คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4 ทำไมฉันจะต้องสนใจเธอด้วย?
“คาราเมลเฟรปเป้ค่ะ^^” เสียงหวานสั่งน้ำกับพนักงานด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
ดวงตาคู่สวยกวาดสายตาไปรอบๆร้านกาแฟราวกับจะมองหาบางสิ่ง หรือ ใครบางคน ...
“คาราเมล เฟรปเป้ ได้แล้วค่ะ”
เด็กสาวรับแก้วกาแฟมา พร้อมกับจ่ายเงินและเดินออกมาอย่างทุกวัน โดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับตามองอย่างเงียบๆ
อ๊ะ ! เบซูจีร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงผ้าผืนบางๆที่ถูกมือของใครบางคนปิดมันลงที่จมูกของเธอ เธอได้กลิ่นบางอย่างคล้ายยาบางชนิดก่อนที่จะหมดสติไป
ใบหน้าหวานค่อยๆลืมตา ภาพข้างหน้าค่อยๆชัดขึ้นเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ตอนนี้ซูจีอยู่ในตึกร้างแห่งหนึ่งที่ถูกตัดงบการสร้างกลางโครงการ จึงไม่สามารถดำเนินการสร้างต่อได้ ทิ้งให้เป็นที่อยู่ของนก และต้นไม้ต่างๆ มาหลายปี มีแต่ปูนแข็งๆ ไม่มีประตูหรือหน้าต่างใดๆทั้งสิ้น ทำให้มองเห็นท้องฟ้าอย่างชัดเจน ลมจากข้างนอกพัดเข้ามาราวกับว่าตัวเธอลอยอยู่กลางอากาศ กายสูงบางสั่นเทาด้วยความหนาว แต่เมื่อแขนจะยกขึ้นมากอดตัวเองตามสัญชาติญาณของมนุษย์ เธอก็พบว่าตนเองถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกเส้นหนาติดกับเสาซีเมนต์ที่เย็นเฉียบไปตามอากาศที่โหดร้ายยามค่ำคืน ฉับพลันคำถามก็ผุดขึ้นในหัว “ นี่เราอยู่ที่ไหนกัน?? ”
“ ตื่นแล้วเหรอ หลับนานจริงๆนะ “ เสียงเยือกเย็นดังขึ้นจากหญิงสาวมาดเท่ที่ยืนห่างออกไปซักระยะ เธอใส่แว่นตาดำทำให้ซูจีแค่รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
“คุณต้องการอะไร? เงิน?” ซูจีถามมือปืนสาวผู้ใจร้ายอย่างไม่เข้าใจ
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก อยู่เฉยๆก็พอแล้ว อ่ะนี่ ข้าวกับน้ำ เดี๋ยวจะหิวตายซะก่อน” มือปืนใจร้ายวางกล่องข้าวและขวดน้ำลงตรงหน้าซูจี
“...................................” ซูจีผู้น่าสงสารที่ตอนนี่ดวงตาแดงก่ำกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา เธอไปทำอะไรให้ถึงต้องจับเธอมาแบบนี้?
“เธอจะไม่กินหรือไง อย่ามาทำตัวเป็นนางเอกในละครหน่อยเลย” เจียเดินเข้ามาแกะกล่องข้าวพร้อมกับบีบคางซูจีและทำท่าจะยัดช้อนข้าวใส่ปาก น้ำใสๆที่ซึมออกมาจากดวงตาไร้เดียงสาราวกับลูกแมว ทำให้หัวใจของมือปืนสาวสั่นระรัวเหมือนถูกเขย่าด้วยเครื่องกลบางอย่าง ทำไมนะ เธอเคยฆ่าคน เธอโหดเหี้ยม เย็นชา จับคนมาเป็นตัวประกันแบบนี้ก็ทำมาแล้ว แต่ทำไมกับคนๆนี้ แค่สบตากันครั้งแรกที่ร้านกาแฟ หัวใจของมือปืนแสนเยือกเย็นคนนี้ก็แทบจะหยุดเต้นไปอย่างไม่รู้ตัว
ใบหน้าคมเบือนหน้าหันไปมองทางอื่นพร้อมกับยัดช้อนข้าวใส่ปากคนตรงหน้าที่พยามปฏิเสธ
“กินเข้าไปซะ ไม่งั้นฉันจะจับเธอโยนลงไปจากตึกสิบชั้นนี่เดี๋ยวนี้แหละ ” เสียงเรียบที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนลงพูดพลางป้อนข้าวให้เด็กสาว น้ำใสอุ่นๆหยดลงบนมือของเจีย น้ำตาของผู้ที่อัดอั้นเพราะถูกบีบบังคับทั้งที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลยยิ่งทำให้มือปืนสาวไม่กล้าหันไปมองใบหน้าหวาน
เจียจัดการป้อนข้าวและน้ำให้ซูจีจนเสร็จ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เด็กสาวนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในความมืดมิดที่มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ยามค่ำคืนสองมากระทบผิวกายสีน้ำนมของเธอ
“บ้าจริง นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมต้องไปสนใจเด็กนั่นด้วย ” เรียวขายาวย่างก้าวออกมาจากตึกจนถึงรถของเธอที่จอดอยู่กลางโพรงหญ้ารกร้างหลังตึก เธอขึ้นไปนั่งบนรถและเตรียมจะสตาร์ทเครื่อง .... อากาศวันนี้เย็นมากจริงๆ…
.
ณ คฤหาสน์ของปาร์คจินยอง
กริ๊งงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ บ้านท่านสส.จินยองค่ะ”
“สวัสดีครับป้า นี่ผมชานซองนะ ”
“อ๋อจ้ะ คงโทรหาท่านจินยองสินะ” หญิงชรารีบวิ่งถือโทรศัพท์ไป
“ว่าไงชานซอง เรียบร้อยดีใช่ไหม”
“เรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้เจียเอาตัวเด็กนั่นไปซ่อนไว้ที่ตึกร้างครับ”
“ดีมาก ฮ่าๆ รออีกสักระยะ จีฮุนก็จะเดินตามเกมของเรา” จินยองหัวเราะอย่างสะใจก่อนจะวางสายลง
กริ๊งงงงง โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งทันทีที่ปร์คจินยองวางสาย
“…………”
“จินยอง แกมันสารเลว” จีฮุนสบถด่าอย่างเกรี้ยวกราด
“อะไรกัน ไอ้หนู ใจเย็นๆสิ”
“แกเอาซูจีไปไว้ที่ไหน”
“ฮ่าๆ ของแบบนี้จะมาบอกกันง่ายๆก็ไม่สนุกสิวะ ช่วยไม่ได้ ก็พ่อแก มันอยากหักหลังฉันก่อนนี่นา”
“ไอ้เลว ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่” จีฮุนกระแทกหูโทรศัพท์ลงยิ่งสร้างความสะใจให้ปาร์คจินยองเข้าไปอีก
เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงได้ กายบางที่หนาวสั่นและร้องไห้จนหลับไปละเมอออกมา
“หนาวว... ” เด็กสาวละเมอออกมาอย่างแผ่วเบา
“ตัวร้อนจี๋เลย ” มือขาวซีดแตะลงบนหน้าผากมนของเบซูจีก่อนที่จะแก้เชือกออกและประคองคนที่ตัวสูงกว่าออกไป
ความคิดเห็น