คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เซ็นฟรานเดียล(100%)
2
เซ็นฟรานเดียล
“นี่นะหรอ? เซ็นฟรานเดียล โห...ใหญ่ชะมัดเลย”เฟรถึงกับตะลึงอ้าปากข้างกับภาพตรงหน้า ตั้งแต่จำความได้ เสด็จพ่อก็ไม่เคยให้เธอออกไปเที่ยวเล่นตามประสาเด็กทั่วไปได้เลย เหตุเป็นเพราะปัญหาที่ผู้ใหญ่เขาก่อกัน ตัวเธอซึ่งเป็นเด็กในตอนนั้นจึงไม่ได้เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าไรนัก และอีกอย่างในเวลานี้เธออยู่ในร่างของเด็กหนุ่ม เธอจะสงวนท่าทีเอาไว้อีกทำไม....เธอคิดอย่างงั้น
เด็กหนุ่มอีกสองคนที่เดินตามมาด้วยนั้นกลับมีท่าทีงงๆกับพฤติกรรมของเพื่อนตน เว้นแต่เซียสที่มีรอยยิ้มขำๆกับภาพตรงหน้าที่ เฟรกำลังกระโดดลงบนทุ่งดอกไม้สีเหลืองกว้าง
นั้นคือหนึ่งในลักษณะเด่นของเซ็นฟรานเดียล เซ็นฟรานเดียลเป็นโรงเรียนพระราชาของเอกชนแต่ก็ไม่เคยเรียกร้องเก็บค่าเล่าเรียน โรงเรียนนี้เป็นที่นิยมของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชายทั้งหลาย แต่สามัญชนทั่วไปก็สามารถเข้าเรียนได้ตามแต่จะประสงค์
ลักษณะของเซ็นฟรานเดียลโดยทั่วไปคือ เป็นลักษณะคล้ายราชวังหลวงขนาดใหญ่ ตั้งอยู่กลางทุ่งดอกไม้รายรอบ และสี่อาคารใหญ่รายรอบเซ็นฟรานเดียลนั้นก็ถูกทำให้แตกต่างกันด้วยธงทั้งสี่แบบ ทางเดินยาวที่ปูด้วยหินขัดยาวไปจนถึงตัวอาคารใหญ่ อาคารทางริมซ้ายมือสุดก็ถูกประดับด้วยผืนธงสีแดงลายดาบใหญ่ อาคารถัดไปก็ประดับด้วยธงสีเขียวลายตำราหนา อาคารทางฝั่งขวามือสุดก็ประดับด้วยธงผืนสีเหลืองลายถุงเงิน และถัดไปอีกอาคารทางขวาผืนธงตระหง่านสีน้ำเงินลายมงกุฎ
ก่อนเฟรจะรู้ตัวว่าเพื่อนอีกสองคนของเธอกำลังเดินนำไปยังอาคารใหญ่นั้นแล้ว เธอก็ได้รีบลุกขึ้นวิ่งตามคนทั้งสองไปทันที ก่อนเธอจะกระโดดประทับฝ่ามืองามๆเอาไว้บนศรีษะของลูฟัส ทำเอาคนโดนประทับถลาไปด้านหน้าด้วยแรงตบทันที
“เจ้าตบหัวข้าทำไม หา!”ลูฟัสหันกลับมาด้วยสายตาเอาเรื่อง ที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและ...โทสะ
“ก็เจ้าไม่รอข้าเองนี่”น้ำเสียงที่ดูจะเอาแต่ใจของเฟร ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าดับอารมณ์ร้อนลงได้เลย
“แล้วทำไมข้าต้องรอเจ้าด้วยเล่า เจ้าอยากเล่นก็ไปเล่นสิ เกี่ยวอะไรกับข้า”คนถูกประทับฝ่ามือกล่าวอย่างเอาเรื่อง พลางปัดความสนใจออกไปอย่าง....รำคาญ
“พวกเจ้าทะเลาะกันไปก็ไม่ได้เข้าที่นี่หรอกน่ะ ไม่สิ ถึงแม้จะไม่ทะเลาะก็ไม่มีสิทธิ์ได้เข้าอยู่แล้ว สามัญชนอย่างพวกเจ้า”น้ำเสียงสูงแกมเหยียดหยามของใครบางคนดังมาจากข้างหลัง เรียกสายตาทั้งหมดให้หันขวับไปทันที แล้วเจ้าของเสียงซึ่งกำลังทอดกายอยู่บนราชรถหรูก็โผล่ใบหน้างามๆออกมาให้เห็น พลางยิ้มเยาะอย่างเหยียกหยาม
“หลีกทางไปซะ! อย่ามาขวางทางของข้า!เจ้าพวกไพร่!”เสียงด่าทออย่างเจ็บแสบเป็นของเจ้าเก่า แล้วเกวียนหรูนั้นก็แล่นผ่านไป
“ไพร่งั้นหรอ”น้ำเสียงดุดันของเฟร กล่าวพลางจะกระโจนไปเอาเลือดของคนตรงหน้าออกมาให้ได้ แต่กลับมีมืออันแข็งแรงของใครสองคนมาห้ามไว้
“พวกเจ้าจะห้ามข้าทำไม? ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้น่ะ”คนถูกจับกล่าวพลางดิ้นอย่างแรงให้หลุดจากพันธนาการของคนสองคนนั้นให้ได้
“ดูท่าเจ้าจะไม่รู้จริงๆสิน่ะ ว่าคนเมื่อครู่เป็นใคร”ลูฟัสเอ่ยน้ำเสียงเรียบๆ เฟรได้เพียงทำหน้างงๆเท่านั้น
“คนเมื่อครู่เป็น องค์หญิงรัชทายาทของอาณาจักรเดเรียส นิสัยก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ ดูถูกคนไปทั่ว แต่เรื่องฝีมือ....”เซียสอธิบายก่อนจะหยุดให้คนไม่รู้เรื่องลุ้นเล่นๆ”แข็งแกร่ง”
แล้วเฟรก็ยอมสงบลงจนได้ คนที่จัดการหมาป่าน้ำแข็งได้ในการโจมตีครั้งเดียวถึงกับเอ่ยปากว่าหญิงคนนั้นแข็งแกร่ง
ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ....เธอคิด และเธอก็ยังคิดอีกว่า เธอต้องรู้ให้ได้!
“อย่ามัวชักช้าอยู่เลยน่า เดี๋ยวก็ไปทดสอบไม่ทันหรอก”ลูฟัสว่าขึ้น พลางเดินนำไปก่อน
“จะรีบร้อนไปไหน ลูฟคุง”เสียงยียวนจากเฟรส่งไปยังลูฟัส ทำเอาเจ้าตัวชะงักหยุดกึกในทันที แล้วจึงหันกลับมาส่งสายตาดุๆพร้อมกับเค้นเสียงออกมา
“ลูฟคุงอะไรของเจ้า? เฟร”
“ก็ชื่อของเจ้าไง น่ารักออก ฮ่าๆๆๆ”เฟรเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์ พลางเดินตีบ่าลูฟคุงทันทีที่เดินผ่านอย่างรื่นเริง จนคนถูกตั้งชื่อใหม่อยากจะเข้าไปจัดการเจ้าคนสบายใจซะให้หมอบ แต่แขนแข็งแกร่งของเซียสก็เข้ามาล็อคเอาไว้ได้พอดี
“ช่างผู้หญิงเขาเหอะน่า”เซียสกล่าวพร้อมรอยยิ้ม แต่มันกลับสร้างแต่คำถามในหัวเขาเท่านั้น แล้วเซียสจึงเดินตามเฟรไปด้วยรอยยิ้มตลอดทาง
“ผู้หญิง? เจ้านั่นมันจะพิลึกพิลั่นอะไรนักหนาเนี่ย บรึ๋ย~”ลูฟัสคิดพลางลูบแขนของตนอย่างหนาวๆร้อนๆ ด้วยอารามขนลุก
“เฮ้! ลูฟคุง ชักช้าข้าไม่รอจริงๆด้วยน่ะ”เฟรตะโกนเสียงหวานมาแต่ไกล ยิ่งทำให้คนฟังขนลุกขึ้นไปใหญ่ ในหัวตอนนี้คิดไปไกลต่างๆนานาแล้ว
“ระ....รู้แล้วล่ะน่า”แล้วเขาก็ต้องสลัดความคิดของตนออกไป แล้วจึงวิ่งตามไอ้เพื่อนพิลึกทั้งสองของตนที่กำลังจะย่ำเข้าสู่ทางเข้าของโรงเรียนพระราชาที่ใหญ่ที่สุดแล้ว
ทันทีที่ย่ำเท้าเข้าสู่เซ็นฟรานเดียล ความรู้สึกอบอุ่นไปด้วยไอเวทมากมายก็ปกคลุมอยู่รายรอบ และก็มีนักเรียนบางคนที่เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกต่างก็สำลักไอเวทไปตามๆกัน แต่ไม่ใช่ทั้งสามคนแน่นอน จะให้เรียกว่าไงดีล่ะ อึด ทน รึว่าด้านดี
ฉับพลันนั้นบรรยากาศทั้งหมดเปลี่ยนไป จนไม่เหลือเค้าเดิม เมฆดำทมิฬลอยอยู่ทั่วบริเวณ นักเรียนใหม่ต่างหวาดหวั่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น บางคนก็กำลังระแวดระวังรอบๆตัว แต่พวกเขาสามคนสิแปลก เตรียมอาวุธในมือพร้อม ราวกับรู้ว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป ดาบคริสตัลในมือของเฟร ดาบเงินยาวในมือของลูฟัส และคทาสีดำสนิทของเซียส
แล้วจู่ๆกระสุนเวทสีแดงก็พุ่งตรงมายังทุกคนที่อยู่รายรอบ มันพุ่งมาจากเมฆดำที่ลอยอยู่บนฟากฟ้าราวกับเป็นห่าฝนโหมกระหน่ำ
“มาฮา เดรา เฮชิล”เสียงท่องคำร่ายมนตร์ของเซียสดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ แล้วในเสี้ยววินาทีที่กระสุนเวทนั้นกำลังจะกระทบร่างของใครบางคนในกลุ่มนักเรียนใหม่ เกราะพลังสีดำมืดก็แผ่ปกคลุมรายรอบเอาไว้ ตามมาด้วยเสียงระเบิดดังสนั่นจากการกระทบกันระหว่างเกราะพลังและกระสุนเวท
ไม่นานนัก เสียงระเบิดนั้นก็เงียบหายไป จนหลายคนเผลอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น กระสุนเวทสีแดงขนาดยักษ์เคลื่อนตัวลงมาจากเมฆดำนั้นช้าๆ แต่อานุภาพมันนั้นก็มากมายเกินคณานับ เซียสถึงกับเบิกตากับกระสุนพลังที่กำลังเคลื่อนตัวลงมา แต่ยังคงเก็บอาการเอาไว้ภายใน แล้วจึงหลับตารวมสมาธิอีกครั้ง การรวมสมาธิของเขาจะทำได้ดีกว่านี้แน่ หากผู้คนรอบๆตัวเขาไม่ส่งเสียงโหวกเหวกไปทั่ว
“ดาเร เนเชียล เอเทรชั่น”ท่อนร่ายมนต์ของเซียส ก่อนเกราะพลังที่ปกคลุมทุกคนจะค่อยๆเคลื่อนตัวมารวมกันเป็นลูกบอลพลังสีดำสนิทขนาดไม่ต่างกัน ก่อนเขาจะส่งมันไปทำลายกระสุนเวทสีแดงที่กำลังเคลื่อนลงมา
บรึม!!! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ คลื่นพลังทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะแรงระเบิดกระจายเป็นวงกว้างไปกลางอากาศ ก่อนจะปรากฏร่างของชายหญิงสี่คนตรงหน้าพวกเขาไม่มากนัก ทั้งสี่คนนั้นตกแต่งด้วยชุดนักศึกษาของเซ็นฟรานเดียล ที่ดูสง่างามและหรูหรา สมกับเป็นโรงเรียนสำหรับเจ้าหญิงเจ้าชาย และที่แขนซ้ายของแต่ล่ะคนก็คล้องด้วยผ้าสีต่างกัน ทั้งเขียว แดง เหลือง และน้ำเงิน
และด้วยความไม่ไว้วางใจของเฟรและลูฟัส ทั้งสองกระชับดาบในมือแน่น พร้อมจะจัดการคนตรงหน้าได้ในทันทีหากทำอะไรผิดสังเกตไป หนึ่งในนั้นเห็นทั้งสามกระชับอาวุธแน่นเตรียมโจมตีก็เผยยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมา
“สวัสดีนักศึกษาใหม่ทุกคน ข้า ชาริล หัวหน้า เลินนิ่งดอร์ (Learning Door) เมื่อครู่เป็นเพียงการต้อนรับน้องใหม่เล็กๆน้อยๆของเราเท่านั้น อย่าคิดมากไปเลยน่ะ”ชายสวมแว่นกรอบบาง คล้องแขนด้วยผ้าสีเขียวแถบทองแนะนำตัวขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
เหอะ....ประเทศไหนเขารับน้องแบบนี้กันไม่ทราบ! กะจะฆ่าพวกเราเลยรึไง! เจ้าพวกสติไม่สมประกอบเอ้ย!........เสียงตะโกนด่าทอเป็นชุดก้องอยู่ในใจของเฟร
ก่อนหญิงที่ยืนข้างเขาจะก้าวออกมา ด้วยท่าทีสง่างามและสูงศักดิ์ยิ่งนัก
“ข้า เดียน่า หัวหน้า รูลมิเรอร์ ( Rule Mirror)”หล่อนแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใบหน้าขาวเนียน เส้นผมยาวสีฟ้าอ่อนๆยาวสลวยไปถึงกลางหลัง และนัยน์ตาเย็นเยียบสีน้ำเงินเข้มของหล่อน ทำเอานักเรียนชายต่างพากันตะลึงไปตามๆกัน แต่ต้องไปไม่ใช่เธอแน่
แล้วชายคนถัดไปก็ก้าวออกมา ด้วยท่าทีที่มีแววตาเจ้าเล่อยู่ไม่น้อย สวมปลอกแขนสีเหลืองแถบทอง
“ข้า มัคเคิล หัวหน้า บิสเนสฮอลล์ (Business Hall )”
น้ำเสียงแกมเจ้าเล่ห์ของเขาเผยความไม่น่าไว้วางใจออกมาเต็มเปี่ยม แล้วชายคนสุดท้ายแววตาเย็นประดุจน้ำแข็ง แต่ก็แฝงไปด้วยความเด็ดขาดอยู่ภายในก็ก้าวเท้าออกมา
“ข้า เดเรส หัวหน้า วอร์ทาวเวอร์ (
ชายผู้นั้นแนะนำตัว เค้าไม่ได้แสดงท่าทางอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆนักเรียนใหม่ได้เป็นอย่างดี ก่อนจะสาวเท้าถอยกลับไป
“และนั่นคือหัวหน้าของหอพักทั้งสี่น่ะ ซึ่งพวกเจ้าจะได้อยู่หอพักไหนนั้นเดี๋ยวเราจะไปทำการทดสอบกันที่หอประชุมใหญ่ ตามพวกข้ามาได้เลย”ชาริลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนทั้งสี่จะหันหลังเดินตรงไปยังอาคารโถงใหญ่เบื้องหน้า
และเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในโถงใหญ่นั้น ภาพอันตระการตาก็ปรากฏแก่ทุกคน จนทุกคนต้องเผลออุทานออกมาอย่างตระการตาต่างๆนานาๆ ก่อนจะมีนักศึกษาคนอื่นๆของเซ็นฟรานเดียลมาต้อนนักศึกษาให้อยู่เป็นวงกลม โดยที่ตรงกลางนั้นคือที่สำหรับหัวหน้าหอพักทั้งสี่ ทั้งสามยืนประจำทิศต่างๆ ชาริลยืนอยู่ ณ ทิศอุคร(ทิศเหนือ) เดียน่ายืนปราจำทิศตรงข้าม ทิศทักษิณ(ทิศใต้) มัคเคิลประจำที่ทิศประจิม(ทิศตะวันตก) และเดเรสประจำตำแหน่งแห่งทิศบูรพา(ทิศตะวันออก)
ก่อนปรำพิธีจะปรากฏขึ้นตรงกลางของทิศทั้งสี่นั้น ปรากฏขึ้นมาพร้อมชายชราในชุดขาวคลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิทตัดกับชุดภายใน สีผมและเครายาวสีขาวสะอาด แววตาอ่อนโยนปราดมองไปทั่วบริเวณ ก่อนจะหยุดนิ่งแล้วจึงเอ่ยอะไรออกมา
“ขอต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกคนอย่างเป็นทางการ ข้า ไฮลัส อาจารย์ใหญ่ของที่นี่ ยังไงก็ต้องขออภัยนักเรียนใหม่ทุกคนด้วยหากหัวหน้าของหอพักทั้งสี่จะทำการไม่เหมาะสมลงไปบ้าง แต่อย่างไรก็ตามในหมู่พวกเจ้าทั้งหมด ก็ได้มีผู้มีฝีมือป้องกันภัยอันตรายเอาไว้ได้ ขอให้ทุกคนปรบมือให้แก่ จอมเวท
เซบัสเตียน เซนไฟวอร์”เสียงอันอ่อนโยนดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณของหอประชุมใหญ่โดยไม่ต้องใช้เครื่องขยายเสียงเลยแม้แต่น้อย สายตานั้นปราดมามองเซียสอย่างชื่นชม
“เขารู้จักชื่อเซียสได้ไงอ่ะ”เฟรสะกิดถามลูฟข้างๆอย่างแผ่วเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคน
“ข้าก็อยู่กับเจ้าตลอด ข้าจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ”ลูฟตอบด้วยน้ำเสียงจริงใจ แต่คนฟังกลับฟังเป็นคำ
ยียวนกวนพระบาทา
“เจ้านี่มัน.....”เฟรง้างหมัดเตรียมจัดการคนยียวน แต่ก็ต้องยอมจำนนเพราะไม่แน่อาจจะมีผู้ได้รับลูกหลงก็เป็นได้”ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“พอๆ และต่อไปก่อนจะเริ่มการทดสอบว่าพวกเจ้าจะได้อยู่หอพักไหนข้าจะขอแจ้งกฎที่ควรรู้สักสองสามข้อ หนึ่งก็คือที่นี่ทุกคนจะรับประทานอาหารพร้อมกันคือในเวลาเช้า เจ็ดโมงครึ่ง เวลาเที่ยงเที่ยงตรง เวลาค่ำ หนึ่งทุ่มครึ่ง หากใครไม่มารับประทานก็จะนำอาหารในส่วนนั้นไปให้เคลเบรอสที่อยู่ในคุกใต้ดินก็แล้วกัน สองคือในเวลากลางคืนพวกเจ้าจะไปที่แห่งใดก็ย่อมได้ ข้าไม่บังคับ เพียงแต่ต้องกลับมาให้ทันเรียนในวันรุ่งขึ้นเท่านั้นเป็นพอ และสามหากเกิดการปะทะกันขึ้นในหมู่พวกเจ้า หัวหน้าหอพักมีสิทธิ์ที่จะลงโทษสถานใดก็ได้ กฎของที่นี่ก็มีเพียงเท่านี้ล่ะ หวังว่าพวกเจ้าคงจะจำกันได้น่ะ”เสียงทรงพลังนั้นดังก้องกังวานไปทั่ว
ช่างเป็นกฎที่แฝงทั้งความเข้มงวดและอะลุ่มอะร่วยดีเหลือเกิน ที่ไหนเขาจะบ้าให้นักเรียนไปไหนก็ได้ตามใจอย่างที่นี่อีกเล่า ข้าล่ะอยากจะไปหาคนตั้งกฎเสียจริง ว่าทำไมถึงได้ตั้งกฎบ้าๆแบบนี้ขึ้นมา ข้าล่ะอยากจะบ้าตาย!.......เสียงสนทนากับตนเองดังไปทั่วทั้งจิตใจของเฟร
“และต่อไปก็ขอให้พวกเจ้าทั้งหมดเข้ารับพิธีคัดเลือกหอพักกันได้ ขอให้โชคดี”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนร่างทั้งร่างจะอันตฐานหายไปราวกับกลุ่มควัน
“เพื่อไม่ให้เสียเวลาข้าจะเริ่มเลยก็แล้วกัน คนแรก ชาล็อต เฟียทัน จากแคว้นไกเซอร์”เสียงของชาริลดังไปทั่วบริเวณขานเรียกชื่อนักเรียนคนแรกที่เข้ารับการทดสอบ เด็กหนุ่มผมส้ม แววตาหาเรื่องหน่อยๆสาวเท้าออกไปอย่างมั่นใจ ก่อนจะไปยืนบนปรำพิธีที่รายล้อมไปด้วยหัวหน้าหอพักทั้งสี่ทิศ
ฉับพลันนั้นวงเวทสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของหัวหน้าทั้งสี่ และได้มีอักขระโบราณลากยาวไปล้อมรอบเด็กหนุ่มบนปรำพิธีนั้น แสงสีขาวสว่างบริสุทธิ์ฉายวับไปทั่วบริเวณ ก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน
“วอร์ทาวเวอร์”
เสียงประกาศของชาริลดังไปทั่ว ประกาศว่านักเรียนใหม่คนแรกได้ก้าวเท้าเข้าสู่เซ็นฟราน
เดียลอย่างสมบูรณ์
“คนต่อไป ไลล่า เชียร์เมียส จากแคว้นรอสวิลล่า”
แสงสีขาวสว่างขึ้นอีกครั้งทันทีที่หญิงสาวผู้นั้นก้าวขึ้นอยู่ตรงกลางของอักขระโบราณ ก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินสว่างสไหว
“รูลมิเรอร์”
“นารา ไกอาเทอร์ จากแคว้นฮิวเมนทาย”
แสงสีขาวนั้นฉายวับไปทั่วบริเวณ แล้วจึงเปลี่ยนไปขานรับนักศึกษาชายคนใหม่ใหม่เข้าสู่หอพัก……..
“บิสเนสฮอลล์”
“เรดัส เวเดียน จากแคว้นซูวีนอน”
เสียงประกาศนั้นดังไปเรื่อยๆพลางย่นระยะแถวให้ใกล้ไปเรื่อยๆ หญิงสาวจากแคว้นเดียวกับเฟรก้าวขึ้นไป เธอมั่นใจแน่นอนว่านั่นไม่ใช่สายเลือดขัตติยาแน่ๆเพราะเจ้าหญิงยืนอยู่ตรงนี้แล้วต่างหาก แสงสีขาวสว่างขึ้นอีกครั้ง แล้วจึงแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีเขียวสด
“เลินนิ่งดอร์”
“มาคัส จีเวเทรี่ยน จากแคว้นยาเมียส”
“รูลมิเรอร์”
“เฮล่า เฟียร์ฮาเทอร์ จากแคว้นไซบรัส”
“บิสเนสฮอลล์”
“คาเอร่า เนมาด้อน จากแคว้นไกรอา”
“วอร์ทาวเวอร์”
“ชอร์ลเรียล ฟัดเดียสเตอร์ จากแคว้นฮิวเมนทาย”
“วอร์ทาวเวอร์”
เวลานี้แถวเริ่มหดลงไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ถึงคิวของ เซียส
“เซบัสเตียน เซนไฟวอร์ จากแคว้น.....อีวิลล่า”
เสียงของชาริลสุดไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยชื่อแคว้นออกมา แค้วนอีวิลล่าได้ชื่อว่าเป็นแคว้นแห่ง
มนตราและปีศาจเลยทีเดียว แสงสีขาวสว่างวับไปทั่วบริเวณอย่างเจิดจ้าเฉกเช่นทุกครั้ง ก่อนมันจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นแสงสีแดงสดสว่างกว่าปกติ เสียงเฮจากนักเรียนวอร์ทาวเวอร์ดังระงมขึ้นมาทันที
“วอร์ทาวเวอร์”
เซียสก้าวลงจากปรำพิธีแล้วจึงไปยืนหลังเดเรส และคนต่อไปก็คือ ลูฟคุง
“ลูฟัส เคียไรอา จากแคว้น.....”เสียงของชาริลสดุดลงอีกครั้ง แล้วจึงค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ “แคว้นก็อดวิลล่า”
หา! เสียงตะโกนอย่างประหลาดใจดังอยู่ภายในใจของเฟร
แคว้นก็อดวิลล่าเป็นถึงแคว้นศักดิ์สิทธิ์ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับแคว้นอีวิลล่าโดยสิ้นเชิง เสียงแห่งความประหลาดใจดังขึ้นทั่วบริเวณ แสงสีขาวสว่างขึ้นทันทีที่ลูฟยืนอยู่ตรงกลางของอักขระโบราณนั้น แล้วแสงสีขาวนั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างสว่างไม่แพ้กับเซียสเลยแม้แต่น้อย เสียงเฮอีกระลอกดังมาจากวอร์ทาวเวอร์
“วอร์ทาวเวอร์”
“เฟรเดอเรียส รอสวอตั้น จากแคว้นซูวีนอน”
และแล้วก็ถึงคราวของเธอ เธอก้าวเท้าขึ้นไปบนปรำพิธีอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วทันทีที่เธอวางเท้าลงบนอักขระนั้น แสงสีขาวสว่างเจิดจ้าขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนทุกคนทั่วบริเวณต้องเอามือขึ้นมาป้องตา แสงสีขาวนั้นไม่เปลี่ยนเป็นสีอื่นแต่อย่างใด จนหัวหน้าทั้งหมดต้องอยู่ในอารามตกใจแกมประหลาดใจทันที
สายเลือดขัตติยาแห่งเทพ!......เสียงดังก้องภายในจิตใจของหัวหน้าทั้งสี่หอพัก แต่ก็ไม่ได้ปริปากเอ่ยออกมาแต่อย่างใด
‘เจ้าเลือกหอไหนล่ะ เฟรเดอเรียส’เสียงอันอ่นโยนนั้นดังขึ้นมาในมโณภาพของเฟร เธอจำได้ว่าเป็นเสียงของไฮลัส
‘วอร์ทาวเวอร์’เธอเอ่ยกับเสียงนั้นอย่างนุ่มละมุน
แล้วแสงสีขาวเจิดจ้านั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที เสียงเฮโห่ร้องจากวอร์ทาวเวอร์ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“วอร์ทาวเวอร์”ชาริลประกาศ เธอเดินลงจากปรำพิธีไปรวมกับทุกคนของวอร์ทาวเวอร์ทันที พลางงงๆกับสิ่งที่เกิดกับเธอเมื่อครู่ มันสร้างความประหลาดใจแก่หัวหน้าหอทั้งสี่ได้เป็นอย่างดี
“เกรน่า เลเมเด้น จากแคว้นเดเรียส”เสียงประกาศคนต่อไปของชาริลดังออกไป ร่างระหงอันเย่อหยิ่งเดินขึ้นมาบนปรำพิธีทันที
“ยัยนั่นนี่หว่า”เฟรเอ่ยออกไปอย่างอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
สายตาแววดูถูกของเกรน่าปราดมองทั่วบริเวณ ก่อนแสงสว่างจากอักขระโบราณนั้นจะเรืองขึ้นอีกครั้ง แสงสว่างนั้นสว่างจ้าไปทั่วบริเวณอย่างเจิดจ้า แล้วจึงแปรเปลี่ยนเป็นแสงน้ำเงินสด แต่แปลกเสียงเฮจากรูลมิเรอร์กลับไม่ดังเท่าที่ควร
“รูลมิเรอร์”
“ฮู่ว์~ นึกว่าจะได้อยู่หอเดียวกับยัยนั่นซะแล้ว รอดไปๆ”เฟรถอนหายใจอย่างโล่งอก
แล้วการทดสอบก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆคนแล้วคนเล่น หลายคนได้เข้าหอวอร์ทาวเวอร์ และก็ดูเหมือนจะเป็นคน ที่มีความสามารถในการต่อสู้ทั้งนั้น แล้วในที่สุดก็สิ้นสุดการทดสอบของคนสุดท้าย หัวหน้าหอทั้งหมดสลายพลังลง อักขระโบราณทั้งหมดหายไปในทันทีอย่างช้าๆ
“จบไปแล้วน่ะกับการทดสอบ ต่อไปข้าก็จะให้นักเรียนใหม่ทุกคนตามหัวหน้าของตนเองไปยังหอพักของตน ส่วนเรื่องเรียนจะเริ่มในวันพรุ่งนี้เลย โดยแต่ล่ะหอพักจะแยกเรียนกันตามสายวิชาของตน ซึ่งรุ่นพี่จะบอกพวกเจ้าเอง เอาเป็นว่าวันนี้แยกย้ายได้”ชาริลเอ่ย
แล้วเดเรสก็หันมามองนักเรียนของหอตน ซึ่งจากการดูคร่าวๆแล้วมีไม่ถึงสี่สิบคนเสียด้วยซ้ำ คนของปราการนี้ส่วนใหญ่ก็จะเป็นแต่พวกที่ถนัดด้านการต่อสู้ทั้งนั้น ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบและแววตาเฉยเมย
“เดี๋ยวพวกเจ้าตามข้ามาก็แล้วกัน”
สิ้นเสียงเดเรสก็สาวเท้าเดินตรงไปทันที แล้วแถวขบวนก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไป เธอล่ะมั่นไส้กับท่าทีของเดเรสมากถึงมากที่สุด บุคลิกเงียบขรึมและเย็นชานั้นนับว่าเป็นบุคลิกที่เธอรำคาญมากที่สุด แต่ดูเธอจะไม่รำคาญเซียสเอาซะเลย ทั้งๆที่เซียสก็ดูจะมีท่าทีไม่ต่างจากเดเรสเท่าไรนัก
ก่อนแถวจะหยุดอยู่หน้าวงเวทขนาดใหญ่ และตรงหน้าของทุกคนก็คือทุ่งดอกไม้สีเหลืองสด ไม่มีวี่แววของทางเดินต่อหรือแม้แต่หอพักเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ตอนเดินทางเข้ามาหล่อนจะเห็นมันอยู่ชัดๆเต็มสองตาแล้ว เธอปราดตามองไปรอบๆนักเรียนของทุกหอก็หยุดอยู่หน้าวงเวทต่างๆกัน
“การที่เจ้าจะเข้าออกระหว่างหอพักและอาคารเรียนหรือที่ต่างๆเจ้าจะต้องเดินทางผ่านวงเวทลักษณะนี้เท่านั้น และการที่เจ้าจะไม่เห็นอาคารเรียนมันก็ไม่แปลก เพราะนอกจากอาคารใหญ่นี้นั้นอาคารทั้งหมดจะถูกเก็บไว้ในมิติต่างๆซึ่งจะไปมาได้ด้วยวงเวทนี้เท่านั้น”เดเรสร่ายยาว ด้วยท่าทีที่เรียบสนิทไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆเลยแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้หล่อนอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีกยามที่ถ้อยคำถูกเอ่ยออกมา แต่ดูเหมือนจะเป็นหล่อนคนเดียวที่ไม่กรี๊ดกราดอย่างเช่นหญิงสาวทั่วไป อาจจะเป็นเพราะต้องปิดบังความจริงที่ปรากฏอยู่ก็เป็นได้ เพราะตอนนี้หล่อนอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มไม่ใช่องค์หญิงรัชธายาทเฉกเช่นเมื่อก่อน
“เฟร เจ้าเข้ามาได้แล้วน่า ยืนบื้ออะไรอยู่อีก”เสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจของใครบางคนดังออกมา เฟรหันไปมองตามต้นเสียงนั้นทันที ลูฟยืนอยู่เป็นต้นเสียงเมื่อครู่ เฟรแยกเขี้ยวใส่แล้วจึงเดินเข้าไปยืนกลางวงเวทนั้นเฉกเช่นคนอื่น
“เป็นอะไรรึปล่าว”น้ำเสียงนุ่มๆของใครบางคนเอ่ยถามขึ้น
“ไม่เป็นไร”เธอหันไปตอบเซียสที่ถามมาด้วยท่าทีของเธอที่กำลังคิดอะไรอยู่เมื่อครู่
“จงพาพวกข้าสู่ วอร์ทาวเวอร์”เสียงกังวานของเดเรสดังก้องไปทั่ว ชั่วครู่นั้นภาพทุกอย่างรอบๆตัวเธอก็ดูเลือนรางไปจนหมด ก่อนจะมืดสนิท
ทุกอย่างกลับสว่างอีกครั้งเมื่อทุกคนปรากฏตัวอยู่หน้าหอคอยสีดำสูง รอบๆนั้นถูกประดับด้วยคบเพลิง และธงสีแดงแถบทองลายดาบไขว้กันอยู่หลังโล่เหล็กสัญลักษณ์ของวอร์ทาวเวอร์ที่ในเวลานี้กำลังโบกสะบัดอย่างสวยงาม ภาพตอนนี้มันต่างจากที่เธอเห็นเมื่อเข้ามายิ่งนัก ที่นี่ไม่มีทุ่งดอกไม้สีเหลืองสดแต่อย่างใด มีเพียงแต่พุ่มไม้สีเขียวและดอกไม้สีแดงเท่านั้น
“ที่นี่คือวอร์ทาวเวอร์ ไม่แปลกที่เจ้าจะเห็นมันมีรูปลักษณ์ต่างจากที่เจ้าเห็นในเวลาแรก เพราะที่นี่คืออีกมิติหนึ่ง เป็นมิติที่สร้างมาพิเศษเพื่อวอร์ทาวเวอร์เท่านั้น และใต้เท้าของพวกเจ้าคือวงเวทเคลื่อนที่ หากต้องการที่จะไปที่ใดก็จงระบุเอาไว้ ขอบเขตของวงเวทนี้ใช้ได้เฉพาะในเซ็นฟรานเดียลนี้เท่านั้น”เดเรสกล่าว
“แล้วเรื่องหอพักล่ะครับ”หนึ่งในกลุ่มนักเรียนใหม่ยกมือขึ้นถาม ทำให้นักเรียนใหม่ทุกคนหันไปมองที่มาของต้นเสียงเป็นตาเดียว และก็ต่างยอมรับในความกล้าของเด็กหนุ่มคนนั้น
“ขอบใจที่ถามข้า ชาล็อต เฟียทัน เรื่องหอพัก พวกเจ้ามีกันอยู่ทั้งหมดสามสิบสองคน จะแบ่งเป็นห้องพักธรรมดาเจ็ดห้อง และห้องสำหรับหัวหน้าชั้นปีอีกหนึ่งห้อง พวกเจ้าต้องออกมารับลูกแก้วเวทมนตร์นี่เพื่อในใช้ในการเลือกห้อง หากใครในพวกเจ้าลูกแก้วเวทมนตร์เปลี่ยนเป็นสีทอง ก็จะได้รับตำแหน่งหัวหน้าสายชั้น ซึ่งจะมีทั้งหมดสี่คน คนแรกคือหัวหน้าฝ่ายจู่โจม คนที่สองคือหัวหน้าฝ่ายคุ้มกัน สามหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย และสี่หัวหน้าฝ่ายดูแลเหมือนข้า”เดเรสเอ่ย พลางส่งสายตาเย็นเยียบไปยังชาล็อตให้เสียวสันหลังเล่น
ก่อนจะเปิดทางให้เห็นแท่นวางลูกแก้วเวทมนตร์จำนวนสามสิบสองลูกเท่าจำนวนคน ทุกคนแยกย้ายกันไปเลือกลูกแก้วเวทมนตร์ที่ตนเองถูกตาต้องใจ หล่อนไม่อาจจะเบียดเสียดเข้าไปเพื่อที่จะหยิบลูกแก้วออกมาได้ แล้วผู้คนที่ต่างมุงดูกันอยู่ก็แยกย้ายกันออกไป เหลือไว้เพียงลูกแก้วเวทมนตร์ตรงจุดกลางเพียงลูกเดียว เธอหยิบมันมาอย่างจำใจโดยไม่มีทางเลือกหรือต้องเรียกว่าไม่มีทางที่จะได้เลือกมากกว่า
“ตอนนี้พวกเจ้าก็ได้ลูกแก้วเวทมนตร์ไปกันหมดแล้วน่ะ จงแสดงผลออกมา เมจิคสโตน”เดเรสเอ่ย ก่อนจะเอ่ยท่อนร่ายมนต์ ลูกแก้วเวทมนตร์ในมือของทุกคนเปล่งแสงเจิดจ้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีต่างๆทั้งม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง และทองในมือของหล่อน
“เฮ้ย!”หล่อนอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
“เวลานี้พวกเจ้าก็รู้แล้วสิน่ะว่าได้อยู่ห้องใดบ้าง ต่อมาก็ขอให้ผู้ใดได้ลูกแก้วเวทมนตร์สีทองก็ขอให้เดินออกมาข้างหน้านี้ด้วย”เดเรสเอ่ยขึ้นอีกครั้ง หล่อนเดินออกไปตามคำสั่งทันที
แล้วเธอก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเพื่อนร่วมการเดินทางทั้งสองคนของหล่อนก้าวเท้าออกมาเช่นกัน แต่อีกคนนั้นกลับเป็นเด็กผมส้มที่เอ่ยปากถามเดเรสในช่วงแรก ชาล็อตนั่นเอง
“ตอนนี้พวกเจ้าทั้งสี่คือหัวหน้าของสายชั้นปีหนึ่ง เซียสเป็นหัวหน้าฝ่ายจู่โจม เฟรเป็นหัวหน้าคุ้มกัน ลูฟเป็นหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย และล็อตเป็นหัวหน้าฝ่ายดูแล ส่วนเรื่องห้องพัก ห้องของพวกเจ้าจะมีทั้งหมดแปดห้องอย่างที่รู้กัน ห้องพักทั้งหมดจะถูกแบ่งออกไปเป็นสี่ชั้นปี เมื่อเข้าไปแล้วพวกเจ้าก็จะรู้เอง ส่วนเรื่องการเรียนจะมีขึ้นในวันรุ่งขึ้น ต่อจากนี้ก็ขอเชิญพวกเจ้าไปพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย”เดเรสประกาศ เสียงเฮจากเพื่อนๆร่วมชั้นปีดังขึ้นกับการรับตำแหน่งของพวกเธอ
ก่อนเดเรสจะหันหลังแล้วเดินกลับเข้าไปในวอร์ทาวเวอร์ พวกเพื่อนๆชั้นปีของเธอจึงต่างแยกย้ายกันหาผู้ที่มีลูกแก้วเวทมนตร์สีเดียวกัน
“หวัดดี ข้าชาล็อต เรียกว่าล็อตก็ได้”ชาล็อตเข้ามาแนะนำตัวกับพวกเธอทั้งสาม
“ยินดีที่ได้รู้จัก”เธอพยักหน้ารับรู้
“ไปหาห้องนอนได้แล้วน่า ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”เสียงโวยดังขึ้นจากผู้ที่มาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างลูฟ
“เออๆ...ไป”เธอกล่าว ก่อนจะเดินนำทุกคนออกไป
...............................................
ความคิดเห็น