ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #71 : กูจักนอนเรือนริมน้ำ

“ฮึ่ย เสียดายผ้าคุณหญิงเพิ่งให้มาเอง โมโหที่สุด”
“เดินเร็วเถิดเจ้าค่ะ ป่านชะนี้มิใช่ท่านขุนถึงเรือนแล้วฤาเจ้าคะ”
“จริงด้วย ไปพี่หมายสับตีนหมาเร็ว”
กำไลถกขายผ้าได้ก็จ้ำอ้าวนำไปก่อน ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวลง หน้าหนาวย่อมค่ำเร็วเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือขุนแสนกำลังยืนหน้าถมึงทึงอยู่ที่หน้าเรือนริมน้ำรอกำไลอยู่
“พี่หมายฉันจะไปเรือนก่อนพี่ไปสอดแนมบนเรือนใหญ่ทีนะ”
“ขอรับ”
“ไปพี่เย็น”
“ไปที่ใดมาแม่ตัวดี!”
“ท่านขุน”
“ว้ายตาเถร…ท่านขุน!”
กำไลและเย็นร้องขึ้นพร้อมกัน ด้วยจู่ๆ ขุนแสนก็โผล่ออกมาจากมุมโค้งก่อนถึงเรือนริมน้ำ 
“เออ! กูเอง อีเย็นเอ็งพานายไปซนที่ใดมา”
ขาดเสียงดุดันเย็นทรุดหมอบราบติดพื้น กระบุงฝ้ายที่ถือร่วงกราวขาวเต็มดิน
“คุณกำไลขอรับท่านขุนกลับมาแล้ว…ท่านขุน”
หมายที่วิ่งกลับมาจะส่งข่าวให้แม่นายทราบ พอเห็นหน้าท่านขุนก็รีบทรุดนั่งลงพื้นทันที
“ว่าเยี่ยงไรไอ้หมาย กูให้มึงทำกะไร แลเหตุใดถึงหายหัวกันไปหมดฮ๊ะ!”
กำไลมองคนที่ตนพาไปซนไม่ใช่เขาพาเธอไปซน แต่จะแย้งตอนนี้ดูจากหน้าบึ้งๆ จมูกกระพือแล้ว…ไม่ควรเสี่ยง…
“เอ่อ…อ่า..ท่านขุนเจ้าคะ”
“ขึ้นเรือนบัดเดี๋ยวนี้”
“เจ้าค่ะ”
กรวลัยรีบเดินผ่านหน้าเขา หันมองคนทั้งสองที่ยังหมอบอยู่อย่างเป็นห่วงสวัสดิภาพ ถ้าเธอขึ้นเรือนสองคนนี้จะถูกลงโทษไหม
“อีเย็นไปเตรียมน้ำให้แม่นายเอ็ง แลไอ้หมายไปบอกคนที่เรือนใหญ่วันนี้กูจักนอนเรือนริมน้ำ”
“ห๊ะ! คุณจะนอนนี่เหรอ”
“ฉันสั่งให้ขึ้นเรือน!! ฤาจักให้ฉันลากเจ้าเข้าไปขังในห้อง”
“ไปแล้วเจ้าค่ะ”
คนถูกดุซ้ำสองหน้าซีดหดเหลือสองนิ้ว โกยแนบจนชายสไบสีเหลืองปลิว พลางสมองวนแต่คำที่เขาบอกว่าจะนอนที่นี่ ไม่ใช่ว่าจะลงโทษเธอด้วยวิธี…ไม่นะ เธอไม่ได้อยากจะเป็นเมียโดยพฤตินัยนะ… ทำยังไงดี

“พี่เย็น ท่านขุนกลับเรือนแล้วใช่ไหม?”
กำไลกระซิบกระซาบถาม ขณะที่พี่เย็นกำลังหาผ้านุ่ง กับผ้าเคียนอกเตรียมไว้ให้นายตนผลัด เดี๋ยวนี้กำไลสามารถแต่งตัวเองได้ แม้จะยังไม่เรียบร้อยมาก ในเวลากลางวันจะให้พี่เย็นช่วยจับจีบหน้านาง แต่อย่างอื่นเธอจะสวมใส่เอง ส่วนเวลากลางคืนพี่เย็นแทบไม่ต้องช่วยอะไรเลยเพราะมีเพียงผ้าคาดอกกับผ้าซิ่นที่กำไลเก็บถุงไว้ใส่เท่านั้น
“ไปเรือนใหญ่แล้วเจ้าค่ะ”
“เขาจะไม่กลับมานอนนี่ใช่ไหม”
“บ่าวมิทราบเจ้าค่ะ คุณกลัวท่านมิมาฤาเจ้าคะ”
“ฮ้าย…พี่ไม่ใช่สิ ฉันกลัวเค้ามาต่างหากล่ะ ทำยังไงดี ล็อกประตูเลยดีไหม?”
“ท่านขุนก็ถอดสลักได้เจ้าค่ะ" 
"เราลงดานข้างในจะถอดสลักได้ยังไงกัน”
กำไลโผล่หน้าออกมาจากฉากบังที่กั้นส่วนอาบน้ำไว้  สั่งคนของตน
“พี่เอาเสื้อนะวันนี้ ไม่เอาผ้าแถบ สไบก็ไม่เอา”
“จักนอนสบายฤาเจ้าคะ แลเสื้อเขาใส่กันตอน…”
“ฉันหนาว จะใส่เสื้อ เอามาเถอะน่า เดี๋ยวพี่มาช่วยนุ่งโจงกระเบนด้วย”
“แม่นายเหตุใดแต่งตัวนอนแบบนั้นเล่าเจ้าคะ”
“เถอะน่าพี่เย็น”
คนเป็นบ่าวจำต้องทำตามที่นายสั่ง เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าให้แม่นายกำไลตามที่ต้องการ แล้วเข้าไปช่วยแต่งตัว ระหว่างใช้มือม้วนผ้าโจงให้ลอดใต้หว่างขานายก็ถามไปด้วย
“คุณเจ้าขากลัวไปใย ท่านขุนเป็นผัวจักมานอนที่นี่เป็นสิ่งดีหนาเจ้าคะ พวกที่มันคิดว่าสักวันคุณจะถูกลืมถูกทิ้งจักได้หน้าแหก”
“พี่พูดได้สิ ลืมเหรอฉันกับเขายัง”
ไม่พูดเปล่ากำไลยังทำมือไม้แทนคำพูดด้วยการเอามือตบกันแบบไม่มีเสียง
“ตาเถร คุณกำไล อย่าทำท่านี้ให้ผู้ใดเห็นหนาเจ้าคะ”
พี่เย็นเอามือทาบอก หน้าแดงซ่าน พลางดุนายตนที่ทำตัวพิเรน
“ฮื่อ วันนี้พี่เย็นต้องนอนกับฉัน หัวเด็ดตีนขาดห้ามออกจากห้องเข้าใจไหม”
“แต่บ่าว..”
“รักฉันก็ต้องช่วย”
กำไลยื่นคำขาด
“เจ้าค่ะ…เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ออกไปรับทานข้าวเถิด ป่านนี้คนเรือนใหญ่ยกสำรับมาแล้วเจ้าค่ะ”