ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #72 : สำนึกผิดจริงๆ

สองบ่าวนายออกมาจากห้องก็เผชิญหน้ากับขุนแสน คนที่ไม่อยากเจอที่สุดในเวลานี้
“บ้านเรือนเจ้าให้ผัวคอยเมียกินข้าวรึ!”
เจอหน้าปุ๊บดุปั๊บ คนถูกดุคิดในใจแต่ไม่กล้าพูดสิ่งใด ด้วยตนมีชนักติดหลังเรื่องขัดคำสั่งเขา จึงค่อยๆ เดินเขเาไปนั่งฝั่งตรงข้าม ล้างไม้ล้างมือเสร็จก็เตรียมจะเปิบ แต่พี่เย็นสะกิดขายิกๆ
“อะไรพี่เย็น”
“หยิบผ้าเช็ดมือให้ท่านขุนซีเจ้าคะ”
กำไลมองผ้าเช็ดมือที่วางอยู่ใกล้ แล้วจับส่งให้คนหน้านิ่ง…พลางนึกบ่นในใจ คนโบราณนี่ทำไมไม่หยิบเองนะต้องรอเมียจัดแจงทักอย่างเลยหรือไง
“กำไลด่ากะไรในใจอยู่รึ!”
“เปล่าเจ้าค่ะ ฉันยังมิได้เอาความเรื่องออกไปเที่ยวเตร่ของเจ้าเลยหนาแม่กำไล”
“หูย…ท่านขุนเจ้าคะวันนี้กับข้าวน่ากินเนอะ อันนี้แกงอะไรคะ”
กรวลัยเห็นเขาเตรียมจะเทศนาจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย พลางตักแกงคล้ายกะทิใส่จานเขาอย่างเอาใจ
“หึ! รอกินข้าวกินปลาเสร็จคงจักต้องคุยกันยาวเทียว นั่นแกงเหงาหงอด”
“เหมือนซุปผสมแกงส้มเลย”
กำไลไม่สนใจประโยคแรก ก้มลงมองแกงสีส้มใสที่มีปลาเป็นท่อน และมีฟัก หยิบช้อนกระเบื้องขึ้นซด
“เปรี้ยวๆ เค็มๆ ถ้ามีหวานกว่านี้อีกนิดน่าจะดี”
“ทำกับข้าวเป็นด้วยรึ”
“ก็ทำได้นะคะ อร่อยด้วย…ไว้วันหลังคุณให้ฉันออกไปตลาดซื้อวัตถุดิบสิจะทำให้กิน”
คนเจ้าเล่ห์ยิ้มหวานประจบ ตีเนียนขอเที่ยวหน้าตาเฉย
“ทีครานี้เหตุใดกล้าขอ”
กำไลยิ้มเจื่อนก้มหน้าเปิบข้าวไปเงียบๆ จากนั้นก็ต่างคนต่างกินไม่พูดไม่จา

หลังจากบ่าวเรือนใหญ่ยกสำรับกลับ ก็เหลือเพียงขุนแสน กำไล พี่เย็น และพี่หมาย ส่วนพี่มั่นนั้นขุนแสนให้รอที่ตีนบันไดเรือน
“ไอ้หมายเอ็งเล่าทีว่าวันนี้ไปที่ใดมา”
ขุนแสนเปิดการสอบสวนโดยเริ่มที่คนของตน
“ฉันบอกเองก็ได้ค่ะ”
“ฉันถามคนของฉัน”
“ฉันก็คนของคุณเหมือนกัน น่าจะตอบได้ และถ้าหากจะมีการลงโทษใครให้เป็นฉันคนเดียวเถอะค่ะ เพราะทั้งสองคนนี้ห้ามแล้ว”
“แต่เจ้ามิฟังสินะ แลแน่ใจฤาว่าจะรับโทษคนเดียว”
“เอ่อถ้าคุณไม่ใจร้าย หรือรุนแรงเกินกว่าเหตุจนเกินไปนะคะ จริงๆ มันเป็นเพียงการขัดคำสั่งเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น และฉันเพิ่งผิดครั้งแรกเอง”
“หึ!! ครั้งแรกงั้นรึ…”
กรวลัยพยักหน้า ทำหน้าตาสำนึกผิดสุดๆ
“เยี่ยงนั้นเจ้าบอกมาว่าไปไหน แลทำกะไรบ้าง”
พอเขาให้เล่าคนสำนึกผิดก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด ทั้งเรื่องไปขอคุณหญิงพุดซ้อนแต่ท่านหลับ พี่เย็นพี่หมายห้ามปราม เก็บฝ้าย และเรื่องเก็บดอกปีบโดยไม่เว้นเรื่องเจอพ่ออินไว้ เพราะกลัวจะถูกเขาดุและกลัวว่าจะถูกขังในห้องมากกว่าที่เป็น
“เพียงเท่านี้รึ”
“เจ้าค่ะ”
“อีเย็น อ้ายหมาย ว่าเยี่ยงไร แม่นายพวกเอ็งพูดถูกฤาไม่”
“เอ่อ อ่า ขอรับ/เจ้าค่ะ”