ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

“ไปที่ใดกัน” คนร้องไห้หันขวับ เขาคนนั้นนั่งลงปลายเท้าแล้วนำใบอะไรไม่รู้สีเขียวยัดเข้าปากเคี้ยวสามสี่ที แล้วบ้วนกากสีเขียวเหนียวชุ่มน้ำลายและยางมาโปะรอบข้อเท้า ทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังท่องอะไรสักอย่าง

เจาของข้อเท้าสะดุ้ง กระถดหนีด้วยรู้สึกปวดร้อนวูบทุกครั้งที่นิ้วนั้นลากไล้อาบเศษใบไม้ลงไป ทั้งยังกดย้ำแล้วเป่าพรูดสามที ทั้งน้ำลาย ทั้งใบไม้เลอะเทอะเต็มข้อเท้าลามไปบนหลังเท้าเต็มไปหมด จนเธออยากจะเช็ดออกด้วยรู้สึกแหย่ะแปลกๆ พอเห็นเข้าตั้งท่าจะจับอีกครั้งก็รีบชักเท้าหนีว่องไง

“มันช้ำอยู่คนจะนวดหรือ ไม่ได้นะ โอ้ย”

เห็นเธอร้องเขาก็ยิ่งเหมือนแกล้ง จับข้อเท้าเธอกดๆ ยกปลายเท้าขึ้นลงจนคนถูกกระทำเผลอร้องลั่น

“โอ๊ย! คุณจะหักเท้าฉันหรือ? ปล่อยนะ”

เห็นเธอโวยเขาก็ไม่สนใจยังส่งตาเขียวทั้งดุมาอีก ‘ใช่สิไม่ใช้เท้าเค้านิ’

“นิ่งเสีย กูมิฆ่ามึงดอก”

“พูดกับฉันดีๆ บ้างไม่ได้หรือไง คนยิ่งกลัวอยู่”

“อ้อมึงกลัวตายด้วยรึ ก่อนหน้ากูยังเห็นมึงหยุดรอให้พวกนั้นมาตัดหัว”

“กลัวสิ”

“อืม น่าจะกลัวมาก” เขารับคำเรียบๆ แต่คำว่ามากกลับเหลือบมองที่กระโปรงเธอวูบหนึ่ง ยกยิ้มเยาะ

เจ้าของกระโปรงก้มมองตามแล้วรีบเบือนหน้าหนี โอ๊ย... เธอโคตรอาย อยากซุกหน้าลงดิน เพราะกระโปรงนอกจากคราบเลือดมันมีครอบน้ำที่ยังชุ่มอยู่เล็กน้อย แล้วยังมีกลิ่นฉุนติดจมูกจนต้องเอามือพัดไล่กลิ่น ‘เธอฉี่แตก’ 

คนตัวโตเห็นคนที่นั่งให้พอกยาเงียบไม่ปริปาก หน้ากลมมนเลอะเทอะมีริ้วสีแดงปรากฏก็ยิ้มขำ และแน่นอนคนมัวแต่ก้มหน้าอยู่นั้นมองไม่เห็น เพราะเสี้ยวนาทีต่อมาเขาก็ตีหน้านิ่งดังเดิม

“เอ็งจักล้างตัวฤาไม่” สาบานว่าเธอได้ยินกระแสเสียงเอื้ออาทรจากเขา คนที่ดุด่าตลอดเวลา

“ยังมองหน้ากูอีก มึงจักลงไปล้างตัวฤาไม่” แหน่ะสงสัยเธอจะหูฝาด กรวลัยยักไหล่ไม่รู้น้ำตาหยุดไปตั้งแต่ตอนไหน น่าจะตอนที่เห็นเขากำลังพอกยาให้กระมัง

 ท่าทีของผู้หญิงตรงหน้าทำคนขี้โมโหหงุดหงิด เมื่อครู่ยังขวัญเสียอยู่เลย แลประเดี๋ยวก็ทำยโสโอหังจ้องตาไม่กระพริบ ‘คร้านจักถาม’ คิดจบก็ลุกเดินไปยังธารน้ำ เพื่อชะล้างคราบสกปรกตามตัว เท้ายังไม่แตะน้ำหล่อนก็ร้องขึ้นเสียก่อน

“ล้างสิ ฉันเหม็นตัวเองจะแย่ แต่เดินไปยังไง ไหนจะนี่อีก” นิ้วเรียวชี้ลงไปยังข้อเท้าตัว

“รอให้ยาแห้งประเดี๋ยว กูจักอุ้มลงไปล้าง”

“อุ้ม”

“เออ ฤามึงจักคลานมา