี้ ได้เพียงแค่คิดในใจเท่านั้น มือที่จับกันอยู่ชื้นเหงื่อเพราะความตื่นเต้นที่ไม่เคยจางหาย ใจเต้นทุกครั้งที่เราใกล้กันแต่ไม่เคยบอกให้อีกฝ่ายรับรู้
เพราะเรา...เป็นเพื่อนสนิทกัน
“คิบอม...”
“หืม?” ขานรับในลำคอแล้วหันไปมองหน้าคนข้างๆ ดวงตาคมมองเข้าไปในดวงตาหวานกลมพร้อมกับบีบมือของทงเฮเบาๆ ร่างบางเจ้าของเสียงเรียกยิ้มหวานแล้วซุกใบหน้าลงที่อกของคนข้างๆ
“ไม่มีไรหรอก แค่อยากเรียก...”
“ไม่เชื่อ? นายต้องมีอะไรแน่เลย มาอ้อนแบบนี้” ยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน ใช้คำพูดประโยคยาวเพื่อข่มเสียงหัวใจที่ดังออกมา ข่มความรู้สึกภายในหัวใจของตัวเอง
“ฮ่าๆ นายรู้ทันเราตลอดเลยอ่า...วันนี้เลี้ยงหน่อยสิ” ใช้ดวงตากลมกระพริบปริบๆเพื่อออดอ้อนแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ ใบหน้าหวานรอฟังคำตอบอย่างตื่นเต้น เค้าก็แค่อยากจะอ้อน อยากจะทำให้คิบอมหลงรักในความน่ารักของเขาบ้างก็เท่านั้น
“ได้เลยครับ!!” กระพริบตาให้กับคนข้างๆก่อนจะหัวเราะออกมา ใช้มือหนาขยี้กลุ่มผมสีดำที่ปลิวลมอยู่ คิบอมยิ้มออกมานิดๆแล้วกระชับเป้ที่พาดบ่าอยู่ ความสุขของทั้งคู่ค่อยๆสั้นลงเมื่อป้ายร้านไอศกรีมเจ้าเดิมปรากฏหราอยู่ตรงหน้า ทงเฮแอบยู่หน้าเข้าหากันอย่างไม่พอใจพร้อมๆกับคิบอมที่ลอบบ่นอยู่เบาๆ
ความสุขย่อมมีวันหมด
แต่ความรักที่เรามีให้กัน มันเพิ่มขึ้นทุกวัน...
ตอนแรกลงให้แล้วค่ะ ^^
ไรเตอร์ชื่อจีนนะคะ อายุ 14 จะ 15 แล้ว
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
อ่านกันให้สนุกแล้วอย่าลืมคอมเมนท์หล่ะ อิอิ
ความคิดเห็น