ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #91 : หัวใจเจ้าหวานนัก

—-ไปจ้า ไรต์พาฟินกัน—
.
.

“เอ่อ…กินขนมไหมคะ วันนี้ฉันไปช่วยคุณหญิงโม่แป้ง ก็เลยขอแบ่งมาทำบัวลอย”
กำไลเปลี่ยนเป็นชวนเขาดูขนมบัวลอยที่เธอเป็นคนลงมือทำ สีแดงในน้ำกระทิสีขาว คนถูกชวนก้มลงมองแล้วใช้ช้อนกระเบื้องตักชิ้นบังลอยสีแดงกับสีขาวขึ้นมาดู
“รูปหัวใจเจ้าใช่ฤาไม่”
“ใช่ค่ะ”
กำไลยิ้มหวานพลางชวนให้เขาลองชิม
“ฉันโม่แป้งเอง ปั้นเอง ปรุงเองหมดทุกขั้นตอน แต่มะพร้าวให้พี่หมายขูดให้ค่ะ อร่อยน้า กินคู่กับน้ำชาดอกปีบหอมชื่นใจ”
“พี่ว่ามิหอม”
“เอ๋ หอมสิ”
กรวลัยก้มลงดมน้ำชา ที่ตัวเองรินแล้วยกขึ้นจิบ
ฟอด…เสียงแก้มนวลถูกจมูกโด่งกดลง แล้วสูดดมเสียงดัง
“แก้มน้องนางหอมกว่านัก”
คนถูกหอมพ่นน้ำพรวด ทั้งสำลัก ทั้งเปียกย้อยใต้คางชวนน่าอาย แต่ขุนแสนกลับยิ้มเอ็นดู ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับหยดน้ำตรงมุมปาก และคางอย่างเบามือ พลางสบตาหวานที่ประเดี๋ยวสานสายตา ประเดี๋ยวหลบอย่น่าเอ็นดู แก้มแดงระเรื่องามจับตา พลางคิดในใจ ‘อาการเยี่ยงนี่ฤาคือคนมิชอบกัน…ฉันมิเชื่อดอกแม่กำไล’
“คุณพี่…ตรงนี้ฉันเช็ดเอง”
กำไลเห็นตาเขามองน้ำที่เปียกแถวอก แล้วรีบแย่งผ้าเช็ดหน้าจากมือเขามาซับตามคอ และแถวขอบผ้าคาดอก วันนี้เธอคิดว่าเขาจะไม่มานอนเรือนริมน้ำจึงกลับมาใส่ผ้าถุงกับคาดผ้าแถบผืนบาง เนื้อลื่นสีเหลืองนวลแทน จะเปลี่ยนตอนนี้ก็จะหาว่าตื่นตูม…วันก่อนเขาก็เป็นสุภาพบุรุษจึงเลยตามเลยละกัน เธอเชื่อว่าถ้าหากตนเองไม่ยินยอมขุนแสนจะไม่ทำอะไร
“หัวใจเจ้าหวานนัก”
“เลี่ยนค่ะ”
“พี่ก็ว่าหวานกำลังดีนา ไฉนน้องว่าเลี่ยน”
“ฉันหมายถึงคุณพี่ค่ะ พูดจาเลี่ยน”
“งั้นฤา หึๆ แม่ชอบทำขนมรึ”
“ก็ทำได้ค่ะ ฉันไม่ชอบอยู่เฉยๆ”
กรวลัยว่าพลางยื่นน้ำชาให้เขาดื่ม
“อืม ชาหอมจริงดังแม่ว่า”
คนฟังค้อนเขา ทีนี้ล่ะมาว่าหอม ผู้ชายโบราณนี่เจ้าเล่ห์เหมือนกันแหล่ะ
“แม่ทำกะไรได้บ้าง”
“ทำได้หมดนะคะ งานบ้านงานครัว แต่ไม่ได้ดีเริศแต่ก็เป็น แล้วก็ไม่ได้ขยันมากค่ะอยู่ที่อารมณ์ อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ”
“เอาแต่ใจตน”
ขุนแสนถูกค้อนเป็นครั้งที่สอง ก็ยกยิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงสวย นี่เป็นครั้งแรกที่กำไลได้เห็นรอยยิ้มของพี่ขุน เป็นบุญตาจริงๆ เพราะรอยยิ้มขุนแสนสะกดตามาก ตาดุโค้งลงเป็นสระอิ รับได้พอดีกับปาก มิน่าล่ะผู้หญิงทั้งเล็ก ทั้งสาว ถึงหลงนัก
“หน้าพี่มีกระไร ให้แปลกนัก”
“คุณพี่ยิ้มสวยค่ะ ฉันชอบ ยิ้มบ่อยๆ นะคะ”
คนถูกทักว่ายิ้มสวยหุบฉับ หันมองนั่นมองนี่ มือไม้อยู่ไม่สุกจนต้องเกาม้ายทอย
เอาละเหวย…นอกจากได้เห็นรอยยิ้มของพี่ขุน เธอยังเห็นเขาเขิน ผิวหน้าขุนแสนกร้านแดดแต่ที่มั่นใจว่าเขาเขินคือหูเขาแดงขึ้นอย่างกับถูกแดดเผา
“ฟันคุณพี่ก็ขาว ฉันว่าจะถามหลายทีแล้ว เห็นหลายคนฟันดำ ทำไมคุณพี่ฟันขาวละคะ”
“ฟันพี่รึ มันน่าอายนัก”
“อายอะไรคะ”
คนถูกซักถอนหายใจเฮือก แล้วค่อยเล่าให้ฟัง
“พี่ถูกปูนแดงกัดปาก กินอะไรมิได้หลายวัน เคยลองหลายทีทำเยี่ยงไรก็มิหายสักที จึ่งเลิกเคี้ยว”
“ดีแล้วค่ะ อยาคตคนก็จะไม่ชอบฟันดำ ชอบฟันขาวๆ ดูฉันสิคะนี่ฟันขาวเหมือนกัน เห็นไหมคะ”
“พิลึกคน มายิงฟันเป็นลิงเป็นค่าง”