ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

“งั้นเองดอกรึ” ขุนหนุ่มตอบด้วยความรู้สึกจะว่าเสียใจก็ไม่ใช่ จะว่าไม่รู้สึกก็ไม่เชิง ซึ่งเขาเองก็สุดรู้ว่าอยากจะฟังคำใดจากผู้หญิงผีเข้าผีออกคนนี้

“ใช่สิ แล้วเนี่ยะไปไหนมา พวกนั้นไม่ได้เห็นคุณใช่ไหม” กำไลถามคนที่ตัวเปียกชุ่ม

“ไปจับปลา เห็นฤาไม่ อีนี่”

“อ้าว ดุเฉย อิหยั๋งวะ” 
 

บ่นเสียงเบาพลางเกาหัวแกรกๆ เดินตามคนตัวสูงไปตรงก้อนหินใหญ่ที่วางทำมุมไว้ ก็เห็นว่าเขากำลังเอาแท่งสีดำเงาอันหนึ่งออกมาจากชายพก ลักษณะเป็นทรงกระบอกยาวประมาณห้านิ้วเห็นจะได้ โดยมีปลายด้านหนึ่งเรียวแหลมหุ้มด้วยโลหะซึ่งเธอไม่รู้ว่าชนิดใด ด้านบนเรียบแบน เขาดึงด้านบนออกมาเธอถึงได้รู้ว่ามันเป็นสองชิ้นแยกกัน ส่วนที่ถูกดึงออกมามีแท่งเล็กๆ ที่น่าจะเสียบเข้ากับอีกด้านพอดี

“คุณ! อะไรน่ะ”

ขุนหนุ่มหันมามองก็พบกับสายตาที่มีคำถามของหล่อน ทั้งยังท่าทางพยักพะเยิดบุ้ยใบ้ไปทางของในมือตนด้วย หล่อนคงจะหมายถึงตะบันไฟกระมัง

“ตะบันไฟ”

“คือเอาไว้จุดไฟงั้นหรือ? อุ๊ยเก๋อ่ะ ยุคนี้ไม่ใช้ไม้เอามาถูๆ เหมือนที่เคยเรียนลูกเสือหรือคุณ”

“กะไรรึ ลูกเสือ แม่มันจักไม่ขบเอารึ หล่อนปากพร่อยเสียจริง”

“อ้าว... เออช่างเถอะไม่ใช่ลูกเสือที่ร้องโฮกๆ นั่นล่ะกันน่า” ด้วยความขี้เกียจอธิบาย เพราะถึงเล่าไปคนตรงหน้าดูจะไม่เข้าใจ และตอนนี้เธอสนใจสองสิ่งที่อยู่ในมือเขามากกว่าว่ามันทำงานยังไง

“แล้วไฟจะติดยังไงคุณ”