ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ณ ห้วงภวันดร

    ลำดับตอนที่ #48 : เมียในนามโอเคนะ

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.95K
      150
      31 พ.ค. 64

    หลังจากวันแรกจนวันนี้ กรวลัยก็อยู่ดีปบอดภัยมาร่วมสามวันแล้ว ตื่นเช้าไปช่วยคุณหญิงจัดของใส่บาตร จริงๆ ไม่เชิงช่วยหรอกเพราะมีบ่าวไพร่คอยช่วยอยู่แล้ว แต่ที่ต้องแหกขี้ตาตื่นเพราะเธอตั้งใจไปประจบเอาใจมากกว่า ถือว่าทำซื้อใจแม่ผัว ส่วนผัวเอ้ย!.. ขุนแสนก็ไม่เจอหน้าเจอตาเลย จะเห็นก็แต่หลังไวๆ ตอนนั่งเรือไปข้างนอกเท่านั้น… คนนี้ก็ขยันออกบ้าน

    “หึ!”

    “เป็นกะไรเจ้าคะคุณกำไล”

    “โน่น… ปกติออกบ้านบ่อยแบบนี้ไหม”

    พี่เย็นวางผ้าในมือลง แล้วชะเง้อคอมองตามสายตาของคนเป็นนาย

    “อ่อ..ท่านขุนราชการงานแยะเจ้าค่ะ มิค่อยอยู่เรือน คุณเหงาฤาอยากคุยกั..”

    “พี่เย็นนี่… ทำไมชอบคิดว่าฉันจะอยากเจอเค้าจังหึ”

    กำไลค้อนพี่เย็นทำตา ปะล่ำปะเหลือก วางกรรไกรในมือลงอย่างแรง

    “ก็คุณเป็นเมียท่านขุนนี่เจ้าคะ นี่ก็สามคืนยังไม่เห็นท่านจักมาเยี่ยม มาแล”

    “ดีแล้ว อยู่กันสองคนนี่ล่ะ อย่ามาเลย”
    “แล้วกัน แบบนี้จักมีลูก”

    “อ๊าย…พี่เย็น จะมีล่งมีลูกอะไร พอๆ ฉันว่าจะไปใหญ่แล้ว ฟังนะ”

    กำไลมองซ้ายมองขวา เห็นไม่มีใครก็ก้มป้องปากกระซิบชิดหูพี่เย็น

    “ฉันกับเขาไม่เคยมีอะไรกัน”

    “คุณกำไล!”

    มือเล็กรีบปิดปากบ่าวของตัวเองทันที
    “ชู่…เขาสิพี่เย็น”

    “แล้วเหตุใด วันนั้..”

    “มันสุดวิสัย อะไรยังไงช่างเถอะ… ก็ถือว่าตอนนี้ฉันเป็นเมีย แต่ในนามนะ เรื่องจั้มจี้มะเขือเปราะยังไม่โดน เพราะฉะนั้นถ้าพี่เย็นรักฉัน ต้องขัดขวางอย่าให้ขุนแสนเข้าหาฉัน จนกว่าฉันจะหาทางไปจากที่นี่ได้ โอเคนะ”

    “เจ้าค่ะ บ่าวจักทำตาม แต่ว่า โอเคมันคือกะไรเล่าเจ้าคะ”

    “อ๋อ ลืม…โอเคหมายถึงตกลง อย่างหนูบอกพี่เย็นว่าโอเคนะ ก็หมายถึง ตกลงไหม แบบนี้”

    “โอเคเจ้าค่ะ แล้วคุณกำไลจักไปที่ใด แลไปยังไงเล่าเจ้าคะ”

    กรวลัยคิด แต่ยังมึนตึบคิดไม่ออก ก็ยิ้มเผล่ตอบพี่เย็น แล้วก็สงสัยเรื่องการอยู่กันฉันท์สามี ภรรยา ของคนยุคนี้จึงลองถามพี่เย็นให้หายข้องใจ

    “ทางไปยังไม่รู้ ฉันว่าคงต้องคิดหาเงินก่อน เออ! พี่สมัยนี้ผัวเมียเขาหย่ากันไหม?”

    “อุ้ย! คุณ..”

    “ชู่ เอ๊ะ! พี่เย็น บอกให้เบาไง หนูก็ถามดู อยากรู้”

    “ขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวลืมตัว ก็คุณรึอยู่เป็นผัวเมียสามวัน มาถามเรื่องหย่า…”

    “แล้วได้ไหมล่ะ”

    “ได้อยู่เจ้าค่ะ แต่มิใคร่มีใครเขาหย่าขาดกันดอก ยิ่งพวกเจ้าขุนมูนนายด้วยแล้ว แทบจักมิมีเลยเจ้าค่ะ เป็นหญิงตกพุ่มหม้ายมักเป็นที่อับอาย แลเป็นที่ครหา อีกทั้งไม่มีใครคุ้มหัวเราหนาเจ้าคะ จึ่งไม่มีใครคิดถึงการหย่าหรอกเจ้าค่ะ”

    “ก็คุ้มตัวเองสิ ถ้ามีเงินจ้างคนมาคุ้มครองก็ได้”

    “แต่มันก็จั..”

    “พอๆ เมื่อกี้ถามเฉยๆ ไม่มีอะไรละกันนะพี่”

    เมื่อกรวลัยเงียบ ทั้งยังให้ความสนใจกับผ้าที่ตนเองตัดมากกว่า เย็นที่มีฐานะเพียงบ่าวก็ต้องเงียบตาม พลางคิดแปลกใจทั้งที่คุณกำไลก็งามสมกับท่านขุน แม้มารยาทจักยังไม่งาม แต่ก็สามารถขัดเกลาได้ แลยังได้ชื่อเป็นเมีย เหตุใดท่านขุนมิยอมแวะมาเยี่ยนสักนิด

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×