คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF // Meet 2 // HunTao
“ชั้นว่านายควรจะบอกชานยอลก่อนที่จะมานะ” ผมยืนเท้าสะเอวมองคนตรงหน้า มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ยอดชายนายเซฮุน มาขอรอชานยอลที่ห้องผมเป็นวันที่สี่ของอาทิตย์นี้แล้ว
ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดไม่ให้เข้า แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ทำไมไม่นัดกันให้ดีๆ จะได้ไม่พลาดกันแบบนี้ บางทีผมก็อยากได้เวลาส่วนตัวบ้างนะ
“ก็มือถือแบตมันหมด ใครจะไปรู้ว่ามันไม่อยู่ห้องเล่า” เซฮุนยกไอโฟนหน้าจอมมืดสนิทให้ผมดูก่อนจะแทรกตัวเดินเข้ามาในห้องหน้าตาเฉย “ขอชาร์ตหน่อยละกันนะ” แล้วก็ชาร์ตแบตหน้ามึนๆอีก เออดี
“เฮ้อ” เกรงใจกันบ้างก็ดีนะ แต่จื่อเทาก็ได้แต่เก็บคำนี้ไว้ในใจ ไม่อยากจะมีปัญหากับคนจำพวกนี้ หาข้าวให้จิงจิงดีกว่า “จิงจิง เหมียวๆ มากินข้าวมา” จื่อเทาเดินเข้าไปหาลูกชายขนปุย ที่นอนแผ่ให้เซฮุนเกาพุง เคลิ้มเชียวนะแมวอ้วน
“เหมียว” จิงจิง ร้องครางในลำคอออกแนวขัดใจ ที่โดนอุ้มให้ไปกินข้าว
“มีแต่ให้จิงจิงหรอ ไม่มีให้ชั้นบ้างหรอ” เสียงเรียกทำให้จื่อเทาต้องหันกลับไปมอง แล้วใครใช้ให้มากันเล่า ฮึ
“มีแค่ปลาทูกับข้าวจะกินปะละ” จื่อเทาตอบก็ไปแบบเนิบๆ ก็มันจริงเพราะจื่อเทาเพิ่งกินข้าวกับแบคฮยอนมา เลยไม่ได้ซื้อของกลับมากินที่คอนโด มีแค่ปลาทูกับข้าวเปล่าของจิงจิงเท่านั้นแหละ
“แล้วถ้าจะกินได้ปะละ” เซฮุนละสายตาจากจอทีวี หันหน้ามาตอบจื่อเทาอยากกวนๆ มันน่าไหมเนี่ย
“ถ้าจะกินก็ลุกมาคงไม่ต้องให้ไปอุ้มแบบจิงจิงหรอกนะ” จื่อเทาพูดประชดก่อนจะเดินไปในบาร์ครัว ที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น โดยไม่ทันได้ยินประโยคที่เซฮุนพูด “ถ้าอุ้มได้ก็ดี”
“นี่ ชานยอลยังไม่กลับมาอีกหรอ” จื่อเทาเป็นคนเปิดประเด็นหลังจากดูหนังที่ฉายทางเคเบิ้ลจบไป2เรื่อง
“ไม่รู้สิมันไม่เห็นโทรมา” ประโยคต่อมาทำให้จื่อเทาที่นั่งอยู่ข้างๆเซฮุนเป็นอันต้องหันไปมองหน้าเจ้าของผิวน้ำนมอย่างอึ้งๆ
“แล้วทำไมนาย ไม่โทรไปเล่า” แล้วก็เป็นจื่อเทาเองที่ ตอบกลับเซฮุนไปด้วยเสียงหงุดหงิด
“ก็ถ้าโทรไปตอนมันทำกิจกรรมเข้าจังหวะอยู่ จะทำไงละ ชั้นไม่อยากฟังหนังสดหรอกนะ” เซฮุนตอบกลับหน้านิ่งแล้วกดเปลี่ยนช่องทีวีแทน
“แต่นี่มันดึกแล้วนะ ไม่คิดว่าชั้นจะอยากพักผ่อนทำงาน ไรงี้บ้างหรอ” แล้วด้วยท่าที ตีหน้านิ่งของเซฮุนทำให้จื่อเทาต้องอารมณ์ขึ้น
“ก็ทำไปสิ ชั้นจะอยู่นั่งๆเงียบๆไม่กวนนายหรอก” เออดี อย่าให้เห็นนะว่าทำอะไรพิเรนทร์ๆ จื่อเทาเหล่มองเซฮุนอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
ลับหลังจื่อเทาที่เดินเข้าห้องนอนไปอย่างอารมณ์เสีย ตัวต้นเหตุก็มองตามหลังแล้วหลุดยิ้มออกมา จะเรียกว่าซื่อหรือบื้อดี เล่นมานั่งอ่อยทุกวัน ไม่คิดจะรู้สึกอะไรบ้างหรอเนี่ย เซฮุนคิดอย่างขำๆก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทร
“ไอ้คุณปาร์ค นี่มึงกลับมาห้องยังเนี่ย”
“กูบอกมึงหรอกว่าวันนี้กูจะกลับห้อง” คำตอบที่ได้รับทำให้เซฮุนขมวดคิ้ว
“เอ้า แล้วมึงจะให้กูมาหาทำซากอะไร โปรเจคน่ะจะทำไหมห้ะ” เซฮุนตะคอกกลับไป
“อ้าวเรอะ กูชวนมึงมาเรอะ ได้ข่าวว่ามึงอยากมาเอง เต๊าะเทาอยู่ก็บอก” ชานยอลตอบเสียงทะเล้น
“เต๊าะพ่อง กูก็แค่มานั่งอ่อยเฉยๆ ฮ่าๆ” และก็จบด้วยก็ประสานเสียงหัวเราะของทั้งสองคน “สรุปมึงจะไม่กลับใช่ไหม”
“เออ แค่นี้นะ แล้วก็อย่าโทรมาอีกถ้ามึงไม่อยากได้ฟังหนังสด บรัยๆ” แล้วสายก็โดนชานยอลตัดไป
เฮ้อ แล้วทีนี้จะเอาไงต่อ งานก็ไม่ต้องทำแล้ว แต่นี่ก็จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ขี้เกรียจขับรถกลับจริงๆเล้ย ระหว่างที่เซฮุนตกอยู่ในห้วงความคิด สติที่มีติดตัวก็ค่อยๆหายไป และเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้ห้องนี้มีแต่กลิ่นจื่อเทาละ
หลังจากผละตัวออกมาจากเซฮุนจื่อเทาก็ตั้งตาอ่านหนังสือ จนไม่รู้เวลาร่วงเลยไปเท่าไหร่แล้ว พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีเข็มสั่นก็ชี้ไปที่เลยสอง
“หืม ตีสองแล้วเหรอเนี่ย” จื่อเทาพึมพำกับตัวเอง แล้วลุกจากโต๊ะอ่านหนังสือ ยืดเส้นยืดสาย นั่งอ่านหนังสือนานก็ทำให้เมื่อยหลังไม่เบาเลยนะเนี่ย จะว่าไปเค้าลืมอะไรไปรึเปล่านะ อืม... อ้อ จิงจิง จิงจิงยังไม่ได้เข้าห้องเลยแต่แปลกที่มันไม่ยอมมาเรียก ประจำถ้าเค้าไม่ได้พามันเข้าห้องด้วย มันจะมาตะกุยหน้าประตูเรียกแต่วันนี้แปลก แปลกเพราะไม่ยอมมาเรียก
“เหมี๊ยวๆ จิงจิงอยู่ไหน” จื่อเทาเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองที่เข้าไปจมหายไปหลายชั่วโมง แต่เท้าที่กำลังก้าวเป็นอันว่าต้องชะงักเพราะภาพที่เห็นตรงหน้า เค้าลืมไปได้ยังไงนะ เซฮุนยังไม่ได้กลับเลยนี่นา
แล้วเจ้าจิงจิงที่เค้าหาอยู่ตอนนี้มันก็กำลังนอนขดอยู่บนหน้าอกของเซฮุน นอนสบายเลยนะแมวอ้วน ถ้าจะปลุกเซฮุนให้กลับบ้านตอนนี้ก็ดูจะใจร้ายเกินไปหน่อย ยอมให้ค้างวันหนึ่งละกัน จื่อเทาได้แต่ถอนหายใจปลงๆ แล้วเดินกลับไปที่ห้อง เอาผ้าห่มสำรองในตู้เสื้อผ้ามาห่มให้เซฮุน
ที่เซฮุนมาหาชานยอลเกือบทุกวันแล้วมาขอรอที่ห้องเค้า เค้าก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรหรอก ก็แค่บางทีมันไม่ชิน เค้าอยู่คนเดียวมาตั้งแต่มัธยมปลาย เพราะบ้านเกิดอยู่ต่างจังหวัดก็อยู่คนเดียวมาตลอดจนเข้ามหาลัยเค้าก็ได้สมาชิกใหม่มาอยู่ด้วยนั้นก็คือจิงจิง มันเลยยังไม่ชินที่จะมีสิ่งมีชีวิตอื่นมาป้วนเปื้อนในห้อง
แต่มันก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ เพราะตั้งแต่คนผิวน้ำนมเข้ามาให้ห้องไม่มีวันไหนเลยที่เค้าจะเหงา มักจะมีเสียงทีวีหรือเสียงกวนประสาทของคน คนนี้เสมอ นี่เค้ามาเพ้ออะไรเนี่ย ท่าจะอ่านหนังสือหนักไป คงต้องพักแล้วละ เพราะไม่งั้นอาการของเค้าคงแย่กว่านี้
จื่อเทาเดินไปปิดทีวีที่เปิดค้างไว้และปิดสวิตซ์ไฟ แต่ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปก็ไม่วายหันกลับมามองที่โซฟา
“ฝันดีนะจิงจิง............ฝันดีนะฮุนนี่”
“เน่ๆ คุณจื่อเทา เมื่อไหร่คุณจื่อเทาจะเลิกขมวดคิ้วสักที” เพื่อนตัวน้อย เอ่อก็ไม่น้อยเท่าไหร่ถ้าเทียบขนาดพุงที่นับวันก็ยิ่งโตขึ้นเรื่อยๆ “ทำงี้สาวๆหายหมดนะคร้าบบบบบบ”
“แล้วใครละที่ทำให้อารมณ์เสีย” จื่อเทาหันไปส่งสายตาคาดโทษใส่แบคฮยอน
“อ้าว ก็บอกว่าขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆ” แบคฮยอนเอาหัวถุยๆมาถูที่แขนของจื่อเทา “ก็ใครมันจะไปรู้ละว่าเป็นพวกสตอล์กเกอร์ ก็เห็นแต่เรื่องแบบนี้มันมีอยู่แต่ในการ์ตูน ชีวิตจริงใครจะคิดว่าจะมีอยู่เล่า ”
“เฮ้อ งั้นทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน ไม่ใช่ใครเขาเอาขนมมาล่อก็บอกหมด” สุดท้ายจื่อเทาก็ถอนหายใจออกมา คงต้องปลงกับเรื่องแบบนี้
“เซอเยสเซอ” แบคฮยอนทำมือตะเบ๊ะ พร้อมยืดอกแต่มีพุงล้ำหน้า
“แล้วไม่เข้าเรียนไง มีเรื่องบ่ายไม่ใช่เหรอ”
“วันนี้อาจารย์ไม่มาว่างยาว” จื่อเทามองการกระทำของคนตัวเล็ก ที่มีท่าทีตื้ดด้ากว่าเมื่อกี๊ “เน่ๆ คุณบีขอไปห้องจื่อเทาหน่อยสิ”
“ไปทำไม ไม่กลับบ้านรึไง” จื่อเทายักคิ้วขึ้นเชิงถามอยางสงสัย
“วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน น้าๆของคุณบีไปอยู่แป้บเดียวเย็นๆก็กลับ” แบคฮยอนหยุดเดินแล้วหันมาทำหน้าหมาหงอยใส่ เห็นแบบนี้แล้วมันก็อดใจอ่อนไม่ได้ทุกที
“โอเคได้ แต่เย็นแล้วต้องกลับนะ” จื่อเทาขัดคอคนตัวเล็กกว่า
“กูถามจริงเหอะวะ เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำหน้าเบื่อโลกสักที ยิ้มอะยิ้มเป็นไหม” ระหว่างที่เดินกลับคอนโดแบคฮยอนก็ขอแวะตลาดก่อน ทีแรกก็ซื้อของปกติหรอก พอกำลังเดินออกมาจากตลาดก็มีรุ่นน้องวิ่งเอาขนมมายื่นให้เค้า เค้าก็รับมาตามมารยาทก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ปัญหาเค้ามาจากตัวข้างๆเนี่ยแหละ แหมพ้นผิดหน่อยเอาใหญ่เลยนะ
“แล้วทำไมกูต้องยิ้มด้วย ไม่รู้จักสักหน่อย” ผมถอนหายใจแล้วเบ้สายตาไปทางอื่น
“เอ้าก็คนเขาเอาของมาให้ก็ยิ้มให้หน่อยไม่ได้หรอว้า”
“จำเป็น” เค้าไม่สนใจเสียงบ่นของแบคฮยอนที่ดังตามหลังมา ไอ้ท่าทีลูกหมาหงอยเมื่อกี๊มันหายไปไหนแล้ววะ รำคาญหูชิบ
“เฮ้ย รอกกูก่อนดี๊”
“ทำไมเพิ่งกลับเนี่ยช้าเป็นบ้า” จื่อเทาที่เดินมาห้องตัวเองต้องหยุดชะงักเพราะเสียงทักของใครบางคนที่ล้วงกระเป๋ากางเกงพิงประตูห้องเค้า คนคนนั้นก็คือคนผิวดีนามเซฮุน
“แล้วบอกเหรอว่าให้รอ” จื่อเทามองเซฮุนกลับแบบกวน
“ก็เปล่า เปิดประตูดี๊” จื่อเทาส่ายหัวเบาๆ รู้สึกหน่ายใจกับนายคนนี้จริงๆเลย เซฮุนมองท่าทีแบบนั้นอย่างชอบใจ แต่ก็เพิ่งสังเกตเห็นสายตาที่ทิ่มแทงผ่านราวไหล่ของจื่อเทา ทำให้เซฮุนเห็นแขกผู้มาใหม่
“เอ้าจะไม่เข้ากันเหรอ หรือจะอยู่กันข้างนอก” จื่อเทาไม่พูดเปล่าเตรียมเปิดประตูแต่เป็นเซฮุนที่เอามือไปดันแล้วแทรกตัวเข้าไป โดนไม่สนใจคนมาใหม่
“วันนี้มีอะไรกินบ้างเนี่ยหิวๆๆ” เซฮุนพูดขึ้นาลอยๆ แต่เสียงดังจนจื่อเทาที่อยู่ในห้องนอนต้องชะโงกหน้าออกมามอง
เซฮุนเดินไปทิ้งตัวที่โซฟาที่นั่งประจำของเค้า แต่ไม่วายมีแขกผู้มาใหม่ นั่งจ้องหน้าเค้าจากอีกด้าน เอ่อ ถ้าจะมองกันขนาดนี้แจกมีดเลยไหม มองธรรมดาก็ไม่ว่าไรหรอกนี่มองจนเห็นกระดูกแล้วมั้ง
“แบคฮยอนเป็นไร ทำไมอยู่ดีๆก็เงียบ” จื่อเทาที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกมาพร้อมกับแมวตัวกลม
“เปล่า ทีแรกก็นึกว่ามึงอยู่คนเดียว” แบคฮยอนพูดจบก็ส่งสายตาไปที่เซฮุน
“อ้อ เพื่อนของเพื่อนบ้านไม่มีไรหรอก ” จื่อเทาเดินหายไปในห้องครัวเพื่อหาอาหารให้เจ้าขนปุยในอ้อมแขน
“นี่ จะมองกันอีกนานไหม คิดตังนะค้าบ” เซฮุนพูดออกไปแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องภาพที่จ่ายบนจอเอลซีดี
“เป็นแค่เพื่อนของเพื่อนบ้าน แล้วมาทำอะไรในห้องนี้” คุณชายนายบีถามออกไปนิ่งๆ บุคลิกช่างแตกต่าง จากที่คุยกับจื่อเทาก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
“จะอยากรู้ไปทำไมละ” เซฮุนก็ยังคงไม่ลดละส่งกระแสความกวนผ่านน้ำเสียงออกไป ทำให้เริ่มเกิดสงครามประสาทเงียบๆ
“ก็ไม่อยากจะรู้หรอก ถ้าไม่เกี่ยวกับจื่อเทาน่ะนะ” เซฮุนละสายตาจากทีวีกลับมาจ้องตากับแบคฮยอนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างท้าทาย
“ก็ไม่มีไรหรอก แต่ถ้าอยากรู้ก็จะบอก แค่ตอนนี้กำลังสนใจเพื่อนบ้านของเพื่อนก็เท่านั้นเอง” และแล้วรอยยิ้มร้ายก็ปรากฎบนกรีบปากสวย
เม้ามอยๆๆ
วัดสับเกิ้ล เป็นยังไงกันบ้าง เพิ่งเริ่มปีใหม่คนแต่งก็ขอให้เพื่อนมีสุขภาพที่แข็งแรง สวยๆ เฮงๆ ถ้วนหน้าเลยนะ เนื้อเรื่องตอนนี้อะไรๆก็เริ่มเป็นรูปร่างแล้ว มาเป็นกำลังใจให้จื่อเทาด้วยนะว่าจะต้องเผชิญอะไรต่อไป ลาละจ้า see you next time xoxo.
ความคิดเห็น