ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #7 : โลกใบใหม่ 2

ผู้มาใหม่หนวดเครารุงรัง หน้าตาถมึงทึง ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ‘ตัวโตอย่างกับยักษ์ปักหลั่น’ หน้าตารึก็เอิ่มดูไม่ออกแฮะเห็นแต่หนวดเคราเมื่อคนข้างๆ ยังไม่ตอบก็ถามเสียงดัง

“มีเหตุอันใด!”

กรวลัยสะดุ้งโหยง ขยับตัวเบียดคนผมยาวหน้าหล่อที่ตัวเปียกไม่ต่างกันข้างๆ ไม่รู้ว่าคนมาใหม่เป็นใครแต่เค้าแผ่รังษีอัมหิตจนไม่อยากเข้าใกล้ ต่างจากคนที่อยู่ๆ ราวฟ้ากับเหว

“ท่านขุน กระผมเห็นแม่หญิงผู้นี้กำลังจมน้ำจึ่งลงไปช่วยขอรับ” สิ้นคำคนหล่อข้างตัว คนไม่หล่อตรงหน้าก็กวาดมองกรวลัยตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เอ็งคนที่ใด เหตุใดแต่งกายประหลาดนัก พวกวิลาศรึก็ไม่”

คนถูกถามคอหดแล้วคอหดเล่า กลัวแล้วพ่อเอ้ยมาถึงก็เสียงดังเอาๆ ตีหน้ายักษ์ตลอดเวลา ถึงไม่ค่อยอยากจะมองหน้าก็อดเหลือบดูไม่ได้ หนวดยาว เคราก็ยาว ผมเผ้าก็เป็นก้อน ตามตัวรึอี๋สกปรก คราบเลอะเทอะเปรอะเต็มตัว ถึงจะมีเสื้อแสงใส่แต่พ่อเจ้าประคุณอย่าใส่เถอะเสื้อขาดกระรุ่งกระริ่งขนาดนั้น

“กูถามใยมึงมิตอบ เป็นใบ้รึ” คนถูกถามถึงจะกลัวแต่ก็แอบส่งตาเขียวๆ ใส่คนพูดจาระคายหู ‘หน้าตาไม่ดีปากยังไม่ดีอีกมเป็นบ้าหรอมาถึงดุเอาดุเอา’ คิดได้แต่ก็ยังไม่กล้าพูดได้แต่บ่นอุบอิบไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกไป

“เออแน่ะ ตาเขียวใส่อีก รึเอ็งจักช่วยคนวิปราศมาวะ มังแจ เอ้าดูรึจ้องกูอยู่ได้”

“แม่เป็นกะไรรึไม่ เหตุใดไม่ตอบท่านขุนเล่า” คนหล่อกระซิบถาม

ท่านขุน วิปลาศ ขอรับ เหอะ! พูดจากันแปลกๆ อย่างกับอยู่ยุคโบราณ แต่งตัวก็โบร้านโบราณ หันไปทางไหนก็มีแต่ทุ่งนา ต้นตาล เดี๋ยวนะ คนที่กำลังค่อนขอดหันซ้ายแลขวา มีแต่ทุ่งนา นี่มันเหมือนฉากละครโบราณชัดๆ เหงื่อแตก

“เดี๋ยวนะ! คุณบอกว่าที่นี่ที่ไหนนะ” กำไลคว้าแขนคนข้างตัวกำแน่น

“คลองเตร็ดน้อย ทำไมรึ กูถามเอ็งเมื่อครู่เหตุใดไม่ตอบความ” แทนที่เจ้าของแขนจะตอบ คนยืนค้ำหัวกลับบอกเสียเอง