ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #26 : คุณพี่แสน

ขุนหนุ่มควบม้าพร้อมมีหญิงสาวกอดเอวแน่น ทั้งยังคุยกันกระซิลกระซาบ ทำเอาบ่าวคนสนิทอย่างไอ้มัานกับไอ้หมายถึงกับมองหน้ากัน
“ไอ้หมายมึงว่าแม่หญิงผู้นั้นเป็นใครวะ”
“ไม่รู้”
“ตอนรุ่งสางมึงเห็นใช่ฤาไม่วะ”
“จะเป็นผู้ใด เกี่ยวอันใดกับมึงวะ อย่าไปเสือกเรื่องของท่านขุนเลย”
“บ๊ะไอ้นี่ ก็กูอยากรู้ แลดูรึทำราวกับเมีย มึงดูกอดเอวแน่นเชียวโว้ย ผ้าผ่อนรึก็แปลกตา”

คนถูกนินทาเหมือนมีตาทิพย์ หูทิพย์ ชะลอฝีเท้าม้าลงจนอยู่ในระดับเดียวกันแล้วสั่ง
“พวกมึงควบม้านำไปก่อน ประเดี๋ยวกูตามไป”
“ทำไมเล่าขอรับ”
ขุนหนุ่มไม่ตอบ ตวัดตาคมกล้าเพียงเท่านั้นไม่มั่นผู้ช่างเจรจาก็หุบปากฉับ แต่แอบลอบเมียงมองผู้หญิงรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นที่เอาผ้าปิดหน้าปิดตา ซ้อนเบื่องหลังของท่านขุน แม่คนนี้ผิวพรรณดูเผ็นลูกผู้ลากมากดี แต่สวมใส่เสื้อผ้าประหลาดตา
“มึงมองอะไรวะ”
“ปะ..เปล่าขอรับ”
“รับคำก็ไปซีวะ”
“ขอรับ”

หลังจากสองคนนั้นควบม้าห่างออกไป กรวลัยก็สะกิดไหล่ของคนด้านหน้ายิกๆ
“เร็วคุณฉันอั้นไม่ไหวแล้ว ม้าก็ควบกระเทือนไปหมดแล้ว”
ขุนหนุ่มส่ายหน้าระอา แม่คนนี้เรื่องมากเสียไปหมด ทั้งถามนั่นถามนี่ราวเด็กมิรู้ความจนน่ารำคาญ แล้วดูรึมาปวดเบาจนเขาต้องช้าลงอีก คนหงุดหงิดชักสีหน้ารำคาญ ลงจากหลังม้าได้ก็รับตัวคนที่ตั้งท่าจะกระโดดลงตาม
“ประเดี๋ยวขาแม่จะหัก ให้ฉันได้รักษาอีก”
พูดถึงขา จริงสิเธอไม่เจ็บแล้วนี่
“คุณฉันไม่เจ็บแล้ว เฮ้ย!! จริงด้วย”
กำไลดีใจกระโดดเหย๋งๆ ทดสอบน้ำหนัก
“มิปลดเบาแล้วรึ”
“อ้อ! ใช่ๆ พูดแล้วก็ปวดเลย รอตรงนี้นะ อย่าไปไหน ฉันขอไปฉี่ตรงนั้น” สั่งเสร็จหันหลังซอยเท้าไปได้สามก้าวก็ต้องหันกลับมาเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“คุณแสน…สัญญาแล้วนะ ห้ามทิ้ง”
“เออ” คนขี้รำคาญรับคำ ทั้งสะบัดมือไล่เป็นการบอกว่าให้หล่อยรีบๆ ไป

คนปวดฉี่หันซ้ายแลขวาเมื่อได้ชัยภูมิเหมาะ ที่มีหญ้าขึ้นสูงเพียงเอว พอบดบังความอุจาด และยังมองเห็นคนตัวโตที่ยืนจังก้ามอง พอเห็นเธอนั่งลงก็รีบหันหลังให้ก็อุ่นใจ ปล่อยน้ำในกระเพาะปัสวะทิ้งรรทวก๊อกแตก ตาเล็ดน้ำตาย้อย พลางไปสำรวจตัวคนยืนปักหลักรอตรงนั้น เขาลำตัวสูงใหญ่กว่าสองคนที่เขาเรียกชื่อมั่นกับหมาย ไหล่ก็หนา และมีกล้ามท้องด้วยเพราะเธอแอบเห็นจากรอยแยกสาบเสื้อ ผมยาวเคลียลำคอ มองข้างหลังแบบนี้ก็เท่ไม่หยอก ติดแต่ใบหน้ามีแต่หนวดเครา แต่ตาคมดุก็จริงแต่สวยมาก โดยเฉพาะเวลาที่เขาพูดจาดีๆ รื่นหู แล้วจ้องตาด้วยนะ มันดูแวววาวเหมือนแก้วใสจนมองเพลินเชียวล่ะ
“มึงจะนั่งรอให้พม่ามาบั่นคอรึ”
เสียงเข้มๆ ลอยลมมาเล่นเอากรวลัยสะดุ้ง ส่งค้อนให้คนช่างว่าแล้วรีบแต่งตัว เดินไปหาเขา
“ไป”

“นี่คุณแสนอายุเท่าไหร่”
“ถามทำไมรึ”
“อยากรู้นิ”
“แม่มีสิ่งใดไม่อยากรู้บ้าง”
กรวลัยค้อนลมค้อนฟ้า กำขยุ้มเสื้อเขาแน่น จริงๆ อยากจิกเล็บลงไปในหนังหนาๆ มากกว่า แต่เพื่อความอยู่รอดปลอยภัย ลงกับเสื้อเขาก็พอ
คนด้านหน้ารับรู้ว่าเจ้าหล่อนดูจะโมโหเขาเสียแล้ว ถึงหุบปากเงียบ ทั้งยังทึ้งเสื้อเขาเกือบขาด ก็รู้สึกอารมณ์ดีจึงตอบคำถามมาลอยๆ
“ยี่สิบกลางๆ”
“กลางเท่าไหร่”
“หึ แม่สนใจกะไรกับอายุฉันนัก”
“ก็จะได้เรียกถูกไง อย่างฉันอายุยี่สิบสอง คุณบอกยี่สิบกลางๆ และดูน่าจะแกกว่าฉันหน่อย ก็เรียกพี่สิ แบบคุณพี่แสนงี้”
คนถูกเรียกเผลอกระตุกจนม้าร้อง แล้วชะลอฝีเท้าลง ชำเลืองสายตาคมมองมายังเธอ แลเวบอก
“แม่มิได้เป็นเมียฉันเสียหน่อย จักมาเรียกคุณพี่แสนทำไม”
“อ้อ!!… คุณพี่ไว้ใช้กับเมียงั้นหรือโทษๆ ไม่รู้”
คนหัวไวหน้าแดง ซ่อนหน้าจากสายตาเขาด้วยการหันไปมองวิวทิวทัศน์ เป็นใบทันทีไม่ถามสิ่งใดต่อ
แต่เหมือนเขาจะยังสอนเธอไม่จบ ควบม้าไปได้ไม่นานเสียงพูดลอยๆ เรียบๆ ก็ดังสอน
“คุณพี่ไม่ได้ไว้ให้เมียเรียกอย่างเดียวหรอก แต่ถ้าเป็นเครือญาติ แลสนิทชิดเชื้อก็เรียกได้ แต่แม่กับฉันมิได้เกี่ยวกันสักทาง เรียกขุนแสนนั่นล่ะดีแล้ว”
“ค่ะ”