คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
กำไลสุมเร่งไฟเพียงไม่นานก็ใช้ไม้เขี่ยก้อนดินสำดำเข้มออกจากกองไฟ คนนั่งรอลุกเดินมาดูสิ่งที่ผู้หญิงประหลาดบอกตนว่าปลาช่อนเผาโคลน มันก็คือปลาช่อนเผาธรรมดา เพียงแต่ว่ามีดินโคลนพอกเท่านั้น มันจักแตกต่างจากการจับปลาโยนลงกองไฟเยี่ยงไรกันเทียว
“ฮ้ายร้อน... ฟู่ๆ”
“เหตุใดมิรอให้มันเย็นก่อนเล่า เฮ็งนี่ท่าจักหิว”
“หิวสิ หรือคุณไม่หิว”
“แลเมื่อครู่...ใครบอกจักทำให้กุกิน จักได้เลิกตีหน้ายักษ์ ดูท่าเอ็งเร่งไฟให้ลุกเพียงเพราะเอ็งหิวเองเสียมากกว่ากระมัง”
“พูดมาก”
กรวลัยบ่นกระปอดกระแปด เออ! ยอมรับก็ได้ที่เร่งไฟเพราะเธอหิว ที่พูดว่าให้เค้าเลิกทำหน้ายักษ์นั่นล่ะประชด... ประชดเล่นๆ คนบ่นในใจค้อนส่งให้ พลางเอาไม้แงะรอยแตกของดินเหนียวออก
“นี่ๆ น่ากินสุดๆ อ่า...ห้อมหอม”
คนนั่งยองๆ เคียงข้างก้มลงไปดูพร้อมเอามือปัดควันสีขาวที่ออกจากตัวปลาเข้าจมูก กิริยาท่าทางต่างจากรูปลักษณ์เสื้อผ้าที่สวมใส่ลิบลับ นี่ถ้าเขาจะใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ผมเผ้าหวีเรียบร้อย ไร้หนวดเครา ทำท่าทางเมื่อกี้เธอคงคิดว่าเขาเป็นคนใหญ่คนโตในวังไปแล้ว... แต่พอมองทั้งเนื้อทั้งตัว หนวดเคราสังกะตัง ตัวก็...อี๋เหม็นกลิ่นโคลน คงเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา...
“บ๊ะอีนี่ ใกล้หน่อยไม่สำรวจตัวกู ก็ก้มมาดม บ้านเมืองเอ็งแม่หญิงมิสำรวมเลยรึ”
ชาวบ้านธรรมดา...นั่นล่ะถูกแล้ว กรวลัยคิด เบ้ปากใส่หนึ่งทีแล้วตอบ
“ฉันแอบมองคุณ ดมคุณที่ไหน ไม่มี้ แล้วบ้านฉันเมืองฉันผู้หญิงก็มีสิทธิ์มองสำรวจผู้ชายเหมือนกันนั่นล่ะ จะกินไหม”
“เออ!”
เสียงตอบรับหนักๆ คล้ายคนคร้านจักตอบ ใช้มีดของตนเขี่ยเอาก้อนดำๆ อีกอันแซะดินออกจนเห็นเนื้อปลาสีขาวไร้เกล็ด ปากก็พร่ำพูดลอยๆ
“เสียเวลาจิงเทียว มันต่างกับที่โยนลงกองไฟกงไหน”
“ต่างตรงที่เกล็ดปลาไม่ติดเนื้อ ปลาไม่ดำ และกินเนื้อได้เต็มที่ยังไงล่ะ แต่ถ้ามันมีเครื่องปรุงอะไรให้นะจะเด็ดมาก ได้กินเต็มปากเต็มคำแบบนี้ก็ดีกว่าเอาเผาไฟง่ายๆ ไร้อารยะไม่พอ เนื้อผลาก็ติดเกร็ด ซ้ำร้ายเนื้อดำกินแทบไม่ได้อีก...เชอะ!”
“หึ!”
คนฟังเธอพล่ามยาวเหยียดไม่ตอบ ทำเสียงขึ้นจมูกยกยิ้มมุมปาก ใช้ปลายมีดเหน็บเขี่ยเนื้อขาวๆ ของปลาช่อนขึ้นมาเคี้ยวกินเสียงเบา
“นี่...คุณ”
กรวลัยใช้กิ่งไม้สองอันคีบเนื้อปลาเข้าปากไปสามคำ ก็นึกขึ้นได้ ถามพลางดูดปลายไม้พลาง ท่าทางอย่างกับนักเลงหัวไม้ในยุคสองสี่เก้าๆ อันธพาลคลองเมืองที่เคยดูดาราสุดหล่อเล่น ต่างกันที่ยุคนั้นใช้ไม้จิ้มฟัน แต่เธอใช้กิ่งไม้ไผ่ที่หักๆ เอาแถวนั้น
ชายหนุ่มไม่เพียงไม่ตอบยังหันหลังให้ราวกับรำคาญเสียอีก ท่าทีแบบนั้นกระตุกต่อมกวนบาทาของกรวลัยทันที ลุกขึ้นเดินอาดๆ มานั่งตรงหน้า ใช้ไม้ที่เพิ่งดึงออกจากปากชี้ตรงหน้าเขา
“ฉันชื่อกรวลัย ชื่อเล่นว่ากำไล ส่วนคุณชื่ออะไร”
คนเขี้ยวเงียบๆ กิริยาดุจลูกคนมีอันจะกินเหล่มองปลายไม้ครู่เดียว แล้วเลยมาสบตากลมโตตรงหน้า แสงไฟจากกองสาดจับใบหน้านวลแลดูงดงามยิ่งนัก ผิดแต่กิริยาที่นั่งยองๆ และเอาไม้ที่อมนั่นมาชี้ช่างน่าเสียดายความงามจริงเทียว
“เป็นใบ้รึ” กำไลเลียนแบบคำที่ครั้งหนึ่งเค้าเคยว่าเธอ
“อีนี่”
“อ้าวก็ไม่ใบ้หนิ” กรวลัยลอยหน้าลอยตาตอบ เห็นเขามองตาขุนก็เสียวหวาดหวั่น ถ้าแกล้งมากไปเขาจะทิ้งเธอไว้ที่นี่ล่ะซวยเลย
“ล้อเล่นน่ะ... หนูเอ้ย! เค้า! ไม่สิดูแล้วคุณน่าจะอายุใกล้เคียงกัน ฉันชื่อกำไลนะ คุณล่ะ”
“แสน”
ความคิดเห็น