Love male .. รักต้องห้าม

ลำดับตอนที่ #1 : สารภาพรัก

..รุ่นพี่ครับ ผมชอบรุ่นพี่มากเลยครับ..
 

..รบกวนช่วยคบกับผมด้วยนะครับ..

"ห่วยเป็นบ้าเลยเฟ้ยยยย!!!!" พวกคุณคงคิดว่าผมเป็นอะไรสินะครับ 
ตามที่เห็นครับผมกำลังเรียบเรียงคำพูดสารภาพรัก
เอ้อ!ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อมิโดริมะ นางิสะ  
เด็กหนุ่มมัธยมปลายแสนธรรมดาคนนึง
ที่มีรสนิยมรักเพศเดียวกัน
แน่นอนครับ บทที่ผมกำลังตั้งใจคิดนั้นคือคำสารภาพรักกับรุ่นพี่ทาเคดะ 
เขาเป็นพี่รหัสผมเองล่ะครับ

หมับ! "นางิสะจางงงง  คุยกับใครเหรอ?
ตรงนี้ไม่เห็นมีใครเลยนี่นา รึว่า!!!นางิสะจังมีสัมผัสที่6" 
"จะบ้าเหรอครับรุ่นพี่โกคุมิยะ ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะครับ..
แล้วอย่าเติม จัง ลงท้ายชื่อผมสิครับ" เจ้าบ้านี่คือรุ่นพี่โกคุมิยะ
เป็นเพื่อนสนิทกับรุ่นพี่ทาเคดะ  แต่นิสัยต่างกันสุดขั้วเลยล่ะครับ
หมอนี่ตั้งแต่รู้จักกันก็ติดผมแจเลยแกะยังไงก็ไม่หลุด
ระวังด้วยนะครับ หมอนี่เป็นสโต้กเกอร์ตัวร้ายเลยล่ะ 
"รุ่นพี่โกคุมิยะครับ ตอนนี้รุ่นพี่ทาเคดะอยู่ไหนเหรอครับ
พอดีผมจะเอาของไปคืนน่ะครับ" รุ่นพี่โกคุมิยะเลิกคิ้ว
"หมอนั่นชอบแอบไปนอนอยู่บนดาดฟ้าที่ตึก5
นายลองไปหาดูสิเผื่อจะเจอ" ผมกล่าวขอบคุณ พร้อมหันหลังเพื่อกำลังไปตามหา
รุ่นพี่ทาเคดะตามที่รุ่นพี่โกคุมิยะบอกทันที


...................................................................................


แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ..ทำไมมันยังไม่ถึงดาดสักสักทีฟ้ะเหนื่อยจนหืดขึ้นคอแล้วนะ 
รุ่นพี่ทาเคดะเขาขึ้นมาได้ยังไงกันเนี่ย
..เป็นปีศาจรึไงนะ 
ตึง!!.."ถึงสักที!!!!!!  แฮ่ก แฮ่ก  รุ่นพี่ทาเคดะอยู่ไหนของเขานะ" 
ผมพยายามมองหารุ่นพี่แต่ก็ไม่เจอเลยครับ แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกถึง
รังสีอำมหิตพร้อมกับเสียงที่น่ากลัวเหมือนปีศาจ
"นา! งิ! สะ! ..เปิดประตูหัดดูตาม้าตาเรือบ้างสิฟ้ะ เจ้าบ้า"(แค่ฟังก็รู้แล้วครับว่าใคร)..
รุ่นพี่ทาเคดะโกรธจัดที่ผมทำหัวเขาโนปูดเป็นลูกมะนาว
เขาเขกหัวผมก่อนนะจับผมล็อคคอลงกับพื้น
นั่นล่ะครับวิธ๊ลงโทษของเขาที่ใช้กลับผมเป็นประจำ
"แล้วนายมาเรื่องอะไรงั้นเหรอ?ถึงได้มาปลุกฉันตอนกำลังฝันกลางวันน่ะ 
ห๊าา เจ้านางิสะ"รุ่นพี่ทาเคดะทำหน้าตาหน้ากลัว
พร้อมกับจะยกมือที่จะเขกหัวผมอีกรอบ แต่ดีนะผมท้วงทัน
"เดี๋ยววววว..ผมแค่จะเอาของมาคืนรุ่นพี่น่ะครับ 
นี่ครับหนังสือการ์ตูนที่เคยยืมไปอ่าน..ผมเห็นว่ายืมของคุณมานานมาก
เลยรีบเอามาคืนน่ะครับ" ผมยื่นหนังสือการ์ตูนปึกนึงให้รุ่นพี่พร้อมกับทำหน้ารู้สึกผิด
"นายมาปลุกฉัน เพื่อเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ เจ้าบ้า! 
..เอาไปเถอะ ฉันยกให้  แต่วันนี้นายต้องมานอนบ้านฉันเพื่อเป็นการขอโทษ"
พอผมได้ยินแบบนั้นในหัวผมตอบไปว่า 'ผมยินดีมากเลยครับ'
..จะบ้ารึ พูดแบบนั้นโดนเขกหัวอีกแน่
"ได้สิครับ ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณหายโกรธผม" 
แหว่ะ..โคตรเน่าเลย ผมพูดมันออกไปได้ไงเนี่ย
"ฮ่ะๆ ถ้าอย่างงั้นช่วงวันหยุดนายต้องมาอยู่บ้านฉัน 
ทำอาหารให้กิน ปลุกฉันทุกเช้า ทำได้ป่ะ" ผมตอบรับคำอย่างมั่นใจ
ผมอยู่กับรุ่นพี่ทาเคดะบนดาดฟ้า บรรยากาศมันเงียบสงบ
จนถึงขั้นได้ยินเสียงลมเลยล่ะ แล้วจู่ๆรุ่นพี่ทาเคดะก็ขอนอนที่ตักขอผม
ผมเขินจนทำอะไรไม่ถูก พูดติดๆขัดๆ แหง๋ล่ะครับ 
ถ้าคนที่คุณชอบมาทำแบบนี้คุณจะดีใจมั้ยล่ะครับ=w=
"นางิสะ.. นายเคยมีความรักมั้ย" อะไรกันน่ะ 
รุ่นพี่เขาพูดอะไร  มีคนที่ชอบแล้วงั้นเหรอ 

.. ใครกัน..ใคร???

ผมได้แค่พูดว่าไม่กับเขาไป
เพื่อที่จะแสดงอารมณ์ข้างในออกมาให้น้อยที่สุด 
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" แต่ไม่ทันที่ได้ออกห่าง 
นํ้าตาของผมไหลรินออกมามากจนผมกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
ผมร้องโฮชุดใหญ่ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมถึงเป็นขนาดนี้
เพียงได้ยินคำถามของรุ่นพี่..
แต่แล้วก็มีมือของใครบางคนมาปาดนํ้าตาของผม มันชั่งแสนอบอุ่น 
ใช่แล้วครับคนๆนั้นคือรุ่นพี่ทาเคดะ
"นายร้องไห้ทำไม..เจ้าเด็กบ้า"เขาโอบกอดผมทันทีพร้อมกับลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน
ผมอยากให้เวลาในตอนนี้มันหยุดลง 
ผมอยากอยู่แบบนี้ให้นานที่สุด..

"รุ่นพี่..ทาเคดะครับ"เขาตอบรับผมแล้วเหมือนตั้งหน้าตั้งตารอให้ผมพูด
สีหน้าของเขาตอนนี้มันชั่งอบอุ่นและจริงจัง
"ผม..ผม ช..ชอบรุ่นพี่ครับ ชอบมานานแล้ว คอยเฝ้ารอมาตลอด
ครั้งต่อไปรุ่นพี่อาจะเกรียดขี้หน้าผม 
เพราะผมมีรสนิยมแปลกๆ แต่ผมขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดีย..."

ผมยังพูดไม่ทันจบรุ่นพี่ก็กอดผมแน่นมากขึ้นๆ 
แปลกมากครับมันไม่รู้สึกอึดอัดเลยมันรู้สึกดีซะด้วยซํ้า
"กว่าจะยอมพูดออกมานะ เจ้าเด็กบ้าปากแข็ง" 
เอ้ะ! รุ่นพี่พูดอะไรน่ะครับผมฝันไปรึเปล่า
"ฉันก็ชอบนาย..อยู่กับฉันนะ นางิสะ" 
ผมไม่ตอบรับแต่กลับกอดรุ่นพี่แน่นกว่าเดิม
นั่นล่ะครับคือคำตอบของผม 

..............................................................................

ขณะที่พวกผมกำลังจัดเตรียมงานแสดงของโรงเรียน
ที่กำลังจะจัดขึ้นเร็วๆ สายของพวกผมได้ 'การแสดงละคร'

"นางิสะ! ละครเราขาดบท นางเอกแสดงบทให้ทีนะ!" 

(เอ้ะ...)

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย