ลำดับตอนที่ #52
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : คันฉ่อง กระจกเงา
กำไลหยิบผ้าทรงสามเหลี่ยมสองผืน ตรงกลางมีรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวคืบหนึ่งคั่นไว้ ขึ้นมาทาบที่กลางลำตัว แล้วจับเชือกเส้นเล็กสองเส้นผูกเป็นโบว์มี่โคนขา ก่อนจะหันมาทำเช่นเดียวกันอับอีกข้าง เมื่อเรียบร้อยก็มองเงาสะท้อนของตัวเองในคันฉ่องที่ตัวเองวางพิงฉากกั้นไว้
หันซ้ายหันหวาจนพอใจ ถึงมันจะมองไม่ชัดแต่ก็พอทุเลาให้ได้รู้ว่าบิกินี่ หรือที่พี่เย็นเรียกว่าจับปิ้งผ้าของเธอมันพอดีกับตัว
“คุณเจ้าขาบ่าวเข้าไปได้ไหมเจ้าคะ”
“อื้ม”
สิ้นเสียงอนุญาต พี่เย็นก็ค่อยคลานเข่าเข้ามา
“ตาเถร! คุณกำไล เหตุใดใส่จับปิ้งบิดซ้ายบิดขวาเยี่ยงนั้นเล่า”
“ก็กำลังโพสท่าอยู่น่ะ พี่นั่นล่ะอยากเข้ามา”
ว่าเสร็จกำไลก็ปล่อยผ้านุ่งลง ตบๆ จับๆ ให้เข้าทรงตามเดิมที่พี่เย็นนุ่งให้ ต่อไปเธอก็ไม่ต้องรู้สึกหวิวๆ เย็นๆ แล้ว เพราะมีกางเกงในของตนแล้ว ส่วนพี่เย็นชวนใส่อย่างไรก็ไม่ยอม
กรวลัยหยิบคันฉ่องขึ้นมาเก็บที่เดิม แล้วหยิบแท่งไม้สีน้ำตาลเข้ม ปลายแหลมดำที่ได้จากการเผา ขึ้นมาเขียนคิ้ว ปากก็ชวนพี่เย็นคุย
“เสียดายไม่มีกระจกเงา จะได้เห็นชัดๆ นะพี่”
“กระจกฤาเจ้าคะ”
“ใช่จะได้ดูว่าทาแป้งวอกไหม แก้มแดง ปากแดงพอไหม คันฉีองนี้มันมองไม่ถนัดเลย สีเหลืองด้วยกะพลาดได้แดงเป็นตูดลิง”
คนช่างคุยก็ว่าต่อพลางหยิบกระดาษลิ้นจี่สีแดงชาดขึ้นมาหนึ่งแผ่น ทาบไวตรงกลางระหว่างริมฝีปากบนและล่าง แล้วเม้มลงสองสามที ก็วางเก็บ
“แดงพอไหมพี่”
“งามเจ้าค่ะ”
คนถูกชมว่างามยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ใครจะไม่ชอบเวลาคนชมว่าสวย และเธอก็ไม่ปฏิเสธด้วย ขอบคุณนังซันช่ายที่คอยนำสารพัดครีม ที่มาร์คหน้าเอยมาทำให้ตลอด พูดแล้วก็คิดถึง
“คุณกำไลเจ้าคะ หากอยากได้กระจก เหตุใดมิลองขอท่านขุนเจ้าคะ”
“มีด้วยเหรอ”
“เจ้าค่ะ”
ตอนแรกเธอก็คิดว่าที่นี่จะไม่มีกระจกเสียอีก คิดว่าจะมีแผ่นทองเหลืองกลมๆ ขัดเงานี้เท่านั้น แต่พอได้ยินว่ามีก็ดีใจ เพราะถ้ามีกระจกเราก็จะเห็น ถ้าเห็นเราก็สวย
ไม่ให้ส่งกระจกเธอทนไม่ไหวหรอก ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ต่อให้อยู่มี่ไหน ยุคไหน มันก็มีความรักสวยรักงาม วงเล็บในแบบตัวเองนะ ถ้าในแบบของพี่เย็นผัดหน้าขาว ย้อมฟันดำ ทาตัวเหลือง เธอไม่สะดวกจริงๆ
“ทำไมต้องขอขุนแสน ห้องเค้ามีเหรอ?”
“ห้องท่านขุ่นมิมีดอกเจ้าค่ะ มีแต่ห้องคุณหญิงท่าน”
“พี่จะให้ฉันขอขุนแสนเอาของแม่นางมาให้งี้หรือ?”
“เปล่าเจ้าค่า …บ่าวว่าถ้าคุณอยากได้ ก็ลองขอให้ท่านขุนซื้อให้ต่างหากเจ้าค่ะ”
พี่เย็นอธิบายยืดยาว ก่อนจะหอบหายใจ คุยกับคุณกำไลทีไร เธอต้องรีบพูดเพราะแม่คุณช่างแทรก ช่างซัก ช่างถาม แลช่างคิดไปก่อน
“ขอเขาหรือ…ไม่เอาหรอก ยังไม่อยากเจอตอนนี้”
กำไลคิดถึงตาวาวแสงของสองคืนก่อนก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ถึงจะเป็นช่วงเวลาแพร็บเดียว แต่เธอรู้ว่าเขากวาดตามองทั่วทั้งตัวเธอหมดแล้ว… หมด หมดกัน… คิดแล้วก็เขินอายจนหน้าแดง
“คุณเอาชาดทาแก้มด้วยฤาเจ้าคะ”
คนถูกทักรีบเอามือปิดแก้ม รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ ก่อนจะชวนพี่กำไลออกไปข้างนอก
“ป่านนี้ขุนแสนคงออกไปข้างนอกแล้ว งั้นเราไปเรือนโน้นกัน เผื่อวันนี้จะมีขนมกิน”
หันซ้ายหันหวาจนพอใจ ถึงมันจะมองไม่ชัดแต่ก็พอทุเลาให้ได้รู้ว่าบิกินี่ หรือที่พี่เย็นเรียกว่าจับปิ้งผ้าของเธอมันพอดีกับตัว
“คุณเจ้าขาบ่าวเข้าไปได้ไหมเจ้าคะ”
“อื้ม”
สิ้นเสียงอนุญาต พี่เย็นก็ค่อยคลานเข่าเข้ามา
“ตาเถร! คุณกำไล เหตุใดใส่จับปิ้งบิดซ้ายบิดขวาเยี่ยงนั้นเล่า”
“ก็กำลังโพสท่าอยู่น่ะ พี่นั่นล่ะอยากเข้ามา”
ว่าเสร็จกำไลก็ปล่อยผ้านุ่งลง ตบๆ จับๆ ให้เข้าทรงตามเดิมที่พี่เย็นนุ่งให้ ต่อไปเธอก็ไม่ต้องรู้สึกหวิวๆ เย็นๆ แล้ว เพราะมีกางเกงในของตนแล้ว ส่วนพี่เย็นชวนใส่อย่างไรก็ไม่ยอม
กรวลัยหยิบคันฉ่องขึ้นมาเก็บที่เดิม แล้วหยิบแท่งไม้สีน้ำตาลเข้ม ปลายแหลมดำที่ได้จากการเผา ขึ้นมาเขียนคิ้ว ปากก็ชวนพี่เย็นคุย
“เสียดายไม่มีกระจกเงา จะได้เห็นชัดๆ นะพี่”
“กระจกฤาเจ้าคะ”
“ใช่จะได้ดูว่าทาแป้งวอกไหม แก้มแดง ปากแดงพอไหม คันฉีองนี้มันมองไม่ถนัดเลย สีเหลืองด้วยกะพลาดได้แดงเป็นตูดลิง”
คนช่างคุยก็ว่าต่อพลางหยิบกระดาษลิ้นจี่สีแดงชาดขึ้นมาหนึ่งแผ่น ทาบไวตรงกลางระหว่างริมฝีปากบนและล่าง แล้วเม้มลงสองสามที ก็วางเก็บ
“แดงพอไหมพี่”
“งามเจ้าค่ะ”
คนถูกชมว่างามยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ใครจะไม่ชอบเวลาคนชมว่าสวย และเธอก็ไม่ปฏิเสธด้วย ขอบคุณนังซันช่ายที่คอยนำสารพัดครีม ที่มาร์คหน้าเอยมาทำให้ตลอด พูดแล้วก็คิดถึง
“คุณกำไลเจ้าคะ หากอยากได้กระจก เหตุใดมิลองขอท่านขุนเจ้าคะ”
“มีด้วยเหรอ”
“เจ้าค่ะ”
ตอนแรกเธอก็คิดว่าที่นี่จะไม่มีกระจกเสียอีก คิดว่าจะมีแผ่นทองเหลืองกลมๆ ขัดเงานี้เท่านั้น แต่พอได้ยินว่ามีก็ดีใจ เพราะถ้ามีกระจกเราก็จะเห็น ถ้าเห็นเราก็สวย
ไม่ให้ส่งกระจกเธอทนไม่ไหวหรอก ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ต่อให้อยู่มี่ไหน ยุคไหน มันก็มีความรักสวยรักงาม วงเล็บในแบบตัวเองนะ ถ้าในแบบของพี่เย็นผัดหน้าขาว ย้อมฟันดำ ทาตัวเหลือง เธอไม่สะดวกจริงๆ
“ทำไมต้องขอขุนแสน ห้องเค้ามีเหรอ?”
“ห้องท่านขุ่นมิมีดอกเจ้าค่ะ มีแต่ห้องคุณหญิงท่าน”
“พี่จะให้ฉันขอขุนแสนเอาของแม่นางมาให้งี้หรือ?”
“เปล่าเจ้าค่า …บ่าวว่าถ้าคุณอยากได้ ก็ลองขอให้ท่านขุนซื้อให้ต่างหากเจ้าค่ะ”
พี่เย็นอธิบายยืดยาว ก่อนจะหอบหายใจ คุยกับคุณกำไลทีไร เธอต้องรีบพูดเพราะแม่คุณช่างแทรก ช่างซัก ช่างถาม แลช่างคิดไปก่อน
“ขอเขาหรือ…ไม่เอาหรอก ยังไม่อยากเจอตอนนี้”
กำไลคิดถึงตาวาวแสงของสองคืนก่อนก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ถึงจะเป็นช่วงเวลาแพร็บเดียว แต่เธอรู้ว่าเขากวาดตามองทั่วทั้งตัวเธอหมดแล้ว… หมด หมดกัน… คิดแล้วก็เขินอายจนหน้าแดง
“คุณเอาชาดทาแก้มด้วยฤาเจ้าคะ”
คนถูกทักรีบเอามือปิดแก้ม รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ ก่อนจะชวนพี่กำไลออกไปข้างนอก
“ป่านนี้ขุนแสนคงออกไปข้างนอกแล้ว งั้นเราไปเรือนโน้นกัน เผื่อวันนี้จะมีขนมกิน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น