Averland เจ้าชาย แวมไพร์ หัวขโมย นักฆ่า ตามล่าหารัก Yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : PART 1 >> จุดเริ่มต้น

PART  1  จุดเริ่มต้น


คืนเดือนมืดในร้านอาหารข้างถนน ภายในร้านมีเพียงเด็กหนุ่มและชายวัยกลางคนที่หัวล้านเกือบทั้งศรีษะ  เหลือแต่เส้นผมสีม่วงอันน้อยนิดข้างหู

" แกจะกินไม่แบ่งฉันหรือไงไอ้ซองมิน "

" อ้อ อ่อ อิน ไอ แอ้ว ไอ่ไ อ่ อ๋อ " ก็พ่อกินแล้วไม่ใช่เหรอ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาตอบผู้เป็นพ่อทำให้ปรากฎใบหน้าหวาน กลมมน

ผมสีน้ำตาลตัดซอยยาวปะบ่า คิ้วเรียวสวย จมูกโด่งเป็นสัน นัยส์ตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนกับสีผม ใบหน้าที่มอมแมมพร้อมกับเสื้อที่สกปรก เปื้อนดินฝุ่นต่างๆ ปากบางที่กำลังเคี้ยวอาหารรีบกลืนอย่างรวดเร็ว

" นี่ ค่อยๆกินก็ได้ ฉันไม่แย่งแกหรอกน่า "

" ก็ผมหิวนี่พ่อ ไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว " พูดแล้วก็จัดการอาหารในจานต่อ

" ดีนะเนี่ย คนที่เอเวอร์แลนด์รวยๆทั้งนั้น ก็เลยได้เงินมาให้แกกินข้าวนี่แหละ ไม่งั้นก็ไปอย่ที่คีฟ

รอชาติหน้าก็ยังไม่มีให้กินเล๊ย"

" ผมก็ว่างั้นแหละ เออ แล้วตอนนี้พ่อเหลือเงินเท่าไรอ่ะ ^_^ "

" ทำไมแกจะเอาไปทำอะไร "

" ก็พรุ่งนี้ เขาว่ากันว่าจะมีงานสมัครอะไรสักอย่าง และพวกเจ้าหญิงเจ้าชาย จนกระทั่งขอทาน
นักรบนักดาบจะมากันหมดเลยวันนั้นก็คงจะมีอาหารทั้งของในของนอกมาให้ชิมเยอะแยะจนสะอิดสะเอียนเลยก็ได้" ซองพูดฝันหวานไปไกล ^_^

" จริงเหรอเว่ยเฮ่ย อย่างนี้พวกกระเป๋าตุงๆ ก็มากันเพียบล่ะสิ อยู่เมืองนี้มันดีอย่างนี้เอง "

" อาฮะ แล้ววันนี้เราจะไปนอนกันนี่ไหนอ่าา" ราเฮนผู้เป็นพ่อนึกถึงที่นอนสบายๆ ที่ท้ายเมืองออกจึงรีบบอกลูกชายตัวแสบ

" เออ ที่ท้ายเมือง มีโรงเก็บฟางอยู่ ฉันไปสำรวจดูแล้ว ทำเลดีนอนหลับสบายแน่ "

" จริงดิพ่อ  ไปเลยสิผมง่วงแล้ว" แล้วก็ฮาววอดๆๆให้ผู้เป็นพ่อดูเป็นขวัญตา

" เออๆๆ "ราเฮนเดินไปที่เคาน์เตอร์ไม้ผุๆก่อนที่จะจ่ายเงินไป 5 กัลลัป เป็นค่าอาหารของไอ้ลูกชายตัวแสบของเขาทั้งหมดสองจาน

เมื่อจ่ายเสร็จเดินออกจากร้าน โดยมีลูกชายเดินตามไปจนถึงท้ายเมือง  ในโรงเก็บฟางที่เมื่อก่อนคงจะมีฟางนุ่มๆ แต่ตอนนี้มันเปียกชื้น เพราะฝนตกเมื่อเช้าส่งกลิ่นอับไปทั่วบริเวณ  ท้องฟ้ายามราตรีนี้มืดสนิทมีเพียงแสงของหิ่งห้อยที่ลอยไปมาเหนือกองฟาง  ไม่อยากจะคิดเลยว่าฉันต้องมานอนในที่แบบนี้ ไหนว่านุ่มสบาย แล้วก็หันไปมองคนที่บอกว่านุ่มสบายที่นอนนี้ได้ล้มตัวลงนอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว

" ครอก ครอก zZZ "

=_= * เอาวะ แย่กว่านี้ยังเจอมาแล้ว แค่นี้จะเป็นอะไรไป  เมื่อคิดได้อย่างนั้น ซองมินจึงเอาล่างอวบๆของตัวเองไปไว้บนกองฟางที่พอจะนอนได้ และก็หลับไปในที่สุด

......................................................................................................................................................................................

                แสงแดดยามเช้าส่องกระทบเข้ามาภายในโรงเก็บฟาง  เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิด

เพื่อปรับแสงพร้อมกับหาววอดๆๆออกมา                       
                                   

 ตึง       

ตึง      

ตึง      

ตึง      

ตึง    

 ตึง


เสียงกลองตีดังลั่นแสดงถึงการต้อนรับเหล่าเชื้อกษัตริย์กับ ผู้ที่จะมาในงานใหญ่ครั้งนี้อย่างครื้นเครง

" หาวววว " เด็กหนุ่มเอามือปิดปากบางอย่างลวกๆ แล้วกวาดสายตามองหาบุคคลที่สมควรจะอยู่ แต่ก็มีแต่ความว่างเปล่า

" ไปแล้วสิไอ้พ่อบ้า ไม่เคยจะรอบ้างเลย " ซองมินลุกขึ้นพลางบิดซ้ายบิดขวาไล่ความขี้เกียจ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในเมือง ตอนนี้เมืองทั้งเมืองเต็มไปด้วยธงประจำเมืองที่ปลิวไสว ต้อนรับผู้มาเยือน อย่างยินดี เสียงแตรเริ่มหายไปกับเหล่าคณะเดินทางที่เข้าไปยังตัวเมืองแล้ว แต่ตามถนนก็ยังมีร้านขายของมากมาย ซึ่งแข่งกันขายอย่างครื้นเครง

  ตึง     

 ตึง     

ตึง      

ตึง      

ตึง      

ตึ ง     

ตึง   

ตึง ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงกลองระดมตีอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับการมาของรถม้าสีดำสนิท อาชาสีดำสง่าควบด้วยความเร็วคงที่ผ่านเข้าไปในบริเวณตัวเมือง ซองมินมองอาชาสีดำสง่าอย่างสนใจ 

“ โอ้ โห สวยชิบหายเลย ชาตินี้จะมีอย่างนี้ สักตัว ไหม๊เนี่ย “

 ซองมินอุทานออกมาด้วยกิเลสมากมายที่อยู่ในตัว  =_=* สายตาของซองมินจับจ้องไปยังรถม้าอาชาดำสุดสวาท ที่บัดนี้เริ่มชะลอตัวเพื่อเตรียมจอด  อาชาสีดำสนิทส่งเสียงหงิง หงิง (?) เมื่อได้พักสมใจอยาก หลังจากควบบึ่งมานาน ซองมินทำท่า สะดีด สะดิ๊ง เมื่อได้ยินอาชาสีดำสุดสวาทส่งเสียงหงิงๆ สุดเท่ ออกมา เลยจัดการกระวี กระวาดเดินไปลูบ ๆ คลำ ๆแผงขนงาม ๆสีดำมันปลาบ น่าหลงใหลของม้าตัวนั้นอย่างคลั่งไคล้เต็มที่  โดยมิรู้ว่าเจ้าของที่แท้จริงกำลังยืนอยู่ข้างหลังด้วยแววตาไม่สบอารมณ์สักเท่าไร  แต่ก็ไม่ทำอะไรเพียงแต่ใช้สายตาเย็นๆ สั่งพวกองค์รักษ์ที่เหมือนจะรู้หน้าที่ตัวเอง กรูกันเข้าไปจับซองมินออกห่างจากม้าตัวโปรดของ  เจ้านาย...

“ เฮ้ย  อะไรเนี่ย มาจับฉันทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ “ ซองมินร้องตะโกนโหวกเหวกเมื่อบุรุษแปลกหน้ากรูกันมาจับเขา    

แต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้น เมื่อเด็กหนุ่มคนหนึ่ง แต่ท่าทางสง่างามกว่าเด็กหนุ่มธรรมดาทั่วไป ซองมินจึงสันนิษฐานในใจว่าเป็นเจ้าชายแถมยังเป็นเจ้าของม้าดำสุดสวาทด้วย  ร่างสูงสง่าที่บรรจงแต่งกายเต็มยศเจ้าชาย เดินเข้ามาลูบอาชาสีดำสนิทด้วยแววตาอ่อนโยนจนซองมินถึงขั้นต้องมนตร์สะกด  รอยยิ้มน้อยๆได้ปรากฏบนริมฝีปากหนา เมื่ออาชาสีดำ ก้มหัวลงเคารพอย่างน่าเอ็นดู  ร่างสูงสั่งการบางอย่างกับพวกองค์รักษ์ที่ไม่ได้จับซองมิน ก่อนที่จะเดินกลับมาที่เขา ซองมินจึงร้องโหวกเหวกให้ปล่อยอีกรอบ  ร่างสูงได้แต่พยักหน้าน้อย ๆ องค์รักษ์ที่จับตัวซองมินอยู่จึงปล่อยตัวซองมินให้เป็นอิสระ 

หึ  ถ้าเราตีซี้ไอ้เจ้าชายใบ้นี่  แล้วได้รับของกำนัลเล็ก ๆ น้อยๆ ในฐานะเป็นเพื่อนเจ้าชาย อู้ฮู้รายได้ไม่อั้นเลยนะซองมิน คิดสิ เงิน  เงิ น  เงิน   เงิน  แล้วก็เงิน  หุหุหุหุหุ  ^3^ 

ซองมินต้องหยุดความคิดอันสร้างสรรค์ของเขาเสียก่อน เพราะตอนนี้ลาภของเขากำลังจะเดินไปแล้ว  “ นี่ นี่  เจ้าชาย เดี๋ยวก่อนอย่าพรึ่งไป “  แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะระยะทางมันห่างเกินไป ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ซองมินจึงถอดรองเท้าตราช้างดาวแล้วเขวี้ยงมันไปสุดแรงเกิด ใช่แล้วเป้าหมายคือองค์รักษ์ที่กำลังเดินอยู่หลังเจ้าชาย  แต่ก็ไม่เป็นไปตามแผน เมื่อองค์รักษ์คนนั้นบังเอิญสะดุดเชือกรองเท้าล้มทำให้ รองเท้าตราช้างดาวลอยละลิ่ว

ลิ่วววววว

ลิ่วววววว

ไปกระทบหัวเจ้าชายเต็ม ๆ

เฮือก !!!! =_= พูดได้คำเดียวว่าซวยแล้วตรู