ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 พบกันอีกครั้ง
2
พบกันอีกครั้ง
*** Hibari kyoya***
“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ให้คุณหนีน่ะ” ผมพูดก่อนจะดึงแขนโคลม โดคุโร่ที่กำลังจะเดินหนีไปอีกครั้ง หึ! คิดว่าผมไม่ปล่อยไปง่ายๆงั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอก วันนี้ผมอยากจะทำอะไรให้มันจบๆไปเลย!
“คะ...คุณเมฆาคุณพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจหรอก...” โคลมพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาเหมือนจะสับสน กลัว หรือมีความรู้สึกอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอกังวลจนแทบจะพูดอะไรไม่ออก แต่ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้สาเหตุมันก็มาจากผมนี่แหละ
“ดูท่าทางคุณคงจะไม่รู้เรื่องจริงๆ” ผมพูดก่อนจะยิ้มมุมปาก “ถ้าอย่างงั้นก็ให้คนที่รู้เรื่องออกมาสิ” ผมพูดด้วยเสียงเรียบๆแต่คำพูดของผมก็ทำให้โคลมถึงกับชะงัก เธอ
“คุณหมายถึงท่านมุคุโร่อย่างงั้นเหรอ...” เธอถามเสียงแผ่วเบา และมองผมด้วยสายตาที่มีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่! คนที่ผมอยากเจอคือโรคุโด มุคุโร่” ผมพูดด้วยเสียงเรียบก่อนจะจ้องโคลมอย่างคาดคั่น และบีบบังคับเล็กน้อย ผมไม่อยากดึงเธอมาเกี่ยวด้วยเท่าไหร่ เพราะคนที่ผมอยากจะขย้ำคือโรคุโด มุคุโร่ ไม่ใช่โคลม เพราะฉะนั้นผมถึงอยากให้เธอเรียกมุคุโรออกมา เพราะไม่อยากให้คนที่ไม่รู้อะไรอย่างเธอต้องกลัวหรือเดือดร้อน เพราะเรื่องของผมกับเขา
“ไม่ได้...ฉันทำไมได้หรอก” เธอพูดด้วยเสียงที่สั่นและแผ่วเบาเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้ “ ฉันไม่ยอมให้คุณใช้ฉันเป็นเครื่องมือให้ท่านมุคุโรออกมาหรอก” โคลมพูดด้วยเสียงที่จริงจังและดังขึ้นกว่าเดิม “ปล่อยนะ! ยังไงฉันก็ไม่มีทางให้ท่านมุคุโร่ต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน” โคลมพูดก่อนจะพยายามสะบัดมือของผมออกจากแขนของเธอ แต่ผมไม่ปล่อยหรอก...ถึงจะสะบัดแค่ไหนแต่ยังไงโคลมก็ตัวเล็กกว่าผมมาก แถมแรงก็มีไม่ได้มากมายอะไร ถ้าผมไม่ปล่อยก็อย่าคิดเลยว่าเธอจะหลุดไปได้
“หึๆ อยากเจอผมอย่างงั้นเหรอครับฮิบาริเคียวยะ” เสียงทุ้มๆดังขึ้นขณะที่ร่างกายของโคลมมีหมอกลอยออกมาเต็มไปหมด หมอกอย่างงั้นเหรอ!?! มาแล้วสินะ ผมคิดก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของโคลม(ที่กำลังกลายเป็นมุคุโร่) ก่อนที่หมอกเหล่านั้นจะค่อยๆเลือนรางลง ปรากฏให้เห็นร่างสูงของโรคุโด มุคุโร่
“ไม่ได้เจอกันนานดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วนะครับฮิบาริ เคียวยะ” มุคุโร่พูดก่อนจะใช้มือจับสามง่ามที่กำลังก่อตัวขึ้นกลางอากาศ
“หึ! รีบทำให้มันจบเร็วๆเถอะ” ผมพูดก่อนยกทอนฟาขึ้น พวกคุณน่าจะรู้ว่าผมกับมุคุโร่เคยมี ‘เรื่องค้างคา’ต่อกัน และผมก็อยากจะจัดการให้มันจบๆกันสักที
ตุ๊บ! เสียงทอนฟาของผมที่ปะทะเข้ากับสามง่ามของโรคุโด มุคุโร่อย่างแรง
“ผมก็อยากจะเล่นสนุกด้วยอยู่หรอกนะครับ แต่ว่าเรื่องนี้อย่าดึงโคลมของผมเข้ามาเกี่ยวดีกว่า!” มุคุโร่บอกขณะที่กำลังใช้สามง่ามปะทะกับทอนฟาของผมอยู่
“ก็ไม่ได้อยากจะเอามายุ่งเท่าไหร่หรอกนะ แต่สำหรับคุณแล้วแค้นนี้ต้องชำระ” ผมพูดและยิ้มมุมปากก่อนจะใช้ทอนฟาดันเข้าอย่างแรงที่ตัวของมุคุโร่ โดยเขาก็ตอบโต้ด้วยการใช้สามง่ามสวนขึ้นมาเฉียดหน้าของผมไปเพียงนิดเดียว และมันก็ตัดปลายผมของผมออกไปเล็กน้อย ผมจึงใช้ทอนฟาพุ่งเข้าไปที่หน้าของเขาแต่เขาก็สามารถหลบได้เหมือนกัน ผมกับมุคุโร่ กระโดดห่างออกจากกันไปทางกำแพงของตึกคนล่ะฝั่ง
“ไอ้ซอกตึกแคบๆนี้มันเกะกะจริงๆนะครับ” มุคุโรพูดก่อนจะใช้สามง่ามกระทุ้งไปที่พื้น และนั้นก็ทำให้ซอกตึกนี้กลายเป็นป่าไปในทันที
“แค้นต้องชำระอย่างงั้นเหรอครับ ต่อให้สู้กันกี่ครั้งแต่ยังไงผลมันก็ยังออกมาเป็นเหมือนเดิม” มุคุโร่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่มีความมั่นใจ เขาใช้สามง่ามกระทุ้งไปที่พื้นอีกครั้ง และสิ่งต่อจากนั้นก็คือพื้นหญ้ารกๆของป่ามายานี้มันกำลังแยกออกจากกันเผยให้เห็นเหมือนกับเหวสีแดงอยู่เบื้องล่าง
“คุณไม่มีทางจะชนะผมหรอก ฮิบาริเคียวยะ” มุคุโร่พูดด้วยสีหน้ามั่นใจก่อนที่จะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าผมกำลังจะตกลงไปในเหวภาพมายาของเขาแต่คิดเหรอว่า...มุกแบบนี้จะทำอะไรผมได้
“ยังอ่อน” ผมพูดขณะที่กระโดดไปที่ต้นไม้ จากนั้นก็กระโดดมุ่งไปที่มุคุโร่ทันที“คราวนี้ผมจะขย้ำคุณบ้าง!” ผมพูดก่อนจะใช้ทอนฟามุ่งไปที่หน้าของมุคุโร่แต่เขาก็ใช่สามง่ามเข้ามาขวางไว้ได้ทันซะก่อน
“แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมจริงๆด้วย” มุคุโร่พูดก่อนยิ้ม “น่าสนุกดีนี่ แต่ว่าผมคงจะอยู่เล่นสนุกกับคุณไม่ได้แล้วล่ะ” มุคุโร่พูดขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนลงเรื่อยๆ ภาพป่ามายานั้นก็กำลังค่อยๆกลับมาเป็นซอกตึกอีกครั้ง
“อย่าดึงโคลมเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย...” เสียงนั้นดังเบาๆแต่มันไม่ได้ดังออกมาจากตัวของมุคุโร่มันดังออกมาจากรอบๆตัวของผม ราวกับว่ามันได้ลอยผ่านมากับสายลม
“ไว้พบกันนะครับ...ฮิบาริ เคียวยะ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งๆ ก่อนที่ร่างของมุคุโร่จะค่อยๆเอนตัวลงเรื่อยและร่างสูงของมุคุโร่ก็ค่อยๆกลายเป็นร่างบางของโคลม
ตุ๊บ! ผมเอื้อมมือไปดึงร่างบางของโคลมเข้ามาก่อนที่ร่างของเธอจะถึงพื้น ร่างบางที่ไม่ได้สตินอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของผม ลมหายใจอุ่นๆของเธอหาใจเข้าออกเร็วผิดปกติเหมือนกับคนที่เหนื่อยหอบ...
ผมมองใบหน้าใสที่ไม่ได้สติ เมื่อกี้โรคุโด มุคุโร่ใช้ร่างของเธอในการต่อสู้กับผม เพราะฉะนั้นร่างกายของเธอถึงได้เป็นแบบนี้สินะ ผมคิดก่อนจะอดนึกไม่ได้ว่า...เพราะไรทำไมเธอถึงได้ยอมให้มุคุโร่ใช้ร่างกายของตัวเองขนาดนี้ แล้วทำไมเธอถึงต้องทำเพื่อมุคุโร่ขนาดนี้ด้วย...
“เพราะอะไรงั้นเหรอ...” ผมพึมพำเสียงเบาขณะที่มองใบหน้าของโคลมที่ยังคงไม่ได้สติอีกครั้งอย่างสงสัย
*** Chrome dokuro***
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆอย่างยากลำบาก สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือเพดานสีหม่นๆ และห้องใหญ่ห้องหนึ่งในโกคุโยแลนด์ เอ๊ะ! นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ ถ้าจากเหตุการณ์ล่าสุดที่ฉันจำได้ฉันยังอยู่โรงเรียนนามิโมรินี่นา
“ตื่นแล้วเหรอยัยบ้า!” เสียงของเคนดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองที่หน้าประตู เคนกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนมหลายห่อเข้ามา
“อ๊ะนี่! เอาไปกินซะสิ” เคนเดินมาพร้อมกับยื่นซองขนมห่อใหญ่ๆพร้อมกับหมากฝรั่งแบบกล่องให้กับฉัน
“เคน..ฉันมาอยู่ที่ได้ยังไง..เหรอ” ฉันถามเมื่อสมองของฉันยังคงมึนงงอยู่ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“หน็อย!ยัยโง่เอ๊ย ตัวเองมายังไงยังจำไม่ได้เลยเหรอ!” เคนพูดก่อนจะทำหน้าหงุกหงิดใส่ฉัน
“พอดีฉันกับเคนเห็นเธอไปนอนอยู่ตรงใต้ต้นไม้หน้าโกคุโยแลนด์หน่ะ” จิคุสะพูดขณะที่เดินเข้ามาในห้อง อะไรนะ...นอนอยู่ใต้ต้นไม้อย่างงั้นเหรอ...ฉันเนี่ยนะเหรอ
ฉันคิดอย่างไม่เข้าใจและสับสน ในสมองเหมือนตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน
“ว่าแต่เธอไปนอนทำอะไรที่นั้นล่ะ” จิคุสะถามขึ้นด้วยเสียงเรียบๆตามแบบของเขา
“ฉัน..ฉันไม่รู้” ฉันบอกเสียงเบาด้วยความสับสน...
“เธอนี่มันโง่จริงๆเลย! ฉันล่ะเบื่อเธอที่สุดเลยยัยบ้าเอ๊ย!” เคนหันมาสบถอย่างไม่พอใจใส่ฉัน ก่อนจะทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดอะไรออก
“นี่ๆว่าแต่...ไอ้หน้าเป็ดนั้นมันได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า !?!” คำถามของเคนทำให้ฉันชะงัก คุณเมฆางั้นเหรอ...
“ปะ..เปล่า” ฉันบอกก่อนจะก้มหน้ามองพื้น ฉันคงต้องโกหกเพื่อความสบายใจของเธอเอง ขอโทษด้วยนะ...เคน จิคุสะ
“ไม่ก็ดีแล้วล่ะ! ไอ้หมอนั้นกับคุณมุคุโร่น่ะยิ่งไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่อยู่ด้วย” เคนบอกด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลเล็กน้อย
“ไปที่โรงเรียนก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ท่านมุคุโร่บอกให้พวกฉันช่วยเหลือเธอนะ อย่าทำให้พวกฉันลำบากล่ะ” เคนพูดขึ้นก่อนจะก้มลงหยิบถุงขนมกับหมากฝรั่งขึ้นมาอีกครั้ง
“อ่ะ..เอาไปสิ ฉันแบ่งข้าวให้น่ะ กินให้หมดนะเสียดายของ” เคนบอกก่อนจะยื่นถุงขนมให้ฉันอีกครั้งหนึ่ง ฉันก็เลยค่อยๆเอื้อมมือไปรับ ถึงแม้ว่าเขาจะดูไม่ชอบฉันก็เถอะ แต่พวกเขาก็ให้ความช่วยเหลือฉันตลอดเลย...
“เคนขนมกับหมากฝรั่งไม่ใช่ข้าวหรอกนะ” จิคุสะที่นิ่งมานานพูดขึ้น
“เงียบน่าไอ้กะบะแว่น! กินๆเข้าไปได้ก็พอแล้วล่ะน่า” เคนเริ่มเอะอะขึ้นอีกแล้ว ฉันมองเคนกับจิคุสะที่ทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างนี้ทุกวันฉันหลับตาลงก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี่ และพยายามคิดว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงสมองของฉันก็ไม่สามารถจะตอบคำถามที่ค้างคาใจได้สักนิด
ท่านมุคุโร่นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ....
เอาล่ะ! นับตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไป ท่านฮิบาริกับโคลมจังจะมีบทบาทเยอะขึ้น -_-^^
555 แต่งมาไม่รู้คนอ่านจะสนุกด้วยหรือเปล่า แต่การแต่งนิยายของลี่จะดูคาแรคเตอร์ของตัวการ์ตูนก่อนค่ะ
ตามจริงก็อยากจะแต่งให้ท่านฮิ หล่อ โฉด โหด เลว(ตามสเปกคนแต่ง -.,-) แต่มันค่อนข้างขัดต่อคาแรคเตอร์ไปนิดนึง
เพราะฉะนั้นค่อยๆเป็นค่อยๆไปแบบทีล่ะนิดดีกว่า
ช่วยเมนต์ + ติ-ชม เพื่อความอยู่รอดของลี่ด้วยนะคะ ^o^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น