ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF SNOW : PART 2
PRINCE OF SNOW
PRINCE OF SNOW
PART:2 I(CAN’T) HATE YOU (TASTE BITTER COZ DRUG )
หลังจากที่พวกเรากินเสร็จลุคกับฉันก็ขอตัวกลับ เขาบอกฉันว่าอยากจะพาฉันไปที่ที่หนึ่งเขาขับรถเทียบสะพานไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดรถที่ตรงฟุตบาทข้างสะพาน
“ลงสิ” เขาบอกก่อนจะกระโดดลงจากรถไป ฉันเปิดประตูเพื่อลงมาและเดินตามเขาไป
“พาฉันมานี่ทำไม”
“ไปบ้านฉันก็ได้น่ะ”
“ทะลึ่ง พอเลย แล้วพามาที่นี่ทำไม”
“ฉันว่าที่นี่มัน...เหมือนที่ระบายอารมณ์ มันทำให้ฉันรู้สึกดีน่ะ...ขึ้นมาสิ” เขาบอกก่อนจะยกตัวสูงขึ้นและนั่งตรงขอบสะพาน
“ไม่เอา เพื่อตกมาจะทำไง”
“เอาน่า ครั้งแรกมันก็อาจจะหวาดเสียวนิดหน่อย แต่ฉันทำบ่อยไม่ต้องกลัว ทำไปทำมาเธออาจจะติดใจด้วยซ่ำ...”ฉันฟาดกระเป๋าใส่หน้าเขาทันที
“เฮ ตีฉันทำไม”
“แล้วใครบอกให้มาพูดจาทุเรศแบบนี้หล่ะ หน้าไม่อาย-///-”
“แล้วไม่อายหราไงที่คิดน่ะ” เขาบอกก่อนจะเอามือจิ้มที่หน้าผากฉัน
“ใครบอกให้พูดหล่ะ นี่กลับกันเถอะ”
“อืม...”
“ดอล...”ฉันหั่นหลังไปตามเสียงเรียก ลุคเดินมาใกล้ฉันมากขึ้นก่อนจะโผล่เข้ากอดฉัน ซึ่งทำเอาฉันเสียหลักหลังชนกับรถของเขาเลย
“นี่ ปล่อยน่ะ”
“ดอลเธอสัญญากับฉันได้ไหม”
“อะไรหล่ะ”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะยังไงเธอห้ามไปจากฉัน เธอต้องรักฉันเข้าใจไหม”
“อืม ทีนี่ก็ปล่อยได้แล้ว ปล่อยเลย”
“อีก 1 นาที”
“ครบแล้ว กลับบ้านกัน”
“ไปน่ะ Good Night”
“อืม เดี๋ยวดอล”
“อะไร” ลุคเปิดประตูก่อนจะเดินอ้อมมาทางฉัน เขาเข้ามาใกล้ตัวฉันก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากเบาๆ ถึงจะไม่ได้ลึกซึ่งอะไรแต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีจริงๆ
“ฉันรักเธอ”
“ฉันก็รักนาย”
“อย่าลืม อยู่ให้ห่างกับไอ้ไขลานน่ะอย่างน้อย 5 ม. ห้ามให้มันเตะต้องเธอด้วย ฝากไปบอกมันด้วยถ้ามันเล่นตุกติกฉันเอาเธอย้ายออกแน่น”
“รู้แล้วน่า เชื่อกันบ้างสิ เดี่ยวฉันโกรธนายหนาวแน่น”
“ไม่หนาวหรอก เธอน่ะร้อนจะฉันละลายเลย”
“นี่ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้น่ะ!-////-“
“พรุ่งนี้จะมาหาน่ะ “
“พรุ่งนี้มีนัดกินข้าวกับdadอ่ะ”
“ออ..จริงสิฉันลืมได้ไง งั้นเดี๋ยวฉันไปด้วย”
“จะไปทำไม อ๊ะ..”
“เถอะน่า” เขาก้มหน้าลงมาหอมแก้มฉันอย่างเร็วก่อนจะวิ่งขึ้นรถไป อยู่กับเด็กนี่ฉันเปลื้องตัวชะมัดเลย
“ขับรถดีๆน่ะ”
“รู้แล้วเข้าบ้านไป”
“อืม..” ฉันตอบเขาก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ฉันถอดรองเท้าออกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวหยิบน้ำออกมาดื่มและเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองของตัวบ้านในตอนที่กำลังจะเดินเข้าห้องตัวเองน่ะ หืม..ไฟห้องโอลานยังไม่ปิดเลยนิ หมอนี้รู้สึกช่วงนี้จะชอบนอนดึกเกือบทุกวันเลย..
“ดีโอ ทำไมยังไม่นอนอีก”
“ทำงานนิดหน่อยน่ะ เธอไปนอนได้แล้วไป”
“ฝันดีน่ะ^^”
“อืม...”
เธอบอกผมก่อนจะปิดห้องไป ผมทึ้งหัวตัวเองอีกครั้งที่จริงผมอยากจะบอกว่าผมนั่งรอเธออยู่เมื่อกี้ผมเห็นเธอจูบกับไอ้หมอนั่น ผมก็ได้แค่แอบมองเธอห่างๆ ผมชอบเธอมาได้ 2ปีแล้ว เราเป็นเพื่อนสนิทกัน เพราะความสนิททำให้เธอคิดกับผมยังไงก็แค่เพื่อนแต่กับผมแล้วผมรู้สึกว่าความรู้สึกที่มีให้เธอมันมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะเป็นแฟนเธอหรอก ขอให้ผมได้รักเธอเธอแบบนี้ได้ดูแลเธอ ได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมก็คิดว่ามันคงคุ้มแล้ว..ถึงแม้จะต้องทุกข์ทรมานที่จะต้องเก็บความรู้สึกนี้ ดีกว่าถ้าเธอรู้ว่าผมชอบเธออาจจะออกห่างจากผมและเลิกเป็นเพื่อนกับผมก็ได้ ถึงแม้จะได้อยู่ในมุมเล็กไตรงนี้แต่ก็ขอให้ได้เห็นหน้าเธอ เห็นรอยยิ้มเธอ ได้ฟังเสียงหัวเราะเธอแบบนี้ ผมว่ามันก็ดีมากแล้ว
“ฉันรักน่ะดอลล่า...”
(LOOK TAKE)
“อ้าวไอ้ลุค ไปไหนมาหว่ะ”
“ไม่ยุ่งสักเรื่อง แกจะตายหรอไง”
“หรือว่าไปหาเจ๊ดอลมาหว่ะ”
ผัวะ!
“โอ๊ย ตบหัวฉันทำไมหว่ะ ตีกันเลยดีกว่า”
“ไว้ชาติหน้าแล้วกัน ไปนอนแล้ว...” ผมบอกก่อนจะผลักมันออกไปและเดินขึ้นบ้านไป
ผมลืมไปเลยว่าพรุ่งนี้ต้องไปกินข้าวกับแม่และพ่อเธอแต่ดอลล่ายังไม่รู้ว่าพ่อแม่เราจะแต่งงานกันผมไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงถ้าได้รู้เรื่องแต่งงานและเรื่องที่เราต้องมาอยู่ฐานะที่เป็นพี่น้องกัน แต่เราก็สัญญากันแล้ว ตอนนี้ผมนึกถึงหน้าเธอความกังวลสับสนวุ่นวายในหัวมันก็หายไปหมด ตอนนี้กลายเป็นว่ามีแต่ภาพของเธอมากมาย ในตอนนั่นที่ผมคิดว่าจับอกความรู้สึกกับเธอ ใจมันเต้นแรงมากเหมือนจะกระเด้งออกมานอกตัวผมเลยและดอลล่าเองก็ชอบผมเหมือนกันมันเป็นเรื่องที่บังเอิญหรือเป็นเพราะโชคชะตาลิขิตมาผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมโคตรดีใจเลย ตอนนี้ในชีวิตผมไม่มีอะไรจะสำคัญเท่าเธออีกแล้ว
ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้แต่ว่ามันดีใจ ถึงตอนนี้แล้ว ถึงผมต้องเจอกันปัญหาหรืออุปสรรคที่พระเจ้ากำหนดมานั่นผมพร้อมที่จะเผชิญหน้าและต่อสู้กับมันแล้วถ้ายังมีเธออยู่ข้างผมแบบนี้
“ฉันรักเธอ...”
(END LOOK TAKE)
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
โอ๊ยๆๆรำคาญจริงๆเลยทำไมเช้าเร็วจังฉันเลือนมือไปควานหานาฬิกาปลุกและกดปิดทันทีก่อนจะล้มลงนอนอีกครั้ง ขออีกชั่วโมงเถอะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตี5เกือนจะหกโมงเช้าแล้วเพราะหมอนั่นแหละพอฉันจะนอนเขาก็โทรหาอีก เราคุยกันนานมากจนฉันไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะหลับคาโทรศัพท์แบบนี้ วันนี้ฉันมีนัดกินข้าวกับพ่อนิหน่าแต่ก็คงอีกนาน ตอนนี้ไม่ไว้แล้ว ง่วง - -Zzz
Just gonna stand there
And here m e cry but there’s ther’s alright
Because I love the way you lie
สายเข้า (OLAN)
“ฮัลโหล โอหรา ~”
“ดอล ตื่นได้แล้วเที่ยงแล้ว”
“อืม~”
“เมื่อคืนเธอนอนดึกใช่ไหม”
“นิดหน่อย แล้วนี้จะไปด้วยกันไหม”
“คงไม่ พอดีฉันติดงาน ฝากความคิดถึงให้พ่อเธอด้วย”
“อืม แค่นี้น่ะ” ฉันบอกก่อนจะตัดสายไปและลุกออกจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำ ฉันมองตัวเองในกระจกก่อนจะรวบผมขึ้นและมันก็ทำให้ฉันเห็นรอยที่อยู่บนต้นคอมากมาย ฉันค่อยๆถอดเสื้อออกและมองรอยที่อยู่บนเนินอกอีกเพราะหมอนั่นอีกแล้ว แค่นึกถึงหน้าเขาก็ทำเอาฉันหน้าร้อนขึ้นมาทันทีฉันทาบมือลงบนหน้าอกตัวเองอีกครั้งก่อนจะพบว่ามันเต้นแรงมากแค่ไหน เขามีอิทธิพลกับหัวใจฉันมากขนาดนี้เลยหราไง..อาบน้ำสิ สายแล้ว
ปิ๊นๆ ปิ๊นๆ
สงสัยเขาจะมาแล้ว ฉันรีบแต่งตัวอย่างเร็วก่อนจะมานั่งแต่งหน้า ลุคเข้ามานอนรอฉันได้สักพักแล้วหล่ะ นอนอืดเป็นศพคาเตียงฉันไปแล้ว ท่าทางสีหน้าที่ดูอิดโรยของเขาสงสัยจะนอนไม่พอเหมือนกัน แต่ก็สมน้ำหน้าแล้วเพราะเขาทำตัวเองน่ะแหละ และก็ทำฉันหน้าโทรมไปด้วย ฮื่อๆ TT
“ฉันเสร็จแล้วน่ะ” ฉันบอกเขาก่อนจะลุกไปเก็บของและโทรศัพท์ใส่กระเป๋า
“ไปกันเถอะ ตื่นได้แล้ว” ฉันบอกและเดินไปเรียกเขา ฉันเขย่าตัวเขาเบาๆ แต่ลุคก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“นี่ลุคตื่นๆ สายแล้วน่ะ” ฉันเรียกเขาดังขึ้นและเขย่าตัวเขาอย่างแรงแต่ก็ไม่ยอมตื่นอีก ไอ้ขี้เซาฉันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปนั่งข้างเขาและก้มหน้าลงไปเพื่อที่จะโกนปลุกเขา
“นี่ตื่น! อ๊ะ...” ฉันต้องร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆลุคก็กระชากตัวฉันให้ลงไปทับบนตัวเขา
“เธอจะลักหลับฉันหรา”
“ตลกแล้ว! ฉันจะปลุกต่างหาก ถ้าตื่นก็ปล่อยได้แล้ว”
“ได้ไงแบบนี้ฉันเสียหายน่ะ”
“เสียบ้าเสียบออะไรของนาย”
“เธอต้องรับผิดชอบ”
“นี่อย่ามาทำตัวเป็นเด็กได้ไหม”
งั้นก็นอนแบบนี้แหละ ไม่ต้องไปแล้ว
ลุค...อะไรหล่ะที่จะรับผิดชอบน่ะ เร็วๆสิ”
“จูบฉัน”
“แค่นี้ใช่ไหม” เขาพยักหน้าแทนคำตอบ ฉันก้มหน้าลงไปก่อนจะประคองหน้าเขาขึ้นและทาบริมฝีปากลงที่ริมฝีปากเขาเบาๆในตอนที่จะผละออกนั่นอยู่ๆลุคก็กระกดท้ายทอยฉันลงก่อนจะจูบฉันอีกครั้ง ฉันดิ้นไปมาอย่างแรง ทั้งทุบทั้งจิกทั้งตีแต่เขาก็ไม่ปล่อยลุคเขยิบตัวใกล้ฉันมากขึ้น เขาโอบกอดรอบตัวฉันแน่น เราจูบกันเนินนานก่อนที่ลุคจะเป็นฝ่ายที่ผละริมฝีปากออกไป เขาก้มหน้าลงมองฉันก่อนจะพูดว่า
“ ขอกินได้ไหม”
“ไม่ คงได้แค่ชิมเท่านั้นแหละ” ฉันบอกก่อนจะผลักตัวลุคออกอย่างแรงก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าและรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันทีขืนยังอยู่กับเขาอีกมีหวังฉันเสร็จเขาแน่น หมอนี้นับวันก็ยิ่งหื่นชอบเอาเปรียบฉันอยู่เรื่อยเลย อยู่ด้วยแล้วฉันไม่เคยคิดเลยว่าเวอร์จิ้นฉันจะปลอดภัย บอกให้ฉันอยู่ห่างๆโอลาน คิดแล้วโอลานยังดูหน้าไว้ใจก็หมอนี้สักอีก เหอะ!
“ไปเถอะ”
“อืม... ” ฉันบอกก่อนจะเดินลงรถและตามหลังลุคเข้าไปยังร้านอาหารอิตาเลียนแห่งหนึ่ง ฉันเดินมองไปเรื่อยเพื่อหาโต๊ะของพ่อและนั่นเจอแล้ว เอ๊ะ แล้วผู้หญิงคนนั่นใครกันน่ะ หรือว่าจะ...หรือว่านี้คือเรื่องที่พ่อฉันจะคุยด้วย
“Hi Dad ฉันบอกก่อนจะก้มหน้าลงไปหอมแก้มและกอดท่านแน่น
“เหมือนเดิมเลยน่ะ ลูกคนนี้”
“คิดถึงDadที่สุดเลย....ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้?
“นั่งก่อนสิ เธอด้วยน่ะ” พ่อฉันบอก ลุคก้มหัวลงก่อนจะนั่งลง ฉันค่อนข้างแปลกใจนิดที่พ่อฉันรู้จักเขา
“นี่คุณ มินอาเธอทำงานที่เดี่ยวกับพ่อ”
“ยินดีที่ได้พบค่ะ” ฉันบอกก่อนจะมองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอน่าจะอายุประมาณ30กว่าๆ เธอถือว่าเป้นผู้หญิงที่สวยเหมือนกัน...
“จร้า หนูคงชื่อดอลล่าสิน่ะ เห็นคุณโรเบิร์ตชอบเล่าให้ฟังบ่อยๆ
“ใช่ค่ะ ว่าแต่ที่พ่อบอกว่ามีเรื่องจะคุย?” ฉันบอกก่อนจะหั่นไปมองหน้าพ่อ
“ ก็เรื่องที่พ่อจะแต่งงานก็คุณมินอาน่ะแหละ เธอเป็นคนดีและพ่อคิดว่าเลือกคนที่เหมาะแล้วที่จะมาดูแลและเป็นแม่ที่ดีให้ลูกได้ ลูกคิดว่าไง” แต่งงานงั้นหรา ฉันรู้สึกอึ้งนิดหน่อย ที่คุณพ่อฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยตั้งแต่แม่ฉันเสียไป พ่อเอาแต่ทำงานและปิดกลั่นตัวเองอย่างเดี่ยว ท่านเก็บตัวเงียบและไม่ได้สดใสร่าเริงแบบนี้มานานแล้ว...แต่ตอนนี้พ่อฉันบอกว่าจะแต่งงาน ท่านดูมีความสุขฉันเองก็หวังให้พ่อได้มีใครสักคนที่จะดูแลท่านคุณแม่เองก็คงคิดเหมือนฉัน
“แล้วแต่พ่อเถอะค่ะ หนูคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะได้มีใครสักคนมาดูแลพ่อแทนหนูได้และคุณแม่เองก็คงคิดเหมือนกัน ฝากดูแลคุณพ่อด้วยน่ะค่ะ คุณมินอา” ฉันบอกออกไปพ่อเธอดูอึ้งน้อยๆแต่ก็ยิ้มออกมาก่อนจะบอกว่า
“จร้า ฉันจะดูแลเขาให้ดีที่สุด”
“เอาหล่ะ งั้นเราก็มากินข้าวกันดีกว่าน่ะ”
“คุณพ่อคุณน้าค่ะ นี่ลุคค่ะ”
“น้าพึ่งรู้ว่าหนูรู้จักกับตาลุคด้วยน่ะ”
“เราเป็นเพื่อนกันน่ะค่ะ แล้วทำไม?” ฉันบอกก่อนจะหั่นหน้าไปทางลุค ลุคมองฉันค้อนๆก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง
“ก็ลุคเป็นลูกชายของน้าเองหล่ะจร้า”
“ลูกของคุณ... ” ฉันบอกออกไปก่อนจะหั่นไปมองหน้าลุค เขามองหน้าฉันและเอื้อมมือมากุมมือฉันใต้โต๊ะก่อนจะบีบเบาๆ เหมือนสมองจะหยุดทำงานชั่วขณะเธอเป็นแม่ของลุคงั้นก็แสดงว่า...ฉันย้อนกลับไปถึงเมื่อคืนตอนที่เราอยู่บนสะพานด้วยกัน “ดอล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสัญญาว่าเราจะต้องเป็นเหมือนเดิม”ฉันก้มหน้ามองมือของเราที่กุมกันไว้ ฉันจะทำยังไงต่อไปดี ฉันเริ่มรู้สึกว่าสมองปิดทึบไปหมด และอยู่ๆลุคก็กระชากตัวฉันลุกขึ้น
“เราขอตัวสักครู่น่ะครับ” ลุคบอกก่อนจะลากฉันไปตรงทางเดินของห้องน้ำ
“นี่ดอล ฟังฉันน่ะ”
“นายรู้”
“ใช่ฉันรู้ โอเคฉันผิดเองที่ไม่ยอมบอกเธอแต่แรก แต่ฉันรู้ว่าถ้าบอกเธอไปเราก็คงไม่ได้คบกันเหมือนตอนนี้”
“แล้วจะทำยังไง”
“ฉันจะไปบอกพ่อเธอแล้วก็บอกแม่ฉันด้วย”
“จะบ้าหราถ้าเกิดท่านรู้ ท่านอาจจะยกเลิกฉันรู้จักพ่อฉันดี พวกท่านกำลังจะมีความสุขกันและฉันไม่อยากจะทำให้พ่อต้องกลับไปเศร้าหรือเก็บตัวเหมือนแต่ก่อนแล้ว ลุคฉันว่าเรา...เราห่างๆกันดีกว่าน่ะ”
“เธอพูดเรื่องบ้าอะไร!” เขาเริ่มขึ้นเสียงดังขึ้น ผ๔คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมองมาที่เราอย่างสนใจ
“ฉันไม่ได้บ้า เราควรจะห่างกันก่อนที่อะไรมันจะมากไปกว่านี้...ฉันไปน่ะ”
“เดี๋ยวดอล! แล้วที่เราสัญญากัน หล่ะยังไงฉันก็จะต้องไปคุยกับท่านให้รู้เรื่อง”
“ลุคนี้หยุดพูดสักทีเถอะ ถือว่าฉันขอร้องเถอะน่ะ” ฉันบอกก่อนจะสะบัดแขนเขาทิ้งไปก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ
(DOLLAR TAKE)
“Dadค่ะหนูขอตัวกลับก่อนน่ะค่ะ พอดีมีธุระน่ะค่ะ ลาน่ะค่ะคุณน้า” ฉันบอกเสียงสั่นๆก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากร้านฉันโบกแท็กซี่ก่อนจะรีบขึ้นทันที ฉันไม่อยากจะทำให้พ่อลำบากใจพ่อทำเพื่อฉันมากแล้วคงถึงเวลาที่ฉันจะได้ทำอะไรให้ท่านบ้างท่านบ้าง ฉันขอโทษน่ะลุค แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้เราก็จะมีแต่เจ็บปวดไม่อยากจะให้มันถล่ำลึกลงไปกว่านี้ ฉันปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างนั่น ฉันมองออกนอกหน้าต่างไป ตอนนี้ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้ว
“คุณครับจะไปไหน นี่ก็จะห้าทุ่มแล้วน่ะครับ” ลุงคนขับหั่นหลังกลับมาถามฉัน ฉันหั่นหน้ามองไปที่ลุง
“เมื่อกี้ว่าไงน่ะค่ะ”
“หนูจะไปไหน ลุงขับจนรอบจะรอบเมืองแล้วน่ะ แล้วนี่มันจะห้าทุ่มแล้วด้วย” ลุงคนขับหันมาบอกฉันอีกที
“อืม ไปถนน วอนเดิลไซค์ค่ะ” ฉันบอกคุณลุงคนขับอีกครั้ง ฉันจะกลับบ้าน...
“นี่ค่ะ” ฉันบอกก่อนจะยื่นเงินให้แท็กซี่และเดินอย่างเชื่องช้าเข้าบ้านไปฉัน ยังไม่เห็นรถของโอลานเลยวันนี้สงสัยจะกลับดึก ฉันคิดก่อนจะถอดรองเท้าและเดินเข้าไปในตัวบ้าน ฉันเดินเลยไปที่ครัวเพื่อจะหาน้ำดื่ม ในตอนที่จะเปิดตู้เย็นนั่นสายก็ไปสะดุ้งกับโน๊ตแผ่นเล็กๆที่แปะอยู่ตรงตู้เย็น
ปิดโทรศัพท์ทำไมยัยขี้เมา
ฉันจะต้องไปมิลานประมาณ 2-3วัน
อย่าพึ่งดีใจไป ฉันฝากแม็กซีนให้คุมแทน
ฉันแล้ว ดูแลตัวเองด้วย
OLAN
ฉันยิ้มออกมาบางๆกับสิ่งที่โอลานเขียนหมอนี้เป็นแบบนี้ตลอด ฉันคิดก่อนจะแปะโน้ตไว้ที่เดิมฉันเดินขึ้นไปบนห้องตัวเองฉันปล่อยตัวเองลงบนเตียงนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพยายามจะไม่นึกถึงเขาแต่ยิ่งอยากจะลืมภาพของเขาก็ยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น ไม่เป็นไรนี้แค่เริ่มต้น แค่ผู้ชายคนเดี่ยวฉันต้องทำได้อยู่แล้ว ดอลล่าคนเดิมหายไปไหนกันน่ะ
(END DOLLAR TAKE)
“ไปกันเถอะ”
“You’re hot baby…” เขาบอกฉันยิ้มให้กับโอโซนบางๆก่อนจะเดินไปควงแขนเขา
“Let’s go to party!” เราเดินเข้าไปผับพร้อมกันโอโซนเป็นน้องชายของโอลานสองคนนี้คล้ายกันทุกอย่างยกเว้นนิสัยนี่แหละ ตลอดทางเดินเข้าผู้หญิงหลายคนต่างมองเขาตาเป็นมันเลยหล่ะ ร่างสูงเกิน 180 ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาล คิ้วเข้ม ริมฝีปากบางสีสด ใบหน้าที่เย็นชาและเงียบขรึมแต่ถ้าใครได้รู้จักจะรู้ว่าเขานี่แหละเจ้าชูตัวพ่อเลย โอโซนจัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเหมือนกันแต่หมอนี้ก็ยังไม่คิดจะจริงจังกับใคร เขาหักอกผู้หญิงมาหลายต่อหลายคนแล้ว นี่แหละที่เขาเรียกหล่ออันตราย
ฉันนั่งดื่มคนเดี่ยวได้สักพักแล้วหล่ะตอนแรกก็นั่งกับโอโซนน่ะแหละแต่เขาก็บอกจะไปเข้าห้องน้ำจนตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย...ทุกคนคงคิดเหมือนฉันใช่ไหม
“นั่งเหม่ออะไรอยู่ครับ คุณผู้หญิง” ฉันต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ๆมีคนมากระซิบที่ข้างหู...โอโซนนั่นเอง
“ป่าวนิ นายไปนานเลยน่ะ”
“เรื่องของฉัน...ไปเต้นกันเถอะ ” เขาไม่รอให้ฉันได้ตอบอะไร โอโซนดึงตัวฉันขึ้นก่อนจะเดินไปที่ฟอล์เต้นรำ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อให้ตัวตัวเองสนุกไม่ใช่มานั่งทุกข์เป็นยัยซึมเศร้าแบบนั่นสักหน่อย...
โอโซนจับแขนฉันไว้และหมุนไปรอบๆ ฤทธิของแอกอฮอลทำให้ฉันรู้สึกอยากจะยึดเส้นยืดสาย เขาจับเอวฉันและเต้นไปพร้อมๆกัน ฉันยกแขนชูขึ้นกลางอากาศตามที่ดีเจบอก เสียงของดนตรีทำให้อะดรีนาลินในตัวฉันพลุ่งพล่านมากขึ้นเหงื่อเริ่มออกมากขึ้น โอโซนประคองเอวฉันไว้ก่อนจะหมุนฉันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเอื้อมมือไปจับคอเสื้อเขาและลากไปตามจังหวะเพลง เขาแสระยิ้มที่มุมปากและโน้มหน้าลงมาใกล้ฉันทุกทีๆ...
ฟึ่บ!
มือคู่หนึ่งคว้าแขนฉันไปพร้อมกับร่างของฉันที่เซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของคนคนนั้น
“หมดเวลาสนุกแล้ว... ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนคนนั่นก่อนจะพบว่าคือ ลุค
“ลุค...ปล่อย! ” ฉันบอกก่อนจะผลักเขาออก
“ไปน่ะดอล” ออเวย์บอกก่อนจะเดินจากไป หมอนี้มันไม่คิดจะช่วยฉันเลยหราไง
“โอ เดี๋ยว ช่วยฉันด้วยสิ” โอโซนหยุดกึกก่อนจะหั่นหน้าเดินมาทางเรา
“ปล่อยเธอ”
“ฉันไม่อยากมีเรื่องกับแก ถอยไปดีกว่า” ลุคมองหน้าโอโซนก่อนจะพูดออกมา เขายักไหล่ก่อนจะตีหน้ากวนบาทาใส่ฉัน ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เด็กแสบฉันจะฟ้องเรื่องที่เขาโกหกโอลานค่อยดูเถอะนายตายแน่น (พูดไม่ดูตัวเองเลย:ไร) ลุคลากฉันเพื่อจะออกไปนอกผับ เขาไม่พูดอะไรเลยฉันพยายามบิดข้อมือออกจากเขา ฉันสะบัดมือออกอย่างแรง ก่อนจะวิ่งหนีเขาไปเขาเดินตามฉันมาก่อนจะ
“กรี๊ดด ปล่อยฉันลงน่ะ” ฉันต้องร้องกรี๊ดออกมาเสียงหลงเมื่อลุคอุ้มฉันขึ้นพาดบ่าฉันดิ้นไปมาอย่างแรง ฉันทุบหลังเขาเสียงดัง ทั้งจิกทั้งทึ้งเขาก็ไม่ยอมปล่อย
“โอ๊ย! ” ฉันต้องร้องอีกครั้งเมื่อลุคโยนตัวฉันเข้าไปในรถฉันลุกขึ้นก่อนจะเปิดประตูรถลงไป แต่เปิดเท่าไรก็ไม่ออก
“นี่เปิดเดี๋ยวนี้น่ะ ฉันจะลง! ”
“อยากไปหามันนักหรือไง”
“ใช่ เขารอฉันอยู่ เปิดสิ! ”
“ทำไมฉันต้องปล่อยให้เธอไปหามันด้วย ที่เธอขอเลิกฉันคงไม่ได้เป็นเพราะเรื่องพ่อเธอหรอก คงเป็นเพราะเรื่องผู้ชายมากกว่า!”
เพียะ!
“หุบปากนายซะ!”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วเธอจะเดือดร้อนทำไม” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่ยั่วโมโหฉันสุดๆฉันยกมือเตรียมจะตบเข้าอีกครั้ง
“ถ้าตบอีก อย่าหาฉันไม่เตือน”
เพียะ!
“ทำไมจะทำอะไรฉันอีกหล่ะ”
“ทำแบบนี้ไง” ลุคพูดจบก็พุ่งตัวเข้ามาอย่างเร็วเขากระแทกริมฝีปากลงมาอย่างแรงปากฉันรับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นของบุหรี่จากเขา...ฉันจิกแขนเขาแน่นจนเล็บจะหักอยู่แล้วลุคบีบข้อมือฉันแน่น ฉันดิ้นไปมาลุคโอบกอดเอวฉันให้เข้าใกล้ตัวฉันมากขึ้นฉันพยายามที่จะกัดลิ้นเขาแต่ลุคก็หลบได้ฉันทุบอกเขาอย่างแรงหวังจะให้ปล่อยลุคเอามือข้างหนึ่งจับข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้อีกข้างก็กดท้ายทอยฉันไว้ เราจูบกันนานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาจนฉันเริ่มจะหายใจไม่ออก ฉันจิกเล็บลงบนมือเขาอีกครั้งลุคผละออกจากฉัน ฉันนั่งหอบหายใจอยู่แบบนั่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาลุคยิ้มพอใจ ก่อนจะสตาท์รถและออกตัวอย่างเร็ว
“จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันน่ะไอ้บ้า”
“........” ลุคพูดอะไรก่อนจะลากฉันเข้าไปในบ้าน ซึ่งฉันจำได้ว่านี่คือบ้านลุค เขาลากฉันผ่านไปยังครัวซึ่งฉันเห็นฟรานและมินโฮนั่งอยู่ในห้องนั่น
“อ้าวไอ้ลุค เจ๊ดอล....งานเข้าแล้วไง”
“ช่วยฉันด้วยมินนี่”
“ถ้าแกยังไม่อยากตาย ก็อย่ามายุ่ง”
“ เฮ๊ยแต่...”
“ไอ้มินกลับมานั่งที่เดิมของแก” ฟรานบอกเสียงนิ่งๆ
มินโฮบอกฉันขืนตัวไว้กับบันไดก่อนจะมองไปที่ฟรานที่นั่งอยู่แต่เขากับเงยหน้ามองฉันแค่นั่น นี่แหละฟรานไอ้เด็กเย็นชาไอ้ไรความรู้สึกไอ้...
“ว๊ายย!” ฉันต้องร้องออกมาอีกครั้งเมื่ออยู่ๆลุคก็อุ้มฉันขึ้นเขาเดินขึ้นบันไดอย่างเร็วก่อนจะเดินไปที่ห้องของเขา ลุคเปิดประตูออกก่อนจะวางฉันลงบนเตียงอย่างแรงลุคเดินเข้ามาใกล้เตียงมากขึ้นตอนนี้เขาดูหน้ากลัวจนฉันเองรู้สึกได้ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนฉันถอยหลังกรูจนหลังติดผนังเตียงฉันลุกขึ้นยืนหมายจะกระโดดลงเตียงไปแต่อยู่ก็เป็นลุคที่กระตุกขาฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงลุคพุ่งเข้ามาคร่อมบนตัวฉันอย่างเร็ว
“นี่ไม่ตลกน่ะ”
“ฉันเอาจริง” เขาบอกก่อนจะก้มหน้าลงจูบฉันอย่างเร็วริมฝีปากร้ายกาจนั่นลวงล่ำเข้ามามากขึ้นฉันดิ้นไปมาอย่างแรงทั้งทึ่งทั้งตีเขาแต่ลุคก็ไม่ปล่อยเขาบีบข้อมือฉันแน่นขึ้นก่อนจะรวบมันไว้ด้วยมือข้างเดี่ยว มืออีกข้างก็เริ่มไล้ไปตามแผ่นหลังของฉันและที่ต้นขาลุคกระชากชุดฉันอย่างแรงและปลดตะขอบราเซียโดยที่ฉันไม่รู้ตัว ฉันดิ้นไปมาจนเริ่มที่จะหมดแรง
“ฉันเกลียดนาย!! ”
“แล้วเธอจะเสียใจที่ได้พูดคำนี้! ” พูดจบเขาก็กดริมฝีปากลงมาอีกครั้งฉันหมดแรงที่จะดิ้นที่จะต่อสู้กับเขาแล้ว ฉันหยุดนิ่งและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาหลังจากนั่นลุคก็ไม่สนว่าฉันจะร้องไห้ขนาดไหนเขาแค่ทำในสิ่งที่ตัวพอใจก็เท่านั่น....
“อืม...” ทำไมปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยน่ะฉันคิดก่อนจะบิดตัวไปมารู้สึกเหมือนมีบ้างอย่างคลอเคลียที่ต้นคอก่อนจะพบว่าเป็นลุคที่มุดอยู่ตรงซอกคอฉันเขาหลับตาพริ้มและเอามือพาดเอวฉันไว้ ฉันค่อยๆเอามือเขาออกก่อนจะเดินไปเอาเสื้อผ้าที่ตกอยู่ปลายเตียงขึ้นมาและเข้าห้องน้ำไป ฉันยืนมองตัวเองที่หน้ากระจกที่ตอนนี้ทั้งตัวต่างมีรอยแดงเป็นจ่ำเต็มไปหมด แค่นึกถึงมันฉันก็น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ฉันยืนกำมือแน่นก่อนจะเดินออกไปที่หน้าประตูห้องน้ำในตอนที่หมุนลูกบิดออกนั่นก็ทำให้ฉันได้เจอกับเขา...
“ดอล.. ” ลุคที่ตอนนี้เหลือแค่กางเกงยีนส์ตัวเดี่ยวฉันมองเขาด้วยความเกลียดชังและโกรธก่อนจะผลักประตูให้ปิดลงแต่ลุคก็ไวกว่า เขาดันตัวเข้ามาในห้องน้ำอย่างเร็ว ฉันเดินชนไหล่เขาเสียงดังเพื่อไปที่ประตู...
“เดี๋ยว... ” เขาบอกก่อนจะจับแขนฉัน
“อย่ามาเตะต้องฉัน” ฉันบอกก่อนจะสะบัดแขนออกจากมือเขา
“มากกว่านี้ฉันก็ทำมาแล้ว” ฉันหยุดกึกเหมือนมีใครเอาอะไรโยนใส่หัวเต็มแรงฉันเดินกลับก่อนจะ
เพียะ!
“นายมัน เลว ต่ำ ฉันเกลียดนาย! ” ฉันบอกก่อนจะหันหลังเดินออกไปแต่ลุคก็กระชากตัวฉันให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งก่อนจะผลักตัวฉันให้เข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งลุคเดินตามมาอย่างเร็วก่อนจะยกแขนขึ้นกักตัวฉันไว้
“อะไรน่ะ เกลียดงั้นหรา แล้วเมื่อคืน...”
“หุบปากเดี๋ยวนี้น่ะ ฉันขยะแขยงนายเต็ม... ” เสียงฉันถูกดูดกลืนลงไปในลำคออีกครั้งเมื่อลงแนบริมฝีปากลงมาอย่างเร็วฉันดิ้นไปมาทั้งทุบทั้งตีทั้งทึ่งแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย ฉันหยุดดิ้นพร้อมกับน้ำตาที่พรานไหลออกมาอีกครั้งลุคผละออกก่อนจะจูบซับน้ำตาให้ฉันก่อนจะเงยหน้ามองฉัน
“ถ้าเกลียดแล้วหัวใจที่เต้นเสียงดังนี้มันคืออะไร”
“......“
“เธอเกลียดฉันไม่ได้หรอก..ดอลล่า“ ใช่ฉันเกลียดเขาไม่ได้จริงๆ
“ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ....แค่นี้นายก็หย่ำยี้ฉันมากพอแล้ว” ฉันบอกเขาเสียงอ่อนลงน้ำตาก็พรั่งพรูออกมามากขึ้นลุคเอื้อมมือขึ้นมาก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ฉันเบาๆยิ่งเขาทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งมีแต่รักเขาฉันปัดมือเขาออกเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับมา
“ฉันคงทำไม่ได้หรอก...”
“ทำไมหล่ะ นายก็ไปตามทางนาย ฉันก็จะไปตามทางของฉัน….”
“เธอคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยใช่ไหม ที่จะให้ตัดขาดกับคนที่ตัวเองรักน่ะ เธอทำได้หรือไง! ” เขาพูดเสียงดังก่อนจะเขย่าตัวฉันอย่างแรงลุคผลักฉันให้ชนผนังห้องน้ำแต่แปลกที่ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเขาเอามือรองที่หลังฉันไว้และผลักฉันหลายครั้ง
ผลั่ก! ผลั่ก!
“ลุคพอได้แล้ว!” ฉันบอกก่อนจะผลักเขาออกฉันก้มมองที่มือเขาซึ่งตอนนี้เต็มไปเลือดฉันเดินไปหาเขาก่อนจะผลักเขาให้นั่งลงที่หน้ากระในห้องน้ำฉันเลือนบานกระจกก่อนจะพบว่าข้างในนั่นมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่ฉันหยิบมันลงมาก่อนจะวางไว้ข้างตัว ฉันเปิดก๊อกน้ำล้างเลือดให้เขาก่อนจะเอาแอลกอฮอลล้างแผลให้เขาและราดเบตาดีนลงไปก่อนจะเอาผ้ามาพันไว้ ถึงฉันจะอยากเกลียดเขาแค่ไหน แต่เห็นเขาต้องมาทำร้ายตัวเองแบบนี้ฉันก็คงทนไม่ได้...
ตลอดเวลาที่ฉันทำแผลนั่นลุคนั่งมองหน้าฉันฉันพยายามที่จะเลี่ยงไม่สบตากับเขา เวลาที่ฉันสบตากับเขาเป็นแบบนี้ใจฉันมันอ่อนยวบลงไปหมดเลยฉันเก็บอุปกรณ์ใส่กล่องก่อนจะเก็บใส่ตู้นั่นก่อนจะหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยว ขอบคุณน่ะ”
“...........” ฉันไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นและเห็นเป็นลุคที่ไม่รู้มาตั่งแต่เมื่อไรฉันเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่ลุคก็ยังรั้งข้อมือฉันไว้
“เธอจะไปไหน”
“กลับบ้าน”
“ให้ฉันไปส่ง”
“ไม่ต้อง มือนายเองก็เจ็บ” ฉันบิดข้อมือให้หลุดจากเขาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรออกหาเบอร์ออเวย์
“ฮัลโหล โอโซนหรามา... ” ในตอนที่ฉันกำลังจะพูดนั่นอยู่ๆลุคก็เดินเข้ามาคว้าโทรศัพท์และขว้างลงพื้นอย่างแรงฉันมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ ให้ตายเถอะหมอนี้มัน...
“ทำบ้าอะไรของนาย” ลุคไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินมาคว้าแขนฉันและเดินออกไปนอกห้อง ฉันมองหน้าเขาลุคทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรทั้งที่เมื่อกี้เขาพึ่งทำโทรศัพท์คนอื่นพัง
“ไม่ต้องหวงเรื่อง โทรศัพท์เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่”
“ไม่จำเป็นฉันซื้อเองได้...ปล่อย” ฉันบอกเขาก่อนจะสะบัดแขนให้ออกจากเขา ลุคไม่สนใจแม้ฉันจะร้องเสียงดังขนาดไหนเขาลากฉันไปขึ้นรถอย่างเร็วก่อนจะผลักฉันให้เข้าไปในรถ ลุคตาร์รถก่อนจะขับออกไปทั้งที่มีแค่มือเดี่ยวฉันมองเขาอย่างอนาทใจ
“ฉันบอกแล้วไงว่ากลับเองได้ ”
“ทำไมฉันต้องให้ไอ้บ้านั่นมารับเธอ” เขาบอกก่อนจะขับต่อไป ฉันไม่เถี่ยงอะไรเขาต่อก่อนจะนั่งหันหลังให้เขา ลุคเลี้ยวเข้ามาในซอยบ้านฉันก่อนจะจอดรถข้างฟุตบาทฉันหยิบกระเป๋าก่อนจะเปิดประตูลงไปทันที ในตอนที่ฉันจะเปิดประตูหน้าบ้านนั่นฉันหันหลังกลับมาก่อนจะพบว่าลุคมายืนอยู่ข้างๆแล้ว
“ขอคุยด้วยหน่อย”
“มีอะไร”
“ใจคอเธอจะไม่ให้ฉันเข้าบ้านเลยหรือไง”
“ไม่...”
“.....” ลุคมองหน้าฉันก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ
“มีอะไรก็ว่ามา”
“เรื่องของเราสองคน ฉันจะไปคุยกับพ่อเธอเอง”
“ฉันเคยบอกนายแล้วไงนายอยู่ส่วนนายฉันก็อยู่ส่วนฉัน เมื่อคืนฉันจะถือว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีแค่นี้ใช่ไหม ออกไปได้แล้ว” ฉันบอกก่อนจะชี้ออกไปทางประตู
“ฉันก็เคยบอกเธอไปแล้วว่าไม่ มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอก”
“ดอลล่าๆ อยู่บ้านหรือป่าว”
“แม็กซีน เธอมาได้ไง”
“ก็ไม่เห็นเธอไปทำงานหลายวันแล้วน่ะ แล้วนี้ฉันเข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือป่าว?”
“ไม่หรอกครับ ผมขอตัวก่อนน่ะครับ” ลุคบอกก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน
“ดอล ใครอ่ะหล่อจังเลย หรือว่าจะ...”
“หยุด ไม่ใช่”
“แล้วเขาเป็นใคร”
“น้องชาย....” ฉันบอกแม็กซีนเสียงแผ่วก่อนจะนั่งลงบนโซฟา อีกไม่นานพ่อฉันก็จะแต่งงานใหม่แล้วฉันจะมีคุณแม่คนใหม่แต่ยังไงฉันก็ยังยืนยันว่าไม่มีใครจะมาดีเท่าคุณแม่ฉันอีกแล้วแต่ฉันก็ไว้ใจเธอให้ได้ดูแลคุณพ่อและมีน้องชายด้วย ทุกอย่างถูกลิขิตไว้หมดแล้วฉันกับเขาคงไม่ได้เกิดมาเพื่อกันและกันหรอก
“ดอล ๆ”
“หืม ว่าไง”
“เป็นอะไรหรือป่าวอยู่ๆก็เงียบไป อีอย่างเธอมีน้องชายหล่อขนาดนี้ด้วยหรา หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลยน่ะ”
“พอดีพ่อฉันแต่งงานใหม่น่ะ...ว่าแต่เธอมีอะไรหล่ะ”
“อืมมีลูกค้าคนหนึ่งเข้ามาติดต่องานแล้วก็ถามถึงชื่อเธอด้วย”
“หืม ใคร”
“เขาบอกว่าชื่อ วินเนอร์อะไรสักอย่าง”
“วินเนอร์งั้นหรา”
“นี่ไงเขาให้นามบัตรมาด้วย” แม็กซีนบอกก่อนจะยื่นนามบัตรมาให้ฉัน
“แล้วเขาว่าไงบ้างหล่ะ”
“ก็บอกว่าอยากให้เธอออกแบบร้านให้เขาประมาณนี้อ่ะ เธอสนใจไหม”
“อืม ขอดูก่อนหล่ะกัน”
“เธอลองโทรไปคุยกับเขาเพิ่มก็ได้น่ะ ยังไงฉันขอกลับก่อนหล่ะกันพอดีมีงานต่อน่ะ”
“อืม บาย”
“ดอลล่าดูเธอไม่ดีเลยน่ะ มีเรื่องอะไรหรือป่าว อย่าคิดมากน่ะ”
“จร้า ฉันโอเคเธอไปเถอะ” แม็กซีนโบกมือลาฉันก่อนจะเดินออกไปฉันยิ้มให้เธอก่อนจะค่อยๆหุบยิ้มลงฉันนั่งลงที่เดิม ก่อนจะนั่งคิดถึงคำพูดของลุค เมื่อไรเขาจะยอมเข้าใจสักทีน่ะฉันรู้มันยากที่จะยอมรับกับเรื่องทั้งหมดที่เข้ามารวดเร็วแบบนี้มันก็ทำฉันแทบตั้งตัวรับไม่ทันเหมือนกัน ฉันก็ไม่ได้เกลียดเขา ฉันไม่ได้ไม่รักเขา ฉันก็แค่ไม่อยากให้พ่อมากลุ้มใจเรื่องนี้มันคงไม่ยากหรอกที่จะฝืนใจเป็นพี่น้องกัน...
“ดีใจด้วยน่ะค่ะ Dad และก็คุณน้าด้วย”
“ดอลล่า” ฉันหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบว่าเป็นมินโฮ
“เดี๋ยวหนูขอตัวก่อนน่ะค่ะ”
“มีอะไร มินนี่”
“ก็ลุคน่ะสิ มันเอาแต่กินเหล้าทุกวันเลย ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่าเธอกับมันมีปัญหาอะไรกัน แต่ตอนนี้ไปดูมันก่อนที่จะตายเถอะ”
“แต่...”
“ขอร้องน่ะเจ๊ ” มินโฮบอกฉันมองหน้าเขาหมอนั่นทำหน้าเหมือนคนจะตายอะไรจะขนาดนั่น
“ก็ได้…แค่แปปเดี่ยวเท่านั่นน่ะ”
“เย้ รักเจ๊ ไปกันเถอะ ” มินโฮพูดขึ้นก่อนจะลากฉันออกจากกงานไปนี่ ที่ฉันยอมไปก็เพราะเป็นห่วงเขาในฐานะพี่สาวคนหนึ่งที่จะห่วงน้องชายก็เท่านั่นแหละ วันนี้ฉันมีนัดกินข้าวกับวินเนอร์ฉันกะว่าจะไปคุยกับเขาเรื่องงานที่เขาจะให้ฉันทำด้ว... มินโฮขับรถมาเรื่อยก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในคอนโดแห่งหนึ่ง ฉันเปิดประตูลงจากรถก่อนจะเดินตามมินโฮไปขึ้นลิฟท์
ติ๊ง น๊อง!
เสียงลิฟท์เปิดออกฉันเดินตามเขาเงียบๆ ลุคหยุดลงที่หน้าห้องหนึ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
“อ้าวฟราน”
“ดอล หวัดดี ” ฟรานทักฉันเงียบๆฉันแอบเคืองเรื่องวันนั่นที่เขาไม่ยอมช่วยฉันและตอนที่กำลังจะด่านั่น
“เจ๊มาดูไอ้ลุคก่อนเถอะ” มินโฮบอกอีกครั้งก่อนจะกระชากแขนฉันไป เขาเปิดห้องหนึ่งออกก่อนจะพบว่ามีบ้างคนนอนอยู่บนเตียง คงเป็นลุคสิน่ะ
“ฝากด้วยน่ะเจ๊” มินโฮบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฉันมองไปที่พื้นซึ่งตอนนี้ถูกขวดเบียร์ยืดพื้นที่ไปหมดแล้วก่อนจะมองร่างของเขา ฉันเข้าไปเอาในห้องน้ำก่อนจะเอากะละมังและผ้าออกมาเพื่อที่จะเช็ดตัวให้เขา ฉันวางกะละมังลงก่อนจะค่อยๆแกะกระดุมเขาออกก่อนจะเช็ดตัวให้เขาและตอนนั่นเอง
“ทำไม เธอต้องค่อยวิ่งหนีฉัน
“.....” ฉันไม่อยากจะเข้าใกล้นายให้มาไปน่ะ
“ทำไม เธอไม่ยอมฟังฉัน”
“......” ฉันขอโทษ
“ฉันรักเธอน่ะดอลล่า”
“.....” ฉันก็รักนาย
หลังจากที่ฉันเช็ดตัวให้เขาเสร็จ ลุคก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
“ดอล เธอมาได้ยังไง”
“หืม ตื่นแล้วหรา นายเป็นไงบ้าง”
“ก็ดี...”
“กินนี่ซะจะได้กินยา นายดูตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้” ฉันบอกก่อนจะยื่นถ้วยโจ๊กให้เขาลุคมองก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
“ฉันดีใจที่เธอเป็นห่วงฉันน่ะ”
“ไม่ได้ห่วง ฉันมาก็เพราะเห็นแก่แม่นาย ท่านคงทำใจไม่ได้ถ้าลูกมาตายเพราะไอ้กระป่องนี่...ฉันไปแล้วน่ะ” ฉันบอกหลังจากที่ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือตัวเองใกล้ถึงเวลานัดแล้ว
“เดี๋ยวสิ เธอจะไปไหน”
“ไป...”
“อยู่ต่อไม่ได้หรา ป้อนฉันหน่อยสิ ” ลุคบอกด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้อง โถ่เอ๊ยเขาจะทำให้ฉันลำบากใจไปถึงไหนเมื่อไหร่ ยิ่งอยากห่างแต่เขากลับทำให้เข้าใกล้ ดอลล่าใจแข็งเข้าไว้
“ไม่ ฉันไปน่ะ”
“เธอจะใจร้ายกับคนที่มือเจ็บแบบนี้ได้หรา” เขาบอกก่อนจะชูมือขึ้นกลางอากาศลุคมองหน้าสบตากับฉันและสุดท้ายฉันก็ต้องยอมเขาในที่สุด ฉันเดินไปหยิบเอาถ้วยข้าวต้มขึ้นมาก่อนจะใช้ช้อนตักและเป่าเบาๆ
“อ่ะ กินสิ” ฉันบอกก่อนจะยัดช้อนเข้าปากเขาไป ลุคบ่นนั่นบนนี้ตลอดทั้งการกินว่าฉันทำไม่อร่อยอย่างนั่นอย่างนี้แต่บทสุดท้ายหมอนี้ก็กินจนหมดถ้วยไปจนได้
“อ่ะ นี่ยากินสิ ฉันบอกก่อนจะยื่นยาให้เขา ” ลุครับไปก่อนจะเอาเข้าปากและหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ฉันก้มมองดูนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะพบว่าใกล้เวลานัดขึ้นมาทุกที
“ขมชะมัด ฉันเกลียดยา…”
“ฉันไปก่อนน่ะ ” ฉันบอกเขาก่อนจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเตรียมจะเดินออกจากห้อง
“ขอบคุณน่ะ ”
“ฉันก็ทำเท่าที่พี่สาวคนหนึ่งจะทำให้น้องชายได้น่ะแหละ….” ฉันบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไปเห็นมินโฮและฟรานที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ฉันเดินไปหาพวกเขาเพื่อจะไปบอกลา
“ไอ้ลุคเป็นไงบ้าง แล้วนี่เธอจะแล้วหราให้ฉันไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้ เขาก็โอเค ฉันไปก่อนน่ะ”
“อืม.... ” หลังจากที่ฉันออกมาจากห้องแล้วฉันก็โทรเรียกวินเนอร์ให้ออกมารับฉันที่นี่เลย
“เธอพักที่นี่หรา”
“ป่าว มาหาเพื่อนน่ะ จะไปได้หรือยัง”
“อืม... ” วินเนอร์บอกก่อนจะขับรถออกไป เราไม่พูดกันเลยตลอดทางเขาขับรถไปเรื่อยๆก่อนจะไปจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง วินเนอร์ลงจากรถก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน เขาดูเป็นคนที่สุภาพและถือดูดีมาก ร่างสูงประมาณ 185 ผมสีดำขับให้ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับยิ่งสว่างมากขึ้นเวลาฉันเข้าใกล้เขาเหมือนตัวเองได้รับออล่ายังไงไม่รู้...วินเนอร์จับเก้าอี้ออกก่อนจะเชิญให้ฉันนั่ง
“ขอบคุณค่ะ”
“เธอจะส่งอาหารเลยไหม”
“ยังดีกว่า เรามาเริ่มคุยกันเลยดีไหม”
“ก็ได้ เพื่อนคุณคงบอกรายละเอียดไปแล้วในเบื้องต้นแล้ว ผมจะให้เธอออกแบบร้านกาแฟให้หน่อย”
“แล้วคุณต้องการแบบไหนหล่ะค่ะ”
“ก็เอาแบบโมเดิลและก็ให้ดูคาลสิคหน่อยๆ ร้านนี่ก็ บลาๆ”
ฉันนั่งจดรายละเอียดทั้งหมดและคุยกับเขาในเรื่องที่เขาจะเปิดร้านกาแฟที่นี่ด้วย มันก็ดูเป็นอะไรที่น่าสนใจดีฉันเลยตัดสินใจที่จะรับงานนี้ ไม่อยากจะชื่อว่าคนอย่างเขาอยากจะทำอะไรแบบนี้ เขาดูเป็นชายที่มีระบบแบบแผนและที่ฉันเห็นจากแววตาของเขาก็คือเขาค่อนข้างจริงจังมากในการที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องงานแบบนี้ซี่งมันต่างกันมาก ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะอายุแค่ 21 ปีและไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นเพื่อนกับลุคด้วย ผู้ชายคนนี้ถือว่าน่าสนใจเลยทีเดี่ยว...
“ตามนั่นหล่ะครับ”
“ค่ะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ” ฉันบอกก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
(LOOK TAKE)
“หายดีแล้วหราหว่ะ ได้ยาดีหล่ะสิ”
“เออ ขอบใจ”
“แล้วนี่แกจะไปไหนหว่ะ”
“เรื่องของฉันหว่ะ”
ผมบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป เมื่อกี้นี้ผมเห็นว่ามีรถคันหนึ่งมารับดอลที่หน้าคอนโดและถ้าจำไม่ผิดนี่คงเป็นรถไอ้วินเนอร์แน่นๆ ไอ้วินมันต้องคิดเรื่องไม่ดีอยู่แน่นผมรู้จักมันดี ผมไม่เคยไว้ใจคนอย่างมันเลย ภายนอกมันอาจจะดูเป็นผู้ชายที่สุภาพ ดูดีแต่ที่จริงมันนั่นแหละคาสโนว่าตัวพ่อเลย วันที่ผมรู้ว่าดอลล่ารู้จักกับมันทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงเธอตั้งแต่แรกแล้ว
ที่ผมทำเป็นอารมณ์เสียในตอนนั่นก็เพื่อที่เธอจะได้เชื่อผม ผมเตือนเธอแล้วว่าให้อยู่ห่างกับไอ้วินไว้ แต่ดอลล่าเองก็น่าจะพอรู้อยู่บ้าง ผมเหยียบคนเร่งจนมิด ขอให้อย่าเป็นอย่างที่ผมคิดเลย ผมหยิบโทร.ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกเบอร์ดอลล่า เอ๊ยทำไมไม่รับอีกน่ะ
“ดอลล่า รอฉันก่อนน่ะ
(END LOOK TAKE)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากรู้พออ่านจบแล้วมาเมนให้มันจะตายไหม ใครมีจิตสำนึกก็เมนให้กันด้วยนะค่า ^^
อยากรู้พออ่านจบแล้วมาเมนให้มันจะตายไหม ใครมีจิตสำนึกก็เมนให้กันด้วยนะค่า ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น