คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
แถมค่ะ-----
“บ่าวอยากให้แม่นายอย่าเอาโทษอีนางมันเลยเจ้าค่ะ”
“เอาโทษ? เรื่องอะไร”
กำไลถามพลางหันมองหน้าพี่เย็นเพื่อหาคำตอบ แต่คนของตนกลับส่ายหน้าไม่รู้เช่นกัน
“ท่านขุน... ป้าสาแกเป็นอะไรไม่รู้ค่ะ จู่ๆ ก็มาขอกราบฉัน”
กำไลเห็นขุนแสนเดินขึ้นเรือนมา เอ่ยเรียกพลางเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ... ช่วงนี้เธอยิ่งซวยๆ อยู่เกิดเข้าใจผิดหาว่าเธอทำให้คนแก่ก้มกราบ ก็จะดุตนเองอีก
“จักเป็นกะไรล่ะ มาขอโทษแทนหลานมันเยี่ยงไร”
“หลาน? นางหลานป้าหรือจ๊ะ”
สาตัวสั่นเทาเอาหน้าแนบติดกระดานเรือน เสียวสันหลัง หางตาเห็นเท้าขุนแสนเดินมายืนค้ำหัว แล้วจับต้นแขนแม่กำไลฉุดให้ลุกขึ้น
“ลุกขึ้นเถิดแม่กำไล”
“ไม่เอาสิ จะให้แกมากราบฉันแบบนี้ไม่เอา”
หลังจากฟังคำกำไล ขุนแสนก็หันไปสั่งคนของตนทันที
“อีสา เงยหน้า นั่งตรง”
“จ..เจ้าค่ะท่านขุน”
“ไปเจ้าอย่านั่งกงนี้เลย” คนเป็นสามีพูดพลางจับจูงคนตัวเล็กให้กลับไปนั่งบนชานพักที่มีเบาะรองนั่งที่ของเธอตามเดิม
“ทำไมต้องมากราบฉันแทนนางด้วย”
“เรื่องเมื่อกลางวัน อีนางมันเป็นคนชวนคุณสร้อยมาเจ้าค่ะ แลมันวิ่งไปบอกอีฉันว่าคุณกับแม่สร้อยทะเลาะกัน...”
“อ๋อ... ฉันเข้าใจแล้ว”
กำไลถึงบางอ้อ ที่แท้คนที่สร้างเรื่องราววันนี้ต้นเหตุมาจากนางสินะ เธอพอเดาต่อได้แล้วว่า พอนางวิ่งไปบอกสาก็คงรีบวิ่งกลับมาช่วยแม่สร้อย ตั้งใจว่าจะให้เธอทะเลาะกับแม่สร้อย คงคิดว่าแม่หนูสร้อยจะเอาเธออยู่ล่ะสินะ... แต่คิดผิดเพราะเจอละครฉากใหญ่ของเธอไปก่อน
“เฮ้อ... ป้าไม่ต้องมาขอโทษหรอก มันไม่เกี่ยวกับป้าเลย มันเกิดเพราะ...”
กรวลัยพูดละคำไว้แล้วหันมองคนที่เธอคิดว่าเป็นต้นเหตุทุกอย่าง ที่นั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“หากนางมายุ่งกับฉันอีกครั้งหน้..”
“กูจักเอาหวายลงหลังมันสิบไม้ เอ็งบอกมันด้วย แลให้จำไว้แม่กำไลเป็นเมียกู ส่วนอีนางมันเป็นบ่าว อย่าทำตัวเสมอนายหากกูรู้อีกไม่เพียงแต่หวาย พูดจามิดีกี่คำจักให้ไอ้หมายเอากะลาฟาดปากตามนั้น แลคุณแม่ก็จักช่วยมันมิได้ด้วย”
คนเป็นเมียตาค้าง เขาจะลงโทษคนโหดไปไหม... รู้สึกหวาดๆ ขุนแสนอยู่ไม่น้อย ถ้าวันหนึ่งพูดจาไม่ดีกับเขาจะถูกเอากะลาตีปากหรือเปล่า คิดแล้วก็เผลือเอามือลูบปากตัวเอง คนข้างตัวที่ลอบชำเลืองมองกดมุมปากนึกขำท่าทางแม่คนปากกล้านัก
“กลับเรือนใหญ่เสีย แม่กำไลพี่หิวแล้ว”
“คะ?...พี่? หิวก็ กินสิ...คะ” กำไลอึกๆ อักๆ หน้าแดงขึ้นทันควัน ทำอะไรไม่ถูก จนเย็นที่หมอบอยู่ใกล้ขยับมาจัดแจงที่นั่ง จัดยกโตกอาหารมาวางให้ แล้วยื่นผ้าชุบน้ำส่งให้นายตน
กำไลรับมากำลังจะเอาผ้าผืนนั้นเช็ดมือ แต่เห็นขุนแสนมองผ้านิ่งก็นึกขึ้นได้ว่า พี่เย็นเคยสอนเรื่องปรนนิบัติสามีไว้ ยื่นผ้าเช็ดมือส่งให้ขุนแสน
มือหนาจับผ้าแต่จับมือเล็กของคนส่งผ้าติดมือมาด้วย เช็ดมือตนเสร็จก็จับผ้าอีกผืนใกล้กันถูเช็ดให้แผ่วเบา ทุกสัมผัสของเขาทำไปอย่างเงียบเชียบ ต่างกับใจของกำไลที่รัวลั่นราวดนตรีจังหวะเพลงร็อก
“เอ่อ...ฉันเช็ดเอง”
ความคิดเห็น