ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ฉันลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่ารอบๆตัวถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่างสีขาว ก่อนที่แสงสว่างนั้นจะค่อยๆเลือนลางลงปรากฎให้เห็นทุ่งหญ้าเขียวขจี ต้นไม้ที่ถูกลมพัดกิ่งก้านไปมา แม่น้ำสีฟ้าใส แสงแดดอันแสนอบอุ่น ที่นี่คือที่ไหนกัน...ความฝันอย่างงั้นเหรอ
ฉันถามตัวเองขณะที่เดินไปตามทุ่งหญ้าและมองไปรอบๆตัว
“โคลม...” เสียงนุ้มๆอันแสนคุ้นหูดังขึ้นเบาๆจากด้านหลัง ทำให้ฉันต้องหันกลับไปทันที เสียงแบบนี้ท่านมุคุโร่งั้นเหรอ
“ท่านมุคุโร!” ฉันตะโกนเรียกชื่อของ ‘โรคุโด มุคุโร่’ หรือ ‘ท่านมุคุโร่’ คนที่ฉันอยากเจอมากที่สุดออกมาเพราะคิดว่าเสียงนั้นต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน แต่...เมื่อหันกลับมามองฉันกลับพบเพียงความว่างเปล่า
“โคลมที่รักของผม ผมอยู่ทางนี้ครับ...” เสียงนุ่มนั้นดังขึ้นอีกครั้ง แต่มันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน...น้ำเสียงนั้นดังขึ้นรอบๆตัวของฉัน ราวกับว่ามันได้ล่องลอยไปกับสายลม
“ท่านมุคุโร่อยู่ที่ไหนค่ะ!” ฉันร้องขึ้นอีกครั้งก่อนจะมองไปรอบๆตัว เพื่อมองหาท่านมุคุโร่ “ท่านมุคุโร่อยู่ที่ไหน...” ฉันพูดเสียงแผ่วเบาเมื่อมองไปทางไหนก็ยังคงพบแต่ความว่างเปล่า ที่นี่ไม่มีท่านมุคุโร่อยู่ แต่น้ำเสียงนั้น...ไม่ผิดแน่! ฉันมั่นใจว่ามันเป็นน้ำเสียงของท่านมุคุโร่ แต่ทำไม...
“ฟังนะครับโคลม” เสียงนุ้มๆนั้นดังขึ้นอีกครั้งทำให้ฉันสะดุ้ง และเริ่มมองรอบๆตัวอีกครั้งอย่างมีความหวังว่าจะต้องได้เจอกับท่านมุคุโร่
“ท่านมุคุโร่! ท่านมุคุโร่อยู่ไหน!” ฉันร้องขึ้นขณะที่มองไปรอบๆตัวอีกครั้ง
“ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป...” เสียงอันแสนเบาหวิวนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีขาวไปหมด
“ท่านมุคุโร่!” ฉันสะดุ้งขึ้นก่อนจะมองไปยังรอบๆตัว ตอนนี้ฉันกำลังนั้งอยู่ที่มุมห้องใหญ่ๆห้องหนึ่งของโกคุโยแลนด์ที่ค่อนข้างมืดแต่ก็ยังมีแสงแดดอ่อนๆของยามเช้าส่องเข้ามาให้เห็นเล็กน้อย แต่ที่นี่...ก็ไม่ใช่ทุ่งหญ้านั้นอีกต่อไปแล้ว...
“ฝันอย่างงั้นเหรอ...” ฉันบอกอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถึงแม้จะรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อกี้เป็นแค่ความฝัน แต่ทว่า...มันช่างเป็นความฝันที่เหมือนจริงเหลือเกิน ฉันมีความรู้สึกเหมือนเพิ่งไปที่ทุ่งหญ้านั้นมาจริงๆ
“ท่านมุคุโร่ถึงนี่จะเป็นแค่ความฝัน...” ฉันพูดก่อนจะหยิบสามง่ามของท่านมุคุโร่ที่ฝากเอาไว้ขึ้นมากอด “ฉันเชื่อว่าสักวัน...” ฉันพูดอย่างแผ่วเบาก่อนจะมองไปที่สามง่าม “สักวันท่านมุคุโร่จะกลับมา”
“นี่เธอ! วันนี้จะไปเรียนไม่ใช่หรือไง” เสียงของเคนดังขึ้นจากทางหน้าประตูห้อง ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะปรากฏตัวขึ้น สีหน้าหงุดหงิดของเคนที่ฉันแสนจะคุ้นเคย ถึงแม้ว่า...ดูเหมือนเคนจะไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่ แต่ว่ายังไงเคนก็ยังคอยช่วยเหลือฉันเสมอ
“อืม...”ฉันตอบรับสั้นๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืน จริงสินะ...วันนี้ฉันจะต้องเข้าไปเรียนที่โรงเรียนนามิโมริเป็นวันแรก
“ถ้าอยากนั้นก็รีบไปสิ ไปช้าเดี๋ยวก็สายหรอกยัยโง่เอ๊ย!” เคนบอกก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดใส่ฉันเหมือนทุกที
“เอะอะอะไรน่ารำคาญแต่เช้าหน่ะเคน” เจนคุสะเดินเข้ามาในห้องอีกคนก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“ไอ้เจ้ากะบะแว่น! ฉันไม่ได้น่ารำคาญสักหน่อย ยัยนี้ต่างหากเล่าที่น่ารำคาญ!” เคนพูดก่อนจะชี้มาทางฉันอย่างอารมณ์เสียสุดๆ
“ฉันโกรธนะเคน” ดูเหมือนจิคุสะเองก็จะไม่ค่อยพอใจที่เคนเรียกเขาว่า‘กะบะแว่น’เท่าไหร่ พวกเขาเป็นอย่างนี้ทุกวันเลย ทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กน้อยๆเสมอและท่าทางง้องแง้งของพวกเขาก็ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาทุกที
“ยิ้มอะไรของเธอ! หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า!” เคนหันมาค้อนใส่ฉัน ก่อนจะหันไปพูดอะไรหลายอย่างกับจิคุสะต่อ ฉันหันหน้าออกไปทางหน้าต่างที่มีแสงแดดอ่อนๆในยามเช้าส่องเข้ามาให้เห็น
ท่านมุคุโร่สักวันหนึ่ง...ท่านมุคุโร่จะต้องกลับมาที่นี่....
หน้าโรงเรียนนามิโมริ
“นี่เธอน่ะ!อยู่โรงเรียนก็ระวังตัวดีๆด้วยล่ะ เพราะท่านมุคุโร่ยังต้องใช้ประโยชน์จากเธออยู่” เคนพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าโรงเรียนนามิโมริ
“อืม...ฉันจะระวัง” ฉันพูดก่อนจะมองหน้าเคนและจิคุสะเป็นการรับปาก
“เออจริงสิ! แล้วก็อย่าไปสนิทสนมกับพวกมาเฟียนั้นมากล่ะเข้าใจไหม!?!” เคนพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง พวกมาเฟีย...หมายถึงพวกบอสอย่างงั้นเหรอ ฉันคิดก่อนจะมองเข้าไปในโรงเรียนนามิโมริ นอกจากพวกบอสแล้ว ที่นี่ฉันก็ไม่รู้จักใครอีกแล้วนี่นา
“นี่พวกคุณหน่ะจะยืนสุมหัวกันอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” เสียงนุ้มๆดังขึ้นมาทำให้ทั้งฉัน เคนและจิคุสะหันกลับไป เขาคือหัวหน้ากรรมการคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ และเป็นที่ท่านมุคุโร่ ‘สนใจ’ มากที่สุดคนหนึ่งเหมือนกัน
“คุณเมฆา...” ฉันพึมพำเสียงเบาให้ได้ยินเฉพาะตัวเองเท่านั้น
“ไอ้หมอนั้น!” เคนพูดพร้อมกับชี้หน้าคุณฮิบาริอย่างอารมณ์เสีย คุณฮิบาริมองนิ่งเคนกับจิคุสะนิ่งๆ ก่อนจะหันมามองฉัน
“โรคุโด มุคุโรอย่างงั้นเหรอ” คุณฮิบาริพูดเสียงเบาๆ ขณะที่มองหน้าฉัน
“กลับกันเถอะเคน” จิคุสะพูดขณะที่ดึงตัวเคนให้เดินตามไป
“นี่ๆ! ไอ้กะบะแว่น! เดี๋ยวสิไอ้หน้าเป็ดนั้น!” เคนร้องขึ้นเมื่อถูกจิคุสะดึงตัวไป
“ฉันโกรธนะเคน” แต่เจนคุสะเองก็ดูเหมือนจะไม่สนแล้วเหมือนกันเขาดึงเคนให้เดินตามไปโดยไม่สนใจเสียงง้องแง้งของเคนเลย
ฉันเลิกสนใจเคนกับจิสุสะที่เดินห่างออกไปแล้วและหันกลับมามองคุณฮิบาริแทน คุณฮิบาริยังคงมองฉันด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะยิ้มมุมปากและเดินเข้าไปภายในโรงเรียน
รอยยิ้มนั้นมันคืออะไรกันแน่นะ....
ฉันถามกับตัวเองขณะที่มองตามเขาเข้าไปในโรงเรียนนามิโมริ ก่อนจะเดินเข้าไปบ้าง ชีวิตของฉันหลังจากเข้ามาเรียนที่นี่จะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่านะ ฉันคิดอยู่ในใจขณะที่มองไปรอบๆโรงเรียน ที่นี่เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่พอสมควร มีนักเรียนมากมายเดินไปเดินมา ทำให้มองดูวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก...
ฉันเดินไปเรื่อยๆเพื่อนไปยังห้องเรียนใหม่ของตัวเองขณะที่ในสมองก็คิดเรื่องรอยยิ้มนั้นของคุณฮิบาริไปด้วย... ลางสังหรณ์บางอย่างของฉันบอกว่า ต่อจากนี้จะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น