ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #57 : แม่สร้อย

“ว่ากระไรนะ คุณพี่แสนกับแม่คนนั้น บัดสี”

“จะ... เจ้าค่ะ บ่าวได้ยินคนที่ตลาดเขาพูดกัน” 

คนตอบเสียงสั่นด้วยรู้สึกสงสารแม่นายตนจับใจ ใครๆ ต่างก็รู้ไปทั่วคุ้งน้ำว่า แม่สร้อยบุตรออกญาสุนทร เป็นคู่หมายของขุนแสนศัตรูพ่าย ซึ่งรอให้แม่สร้อยอายุครบสิบหกปีเต็มก่อน จึงจักทำพิธีสู่ขอตามที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นชอบ ก็พอดีขุนแสนติดราชการที่บ้านตระนาวศรี กลับมาคิดว่าคงจักได้ฤกษ์ให้แม่สื่อมาเจรจาทาบทาม เหตุใดกลับได้ยินว่ามีเมียมาด้วย ออกญาสุนทรโกรธจนไม่อยากดองกัน คุณหญิงบุหงาผู้เป็นเมีย ที่มีความสนิทสนมกับคุณหญิงเรือนของขุนแสนเป็นคนทัดทานไว้ แลเห็นบุตรสาวตนก็ชอบพอขุนแสนอยู่มาก พอขุนแสนมาขอสมาก็ให้อภัย แต่เลื่อนการสู่ขอหมั้นหมายไปอีกครึ่งปี เป็นการแบ่งรับแบ่งสู้

กึก! 

มือที่กรองมาลัยสะดุดจนเข็มยาวนั้นตำนิ้ว

“โอ๊ะ! แม่นาย เจ็บฤาไม่เจ้าคะ"

"กายฉัน...หาเจ็บไม่ดอกพี่ แต่ใจมันปวดนัก คุณพี่คงจักหลงแม่คนนั้นมากเทียว แลเช่นนั้น...ฉันคง" 

น้ำเสียงเนิบนาบระคนเศร้า ยกชายสะไบมาซับหัวตา 

ภาพตรงหน้าสร้างความสะเทือนใจให้คนเป็นบ่าว รู้สึกเจ็บแค้นคนที่ชื่อกำไลแทนนายยิ่งนักเทียว 

"เดี๋ยวบ่าวจักไปดูที่เรือนโน้น ให้เห็นกับตาเจ้าค่ะ ลางทีแม่คนนั้นอาจจะเป็นคนปล่อยข่าวก็ได้ เพื่อให้คุณสร้อยของบ่าวเจ็บช้ำใจ แลยกเลิกการหมั้นหมาย อย่าเสียใจไปหนาเจ้าคะ ขุนแสนมิเคยมีเรื่องผู้หญิงให้เสื่อมเสีย คุณก็ทราบ  แม่นายของอีม่วง อย่าเพ่อเศร้าไปเลยเจ้าค่ะ"

อีม่วงทาสผู้จงรักภักดี บอกนายตนแล้ว ก็ รีบคลานเข่าออกไปจากตรงนั้น เพื่อทำตามที่พูดไว้

เมื่ออยู่คนเดียว ดวงตาเศร้าก็วาวโรจน์ดั่งเพลิง เรียวนิ้วงามกรีดน้ำตาอย่างช้า มองมาลัยที่อยู่บนตักขึ้นมาชมความงาม บีบกำพวงมะลิจนแหลกคามือ น้ำของดอกไม้สดไหลแซมตามร่องนิ้ว

"กูเฝ้าของกูมาเป็นสิบปี กูจักมิยอมให้มันผู้ใดได้ไปหรอก”

สิ้นคำประกาศย้ำกับตัวเอง ใบหน้าสวยหวานเหยียดยิ้ม บรรจงวางมาลัยช้ำลงพื้นแล้วเหยียบขยี้จนแหลกคาตีน!