คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF // Sweet // ChanTao
ความรักก็เหมือนยาเสพติด แค่คิดจะลองก็ถอนตัวไม่ขึ้น!!
“วันนี้มีอะไรกินเนี่ย กลิ่นหอมเชียว” คนตัวสูงว่าพรางจุมพิตลงบนแก้มนวล คนตัวเล็กกว่าหันไปยิ้มกว้างรับ
“ก็หมูผัดกิมจิของโปรดพี่ไง”
“ว้า พี่นี่ช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีจริงๆ”
“ทำไมละครับ? ”
“ก็เพราะมีจื่อเทาเป็นแฟนพี่ไงครับ” แล้วคนตัวโตก็จุมพิตที่ปากเล็กนั้น เหมือนเป็นรางวัล
“ยอลลี่ก็ปากหวานตลอดละ ไปรอที่โต๊ะเถอะเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” คนตัวโตละออกมา แทนที่จะนั่งรอก็ช่วยจัดแจงโต๊ะอาหารและเครื่องดื่ม ไม่นานอาหารต่างก็ถูกลำเลียงมาวางบนโต๊ะอาหาร อาหารมื้อนี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษ มีเพียงอาหารสองสามอย่างโดยจื่อเทาเป็นคนลงมือทำเองทั้งหมด
“เออเทา พี่ลืมบอกไปน่ะ” จื่อเทามองหน้าชานยอลอย่างไฉน ”พรุ่งนี้เพื่อนพี่ที่เพิ่งมาจากจีน จะมาอยู่กับเราสักอาทิตย์นะ พอดีมันเพิ่งโดนย้ายมาทำงานที่นี้เลยยังไม่มีที่พักเลย” จื่อเทายิ้มรับคนรัก
“ก็ดีสิครับ พี่ชานยอลจะได้มีเพื่อนคุยเยอะๆ ไม่ใช่มัวแต่ทำงานอย่างเดียว” คำประชดของคนรักทำให้ชานยอลอดไม่ได้ทีจะเอื้อมมือไปบีบจมูกรั้นนั้น
“แค่เห็นหน้าเทาเทาพี่ก็หายเหนื่อยแล้ว”
“ขอให้จริงเหอะ ไม่ได้แอบมีกิ๊กอยู่หรอกนะ” จื่อเทาหลีตาแล้วเอาส้อมชี้ไปทางชานยอล
“ฮะๆ แฟนน่ารักขนาดนี้นอกใจก็บ้าแล้ว”
“ใครจะไปรู้ล้า ก็ยอลลี่ของเทาเทาหล่อขนาดนี้นี่นา” ด้วยความหมั่นเขี้ยวคนรัก เลยทำให้ชานยอลลุกจากเก้าอี้แล้วยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่อแตะริมฝีปากลงบนฝีปากนุ่มนั้น
“อาหารวันนี้อร่อยมากเลยละ” คนที่กำลังนิ่งค้างอยู่เป็นอันหน้าเห่อร้อนขึ้นมา
“อร่อยก็กินไปเลยนะ” คนตัวเล็กกว่าแก้เขินโดยการตักของโปรดใส่ปากคนตัวโต “กินไปเยอะๆเลยนะจะได้โตเร็วๆ” เมื่อเห็นคนรักทำแบบนี้ คนตัวโตกว่าก็ยอมไม่ได้ตักอาหารป้อนให้เหมือนกัน
“งั้นจื่อเทาก็ต้องกินเยอะๆจะได้โตทันสะที” คนตัวโตยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นคนรักอมลมจนแก้มป่อง แต่หลังจากนั้นก็กลายเป็นการผลัดกันป้อนเสียมากกว่า ถึงจะมีผู้อาศัยอยู่เพียงสองคนแต่ความอบอุ่นก็อบอวลไปทั่วทุกพื้นที่
“ยอลลี่ เทาเทาอยากไปนัมซาน” เจ้าของหัวกลมมนที่อยู่บนตักของชานยอลพูดขึ้น แล้วเงยหน้าสบการตาคนที่อยู่สูงกว่า “เทาเทาอยากขึ้นไปบนโซลทาวเวอร์” แล้วสายตาออดอ้อนของลูกแมวก็ถูกส่งมา
“ไปตั้งหลายครั้งแล้วยังไม่เบื่ออีกเหรอ หืม” ชานยอลก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มเจ้าคนขี้อ้อน
“ยังไม่เบื่อเลย นานะ” เจ้าลูกแมวตัวเดิมก็ยังไม่ละความพยายาม
“งั้นถ้าพี่พาไป พี่จะได้อะไรละ”
“เทาเทาก็จะรักยอลลี่เพิ่มขึ้นมากๆๆๆๆๆๆเลยไง” เจ้าคนขี้อ้อนซุกหน้ามุดเข้าไปที่หน้าท้องของชานยอล ท่าทางน่าเอ็นดูนั้นทำให้ชานยอลหลุดรอยยิ้มออกมา และก็อดไม่ได้ที่จะซางผมนิ่มๆนั้น
“ถ้าอย่างนั้นจะยอมพาไปก็ได้นะ”
“จริงอะ สัญญานะ” จื่อเทาชูนิ้วก้อยไปตรงหน้าขานยอล ชานยอลก็อดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วก้อยของตนออกมาเกี่ยว แล้วเอานิ้วโป้งชนกันต่อ “ยอลลี่น่ารักที่สุดเลย” จื่อเทายื่นหน้าขึ้นไปหอมแก้มชานยอลเร็วๆแล้วล้มตัวนอนบนตักของคนที่ตัวเองเพิ่งลักหอมแก้มไป
“เทาเทาก็น่ารักที่สุดเหมือนกัน” ชานยอลค่อยๆก้มลงมาประทับริมฝีปากคนขี้อ้อน ริมฝีปากของทั้งคู่บดเบียดกันอย่างช้าๆและนุ่มนวล ลิ้นร้อนของคนด้านบนค่อยแทรกสอดเข้าไปในเรียวปากนิ่ม ต้อนกวาดหาความหวานที่อยู่ภายใน ลิ้นของคนด่านล่างก็ตอบรับอย่างเคยชิน เรียวลิ้นเกรียวประสานเข้าขากันเป็นอย่างดี ทุกสัมผัสสื่ออารมณ์ความรักใคร่ที่คนทั้งสองมอบให้กัน ไม่มีใครผละออกไปมีแต่ยิ่งแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ จากนิ่มนวลก็ร้อนแรงจนถึงห้วงลมหายใจสุดท้าย คนทั้งสองจึงละริมฝีปากออกจากกัน แต่อย่างนั้นก็ยังคลอเคลียกันไม่ห่าง
“ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้กันนะจื่อเทา” ชานยอลมองคนเบื้องล่างด้วยสายตาหวานเยิ้ม
“เฉพาะชานยอลเท่านั้นแหละ” คนด้านล่างก็มองคนด้านบนด้วยสายตาไม่ต่างกัน
“งั้นขอดูความน่ารักของจื่อเทามากกว่านี้หน่อยได้ไหมละ”
“เอาสิ ยังไงผมก็เป็นของชานยอลคนเดียวอยู่แล้ว” นอกจากจะขี้อ้อนแล้วแมวตัวนี้ยังขี้อ่อยอีกสะด้วย
“งั้นเราเข้าไปในห้องกันดีไหม” ชานยอลใช้ปลายจมูกเกลี่ยที่ข้างแก้มคนขี้อ่อย
“ไม่ต้องหรอกตรงนี้ก็ได้”
ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง !!
“อือ...ยอลลี่มีคนมา” คนตัวเล็กสะกิดคนรักให้ตื่น
“อืมมมมมม ขอห้านาทีนะ” ขานยอลพูดออกมาด้วยความเคยชินแล้วกระชับกอดคนในวงแขนให้แน่นขึ้น
“ยอลลี่ปล่อยก่อน”
“....” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนรัก แต่กลับได้ความรู้สึกเจ็บแปลบจากซอกคอ
“ยอลลี่พอเลย แค่นี้ก็เป็ฯฃนลายทั่วตัวแล้ว” จื่อเทาติคนรักเสียงงอล แล้วพยายามที่จะผลักอกให้คนตัวสูงคลายอ้อมแขน
“ก็จื่อเทาน่ากินเองนะ” คนขี้แกล้ง ก็ยังตีมึนไม่คลายวงแขนออกง่ายๆแต่กลับซุกหน้าเข้าหาซอกคอคนในอ้อมแขนหอมซอกคอดังฟืด
“ฮ่าๆ มันจั๊กจี่นะ”
“เหรอๆ ไหนๆขออีกทีสิ” จื่อเทาบิดเร้าๆเพราะชานยอลไม่ยอมคลายอ้อมกอดแล้วยังแกล้งหอมซอกคอผลัดซ้ายขวา จนทำให้เกิดเสียงหัวเราะใสๆดังไม่ขาดสาย
“ฮ่าๆๆ ชานยอลพอแล้วหายใจไม่ทันแล้ว”
“อยากให้หยุดก็หอมแก้มก่อน” ไม่ต้องให้พูดซ้ำสองจื่อเทาหอมแก้มชานยอลดังฟอด
“อ้าชื่นใจ ”
“หอมแล้วก็ปล่อยเลย จะไปอาบน้ำแล้ว” จื่อเทาพูดเสียงงอลๆ
“อะๆ ยอมแล้วครับนายน้อย” ขานยอลหอมที่หน้าผากมนทีหนึ่งและผละออก “เทาเทาจะดื่มอะไรไหมเดี๋ยวพี่ชงให้” ชานยอลลุกไปหยิบกางเกงขายาวที่มักใส่ในบ้านเป็นประจำขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ
“เอาโกโก้ร้อน” จื่อเทาบอกคนที่อยู่ปลายเตรียมแต่สายตากับจับจ้องไปตามแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นและนอกจากนั้นก็มีรอยที่จื่อเทาฝากไว้เมื่อคืนเป็นทางยาวทั่วแผ่นหลัง
“หืม...ไม่อาบน้ำแล้วเหรอ”
“ยอลลี่ก็ออกไปก่อนสิ” จื่อเทาเซสายตาไปทางอื่นแล้วออกปากไล่คนรัก
“แหมจะเขินอะไร ยังไงก็เห็นมาหมดแล้วทั้งตัว” ชานยอลใช้สายตาโลมเลียคนที่ยังนอนเอาผ้าห่มคลุมอยู่บนเตียง
“พูดอะไรไม่อายเลยนะ” คนที่อยู่บนเตียงหน้าร้อนเห่อ คว้าหมอนที่อยู่ข้างๆก่อนจะเขวี้ยงไล่หลังร่างสูงที่เดินออกจากห้องไป ให้มันได้อย่างนี้ซี่ ที่เค้าเขินไม่ได้เป็นเพราะว่าไม่เคยเห็นของกันและกัน เห็นจนชินแล้วมากกว่าแต่บางครั้งมันก็ต้องมีอารมณ์เขินอยู่บ้างละ แต่ตอนนี้จื่อเทาก็เจอปัญหาใหม่แล้วละ เพราะแค่ขยับตัวก็ได้ยินเสียงกระดูกร้าวไปทั้งร่าง ยอมรับว่ากิจกรรมเมื่อคืนดำเนิดไปอย่างร้อนแรง ไม่รู้ว่าพวกเขากอดกันไปกี่ครั้งแต่ก็ทุกอย่างก็เริ่มจากห้องนั่งเล่น ไล่ต่อไปที่ห้องครัว ที่ระเบียงก็ไม่เว้น ทุกพื้นที่กลายเป็นสนามรักของเขาสองคน พอนึกถึงก็อดไม่ได้ที่จะหน้าร้อนขึ้นมาอีกหน นี่พวกเขาทำบ้าอะไรกันลงไปเนี่ย จื่อเทายกมือขึ้นมาปิดใบหน้าอย่างเขินอาย ถ้าเขาเป็นผู้หญิงเมื่อคืนนี้ก็คงท้องไปแล้ว
จื่อเทาสะบัดหน้าไล่ความคิดเพ้อเจ้อแล้วค่อยๆขยับลงจากเตียง แต่แค่ยันตัวลุกจากเตียงก็ล้มลงไปกองกับพื้น ราวกับร่างจะสลาย เจ็บจังจื่อเทาครางออกมาเบาๆ
“ชานยอลลลลลลลลลลล” จื่อเทาร้องเสียงอ้อนคนตัวสูง
“มีไรครับเทาเทา” ชานยอลตะโกนตอบกลับมา พร้อมกับกลิ่นหอมของโกโก้ผสมกาแฟ
“ยอลลี่” เจ้าแมวขี้อ้อนก็ส่งเสียงเรียกอีกครั้ง
“มาแล้วครับ เป็นอะไรหืมมม”
“อุ้มหน่อย” จื่อเทาแปลงร่างเป็นเจ้าแมวจอมอ้อนไปอีกแล้ว แล้วชานยอลก็ยินดีที่จะทำตามความปราถนาของเจ้าแมว ช้อนใต้วงแขนให้คล้องที่ลำคอของตนแล้วจื่อเทาก็ร่วมมืออย่างด้วยเอาขาเกี่ยวไว้กับเอวของชานยอลโดยมีชานยอลจับต้นขาเอาไว้
“ทำไมตอนนี้อ้อนจังละ เมื่อกี๊ยังไล่อยู่เลย”
“ก็เทาเทาเจ็บอะ แล้วยอลลี่เป็นคนทำให้เทาเทาเจ็บรู้เปล่า” คนขี้อ้อนซุกหน้าลงซอกคอของชานยอล
“รู้ครับนายน้อย แล้วอยากให้กระทำอะไรต่อละครับ”
“พาไปอาบน้ำหน่อย” จื่อเทาชี้สั่งไปทางห้องน้ำ
“น้อมรับคำสั่งครับ” ร่างสูงพาคนขี้อ้อนไปในห้องน้ำตามคำสั่ง แล้วค่อยๆวางจื่อเทาลงบนอ่างล้างหน้า ห้องน้ำคอนโดเขาไม่ได้ใหญ่มากจึงมีแค่โซนของห้องน้ำและชาวเวอร์ “อะอ้าปากหน่อย” ชานยอลค่อยๆแปรงฟันให้จื่อเทาอย่างเบามือ การทำอะไรพวกนี้ให้จื่อเทามันเล็กน้อยมากสำหรับเค้า เพราะบางทีจื่อเทาก็ไม่ได้อ้อนแบบนี้บ่อยๆ “บ้วนปากหน่อยคนเก่ง”
“ยอลลี่ โกนหนวดให้ด้วย” คนขี้อ้อนออกคำสั่งต่อ ชานยอลยิ้มรับแล้วละมือล้างหน้าให้จื่อเทาและจัดการโกนหนวดให้เรียบร้อย พอจัดการจื่อเทาเสร็จเขาก็เลือกที่จะจัดการตัวเองต่อบ้าง เจ้าแมวขี้อ้อนก็เลือกที่จะนั่งนิ่งๆเอาหัวซบกับไหล่เขา
“มา ล้างตัวกันดีกว่า” ชานยอลหันมาอุ้มคนรักลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าไปพิงกับผนังที่เป็นโซนของชาวเวอร์ “ยืนไหวไหม เดี๋ยวพี่จะล้างตรงนี้ให้ก่อนนะ” ชานยอลใช้ปลายนิ้ววนรอบปากทางเป็นการขออนุญาติกลายๆ
“อะ อืม อือ เสี่ยว” จื่อเทาใช้ไหล่ของชานยอลเป็นที่ยึด “อะ ลึก ลึกไปแล้ว อะ อ้า”
“ร้องแบบนี้อยากโดนอีกเหรอ” ชานยอลพูดเป็นเชิงล้อคนตรงหน้า ก็เล่นร้องแบบนี้ถ้าเค้าเกิดมีอารมณ์ร่วมขึ้นมามันจะไม่จบง่ายๆน่ะสิ
“อะ อืม ก็มันเสี่ยว ลึกอีก อึก”
“เฮ นี่ไม่ได้ยั่วใช่ไหม”
“ถ้าบอกว่ายั่วจะทำยังไงละ ยอลลี่” ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาสบกับจื่อเทาก็รู้คำตอบของเรื่องนี้ แมวขี้อ้อนแผลงฤทธิ์อีกแล้วละ
“งั้นจะทานแล้วนะครับ”
“บอกแล้วว่าไม่ต้องทำ ทำไมไม่ฟังกันเลย” แรงกอดจากด้านหลังทำให้จื่อเทาต้องเอียงหน้ามอง
“ถ้าไม่ทำแล้วจะกินอะไรละ”
“สั่งเอาก็ได้” ชานยอลหอมขมับคนในอ้อมกอด
“ม่ายอาวววววว”
“ก็รั้นตลอด...นี่จื่อเทาเห็นมือถือพี่บ้างไหม”
“ผมเห็นตกอยู่ในร่องโซฟาตอนนี้ชาร์ตอยู่ นี่..ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ชาร์ตแบตตลอด” พอนึกได้จื่อเทาก็คิดอยากจะเอ็ดคนรัก
“ไอ้เครื่องเหลี่ยมนั้นมันไม่สำคัญเท่าจื่อเทานี่” คนฟังย่นจมูกใส่แต่ก็โดนจุ๊บปากเร็วๆแทน
“ก็เพื่อมีธุระเร่งด่วน”
“จ้าๆ เลิกคุยเรื่องนี้แล้วกินข้าวกันดีกว่า”
อีกด้าน
ตอนนี้ผมกำลังโมโหมากขอย้อนความไปเมื่อหกชั่วโมงที่แล้ว ก็ไอ้เพื่อนเวรของผมอะสิไหนมันบอกจะมารับผมที่สนามบินไง พอออกจากเกจได้ก็ไม่เจอใครสักคน ดีที่ผมพอมีสกิลภาษาเกาหลีอยู่บ้าง เลยหาทางมาคอนโดของมันตามแผ่นที่มันให้มาถูก แต่ก็ปวดหัวไม่น้อย
ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง!!
ผมกดกริ๊งที่คิดว่าเป็นของเพื่อนผมแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไร ผมว่านี่ก็ไม่ได้เช้าเกินไปสำหรับคนทั่วไปนะ ผมก้มมองนาฬิกาที่บอกเวลาสิบโมงเช้า หรือผมจะมาห้องผิด ผมยืนตัดสินใจอยู่พักนึ่งก็เลือกที่จะเดินลงมาข้างล่างแทน ผมพยายามที่จะโทรติดต่อมันแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ผมเลยออกที่จะหาอะไรกินรองท้องก่อนเพราะตั้งแต่เครื่องลงตอนเก้าโมงยังไม่ตกถึงท้องผมเลย
ผมลากกระเป๋ามาหยุดที่มินิมาร์คใกล้ๆคอนที่ผมคิดว่าเป็นของเพื่อนผม ขอผมคิดไปแบบนั้นก่อนแล้วกันจะมาบอกว่าผมมาผิดที่ก็เฟลไปนะ ผมเดินเลือกเสบียงจนพอใจและทิ้งตัวนั่งโต๊ะที่กางร่มไว้หน้าร้าน ไม่เข้าใจว่ารูปหล่อพ่อรวย อู๋อี้ฝานอย่างผมทำไมต้องมาโดนเพื่อนทิ้งตั้งแต่วันแรกที่แตะพื้นเกาหลีด้วยวะ คนหล่อเซง
เวลาผ่านไปเรื่อยๆชั่วโมงก็แล้ว สองชั่วโมงก็แล้ว เพื่อนผมก็ไม่มีวี่แววจะรับโทรศัพท์ คืนนี้ผมจะไม่มีที่นอนจริงๆใช่ไหมวะ ทำไมสวรรค์ไม่ยุติธรรมกับผมเลย ผมบอกป๊าแล้วว่ามันไม่ใช่สไตล์ๆ แทนที่จะให้ผมทำตามฝัน เป็นนักบินอวกาศชื่อก้องโลกผมเป็ทางของผม ขณะที่ผมปลงตกและคิดจะเข้าไปซื้อของกินเพิ่ม มันก็ทำให้รู้ว่าพระเจ้าไม่ได้ทอดทิ้งผม ผมเจอเพื่อนที่ผมตามหาแล้วละ
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยชานยอลลลลลลลลลลลลล”
The end
บอกแล้วว่าช้อทฟิคนี่เขียนเพื่อสนองตัณหานักแต่งเองล้วนๆ คำบรรยายอาจจะงงๆมึนๆก็ขออภัยด้วย เพราะมันเกิดจาดอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ แล้วเรื่องซีนวาบหวิวยอมรับว่าไม่เคยเขียนอาจจะดูติดๆขัดๆแต่ก็จะพยายามพัฒนาต่อไปนะจ้ะ ส่วนเรื่องncแจ้ยังไม่มีนโยบายจะแต่งนะจ้ะ บอกแล้วว่าไม่โปร ขอไปฝึกวิทยายุทธก่อนแล้วกันนะ ถ้าใครอ่านแล้วถูกก็อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ แล้วเจ้จะกลับมาใหม่ตอนฟิลลิ่งมันมา
ความคิดเห็น