ลำดับตอนที่ #77
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : งอน
“นี่มันอันใดกัน”
เสียงทรงอำนาจ ดังขึ้นจากตรงบันไดเรือน ก่อนร่างอวบอิ่มของคุณหญิงพุดซ้อนจะปรากฏกายขึ้น
ผู้มาใหม่กวาดตามองที่แม่สร้อยที่ยืนกำมือแน่น แล้วหันมองคนของตนที่กำลังอีรุงตุงนังกันอยู่ แลเหลือบมาที่คนสุดท้ายคือกำไลที่นั่งอยู่บนพื้นเรือนที่เปียกชุ่ม
“แล้วเหตุใดเจ้าไปนั่งกงนั้น”
เย็นถือโอกาสพูดแทนนาย แต่กลับถูกตวาดใส่
“คุณสร้อยเธอ..”
“หุบปาก กูมิได้ถามมึง ว่าเยี่ยงไร แม่กำไล แม่สร้อย”
“แม่กำไลชวนหลานดื่มชา แต่สะดุดล้มเจ้าค่ะ”
“มิจริง..”
“อีเย็น! แม่กำไลจริงรึไม่”
“ถ้าแม่สร้อยว่าแบบนั้น ก็ตามนั้นล่ะเจ้าค่ะ”
กำไลตอบพลางขยับตัว ใช้ชายสไบแกล้งซับตามแขนตามขา ประหนึ่งว่าถูกน้ำสาด ทั้งที่ไม่มีสักนิด จะเปียกแค่ก้นเธอนี่ล่ะ โดนน้ำอุ่นๆ จนช่วงล่างเจิงนองอย่างกับคนฉี่แตก เริ่มคันยุบยิบ
“แลพวกมึงตีกันด้วยเหตุใด หาไอ้หมายเป็นผู้ชาย เหตุใดจึงสู้กับผู้หญิง”
“กระผมมิได้ทำกะไรขอรับ เพียงแต่…”
หมายมองพลางเหล่ทางคุณสร้อย ที่จ้องเขม็ง
“ว่าไป!”
“กระผมเห็นคุณสร้อยเธอถือ..”
“พี่หมายคงจักเข้าใจผิดเจ้าค่ะคุณป้า หลานจักช่วยแม่กำไลจัดดอกฝ้าย พอแม่กำไลสะดุดล้ม พี่หมายขึ้นเรือนมาเห็นจึ่งเข้าใจไปผิด พี่ม่วงก็คิดว่าพี่หมายจักมาถูกตัวหลานจึ่งเป็นเช่นที่คุณป้าเห็นเจ้าค่ะ”
“วุ่นวายกันจริงเทียว ครานี้กูจักมิลงโทษพวกมึงหนาไอ้หมาย อีเย็น หากมีเรื่องแบบครานี้กูจะสั่งหวายลงหลังคนละสิบที”
“ขอรับ/เจ้าค่ะ”
กำไลแม้จะไม่พอใจที่คุณพุดซ้อนดุคนของตน แต่ก็นิ่งเงียบไว้ก่อน เพราะแม้จะถูกว่าแต่ก็ยังไม่มีใครต้องโดนโบย
“หลานขอกราบขออภัยที่มาทำให้วุ่นวายหนาเจ้าค่ะ แลคุณพี่กำไลด้วยเจ้าค่ะ น้องขอประทานโทษเถิด คราหลังน้องจักมาช่วยปั่นฝ้ายหนาเจ้าคะ คุณป้าหลาน ขอกราบลาเจ้าค่ะ”
“ไปดีมาดี แลคราหน้ามิต้องมาเรือนนี้ดอก หากอยากพูดจาปราสัยกับแม่กำไล ป้าจักให้คนมาตามแม่คนนี้ให้ จักได้มิเกิดเหตุเข้าใจผิดกันอีก”
เจ้าของเรือนฟังคำของแม่ขุนแสนก็เบาใจถึงแม้ท่านจะดุ แต่ก็มีเหตุและผลอยู่บ้าง ไม่เข้าข้างแม่สร้อยจนเกินไป ไม่งั้นเธอนี่ล่ะจะซวย ไหนขุนแสนจะไม่ชอบ แม่สามีไม่ปลื้ม ย่าวในเรือนไม่นับถือ ยังมีแม่สร้อยเข้ามาอีก วุ่นวายจริง! สงสัยต้องคิดหาทางไปจากที่นี่ให้ได้ไวๆ เสียแล้ว เพราะไม่รู้ตัวเองจะทนไปได้นานแค่ไหน เกิดตัวเองบ้าอาละวาดมาหัวจะขาดไหมก็ไม่รู้
“กราบลาเจ้าค่ะคุณป้า ลาเจ้าค่ะคุณพี่กำไล”
แม่สร้อยยกมือไหว้แม่สามีของกำไลเสร็จ ก็หันมาประนมมือไหว้เธอต่อ แล้วเดินนวยนาดลงเรือนไป
“แม่กำไล คิดจักอยู่เรือนนี้ เจ้าอย่าสร้างเรื่องให้มาก แม่สร้อยแม้จักเด็กแต่หากแต่งงานแต่งการกับพ่อแสน เขาก็จักเป็นเมียกลางเมือง ส่วนเจ้าเป็นแต่เพียงเมียกลางนอก เข้าใจฤาไม่”
“เจ้าค่ะ”
“อีเย็นช่วยแม่นายเอ็งแต่งตัว อย่าให้เรื่องถึงหูพ่อแสน เมียกับคู่หมายผิดใจกันคนเป็นผัวมิชอบนักดอกหนา ข้าไปล่ะ”
กำไลแต่วตัวใหม่เรียบร้อย แล้วออกมาช่วยพี่หมายเก็บของให้เข้าที่
“เอาฝ้ายมาให้ฉันดูหน่อยพี่”
“คุณสร้อยนี่ร้ายนัก ทำคุณกำไลล้ม”
“ไม่ใช่หรอก..ฉันล้มเอง”
“บ่าวมิเชื่อดอกเจ้าค่ะ ดูก็รู้เธอตั้งใจมาประกาศว่าตนจักมาเป็นเมียท่านขุน”
“เลิกพูดถึงเขาเถอะ ฉันไม่อยากฟัง”
กำไลพูดเสียงห้วน เธอไม่อยากพูดถึงขุนแสนให้หงุดใจอีก ก็เหมาะสมกันดีอีกคนหนึ่งดุ อีกคนหนึ่งขี้หึงเจ้าอารมณ์พอกัน ผีเน่ากับโลกผุ ส่วนเธอขอเป็นหมอผีดีกว่า แม่จะปราบให้รายคาบเลยถ้ามากวนมากๆ เหมาะกันขนาดนั้นได้กันลูกคงดก
“อุบ๊ะ ไอ้หมายเดี๋ยวนี้เอ็งมีหน้าที่ขึ้นมาช่วยบนเรือนตั้งแต่เมื่อใดวะ”
“ท่านขุน”
แหม…ตายยาก แค่นึกถึงก็มาแล้วอย่างกับจุดธูปเรียกเฮี้ยนดีจริงๆ กำไลคิดพลางก้มทำงานโดยไม่มองคนที่ขึ้นบนเรือนสักนิด
“เห็นเมื่อไหร่ก็ตอนนั้นล่ะ พี่หมายจ๊ะไหนขอฝ้ายให้ฉันหน่อยสิ”
กรวลัยจับฝ้ายนุ่มๆ ดูเห็นทางหาวตาว่าพี่เย็นยกกาน้ำชาดอกปีบมาวางให้ท่านขุน ก็เอ่ยถามพี่เย็นโดยไม่สนใจจะยกการินชาให้สามีในนามสักนิด
“พอแค่นี้ก่อนละกันจ่ะพี่หมาย พี่เย็นที่เรือนมีว่านหางจระเข้กับใบบัวบกใช่ไหม”
“เจ้าจักเอาไปทำกะไรฤา”
คนถามนั่งลงเคียงข้าง จำต้องยกกาน้ำชารินเอง พลางเอ่ยถาม รู้สึกแปลกใจที่วันนี้แม่ตัวดีมีท่าทีราวกับโกรธเกลียดตนนักหนา
กำไลขยับตัวลุกหนีขุนแสน มานั่งอีกฝั่ง
“งั้นพี่หมายไปเอามาให้ฉันหน่อยได้ไหมจ๊ะ”
“ขอรับ”
“แม่กำไล เจ้าเป็นกะไร ทำราวกับชังฉันนัก”
“แหม…ถามอย่างกับคุณชอบฉันนักนี่”
เสียงทรงอำนาจ ดังขึ้นจากตรงบันไดเรือน ก่อนร่างอวบอิ่มของคุณหญิงพุดซ้อนจะปรากฏกายขึ้น
ผู้มาใหม่กวาดตามองที่แม่สร้อยที่ยืนกำมือแน่น แล้วหันมองคนของตนที่กำลังอีรุงตุงนังกันอยู่ แลเหลือบมาที่คนสุดท้ายคือกำไลที่นั่งอยู่บนพื้นเรือนที่เปียกชุ่ม
“แล้วเหตุใดเจ้าไปนั่งกงนั้น”
เย็นถือโอกาสพูดแทนนาย แต่กลับถูกตวาดใส่
“คุณสร้อยเธอ..”
“หุบปาก กูมิได้ถามมึง ว่าเยี่ยงไร แม่กำไล แม่สร้อย”
“แม่กำไลชวนหลานดื่มชา แต่สะดุดล้มเจ้าค่ะ”
“มิจริง..”
“อีเย็น! แม่กำไลจริงรึไม่”
“ถ้าแม่สร้อยว่าแบบนั้น ก็ตามนั้นล่ะเจ้าค่ะ”
กำไลตอบพลางขยับตัว ใช้ชายสไบแกล้งซับตามแขนตามขา ประหนึ่งว่าถูกน้ำสาด ทั้งที่ไม่มีสักนิด จะเปียกแค่ก้นเธอนี่ล่ะ โดนน้ำอุ่นๆ จนช่วงล่างเจิงนองอย่างกับคนฉี่แตก เริ่มคันยุบยิบ
“แลพวกมึงตีกันด้วยเหตุใด หาไอ้หมายเป็นผู้ชาย เหตุใดจึงสู้กับผู้หญิง”
“กระผมมิได้ทำกะไรขอรับ เพียงแต่…”
หมายมองพลางเหล่ทางคุณสร้อย ที่จ้องเขม็ง
“ว่าไป!”
“กระผมเห็นคุณสร้อยเธอถือ..”
“พี่หมายคงจักเข้าใจผิดเจ้าค่ะคุณป้า หลานจักช่วยแม่กำไลจัดดอกฝ้าย พอแม่กำไลสะดุดล้ม พี่หมายขึ้นเรือนมาเห็นจึ่งเข้าใจไปผิด พี่ม่วงก็คิดว่าพี่หมายจักมาถูกตัวหลานจึ่งเป็นเช่นที่คุณป้าเห็นเจ้าค่ะ”
“วุ่นวายกันจริงเทียว ครานี้กูจักมิลงโทษพวกมึงหนาไอ้หมาย อีเย็น หากมีเรื่องแบบครานี้กูจะสั่งหวายลงหลังคนละสิบที”
“ขอรับ/เจ้าค่ะ”
กำไลแม้จะไม่พอใจที่คุณพุดซ้อนดุคนของตน แต่ก็นิ่งเงียบไว้ก่อน เพราะแม้จะถูกว่าแต่ก็ยังไม่มีใครต้องโดนโบย
“หลานขอกราบขออภัยที่มาทำให้วุ่นวายหนาเจ้าค่ะ แลคุณพี่กำไลด้วยเจ้าค่ะ น้องขอประทานโทษเถิด คราหลังน้องจักมาช่วยปั่นฝ้ายหนาเจ้าคะ คุณป้าหลาน ขอกราบลาเจ้าค่ะ”
“ไปดีมาดี แลคราหน้ามิต้องมาเรือนนี้ดอก หากอยากพูดจาปราสัยกับแม่กำไล ป้าจักให้คนมาตามแม่คนนี้ให้ จักได้มิเกิดเหตุเข้าใจผิดกันอีก”
เจ้าของเรือนฟังคำของแม่ขุนแสนก็เบาใจถึงแม้ท่านจะดุ แต่ก็มีเหตุและผลอยู่บ้าง ไม่เข้าข้างแม่สร้อยจนเกินไป ไม่งั้นเธอนี่ล่ะจะซวย ไหนขุนแสนจะไม่ชอบ แม่สามีไม่ปลื้ม ย่าวในเรือนไม่นับถือ ยังมีแม่สร้อยเข้ามาอีก วุ่นวายจริง! สงสัยต้องคิดหาทางไปจากที่นี่ให้ได้ไวๆ เสียแล้ว เพราะไม่รู้ตัวเองจะทนไปได้นานแค่ไหน เกิดตัวเองบ้าอาละวาดมาหัวจะขาดไหมก็ไม่รู้
“กราบลาเจ้าค่ะคุณป้า ลาเจ้าค่ะคุณพี่กำไล”
แม่สร้อยยกมือไหว้แม่สามีของกำไลเสร็จ ก็หันมาประนมมือไหว้เธอต่อ แล้วเดินนวยนาดลงเรือนไป
“แม่กำไล คิดจักอยู่เรือนนี้ เจ้าอย่าสร้างเรื่องให้มาก แม่สร้อยแม้จักเด็กแต่หากแต่งงานแต่งการกับพ่อแสน เขาก็จักเป็นเมียกลางเมือง ส่วนเจ้าเป็นแต่เพียงเมียกลางนอก เข้าใจฤาไม่”
“เจ้าค่ะ”
“อีเย็นช่วยแม่นายเอ็งแต่งตัว อย่าให้เรื่องถึงหูพ่อแสน เมียกับคู่หมายผิดใจกันคนเป็นผัวมิชอบนักดอกหนา ข้าไปล่ะ”
กำไลแต่วตัวใหม่เรียบร้อย แล้วออกมาช่วยพี่หมายเก็บของให้เข้าที่
“เอาฝ้ายมาให้ฉันดูหน่อยพี่”
“คุณสร้อยนี่ร้ายนัก ทำคุณกำไลล้ม”
“ไม่ใช่หรอก..ฉันล้มเอง”
“บ่าวมิเชื่อดอกเจ้าค่ะ ดูก็รู้เธอตั้งใจมาประกาศว่าตนจักมาเป็นเมียท่านขุน”
“เลิกพูดถึงเขาเถอะ ฉันไม่อยากฟัง”
กำไลพูดเสียงห้วน เธอไม่อยากพูดถึงขุนแสนให้หงุดใจอีก ก็เหมาะสมกันดีอีกคนหนึ่งดุ อีกคนหนึ่งขี้หึงเจ้าอารมณ์พอกัน ผีเน่ากับโลกผุ ส่วนเธอขอเป็นหมอผีดีกว่า แม่จะปราบให้รายคาบเลยถ้ามากวนมากๆ เหมาะกันขนาดนั้นได้กันลูกคงดก
“อุบ๊ะ ไอ้หมายเดี๋ยวนี้เอ็งมีหน้าที่ขึ้นมาช่วยบนเรือนตั้งแต่เมื่อใดวะ”
“ท่านขุน”
แหม…ตายยาก แค่นึกถึงก็มาแล้วอย่างกับจุดธูปเรียกเฮี้ยนดีจริงๆ กำไลคิดพลางก้มทำงานโดยไม่มองคนที่ขึ้นบนเรือนสักนิด
“เห็นเมื่อไหร่ก็ตอนนั้นล่ะ พี่หมายจ๊ะไหนขอฝ้ายให้ฉันหน่อยสิ”
กรวลัยจับฝ้ายนุ่มๆ ดูเห็นทางหาวตาว่าพี่เย็นยกกาน้ำชาดอกปีบมาวางให้ท่านขุน ก็เอ่ยถามพี่เย็นโดยไม่สนใจจะยกการินชาให้สามีในนามสักนิด
“พอแค่นี้ก่อนละกันจ่ะพี่หมาย พี่เย็นที่เรือนมีว่านหางจระเข้กับใบบัวบกใช่ไหม”
“เจ้าจักเอาไปทำกะไรฤา”
คนถามนั่งลงเคียงข้าง จำต้องยกกาน้ำชารินเอง พลางเอ่ยถาม รู้สึกแปลกใจที่วันนี้แม่ตัวดีมีท่าทีราวกับโกรธเกลียดตนนักหนา
กำไลขยับตัวลุกหนีขุนแสน มานั่งอีกฝั่ง
“งั้นพี่หมายไปเอามาให้ฉันหน่อยได้ไหมจ๊ะ”
“ขอรับ”
“แม่กำไล เจ้าเป็นกะไร ทำราวกับชังฉันนัก”
“แหม…ถามอย่างกับคุณชอบฉันนักนี่”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น