ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

กำไลเหม่อลอยเข้าสู่ผวังไปนานแค่ไหนก็ไม่ทราบ รู้ตัวอีกทีตนเองก็ยืมอกคนที่ด่าว่าน่ากลัวซบซุกอยู่นานสองนาน ไหล่เล็กที่ลู่ลงยามเจ้าตัวรู้สึกย่ำแย่ถูกสะกิดสองที พอเงยหน้ามอง คนสะกิดก็พยักเพยิดให้กระโดดลง แต่กำไลยังสมองตื้อไม่รู้จะทำอะไร จะให้ลงจากหลังม้ายังไงชะโงกผ่านแขนเขาลงไปดู มันก็สูงอยู่เหมือนกันยิ่งตอนนี้แข้งขาไม่ปกติเกิดตกลงไปยอกหนักกว่าเดิมจะทำอย่างไร 

ราวสองสามนาทีคนที่นั่งซ้อนเบื้องหลังดูจะหมดความอดทน จึงตัดสินใจกระโดดลงช้อนร่างเธอลงมาเบื้องล่างอย่างว่องไว

ตึก!

ทันทีที่สองขาเล็กแตะถึงพื้น กรวลัยเป็นต้องทรุดฉวบลง ดีที่มือไวเกาะบ่าเขาพยุงตัวไว้ทัน

“เจ็บ” ริมฝีปากแห้งผากอุทาน นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ข้อเท้าข้างซ้ายเธอรู้สึกเจ็บแปลบร้อนวูบวาบ

“เดินได้ฤาไม่”

เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ ขนาดจะวางขายังน้ำตาเล็ดไม่เห็นหรือ ยังคิดจะให้เดินอีกถ้าไม่ติดว่าเขาช่วยไว้จะเถียงกลับอยู่เหมือนกัน 

คนตัวใหญ่ถึงจะตีหน้ายักพ่นลมเหมือนควายเสียงฟืดฟาดด้วยหงุดหงิด แต่ก็ยังอุ้มหญิงสาวไปวางลงบนขอนไม้เก่าริมธาร

“ซี้ด เบาคุณมันบวมเห็นไหม” กรวลัยสะดุ้งกะถดเท้าหนีคนมือหนัก แต่เขาเหมือนจะไม่ใส่ใจกลับยึดข้อเท้าไว้มั่น ทั้งแตะเช็กราวกับตัวเองเป็นหมอกระดูกก็ไม่ปาน

“จะจับจะถูให้มีเลขรึไง” คนเจ็บบ่นกระปอดกระแปด ทั้งเจ็บทั้งหงุดหงิด มือเขาก็หนักจับแต่ละทีเจ็บจนน้ำตาเล็ด

เสียงลำธารไหลเอื่อย ทั้งนกอะไรก็ไม่รู้ดังระงมป่า ใช่เขาพาเธอหนีเข้าป่า ป่าอะไรกรวลัยคร้านจะถาม ด้วยสมองยังอึนจับต้นชนปลายไม่ถูก คนพามาหายเงียบไปไหนก็ไม่รู้ หลังจากดูข้อเท้าเธอจนพอใจก็ลุกหนีหายไปไม่บอกกล่าวสักคำตัวเธอเองก็ลืมมองด้วยซ้ำว่าไปทางไหนเผลอแป๊ปเดียวก็นั่งแกร่วอยู่ตรงนี้คนเดียวเสียแล้ว คิดแล้วก็ใจหาย หรือเขาจะทิ้งเธอแล้วหนีไป

แม่ะ! แหม่ะ!

น้ำตาหยดหนึ่งไหลหล่นลงกระทบหลังมือที่บีบกันแน่นตรงหน้าตัก พอหยดหนึ่งไหล หยดที่สองสามก็ตามมาไม่ขาดสายปานทำนบแตก ความอดทนเธอหมดแล้ว เธอกลัวใจแทบขาด รู้แล้วว่าที่นี่ไม่ใช่เมืองแห่งความฝันมันคือความจริงความจริงที่เธอหาสาเหตุอะไรไม่ได้ ยิ่งมองดูสภาพตัวเองผ่านม่านน้ำตาเห็นเลือดที่ติดตามตัวเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีดคล้ำราวตอกย้ำความจริงที่เผชิญ เธอเกือบตายถึงสองครั้งในวันเดียว ตอนแรกจมน้ำคนหน้าหล่อช่วยไว้แล้วตอนนี้เขาก็เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็สุดรู้ ส่วนอีกครั้งเกือบตายเพราะคมดาบ ก็ได้คนไม่หล่อหนวดรุงรังช่วยไว้ แล้วตอนนี้เขาก็ทิ้งเธอเสียแล้ว ทิ้งไว้กลางป่ากลางเขา กรวลัยสะอื้นฮักร้องไห้โฮอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ความหนาวเหน็บเข้าเกาะกุมจนปวดขั้วหัวใจ

“เขาไปแล้ว ฮือ ฮือ”

.......

ต่อจ้าาา