คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : แม่สร้อย แม่กำไล นาง
“เชอะ! ใช่แม่ไปเรือนนั้น แลแม่ตัวดีบอกฤาไม่ว่าเหตุใดต้องไป แลมีใครไปอีกนอกจากแม่ ฮึ?”
“มิได้บอกสิ่งใดขอรับ”
“คุณหญิงก็บอกพ่อแสนเถิดว่าแม่สร้อยไปเรือนนั้น”
“แม่สร้อย ไปทำไมขอรับ”
“เฮ้อ... วันนี้แม่สร้อยเอาขนมผิงที่เรียนทำจากในวังมาให้แม่ชิม แลคงอยากไปคุยเล่นกับแม่กำไลกระมัง แต่มิรู้เกิดอันใดขึ้น จู่ๆ ก็มีเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายลั่นเรือน แม่จึงรีบไปดูเห็นอ้ายหมาย อีเย็น อีม่วง แลอีสาวุ่นวายยื้อแย่งแจกัน ตบตีเป็นพัลวัน”
“แม่กำไลเล่าขอรับ”
“เอ๊ะ พ่อแสนแม่ยังพูดมิจบเลยหนา”
คุณหญิงดุลูกชาย ส่งค้อนวงใหญ่ให้
“ติดพูดแทรกมาจากแม่คนนั้นอีกละซี”
“คุณหญิงก็พูดเถิด ลูกคงร้อนใจบ่าวตีกัน แลนายเล่าเป็นเยี่ยงไร ใช่ฤาไม่พ่อแสน”
“ขอรับคุณพ่อ”
คนเป็นเมียและเป็นแม่ ใช้หางตามองพ่อลูกที่เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยอย่างหมั่นไส้ แล้วจึงพูดขึ้นต่อ
“ถือหางกันดีนักเทียว พวกแม่นายนั้นมิเป็นกะไรดอก แต่แม่กำไลเมียเจ้าสะดุดล้มพร้อมกาน้ำชา”
“สะดุดฤาขอรับ แลไม่สร้อยเล่า แม่สร้อยมิคิดช่วยแม่กำไลลุก แลห้ามบ่าวฤาขอรับ”
“แม่ไปถึงก่อนนาซี น้องคงตกใจ”
“…” ขุนแสนเงียบ มองหน้าพ่อของตนอย่างขอความเห็น
“กระผมว่าแม่กำไลอยู่ที่เรือนของเขา แม่สร้อยมิควรจักไป..”
“เอ๊ะ! พ่อแสนนี่น้องแค่อยากไปพูดคุย อาจจักมองว่าต่อไปก็มาอยู่ใกล้กันจักได้สนิทกันไว้ เหตุใดพ่อแสนจึ่งพูดราวคิดว่าแม่สร้อยตั้งใจไปก่อกวน แลหาเหตุรังแกแม่กำไลเยี่ยงนั้น ที่คนลือกันว่าลูกหลงเมียท่าจะจริงเสียกระมัง”
“คุณหญิงก็ใจเย็นเถิดหนา ลูกถามก็เพียงแต่สงกะสัย แม่เองก็ยังพูดกับฉันมิใช่ฤาว่าบอกแม่สร้อยไปแล้ว ว่าคราหน้าหากอยากสอบถามเจรจากันให้เรียกแม่กำไลมาเรือนใหญ่ มิต้องไปหาที่เรือนนั้น มิหมายถึงว่าแม่ก็มองแบบเดียวกับลูกฤา”
“คุณพี่นี่... แต่อีฉันมิเข้าข้างแม่กำไลดอกหนาเจ้าคะ ที่สั่งห้ามก็เพื่อพ่อแสนดอก มิได้คิดสงสารแลเห็นใจแม่คนนั้นสักนิด”
“อ้อ...กลัวคนจักหาว่าเข้าข้างสะใภ้ที่เรือน จึงเข้าข้างแม่สร้อยแทนงั้นรึ”
“ไม่เข้าข้างทั้งนั้นเจ้าค่ะ เพราะอีฉันมิได้เห็นกับตา แลอีนางบอกเป็นแม่กำไลนั่นล่ะเจ้าค่ะที่ว่าแม่สร้อยก่อน”
“นางอีกแล้วฤาขอรับ”
ขุนแสนหน้าเครียดทันที ทำไมต้องเป็นนางอีกแล้ว ที่เขาเคยสั่งไม่ให้ไปยุ่งกับกำไลนี่ไม่ฟังซีนะ เห็นทีจักต้องลงหวายกันบ้างเสียแล้ว
“ทำไมฤา”
“คุณแม่ขอรับ กระผมทราบว่าคุณแม่รักนาง เอ็นดูปานลูกปานหลาน แต่อย่าให้ถึงกับต้องเลี้ยงนางมาเป็นเมียบ่าวกระผมเลย กระผมมิได้มีจิตพิศวาสนางสักนิด”
“เอ๊ะพ่อแสน”
“อันใดกันแม่ลูกคู่นี้ จากเรื่องแม่สร้อย แม่กำไล มาเรื่องของนางอีกแล้ว มันอันใดกันอีก คุณหญิงแม่ก็อย่าไปจัดแจงเรื่องครอบครัวลูกนักดอก ให้เป็นไปตามใจพ่อแสนเถิด หากรักหักชอบจักเมตตาเอาอีนางมาเป็นเมียก็ให้ลูกตรึกตรองเอง อย่าไปยัดเยียด”
“อีฉันมิได้ยัดเยียดเสียหน่อย เพียงแต่อยากให้พ่อแสนเอ็นดูนางมันบ้าง อย่างไรก็เลี้ยงกันมาแต่เล็กแต่น้อย”
“กระผมเอ็นดูแบบน้องมิมีทางเป็นอื่นขอรับ แต่นางจักคิดเช่นไรกระผมมิทราบ ครานี้แม่สร้อยไปเรือนโน้นโดยมิได้บอกก่อน คุณแม่ว่าแม่สร้อยจักกล้าเดินไปเองฤาขอรับ เรือนนี้คุณแม่เป็นนายใหญ่ย่อมรู้ทุกอย่างในเรือนมากกว่ากระผม หูตากว้างกว่ากระผมคงจักทราบว่า ก่อนจักเกิดเรื่องนี้ นางเคยไปหาความแม่กำไลหลายคราแล้ว ครั้งที่ผ่านกระผมมิพูดเพราะจักหาว่าใส่ความ แลมิใช่เหตุของบุรุษ เรื่องในเรือนใหญ่คงต้องขอให้คุณแม่จัดการแล้วขอรับ”
ขุนแสนอธิบายคนเป็นแม่อย่างใจเย็น เขาจักมิก้าวล่วงคนของเรือนใหญ่เพื่อให้เกียรติแม่ตนที่เป็นคนดูแล และรู้ว่าแม่เอ็นดูถือหางนางมาตลอด ยกนางให้สูงกว่าบ่าวทั่วไปจนนางอาจจักเข้าใจว่าเลี้ยงมาเพื่อเป็นเมียเขา หลังจากเข้ากรมกองซึ่งยังมิรู้ว่าจักต้องเดินทางไปหัวเมืองเหนือเมื่อใด หากยังปล่อยเรื่องนางไว้ก็จักทำให้คนเรือนริมน้ำอยู่โดยไม่สงบ วันนี้จึงต้องบอกความรู้สึกให้แม่รับรู้ว่าเขานั้นมิได้มีใจให้นางแบบที่ต้องการสักนิด แลถือโอกาสเรียบๆ เคียงๆ เรื่องที่นางไปก่อความวุ่นวายเรือนริมน้ำด้วยเสียเลย ซึ่งขุนแสนก็มั่นใจว่าแม่รู้เพียงแต่ทำเป็นไม่สนใจเท่านั้นด้วยรักนางปานลูกหลาน หากจักเข้าข้างกันก็มิแปลก
“ว่าเยี่ยงไรเล่า ลูกบอกมาขนาดนี้ จักหักน้ำใจลูกฤา คราแม่สร้อยลูกก็ยอมตามใจแล้วหนา จักมิฟังบ้างรึ”
“คุณพี่เรื่องแม่สร้อยก็เห็นชอบกันหมดนั่นล่ะเจ้าค่ะ ตัวพ่อแสนเองก็มิว่ากระไร แล้วดูรึมาพูดราวกับแม่จักบังคับขู่เข็ญใจเจ้าได้ฮึพ่อแสน น่าตีนักเทียว ดูคราแม่กำไลสิ ยังพามาเรือนเป็นเมียมิถามแม่สักคำ อีนางมิชอบก็มิเป็นไร แลแม่จักเตือนนางให้ว่าอย่าไปยุ่งคนของพ่อ พอใจฤาไม่”
ความคิดเห็น