ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

“อือ... เช้าแล้วหรือคุณ” คนถูกปลุกหยี๋ตาหนีแสงสว่างที่เล็ดลอดผ่านหลังคาหญ้าแฝกที่มีรูลอดผ่านตรงหน้าพอดิบพอดี ขยับตัวบิดขี้เกียจได้ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง เอี้ยวตัวซ้ายขวาเฉกเช่นที่ทำทุกวัน

“มีอะไรหรือ... ไม่งามอีกสินะ...เฮ้อ....” 

คนเดาคำพูดติดปากของเขาออก ทำหน้าเหม็นเบื่อให้ แล้วสะบัดผ้าผืนบางที่ห่มคลุมออก 

“เมื่อคืนหลับเป็นตายเลย... คุณล่ะ”

“ข้าฤา...หึ ปวดตัวไปหมด”

“เออ...จริงสิ ไปโดนอะไรมาบ้างหรือเปล่าคุณตอนต่อสู้น่ะ ถึงปวดตัว ไหนขอฉันดูหน่อย”

“มิต้อง”

“หรือ? โอเคไม่ก็ไม่ แต่ถ้าเจ็บบอกฉันนะ ฉันหมอนวดมือวางอันดับหนึ่งของคณะเลยนะ”

คนฟังไม่ได้สนใจหรือคล้อยตาม ด้วยคำพูดคำจา สิ่งที่แม่คนนี้พูดเขาไม่ค่อยจักเข้าใจ แลขี้เกียจถามให้ปวดหัว อีกทั้งคนของเขารออยู่ด้านนอก จักต้องบอกเจ้าหล่อนให้เข้าใจเสียก่อน

“แม่กำไล ฟังฉันหนา”

กำไลเงียบทันควัน ด้วยท่าทีของเขา และสายตาดุที่จับจ้อง ทำให้รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ปกติ อาจจะต้องมีเรื่องอะไรอีก ก่อนนอนเมื่อคืนเธอหลับตาคิดทบทวน และเชื่อแล้วว่าสิ่งที่ตัวเองเจอมันคือเรื่องจริง เธอหลุดมาในยุคอดีต ซึ่งยังไม่รู้ว่าช่วงไหน หรือที่ไหน เพราะฉะนั้นถ้าเธออยากกลับบ้าน เธอจะต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน 

ท่าทีจริงจัง สายตาแน่วแน่ทำให้ท่านขุนหนุ่มนึกชื่นชมในใจ ว่าหล่อนเก่งเรียนรู้ที่จะปรับตัวและการจะเดินทางร่วมกันคงจักราบรื่นขึ้นกว่าเมื่อวาน

“เพลานี้คนของฉันมาถึงที่นี่แล้ว แลเราจักต้อนเดินทางต่อทางเรือ แม่จักตามฉันไปด้วยฤาไม่”

“แน่นอนสิ คุณสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่ทิ้ง”

“ใช่ ฉันสัญญากับแม่แล้ว แต่ฉันต้องถามความสมัครใจกับแม่ก่อน”

“ว่าไงก็ว่าตามกัน”

“หลังจากนี้แม่จงอย่าดื้อ แลอย่าได้ทำรุ่มร่ามเป็นอันขาด ฉันมิอยากให้เรื่องถึงหูใคร เข้าใจฤาไม่”

กรวลัยไม่พูดอะไร ทำเพียงพยักหน้าตอบเท่านั้น ตอนนี้เธอคิดแต่ว่าหนีจากการตามล่าก่อน ส่วนทางหนีทีไล่อื่นค่อยว่ากันอีกทีเพราะเธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร