ลำดับตอนที่ #67
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : ขออนุญาตแบบสาวสองพันยี่สิบเอ็ด
“เฮ้อ…!! เบื่อ!”
เย็นที่กำลังเย็บผ้าสะดุ้งหน้าตาตื่น อยู่ดีมิว่าดีแม่นายตนก็ร้องออกมาเสียงดัง พลอยทำให้หมายที่นั่งอยู่ข้างล่างเรือนวิ่งหูตั้งขึ้นมาข้างบน
“คุณกำไลเป็นกระไรเจ้าคะ”
“มีกะไรขอรับ”
“เบื่อ! ฉันนั่งๆ เอนๆ แต่บนเรือนมาอาทิตย์กว่า จนจะเป็นง่อยอยู่แล้ว เฮ้อ…รู้สึกเหมือนคนกำลังจะตายเป็นผักแห้งเหี่ยวยังไงไม่รู้”
“แลจะให้บ่าวทำเยี่ยงไรเจ้าคะ”
“เฮ้อ..”
กรวลัยมองอ้ายหมายอยากหมายมาด แล้วหยั่งเชิงถามถึงขุนแสน
“พี่หมาย”
“ขอรับ”
“เจ้านายพี่ วันนี้อยู่เรือนหรือเปล่า?”
“มิอยู่ขอรับ เข้ากรมคุณกำไลมีเหตุกะไรฤาขอรับ”
“ปะ! พี่เย็น พี่หมายไปเดินเล่นกัน”
“เดินเล่นที่ใดขอรับท่านขุนสั่งให้คุณกำไลอยู่แต่บนเรือนนาขอรับ”
หลังแม่กำไลกล่าวจบ หมายที่รับหน้าที่เฝ้าแม่กำไลตามคำขุนแสน รีบทัดทาน
“คนสั่งไม่อยู่ ก็ถือว่าไม่มี ไปเถอะ ไปไม่ไกลหรอกในบริเวณบ้านนี่ล่ะ ตั้งแต่มายังไม่ได้สำรวจจริงจังเลย ไปแต่เรือนใหญ่ แล้วก็เรือนริมน้ำเอง”
“คุณเจ้าขา อย่าเทียวเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านขุนกลับมาจักเคืองหนาเจ้าคะ อีกอย่างถึงจักมีลมเย็นแต่แดดแรงเทียวหนาเจ้าคะ อยู่บนเรือนเราเถิดเจ้าค่ะ”
“เคือง เคิงอะไร ฉันสำรวจบ้านเขาไม่ได้ไปไหนไกลเสียหน่อย แดดก็เอาผ้าคลุมสิ”
กล่าวจบคนเป็นนายก็คว้าผ้าคลุมไหล่สีน้ำตาล ทอลายตารางเล็กๆ ที่คุณหญิงพุดซ้อนให้มาเมื่อวานขึ้นมาถือติดมือ
“ปุดโถ่…ถ้าเยี่ยงนั่นไปขอคุณหญิงพุดซ้อนก่อนไหมเจ้าคะ”
เย็นเห็นคนเป็นนายเดินนำไปตรงบันได ก็รีบลุกตามพลางยื่นข้อเสนอ หมายเห็นว่าจักห้ามยากแลหากขอคุณหญิงแล้วหากนายตนทราบก็จักมิถูกด่า จึงออกปากพูดอีกคน
“ช่ายขอรับ กระผมว่าคุณกำไลไปขออนุญาตจากคุณหญิงก่อนเถิด”
“เอ้าๆ ก็ได้ งั้นไป”
จบคำกรวลัยก็เดินนำเป็นหัวขบวน แถวตอนเรียงหนึ่ง โดยมีพี่เย็นเดินตาม ปิดท้ายด้วยอ้ายหมาย จุดหมายคือเรือนใหญ่
“คุณจักขึ้นเรือนใหญ่ฤาเจ้าคะ”
สาคนของคุณหญิงเดินลงบันไดสวนกับกำไลที่กำลังจะขึ้นเรือนพอดี
“ใช่ค่ะ”
“คุณหญิงเอนหลังอยู่เจ้าค่ะ”
“อ่า งั้นหรือ ขอบคุณนะคะ”
กำไลและเย็นจำต้องล่างถอยลงมาหาหมายที่อยู่รอข้างล่างเรือน ด้วยกฏของเรือนใหญ่บ่าวผู้ชายหากมิได้ติดตามนายขึ้นไป ฤามีเหตุจำเป็นจักขึ้นเรือนนายมิได้
“เยี่ยงนั้นกลับเรือนเราเถิดหนาเจ้าคะ”
คนเป็นนายหน้ามุ่ยทันตา ขบคิดเพียงครู่ก็ยิ้มออก คิดถึงตอนไปบ้านของซันช่าย เวลาพวกเธอจะเอาชมพู่มากินโดยไม่ได้ขอคนข้างบ้าน ก็มักจะใช้วิธีขอลอยๆ ซึ่งถ้าเอามาใช้ตอนนี้ก็น่าจะได้ เพราะเอ่ยขอแล้ว ก็ให้ขออนุญาตนี่นา ไม่ใช่บอกว่าให้ท่านอนุญาตเสียหน่อย คนหัวหมอยกยิ้มพลางฉุดแขนพี่เย็นให้เดินตาม
“คุณหญิงเจ้าขาหนูขอเดินเล่นในบ้านนะเจ้าคะ กำไลจะไม่ดื้อ ไม่ซน ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ป่ะ ไปได้”
เย็น อ้ายหมาย แลสาที่ยังยืนอยู่ตีนกระได งุนงงกับท่าทางยกมือไหว้ แล้วเอ่ยขอของแม่กำไล ด้วยไม่เข้าใจว่าแม่นายขอคุณพูดซ้อนได้เยี่ยงไรในเมื่อท่านหลับ
เย็นที่กำลังเย็บผ้าสะดุ้งหน้าตาตื่น อยู่ดีมิว่าดีแม่นายตนก็ร้องออกมาเสียงดัง พลอยทำให้หมายที่นั่งอยู่ข้างล่างเรือนวิ่งหูตั้งขึ้นมาข้างบน
“คุณกำไลเป็นกระไรเจ้าคะ”
“มีกะไรขอรับ”
“เบื่อ! ฉันนั่งๆ เอนๆ แต่บนเรือนมาอาทิตย์กว่า จนจะเป็นง่อยอยู่แล้ว เฮ้อ…รู้สึกเหมือนคนกำลังจะตายเป็นผักแห้งเหี่ยวยังไงไม่รู้”
“แลจะให้บ่าวทำเยี่ยงไรเจ้าคะ”
“เฮ้อ..”
กรวลัยมองอ้ายหมายอยากหมายมาด แล้วหยั่งเชิงถามถึงขุนแสน
“พี่หมาย”
“ขอรับ”
“เจ้านายพี่ วันนี้อยู่เรือนหรือเปล่า?”
“มิอยู่ขอรับ เข้ากรมคุณกำไลมีเหตุกะไรฤาขอรับ”
“ปะ! พี่เย็น พี่หมายไปเดินเล่นกัน”
“เดินเล่นที่ใดขอรับท่านขุนสั่งให้คุณกำไลอยู่แต่บนเรือนนาขอรับ”
หลังแม่กำไลกล่าวจบ หมายที่รับหน้าที่เฝ้าแม่กำไลตามคำขุนแสน รีบทัดทาน
“คนสั่งไม่อยู่ ก็ถือว่าไม่มี ไปเถอะ ไปไม่ไกลหรอกในบริเวณบ้านนี่ล่ะ ตั้งแต่มายังไม่ได้สำรวจจริงจังเลย ไปแต่เรือนใหญ่ แล้วก็เรือนริมน้ำเอง”
“คุณเจ้าขา อย่าเทียวเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านขุนกลับมาจักเคืองหนาเจ้าคะ อีกอย่างถึงจักมีลมเย็นแต่แดดแรงเทียวหนาเจ้าคะ อยู่บนเรือนเราเถิดเจ้าค่ะ”
“เคือง เคิงอะไร ฉันสำรวจบ้านเขาไม่ได้ไปไหนไกลเสียหน่อย แดดก็เอาผ้าคลุมสิ”
กล่าวจบคนเป็นนายก็คว้าผ้าคลุมไหล่สีน้ำตาล ทอลายตารางเล็กๆ ที่คุณหญิงพุดซ้อนให้มาเมื่อวานขึ้นมาถือติดมือ
“ปุดโถ่…ถ้าเยี่ยงนั่นไปขอคุณหญิงพุดซ้อนก่อนไหมเจ้าคะ”
เย็นเห็นคนเป็นนายเดินนำไปตรงบันได ก็รีบลุกตามพลางยื่นข้อเสนอ หมายเห็นว่าจักห้ามยากแลหากขอคุณหญิงแล้วหากนายตนทราบก็จักมิถูกด่า จึงออกปากพูดอีกคน
“ช่ายขอรับ กระผมว่าคุณกำไลไปขออนุญาตจากคุณหญิงก่อนเถิด”
“เอ้าๆ ก็ได้ งั้นไป”
จบคำกรวลัยก็เดินนำเป็นหัวขบวน แถวตอนเรียงหนึ่ง โดยมีพี่เย็นเดินตาม ปิดท้ายด้วยอ้ายหมาย จุดหมายคือเรือนใหญ่
“คุณจักขึ้นเรือนใหญ่ฤาเจ้าคะ”
สาคนของคุณหญิงเดินลงบันไดสวนกับกำไลที่กำลังจะขึ้นเรือนพอดี
“ใช่ค่ะ”
“คุณหญิงเอนหลังอยู่เจ้าค่ะ”
“อ่า งั้นหรือ ขอบคุณนะคะ”
กำไลและเย็นจำต้องล่างถอยลงมาหาหมายที่อยู่รอข้างล่างเรือน ด้วยกฏของเรือนใหญ่บ่าวผู้ชายหากมิได้ติดตามนายขึ้นไป ฤามีเหตุจำเป็นจักขึ้นเรือนนายมิได้
“เยี่ยงนั้นกลับเรือนเราเถิดหนาเจ้าคะ”
คนเป็นนายหน้ามุ่ยทันตา ขบคิดเพียงครู่ก็ยิ้มออก คิดถึงตอนไปบ้านของซันช่าย เวลาพวกเธอจะเอาชมพู่มากินโดยไม่ได้ขอคนข้างบ้าน ก็มักจะใช้วิธีขอลอยๆ ซึ่งถ้าเอามาใช้ตอนนี้ก็น่าจะได้ เพราะเอ่ยขอแล้ว ก็ให้ขออนุญาตนี่นา ไม่ใช่บอกว่าให้ท่านอนุญาตเสียหน่อย คนหัวหมอยกยิ้มพลางฉุดแขนพี่เย็นให้เดินตาม
“คุณหญิงเจ้าขาหนูขอเดินเล่นในบ้านนะเจ้าคะ กำไลจะไม่ดื้อ ไม่ซน ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ป่ะ ไปได้”
เย็น อ้ายหมาย แลสาที่ยังยืนอยู่ตีนกระได งุนงงกับท่าทางยกมือไหว้ แล้วเอ่ยขอของแม่กำไล ด้วยไม่เข้าใจว่าแม่นายขอคุณพูดซ้อนได้เยี่ยงไรในเมื่อท่านหลับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น