ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 การต้อนรับของเพื่อนๆ
1
การต้อนรับของเพื่อน
“เอาล่ะทุกคน! ขอแนะนำนักเรียนใหม่นะ” เสียงของคุณครูผู้ชายตัวสูงๆ ใส่แว่นตาท่าทางเป็นผู้ใหญ่ที่ดูแล้วน่าจะเป็นคุณครูของห้อง A พูดขึ้นที่หน้าชั้นเรียน ก่อนที่จะมองมาทางฉันที่กำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่หน้าประตูห้องเรียน
“เข้ามาสิ” คุณครูหันมาพูดกับฉัน ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปยืนที่หน้าชั้นเรียน “โคลม โดคุโร่น่ะ” คุณครูพูดขึ้นขณะที่ฉันเดินเข้าไป
“ฝากด้วยนะ” ฉันพูดก่อนโค้งให้ทุกคน และเงยหน้าขึ้นไปมองนักเรียนชายหญิงในห้องที่ต่างก็กำลังมองฉันอย่างสนอกสนใจ ในห้องนี้ฉันไม่รู้จักใครเลย...นอกจากคุณยามาโมโตะ คุณโกคุเดระ บอสและคุณเคียวโกะ ทุกคนมองฉันเหมือนแปลกใจที่ฉันมาเรียนที่นี่เป็นอย่างมาก
“เอาล่ะ ที่นี่ก็ไปหาที่นั้งของเธอเลยแล้วกันนะ” คุณครูพูดกับฉัน ขณะที่ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปนั้งที่โต๊ะเดี่ยวติดริมหน้าต่าง ท่ามกลางการจ้องมองของทุกๆคน สายตาของทุกคนที่มองมาราวกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดก็ไม่ปาน...ความจริงฉันควรจะชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว ขนาดพ่อแม่ของฉันยังคิดเลยว่าฉันประหลาดและแตกต่างจากคนอื่นมาก พวกเขายังไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าฉันจะมีชีวิตอยู่มาถึงทุกวันนี้ได้
ฉันคิดในใจอย่างอดนึกสมเพชตัวเองไม่ได้ในขณะที่สายตายังคงมองกระดานที่คุณครูกำลังขีดเขียนอยู่...
12.00 นกริ๊ง!!!
“เอาล่ะนักเรียนพักกลางวันได้” คุณครูพูดก่อนจะหยิบหนังสือและอุปกรณ์การสอนเดินออกไปจากห้อง ทันทีที่เสียงออดดังขึ้นภายในห้องเรียนที่แสนเงียบเหงาและน่าเบื่อก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยทันที นี่สินะ...ชีวิตในโรงเรียนน่ะ ฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นทุกคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุขเพราะคาบเรียนแสนยาวนานได้สิ้นสุดลงไปแล้ว
“โคลมจัง ย้ายมาเรียนที่นี่ด้วยเหรอจ๊ะ^^” เสียงหวานๆของคุณเคียวโกะดังขึ้นขณะที่เธอเดินมายืนอยู่ที่ข้างๆโต๊ะของฉัน
“อะ...อืม” ฉันตอบไปสั้นๆ
“ฉัน ‘คุโรคาวะ ฮานะ’เป็นเพื่อนของเคียวโกะน่ะยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผู้หญิงผมสีน้ำตาลอีกคนเดินมายืนอยู่ข้างๆคุณเคียวโกะก่อนจะพูดอย่างเป็นมิตรให้กับฉัน
“ว้าว!อยู่กันเยอะๆน่าสนุกดีนะ”
“หุบปากน่า!เจ้าบ้าเบสบอล -*-“
คุณยามาโมโตะกับคุณโกคุเดระทะเลาะกันง้องแง้งไม่ต่างจากเคนและจิคุสะเมื่อเช้านี่เลย...พวกเขาดูมีความสุขกันมากเลยนะ
“โคลมเธอโอเคหรือเปล่า” ‘บอส’(ซาวาดา สึนะโยชิ) เดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะเป็นห่วงและฉันมองเห็นในแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความห่วงใย...
“ฉันไม่เป็นไรค่ะบอส” ฉันตอบไปพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆสองสามที ทำไมล่ะ! ฉันก็แค่คนไม่มีค่าคนหนึ่งแต่ทำไมพวกเขาถึงมาทำดีกับฉันมาเป็นห่วงฉันทำไม ขนาดพ่อกับแม่ของฉันยังไม่เคยเป็นห่วงฉันเลย...
“ไม่ต้องห่วงนะสึนะคุง เดี๋ยวฉันกับฮานะจะดูแลโคลมจังเอง^^” คุณเคียวโกะพูดกับบอสก่อนจะหันมายิ้มให้กับฉัน
“นี่!ตาห่วยสึนะ ไม่ต้องมายืนเก๊กเป็นพระเอกหรอกน่า-*-” คุณฮานะพูดก่อนจะทำสีหน้าเอือมๆใส่บอส
“เฮ้ๆเดี๋ยวสิ ฉันไม่ได้เก๊กสักหน่อยนี่TOT” บอสแก้ตัวอย่างลุกลี้ลุกลน ก่อนจะมองมาที่ฉันนิ่งๆ “ยังไง...งั้นฉันฝากโคลมด้วยนะเคียวโกะจัง” บอสพูดก่อนจะหันหน้าไปมองคุณเคียวโกะ
“อืม^^” คุณเคียวโกะตอบบอสสั้นๆก่อนจะจับมือฉันให้ลุกขึ้น “ไปกันเถอะจ๊ะโคลมจัง” คุณเคียวโกะบอกก่อนจะดึงแขนเบาๆให้เดินตาม
“เอ่อ...ปะ..ไปไหนอย่างงั้นเหรอ” ฉันถามก่อนจะดึงแขนของคุณเคียวโกะเบาๆเพื่อให้เธอหยุดเดินก่อน
“ก็ไปกินข้าวด้วยกันสิจ๊ะ โคลมจังไปกินกับฉันนะ^^” คุณเคียวโกะหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงที่อ่อนโยนและเป็นมิตรมากๆในแบบที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน..
‘แล้วก็อย่าไปสนิทสนมกับพวกมาเฟียด้วยล่ะ’.จู่ๆคำพูดของเคนก็ดังขึ้นอยู่ในหัวของฉัน ฉันไม่ควรจะอยู่ใกล้พวกเขาอย่างงั้นสินะ
“คือ...ฉัน...ฉัน” ฉันพยายามหาคำพูดมาปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดเพื่อไม่ให้ทำร้ายจิตใจของคุณเคียวโกะ “ฉัน...” ฉันควรจะพูดยังไงดีนะ
“ไปด้วยกันเถอะน่า ไม่ต้องเกรงใจหรอก” ฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกมาคุณฮานะก็ดันหลังของฉันเบาๆให้เดินต่อไป ฉันหันไปมองหน้าคุณเคียวโกะกับคุณฮานะอย่างลังเล ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“งั้นไปกันเลยนะจ๊ะ” คุณเคียวโกะพูดก่อนจะดึงมือฉันให้เดินตามเธอไป ส่วนคุณฮานะก็เดินตามและก็ชวนคุยโน่นคุยนี่เพื่อทำความรู้จักกับฉันมากขึ้น รู้สึกดีจัง...ฉันคิดก่อนจะหันไปมองคุณเคียวโกะกับคุณฮานะอีกครั้ง
ขอโทษนะเคน...ฉันทำตามที่เธอบอกไม่ได้ ขอโทษจริงๆ
อีกด้านหนึ่ง ห้อง A
“ยัยนั้นย้ายเข้ามาเรียนที่นี่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นไหมล่ะครับเนี่ยรุ่นที่สิบ ” โกคุเดระพูดขึ้นขณะที่เดินมายืนข้างๆสึนะ
“ฮ่าๆ ฉันว่าไม่หรอกมั้ง ยังไงพวกเคียวโกะก็เคยรู้จักกับโคลมมาก่อนนี่นา” ยามาโมโตะเดินมายืนอยู่ข้างๆโกคุเดระด้วยสีหน้าอารมณ์ดี
“เงียบไปเลย! เจ้าบ้าเบสบอล” โกคุเดระหันไปค้อนใส่ยามาโมโตะ “ฉันหมายถึงเรื่องโรคุโด มุคุโร่ต่างหากเล่า”
“โรคุโด มุคุโร่อย่างงั้นเหรอ??” สึนะหันไปถามโกคุเดระอย่างสงสัย เพราะยังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่โกคุเดระพูดหมายความว่ายังไงกันแน่ มุคุโร่งั้นเหรอ...เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ??
“รุ่นที่สิบอย่าลืมสิครับว่าฮิบาริ เคียวยะก็อยู่ที่นี่นะครับ” โกคุเดระบอกก่อนจะหันไปมองหน้าสึนะ
“คุณฮิบาริงั้นเหรอ...” สึนะนิ่งไปเหมือนจะกำลังคิดอะไรบางอย่าง “เหวอ! แย่แล้ว! คุณฮิบาริกับมุคุโร่ไม่ถูกกันนี่นาแล้วแบบนี่จะทำยังไงดีละเนี่ย TOT” สึนะเอามือกุมหัวก่อนจะวิ่งไปวิ่งมาอย่างลุกลี้ลุกลน
“อย่าคิดมากสิสึนะ บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ” ยามาโมะโตะพูดก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของสึนะเบาๆ ให้ใจเย็นๆ
ไม่มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ...อาจจะเป็นไปได้ แต่ว่านะ...ฮิบาริน่ะชอบการต่อสู้อย่างกับอะไร และคนที่อยากต่อสู้ด้วยที่สุดก็อยู่ที่นี่แล้วเขาจะยอมปล่อยโอกาสไปง่ายๆเหรอ! สึนะนิ่งคิดในใจก่อนจะวิ่งไปวิ่งมาอย่างลุกลี้ลุกลนอีกครั้ง
“ถึงยังไงมันก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดีแหละน่า แล้วจะทามยางงงายล่ะที่นี้ TOT”
15.00 น
“ โคลมจังวันนี้ฉันสนุกมากๆเลยนะจ๊ะ^^”คุณเคียวโกะพูดขณะที่เดินออกมาจากห้องเรียนกับฉัน ตอนนี้เราเพิ่งจะเลิกเรียน เสียงออดเพิ่งจะดังได้ไม่นานแต่ว่านักเรียนในห้องกลับหายไปจนเกือบหมดแล้ว
“อืม...วันหลังเธอมากินข้าวกันพวกเราอีกนะ” คุณฮานะบอกด้วยท่าทางเป็นมิตร
“เคียวโกะ!!!” เสียงทุ้มๆดังขึ้นจากด้านล่างของตึกทำให้คุณเคียวโกะรีบวิ่งไปดูที่ระเบียงทันที
“กลับบ้านกันเถอะ วันนี้อยากกินราเมงแบบสุดขั้ววววว!!!” เสียงทุ้มๆนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าให้ฉันเดาเสียงนั้นคงจะเป็นของ คุณ ‘ซาซางาวะ เรียวเฮ’ พี่ชายของคุณเคียวโกะสินะ
“พี่ชายนี่ล่ะก็! โคลมจังฮานะฉันต้องไปแล้วนะจ๊ะ” คุณเคียวโกะพูดก่อนหันมาโบกมือให้
“เดี๋ยว!เคียวโกะฉันไปด้วย เมื่อวานฉันลืมของไว้ที่บ้านของเธอนะ” คุณฮานะพูดก่อนจะเดินตามคุณเคียวโกะออกไป
“งั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะโคลมจัง” คุณเคียวโกะพูดก่อนจะวิ่งลงบันไดไปพร้อมกับคุณฮานะ ฉันเดินตรงไปที่บันไดช้าๆ มาโรงเรียนวันแรกนี่ก็วุ่นวายดีเหมือนกันแฮะ หลายๆคนยังคงมองฉันด้วยสายตาแปลกๆอยู่ และที่แปลกที่สุดก็คงจะเป็นบอสที่วันนี้เอาแต่พูดแปลกๆกับฉันว่า
‘โคลมระวังตัวด้วยนะ’ และก็ ‘อย่าอยู่ใกล้คุณฮิบาริล่ะเขาเป็นคนที่น่ากลัวมากเลยนะ’ ถึงฉันจะไม่เข้าใจว่าทำไมบอสต้องพูดเหมือนเป็นห่วงฉันขนาดนี้ แต่ฉันก็พยักหน้าตอบทุกครั้งเพื่อความสบายใจของบอส แต่ว่านะ...บอกตามตรงว่าจนถึงตอนนี้ฉันเองก็ยังคงคิดเรื่องรอยยิ้มของคุณเมฆา(เรียกฮิบาริก็ได้มั้ง -_-^^)อยู่ดี สำหรับฉันฉันรู้แค่เพียงว่า คุณเมฆาเป็นคนที่ท่านมุคุโร่สนใจมากที่สุดคนหนึ่งเท่านั้นเอง...
“อ๊ะ!” ฉันร้องขึ้นเมื่อรู้สึกว่าแขนของฉันเหมือนถูกอะไรดึงสักอย่างจากด้านหลัง และกำลังดึงฉันเข้าไปในซอกตึกที่อยู่ไม่ห่างจากตึกที่ฉันเรียนเท่าไหร่แต่ตึกนี้ก็ไม่ค่อยมีคนพลุพล่านนัก นี่มันอะไรกัน!
“ไง” เสียงทุ้มๆดังขึ้นจากด้านหลังเมื่อฉันถูกดึงเข้ามาในซอกตึกแล้ว
“ใครน่ะ!?!” ฉันตะโกนถามออกไปอย่างสุดเสียง โดยไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน แต่ถึงจะดังแค่ไหนก็คงไม่มีใครยินหรอกเพราะตอนนี้ไม่มีใครเดินผ่านแถวนี้เลยสักคน!!
“หึ! จำผมไม่ได้อย่างงั้นเหรอ” เสียงทุ้มๆดังขึ้นก่อนที่แขนของฉันจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฉันรีบหันไปด้านหลังทันทีเพื่อจะดูว่าใครกันที่เป็นคนดึงฉันเข้ามาที่นี่
“คะ...คุณเมฆา” ฉันพึมพำเสียงเบาเมื่อสบตากับร่างสูงตรงหน้า ร่างกายเหมือนถูกสะกดนิ่งทันทีที่เห็นนัยตาสีเทามีเสน่ห์ ก่อนที่คำพูดของบอสจะดังขึ้นในหัวของฉัน
‘อย่าอยู่ใกล้คุณฮิบาริล่ะเขาเป็นคนที่น่ากลัวมากเลยนะ’
เมื่อคิดถึงคำพูดของบอสก็ทำให้ฉันสะดุ้งทันที! ใช่ฉันไม่ควรยู่ใกล้เขาฉันพูดก่อนจะถอยหลังห่างจากเขาออกไปก้าวหนึ่ง
“ฉัน...ฉันต้องไปแล้ว” ฉันพูดก่อนจะเดินหนีแต่ทว่าแขนของฉันก็ถูกดึงเอาไว้ก่อน และคงจะเป็นฝีมือของใครอีกไม่ได้นอกจากคุณเมฆา
“ยังไม่ได้จัดการให้มันจบ คุณก็คิดจะหนีไปแล้วอย่างงั้นเหรอ” เสียงเรียบๆดังขึ้น แต่ฉันกลับรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ฉันหันไปมองคุณเมฆาก่อนจะได้พบกับรอยยิ้มที่มุมปากนั้น รอยยิ้มแบบนั้นมันเป็นรอยยิ้มแบบเดียวกับเมื่อเช้าไม่มีผิด
“แต่ถึงคุณจะอยากหนีก็เถอะ แต่ผมไม่ปล่อยให้หนีหรอก” รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัดอีกครั้ง
ท่านมุคุโร่...อยู่ที่ไหน ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณเมฆาพูดเลยสักนิด สิ่งที่เขาพูดหมายถึงอะไรกันแน่
ฉันรู้เพียงแต่ว่าฉันต้องออกไปจากตรงนี้ให้ได้เพราะสิ่งที่เขาคิดและรอยยิ้มมุมปากนั้นมันคงไม่ใช่สิ่งที่ดีต่อฉันอย่างแน่นอน!!
เอ่อ...ตอนนี้เนี่ยท่านฮิโดนเพื่อนๆในวองโกเล่เเย่งซีนไปซะเยอะเลย -_-^^
และก็ได้มาพบกันในตอนท้ายของตอนอีกตามเคย
คือตอนนี้อาจจะยังไม่ค่อยได้เข้าเรื่องเข้าราวสักเท่าไหร่เพราะนี้เป็นเพียงการเริ่มเกริ่นเรื่องเท่านั้นค่ะ ^O^
ตอนนี้จะเอนไปทางพวกเพื่อนๆมากกว่า แต่หลังจากนี้ไม่แน่นะคะ -.,-
แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ แต่งไม่เก่งเท่าไหร่ แต่ก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
See You Again !!!
>3<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น