เซ็นฟรานเดียล อหังการศึกมหาเวทย์

ลำดับตอนที่ #4 : คาบเรียนแรก

3

คาบเรียนแรก

พวกเธอเดินเข้ามาในวอร์ทาวเวอร์  และก็พบเข้ากับห้องนั่งเล่นกว้างขวางขนาดใหญ่  และตรงหน้าคือประตูไม้สี่บาน  เรียงตามลำดับชั้นปี

พวกเธอเดินเข้าไปในประตูแรกอย่างไม่มีใครที่จะต้องมาบอก  ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป  วงเวทเดินทางวงไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกวาดเอาไว้อยู่ตรงหน้า  ทั้งสี่เดินเข้าไปอยู่ตรงใจกลางของมันทันที

“ห้องหัวหน้าชั้นปี”เสียงเรียบๆของเซียสดังขึ้น  วงเวทนั้นเปล่งแสงเจิดจ้าขึ้นก่อนจะ...

วูมมม!

ร่างของทั้งสี่ปรากฏขึ้นอีกครั้งหน้าประตูไม้สีน้ำตาล  เธอเป็นคนเปิดมันเข้าไป  ภายในเป็นห้องกว้างที่ทั้งสองข้างถูกแบ่งเป็นข้างล่ะสองห้อง  ส่วนห้องอีกห้องที่แยกตัวออกมานั่นก็คือห้องน้ำ  และที่เหลือคือพื้นที่กว้างที่มีหมอน  เก้าอี้และโต๊ะรับแขกวางเอาไว้  และถัดไปตรงหน้าคือเตาผิง

“แยกย้ายกันไปนอน  พรุ่งนี้ยังมีอะไรต้องทำอีกมาก”เสียงเรียบๆของเซียสสั่งการ

“เออๆ...แล้วเจอกันพรุ่งนี้”ลูฟว่า  ก่อนจะเดินไปเข้าห้องทางขวาห้องแรก  เซียสไปเข้าห้องทางขวาที่เหลือ

“แล้วเจอกัน”เธอว่า   ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทางซ้ายห้องแรก

เธอปิดประตูห้องของเธอลง  แล้วเดินไปล้มตัวลงบนเตียงนุ่มตรงหน้า  พลางสมองก็คือไปถึงวันที่กำลังจะมาถึงแล้ว

...พรุ่งนี้ วันพระจันทร์เต็มดวงงั้นสิน่ะ...

แล้วความคิดของเธอก็จบลงเมื่อความง่วงเข้าครอบงำ  เธอจึงปล่อยให้ร่างของเธอเข้าสู่นิทราทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทาง

พรุ่งนี้คือวันที่จันทร์เต็มดวง  วันที่อำนาจของสามองครักษ์เธออ่อนกำลังลงมากที่สุด  จนไม่อาจจะปิดกั้นร่างหญิงสาวของเธอได้

สามคนนั้นไม่ให้เธอบอกใครเพราะห่วงความปลอดภัย  ทั้งๆที่เธอไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร?  เธอก็ไม่เคยไปมีศัตรูที่ไหน? รึว่ามี....

เป็นอีกวันที่สายตาปริศนานั้นยังคงเฝ้ามองเธออยู่  ราวกับรอให้ถึงเวลาอันสมควรสำหรับอะไร

บางอย่าง...

รุ่งขึ้น  ร่างเด็กหนุ่มที่กำลังขมักเขม้นกับการหาข้าวของที่ใช้เริ่มเรียนคาบแรกอยู่ซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นการรื้อเสียมากกว่า

...มันอยู่ไหนฟ่ะเนี่ย...

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก

พลันสายตาก็หันกลับไปหาต้นเสียง  เธอจึงเดินไปเปิดประตูนั้นก็พบการร่างชายหนุ่มในชุดสีดำมีผ้าคลุมสีแดงสด

“มีอะไร?”เธอถามอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี  เพราะยังหาหนังสือวิชาศาสตร์การปรุงยาไม่เจอเลย

“ข้าก็แค่จะมาตามเจ้า  เพราะมันใกล้จะได้เวลาเรียนแล้ว  หรือเจ้าจะโดดเรียนตั้งแต่คาบแรกข้าก็ไม่ว่า”ลูฟบอก  พลางมองเข้าไปในห้องที่ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว

“เออน่า...เดี๋ยวข้าตามไปเอง  เจ้าไปก่อนเลยไป”เธอจัดการไล่คนที่กำลังละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวของเธอด้วยสายตาออกไป

“เจ้าแน่ใจน่ะ  ว่าให้ข้าออกไปก่อน”ลูฟย้ำ

“นี่เจ้าจะเอาไง?  หรือจะให้ข้าใช้กำลังเอาเจ้าออกไป”เธอเริ่มมีน้ำโห  หันมาเท้าสเอวอย่างมีเรื่อง

“มีเรื่องอะไรกันแต่เช้าเนี่ยพวกเจ้า”เสียงของล็อตดังตามมา  ชายหนุ่มเดินออกมาด้วยชุดที่ไม่ต่างจากลูกเลยแม้แต่น้อย

“ก็เจ้าบ้านี่น่ะสิ  มารบกวนเวลาอันมีค่าของข้า”เธอเริ่มจัดการหาพักพวกเพิ่มทันที

“เวลาอันมีค่างั้นรึ?  ข้าก็เห็นเจ้ารื้อข้าวของไปทั่วห้องไม่เห็นมันจะมีค่ามากเท่าไรเลย?”ลูฟสวนกลับด้วยสายตาที่ยังคงชะเง้อมองเข้าไปในห้อง

“เจ้าหาอะไรอยู่รึปล่าว?  เฟร”เสียงเรียบๆของเซียสดังขึ้น  พร้อมกับถือหนังสือเล่มหนาตรงมาด้วย “ข้าคิดว่าเจ้ากำลังหาสิ่งนี้อยู่”เซียสยื่นหนังสือนั้นให้เธอเป็นหนังสือศาสตร์การปรุงยาที่เธอกำลังหาอยู่พอดีเลยทีเดียว

“แล้วมันไปอยู่ที่เจ้าได้ยังไง?”เธอหันไปถามเซียสด้วยแววตาสงสัย  นัยน์ตาเย็นเยียบนั้นปราดมองลงมายังเธอ

“ข้าคิดว่า  เขาคงจะส่งหนังสือของเจ้าผิดมาให้ข้า”เขาตอบ

“ทีนี้ก็หมดเรื่องแล้วใช่ป่ะ?  ข้าว่าเราไปเรียนได้แล้วนา”ล็อตเอ่ยขึ้น

“เออๆ...เจ้าจะตื่นเต้นไปทำไมนักหนา  วิชาแรกก็ศาสตร์แห่งการปรุงยา  น่าเบื่อจะตายไป”ลูฟเอ่ยขึ้น  เจ้านี่มันไปมีอคติกับวิชานี้ตั้งแต่เมื่อไร

แล้วคาบเรียนแรกของพวกเธอก็เริ่มขึ้น  ในห้องเรียนกว้างที่มีแท่นโต๊ะวางอยู่ตรงหน้าห้อง บนนั้นมีขวดแก้วที่บรรจุของเหลวหลากสีเอาไว้  เพื่อนร่วมชั้นเรียนของพวกเธอก็ดูจะคึกคักตื่นเต้นกันใหญ่  ยกเว้นก็แต่เพื่อนร่วมโต๊ะจากแดนศักดิ์สิทธิ์ของเธอที่นั่งทำหน้าเบื่อโลก

พลันเสียงคุยจ้อกแจกทั้งห้องก็เงียบกริบลง  เพราะการปรากฏตัวเข้ามาของใครบางคน  หญิงสาวผมสั้นชี้โด่ชี้เด่ไปทางทิศต่างๆในชุดคลุมสีขาวสวมถุงมือเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าโต๊ะด้วยท่าทางทะมัด

ทะแมง

“สวัสดีนักศึกษาทุกคน  ข้า  เจมิไน  จะเป็นศาสตราจารย์วิชาศาสตร์การปรุงยาของพวกเจ้าทุกคน ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะนำวิชาที่ข้าสอนไปใช้ให้เกิดประสิทธิภาพมากที่สุด  เอาล่ะเรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่าน่ะ”เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงฉะฉานและรวดเร็ว  ก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับไปอยู่หน้ากระดานของเธอ

“จะพูดให้เร็วเสือเชม่าอายเลยรึไงน่ะ”ลูฟบ่นอุบ  เธอคิดว่ามีแต่พวกเธอเท่านั้นที่ได้ยิน  แต่กลับไม่สายตาคมกริบของศาสตราจารย์ปราดมามองยังพวกเธอทั้งสี่  ก่อนจะหันกลับไปเขียนกระดานต่อ

“วันนี้พวกเจ้าจะได้เรียนเรื่อง  การวางยานอนหลับตัวเลเมี่ยน”ศาสตราจารย์บอก  ก่อนจะก้มหายลงไปใต้โต๊ะ  ก่อนจะโผล่ขึ้นมาใหม่พร้อมกับกรงขังสัตว์ตัวหนึ่ง

มันคือ  ตัวเลเมี่ยน  มีลักษณะเหมือนหนูแต่ตัวใหญ่กว่านิสัยจะเชื่องเหมือนกระต่ายแต่ถ้าลองโกรธดูแล้วนั้น  ว่ากันว่าจะดุยิ่งกว่าเสือนาเรียสอีกหลายโข

“พวกเจ้าคงจะรู้จักตัวเลเมี่ยนกันดีอยู่แล้วน่ะ  และนี่คือวิธีการปรุงยานี้  คือเอารากเซดัสมาผสมรวมกับน้ำแร่เคที่  บวกกับผงโดมินัส  หากไม่เข้าใจต้องส่วนใดก็เปิดดูในตำราได้  และข้าขอบอกเอาไว้ตรงนี้ก่อนเลยน่ะ  หากใครคิดจะผสมอะไรแปลกๆออกมาล่ะก็  อาจจะมีสิทธิ์เข้าห้องควบคุมตัวได้ ซึ่งข้าก็คิดอีกว่าพวกเจ้าคงไม่ปรารถนากันเท่าไรนัก  เอ้า...เริ่มได้”ศาสตราจารย์เอ่ย  และตรงท่อนสุดท้ายหล่อนก็ปราดมองมายังลูฟที่กำลังจะเอาก้อนคาคั่นใส่ลงในขวดผสม

เธอเห็นสายตานั้นจึงสะกิดให้ลูฟหยุดการกระทำก่อนจะเกิดเรื่องขึ้นอีก  แล้วสิ้นคำข้าวของที่จำเป็นสำหรับการทำการทดลองก็ปรากฏขึ้นมาบนโต๊ะของพวกเธอหนึ่งชุด

“ก่อนอื่นก็รากเซดัส”เธอว่าตามหน้ากระดาษที่ได้จดบันทึกเอาไว้  ก่อนจะเอารากไม้สีเหลืองใส่ลงไปในขวดผสมยาก่อน

“แล้วก็น้ำแร่เคที่”ล็อตว่าต่อ  พลางรินน้ำใสๆใส่ลงไปในขวดผสมยานั้น  เกิดการปะทุขึ้นครั้งหนึ่งพวกเธอสดุ้งเล็กน้อย  ก่อนในขวดผสมยานั้นจะกลายเป็นน้ำยาสีฟ้าสว่าง

“ต่อไปก็  ผงเลเดี้ยน”ลูฟทำท่าจะใส่ผงสีประหลาดลงไป  จึงโดนเธอตบกบาลเข้าไปเต็มๆที่หนึ่งทำเอาคนโดนห้ามเหงนหน้าขึ้นมามองอย่างเคืองๆ  แต่คนตบก็มีท่าทีเรียบเฉยมองสมุดของตนต่อไปอย่างไม่สนใจ

“ต่อไปก็ผงโดมินัส  ใส่เลยเซียส”เธอบอก  ก่อนจะหันไปสั่งเซียส  เขาเทผงสีม่วงลงไปผสมทันที

ก่อนของเหลวภายในจะเกิดการเคลื่อนวนอยู่พักหนึ่ง  จนลูฟเริ่มจะรำคาญ  เลยหยิบผงที่ตนกำลังจะใส่เมื่อครู่ขึ้นมา  แล้วเทลงไปในทันที

“ลูฟ!  เจ้าใส่อะไรลงไปน่ะ!”เธอถามทันที

“ก็ผงเลเดี้ยนไง  ข้าเห็นมันชักช้าเลยผสมลงไป”ลูฟตอบด้วยสีหน้าไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องแต่หลักฐานนั้นยังอยู่คามือของเขาอยู่เลย

“เจ้าว่ายังไงน่ะ! พวกเจ้าสี่คนออกไปก่อนเร็ว!”ศาสตราจารย์ที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดีเอ่ย  พลางพยายามพาร่างของพวกเธอสี่คนออกมา  คทาด้ามสีดำสนิทปรากฏขึ้นที่มือของศาสตราจารย์ก่อนหล่อนจะเริ่มโบกสะบัดคทาเพื่อจะหยุดการทำงาน  แต่ไม่ทัน...

บรึ้ม!

เสียงระเบิดน้อยๆดังขึ้น  พร้อมกับกลุ่มควันที่เข้าปกคลุมทันที  ทำเอาเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดต่างไอกันเป็นเสียงเดียวกันเลยทีเดียว  แต่คนที่น่าจะอาการหนักสุดก็เห็นจะเป็นศาสตราจารย์ที่กำลังจะระงับเหตุ  หล่อนหันมามองลูฟอย่างช้าๆ

นัยน์ตาคมกริบของหล่อนมันดูหมดขลังลงไปเยอะเลยเพราะยามนี้ใบหน้าของหล่อนเปื้อนเขม่าสีดำเลอะไปหมด  และผมที่พุ่งชี้ขึ้นยิ่งกว่าเดิม  ทำเอาลูฟแทบจะกั้นหัวเราะไม่ได้เลยทีเดียว

“ลูฟัส  เคียไกรอา  กักตัวสองชั่วโมงที่ห้องคุมตัวหลังเลิกเรียน”เธอพยายามเค้นเสียงออกมาอย่างข่มอารมณ์  ด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของเหล่านักเรียนมีให้เห็นอยู่ทั่วไป

กรี๊งงงง

เสียงกริ่งสัญญาณหมดคาบเรียนดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างเดินกลับเข้าไปยังโต๊ะของตนเพื่อเก็บข้าวของ  ส่วนศาสตราจารย์เดินไปยังเคาท์เตอร์ของตน  นำพาขาวสะอาดขึ้นมาเช็ดใบหน้า

“สำหรับวันนี้ข้ายินดีที่จะให้การบ้านของพวกเจ้าเป็นรายงานเรื่องวิธีปรุงยานอนหลับหนึ่งร้อยหน้ากระดาษ  เพราะได้มีใครบางคนกระตุ้นให้ข้าอยากสั่งงานพวกเจ้า  และข้าหวังว่าเจอกันคาบเรียนหน้ารายงานของทุกคนจะมาวางอยู่บนโต๊ะของข้า  วันนี้เลิกเรียนได้”ศาสตราจารย์สั่งงานไปยังทุกคนทันที  โดยคนต้นเรื่องก็ยังคงตีหน้าสบายอกสบายใจอยู่ดังเดิม  ก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันออกไป

“เมื่อครู่เจ้าเห็นรึปล่าว  เฟร  หน้าของศาสตราจารย์นั่นตลกชะมัดยาดเลย”ทันทีที่ก้าวออกจากห้อง  บทสนทนาก็เริ่มขึ้นทันทีด้วยฝีมือคนทำเพื่อนลำบาก

“เชิญเจ้าตลกไปคนเดียวเหอะ”เธอตัดพ้อ ก่อนจะเดินตรงไปเพื่อเข้าเรียนวิชาศาสตร์การต่อสู้ต่อทันทีโดยมีล็อตตามไปติดๆ

“ข้าคิดว่า  เจ้าควรจะปรับปรุงนิสัยให้ดูดีเหมือนหน้าเจ้าสักนิดก็น่าจะดี”คำแนะนำจากเซียส  บุรุษเย็นชาเอ่ยไปยังลูฟ  ก่อนจะก้าวเดินตามเธอออกไปอีกคน 

คนเพิ่งรู้ตัวว่าถูกด่าไหวตัวน้อยๆก่อนจะง้างหมัดเพื่อจะตั้นหน้าคนให้คำแนะนำแต่ไม่ทันเสียแล้ว  ร่างเย็นชาเดินตรงไปไกลแล้ว

วิชาศาสตร์การต่อสู้นั้นจำเป็นต้องใช้พื้นที่ในการเรียนสูงมาก  จึงไม่อาจที่จะเรียนอยู่ภายในห้องได้  จึงต้องออกมาเรียนยังลานประลองกว้างของเซ็นฟรานเดียล  ที่นี่ไม่ได้ตั้งในมิติที่สร้างขึ้นแต่อย่างใดหากแต่มันอยู่ในรูปลักษณ์จริงของเซ็นฟรานเดียล

ศาสตราจารย์หญิงวัยประมาณสี่สิบต้นๆปรากฏตัวออกมาตรงหน้านักเรียนทั้งหมดด้วยเวทเดินทางของเธอ  ชุดคลุมสีดำและนัยน์ตาดุจดั่งเหยี่ยวนั้นสามารถทำให้ทุกคนอยู่ในความสงบได้โดยง่าย

“ก่อนอื่นข้าต้องขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกัน  ข้า  ฟีต้า  นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปข้าจะเป็นผู้สอนศาสตร์เกี่ยวกับการต่อสู้ให้พวกเจ้า  ขอให้ทุกคนตั้งใจรับฟังสิ่งที่ข้าสอนด้วย  เพราะมันจะมีประโยชน์สำหรับการอยู่ที่นี่”

...มีประโยชน์มากสำหรับการอยู่ที่นี่?  จะส่งนักเรียนออกไปรบกันรึไงน่ะ?...เธอคิดอย่างสงสัย ก่อนความคิดจะถูกทำลายลงเมื่อถ้อยคำต่อไปของศาสตราจารย์ฟีต้ากำลังจะเริ่มขึ้น

“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา  ข้าจะเริ่มเลยแล้วกัน  เป็นอย่างที่พวกเจ้าทุกคนรู้ๆกันอยู่น่ะ  ในช่วงกลางฤดูหนาวของทุกปี  จะมีการจัดศึกการประลองระหว่างหอพักขึ้น  ซึ่งการแข่งจะแบ่งออกเป็นสองประเภทคือ  การต่อสู้โดยดาบและเวทแห่งดาบ  สองคือการต่อสู้โดยเวทมนตร์  ก่อนอื่นข้าจะขอให้พวกเจ้าเลือกสายการต่อสู้ที่คิดว่าตนถนัดก่อน  ใครถนัดใช้ดาบก็ขอให้ออกมาทางด้านซ้าย  และผู้ใช้เวทก็ขอให้ออกไปทางขวา  แยกได้”ศาสตราจารย์ฟีต้าเอ่ย 

ศึกการประลองนั้นคือศึกระหว่างสี่หอพัก  ที่จะคัดเลือกส่งตัวแทนของหอเข้ามาแข่งขัน  เพื่อเป็นการฝึกฝีมือด้านการรบ  และถือเป็นการเจริญสัมพันธ์ระหว่างหอไปด้วยในตัว  และสุดท้ายที่สำคัยที่สุดนี่ถือเป็นการทดสอบของวิชานี้ไปด้วยในตัวเลยทีเดียว

และเธอก็ถนัดเรื่องการใช้ดาบและเวทแห่งดาบอยู่แล้ว  จึงต้องแยกออกไปทางซ้ายซึ่งจากการประเมิณของเธอดูแล้ว  เซียสน่าจะถนัดด้านเวทมนตร์  ลูฟน่าจะเป็นสายด้านดาบ  ส่วนล็อตเธอไม่แน่ใจเพราะยังไม่เคยเห็นความสามารถด้านการต่อสู้เลย

เป็นไปตามคาดส่วนใหญ่ของนักเรียนจะถนัดด้านการใช้ดาบมากกว่าเวทมนตร์  สังเกตได้จากจำนวนคน  จำนวนทางด้านสายดาบมีถึงประมาณยี่สิบคน  ส่วนสายเวทมนตร์นั้นมีเพียงสิบคนเห็นจะได้  และที่เธอประหลาดใจก็คือ ล็อตอยู่สายเวทมนตร์

“อื้ม...สมกับเป็นวอร์ทาวเวอร์จริงๆ  ส่วนใหญ่จะถนัดสายดาบกันสิน่ะ  วิชานี้ก็ไม่มีอะไรมาก  การบ้านแน่นอนว่าไม่มี  แต่ที่ข้าอยากจะให้พวกเจ้าทำในวิชานี่ก็คือฝึกฝน  ส่วนใครจะได้เป็นตัวแทนหอพักนั้นข้าจะคัดเลือกอีกครั้งหนึ่ง  ซึ่งยังมีเวลาอีกหลายเดือน  ตั้งแต่วันนี้ก็ขอให้พวกเจ้าฝึกฝนกันไปก่อน”หล่อนเอ่ยบอกนักเรียนทุกคน  ก่อนจะสั่งให้ทุกคนออกกำลังโดยการวิ่งรอบลานประลองกว้างถึงสิบรอบ  ทำเอาแต่ล่ะหอบเหนื่อยกันไปตามๆกัน  รวมทั้งเธอด้วย

ถึงแม้การเรียนที่นี่มันจะหนักหน่วงเพียงใด  แต่เธอก็ยังคงสนุกสนานกับมันและเพื่อนๆทั้งสามของเธอ  แม้จะมีบางคนที่ทำเอาพวกเธอลำบากกันไปทั้งชั้นปี  ด้วยรายงานที่ว่าด้วยเรื่องการปรุงยานอนหลับหนึ่งร้อยหน้ากระดาษ  โชคยังดีที่ช่วงบ่ายพวกเธอไม่มีเรียนจึงเหมาะที่จะใช้เวลานั้นทำรายงานนี้ให้เสร็จสิ้น  การเรียน  ณ  ที่นี่เพิ่งเริ่มต้น  ยังคงมีอันตรายรอพวกเธออยู่  ขึ้นอยู่กับว่าเมื่อไรมันจะออกมาเท่านั้น

...................................................................