Fic-SooxNewThe Split- ฉันคิดมากไปใช่ไหม?

ลำดับตอนที่ #6 : Fic-SooxNewThe Split: ฉันคิดมากไปใช่ไหม ตอนที่5

 

Titel:ฉันคิดมากไปใช่ไหม? ตอนที่5

Author:Pingpong

Couple:SooxNew

Update:10/03/2555
-------------------------------------------------------------------------

“ก็เออสิหว่ะ...แล้วนี่มึงกับเพื่อนมึงมาทำอะไรที่โรงเรียนกูหว่ะ” ไอ้เจย์พูดขึ้นก่อนจะเดินมาทางผม

“มึง!” ไอ้เจย์เดินเข้ามาได้ไม่นานนักไอ้โซ่ก็ลุกขึ้นยืนตามผมก่อนจะตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของเจย์อย่างรวดเร็วก่อนจะชกลงบนหน้าเต็มแรง..

ผลั๊วะ!!

  ไอ้เจย์ล้มลงไปกับพื้นในทันที ไอ้โซ่เดินเข้าทำท่าจะชกไอ้เจย์อีกครั้งแต่มันก็ไวกว่าลุกขึ้นยืนได้ก็ชกที่หน้าไอ้โซ่อย่างจัง...ทั้งผมไอ้โอ๊ตและเพื่อนๆพยายามจะเข้าไปแยกพวกมันแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จเลย...

ผลั๊วะ ผลั๊วะ

 
   เสียงแลกเปลี่ยนหมัดกันของทั้งสองคนยังมีอย่างต่อเนื่อง ไม่มีท่าทีว่าใครจะยอมใครเลย...ผมจะทำยังไงดี ผมมองหน้าทั้งสอง คนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดที่หางคิ้วและมุมปากถ้าตอนนี้ผมไม่ทำอะไรสักอย่าง พวกมันคงต้องตายกันไปข้างแน่

“หยุด...หยุดบ้ากันทั้งสองคนนั่นแหละ!” ผมเข้าไปแทรกกลางระหว่างคนทั้งคู่ก่อนจะตะโกนขึ้นมาเสียงดังดังจนผมรู้สึกว่าตัวเองแสบคอ...

“เจย์ กูขอโทษแทน...”

“นิวจะไปขอโทษมันทำไม!”

“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะโซ่ มึงเป็นคนเริ่มก่อนน่ะ!”

“หึหึ ปกป้องกันดีจริงๆน่ะ” มันพูดขึ้นแค่นั่นก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว...

“เดี๋ยวกูไปดูมันเอง ไม่ต้องห่วง” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้น

“เออ ฝากด้วยน่ะมึง...”

“นิว...มึงโอเคหรือป่าวหว่ะ” ไอ้เจย์ที่ยืนอยู่ข้างผมพูดขึ้น

“กูโอเค...แต่มึงไม่โอเคแล้วหล่ะไปห้องพยาบาลกันเหอะ...” ผมพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าของมันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดและรอยฟกช่ำที่บริเวณแก้มและดวงตาข้างซ้าย ที่ปลายคิ้วเข้มมีเลือดออกมาซิบๆ และที่มุมปาก...

 @ห้องพยาบาล

“โอ๊ย! เบาๆหน่อยสิมึงกูเจ็บ TT” ไอ้เจย์ร้องขึ้นอย่างกับตุ๊ดทันทีหลังจากที่ผมแตะแอลกอฮอลลงบนแผลที่คิ้ว...

“เจ็บ...แล้วที่พวกมึงตีกันเมื่อกี้ไม่เจ็บหรือไงหล่ะ...”

“พูดแล้วแมร่งขึ้นเลย...อย่าให้กูได้เจอมันอีกน่ะแมร่งให้ตายกันไปข้างเลย..โอ๊ย!”

“มึงหุบปากไปเลย...ดูสังขารของตัวเองก่อนเถอะ” ผมกดซ้ำลงไปที่แผลมันแรงๆ

“นิวแมร่งมือหนักชิบ”

“งั้นเชิญมึงทำเองเถอะ- -“

“กูพูดเล่น...ทำต่อๆ”  ผมนั่งลงที่เดิมก่อนจะบรรจงติดพลาสเตอร์ลงที่หางคิ้วและตรงแก้มที่ปรากฏรอยเล็บขีดเป็นทางยาวให้มันก่อนจะยื่นผ้าให้มันไว้ประคบที่ตา

“อ่ะ...เอาไว้ประคบที่ตา”

“กูต้องขอโทษแทนไอ้โซ่ด้วยน่ะมึง”

“ช่างมันเหอะกูไม่ได้คิดอะไรหรอก ที่พูดเมื่อกี้ก็แค่ล้อเล่นเฉยๆ...แต่กูอยากรู้อย่างเดี่ยวว่ามันมาต่อยกูทำไมหว่ะ?”

“มึงจำตอนที่เราไปไอศกรีมแล้วมึงกอดกูที่หน้าร้านได้ป่าว?”

“เออได้...ทำไมหว่ะ?”

“ก็เพราะเรื่องนี้นั่นแหละ…”

“กูกอดมึงแล้วมันเกี่ยวไรด้วยหว่ะ มาชกกูทำไม...หรือว่ามึงกับมัน...”

“อืม...”

“ตั้งแต่เมื่อไร!” มันตะโกนขึ้นเสียงดัง

“กูตกใจหมดเลย มึงจะตะโกนทำไมหว่ะ?”

“กูถามว่าตั้งแต่เมื่อไร?” มันถามก่อนจะเดินเข้ามาจับที่แขนผมแน่นก่อนจะจ้องมองหน้าผมด้วยแววตาที่คาดคั้นอยากจะได้คำตอบ...

“ก็ 6 เดือนแล้วแหละ มึงจะถามไปทำไมหว่ะ?” ผมพูดขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะค่อยๆแกะมือที่กำลังกำข้อมือของผมออก  

“ที่แท้ก็หึงแฟนนิเอง หึหึ” มันไม่ได้ตอบคำถามที่ผมพูดไปก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเบาๆแทนและค่อยๆผละตัวออกห่างผมไป

“มันก็แบบนี้ ขี้โมโห...ยังไงกูขอโทษด้วยหล่ะกันน่ะมึง...”

“งั้นเดี๋ยวกูไปก่อนน่ะ...”   ผมเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเอาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลไปเก็บเข้าที่...ไอ้โซ่มันจะเป็นยังไงบ้างหว่ะ คิดได้แบบนั่นผมก็หยิบเอากล่องปฐมพยาบาลที่วางอยู่บนเคาเตอร์มา...

“จะไปหามันหรอ…” มันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาทางผม

“อืม...ว่าจะไปดูมันหน่อยน่ะ ฝากไอ้โอ๊ตดูอยู่”

“ขอบใจที่มึงทำแผลให้กูน่ะ...แต่กูว่ามึงเอาเวลาไปทำให้แฟนมึงดีกว่าน่ะ...”   มันบอกก่อนจะเดินผ่านหน้าผมออกไป...ทิ้งให้ผมงุนงงกับเหตุการณ์ที่พึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ มันเป็นอะไรของมัน ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อน มันโมโหใส่ผม เสียงท่าทางและแววตาที่มันแสดงออกมามันต้องการจะบอกอะไร...มันเกิดไรขึ้นกันแน่หว่ะ กูงงไปหมดแล้ว...

ผู้ชายดีๆ มีแฟนหมดแล้ว คุณจะรออะไร~

“ฮัลโหล ไอ้โอ๊ตว่าไงหว่ะ?”

“มึงอยู่ไหนหว่ะ?”

“ห้องพยาบาล...แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหนหว่ะ”

“กูอยู่ที่...แถวสวนด้านหลังโรงเรียนอ่ะ มึงลองเดินหาดู”

“แล้วไอ้โซ่มันเป็นไงบ้างหว่ะ”

“เงียบอย่างเดี่ยวเลย...กูจะไปทำแผลให้มันก็ไม่ยอมหว่ะ มึงรีบมาก่อนเถอะ”

“เออๆ แล้วกูจะรีบไป”
 

   ผมวางสายลงก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่หลังโรงเรียน หวังว่ามันจะไม่บ้าไปชกไปเตะอะไรแถวนั่นหรอกนะ...นึกได้แค่นั่นภาพสีหน้าตอนนั่นก่อนที่มันจะเดินออกไปจากห้องมันก็ทำให้ใจผมแป๋วๆแล้วหล่ะ มันคงคิดว่าผมเข้าข้างไอ้เจย์ ผมไม่ได้จะเลือกที่จะช่วยใคร ที่ผมเข้าไปห้ามแบบนี้ก็เพื่อตัวของพวกมันทั้งสองคนนั่นแหละ ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บตัวเพราะผมเป็นสาเหตุ...แต่ไม่รู้มันจะเข้าใจผมบ้างหรือป่าว

ที่สวนหลังโรงเรียน

“นิว ทางนี้โว๊ย!” เสียงไอ้โอ๊ตเรียกผมมาแต่ไกล...ผมเดินไปยังโต๊ะตัวหนึ่งซึ่งร่างสูงโปร่งกำลังนั่งอยู่

“มาทำไม...” มันพูดขึ้นทันทีหลังจากที่ผมนั่งลงที่ตรงข้ามกับมัน

“มาทำแผลให้แฟนไง...” ผมพูดออกไปในขณะที่มือกำลังเปิดกล่องปฐมพยาบาลออก...

“ทำไมไม่ไปทำให้มันหล่ะ ปกป้องกันดีนักนิ...” มันพูดทั้งที่หน้าหันไปทางอื่น...มันไม่อยากมองหน้าผมขนาดนั่นเลยหรอ

“หันหน้ามา...” ผมบอก แต่มันกลับหันหน้าหนีผมไปทางอื่น...ผมจับหน้ามันให้หันหน้ามาก่อนจะเช็ดที่แผลเบาๆ

“ไม่ต้อง...ทำเองได้…”  มันพูดขึ้นด้วยเสียงที่เรียบๆ ก่อนจะเอาสำลีในมือผมไป

“มึงก็ดื้อไม่แพ้กูนั่นแหละทั้งที่ไม่ไหวก็ยังจะฟื้นอีก...มานี่กูจะทำให้”ผมพูดขึ้นก่อนจะจ้องมองลึกในดวงตาเรียวเล็ก...โซ่ไม่ได้
หันหน้าหนีไปไหนและยอมอยู่นิ่งๆให้ผมทำแผลให้มันไม่ร้องออกมาเลยสักนิด สมกับที่เป็นโซ่จริงๆมันไม่เคยจะแสดงท่าทีอ่อนแออะไรให้ผมเห็นเลยสักนิด...ผมแปะพลาสเตอร์แผ่นสุดท้ายที่หางคิ้ว

“เสร็จแล้ว...”

“....”

“มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอกน่ะ...กูไม่ได้ปกป้องมัน...แต่กูก็แค่อยากจะช่วยมึง”

“…”

“แต่ถ้ามึงยังไม่อยากคุยกับกูตอนนี้...กูจะกลับไปที่ห้องก่อนก็ได้” ผมบอกในขณะที่ลุกขึ้นยืน ในใจก็หวังว่าจะได้ยินเสียงหรืออะไรที่มันจะฉุดรั้งผมไว้ได้บ้าง...แต่ไม่เลย ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากปากของมัน ผมเดินไปข้างหน้าช้าๆน้ำตาที่กลั่นไว้ไม่นานก็ไหลพรากออกมา...ผมนี่มันอ่อนแอจริงๆแค่นี้ทำไมต้องร้องไห้ด้วยนะ

“นิว มึงไม่เป็นไรน่ะ” ไอ้โอ๊ตที่มองดูสถานการณ์ห่างๆถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

“อืม...”

“มึงน่าจะรู้นิสัยมันดี...ปล่อยมันไว้สักพักก่อนเถอะ”

“อืม ฝากดูมันด้วยน่ะ” ผมหันหลังกลับไปมองคนตัวสูงที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม...กูเจ็บหว่ะโซ่ มึงช่วยเข้าใจกูเร็วๆหน่อยน่ะ กูไม่ชอบไอ้อาการแบบนี้เลย...

(Soo Talk)

ติ๊ง หน่อง ติ๊ง หน่อง

    หมดเวลาเรียนไปแล้วแต่ตอนนี้ผมยังคงนอนมองท้องฟ้าอยู่เหมือนเดิม...ผมนอนคิดถึงเรื่องของผมกับนิวที่พึ่งทะเลาะกันมา...ใช่ว่าผมไม่อยากจะรั้งคนตัวเล็กไว้หรอกนะแต่พอคิดจะลุกขึ้นไปภาพตอนที่นิวเข้าไปช่วยไอ้เชี่ยนั่นมันก็ทำผมโมโหขึ้นทันที ผมจึงทำได้แค่สงบสติอารมณ์กับตัวเองเงียบๆแบบนี้ แทนที่จะต้องไปคุยกับนิว…เพราะถ้าคุยกันมันอาจจะไม่จบแค่คุยน่ะสิ...

“คิดอะไรอยู่หว่ะโซ่” ไอ้โอ๊ตถามขึ้นก่อนจะนั่งลงข้างๆผม

“เรื่องนิว…”

“ก็ไปหามันดิ...”

“ไม่กูยังไม่พร้อมตอนนี้...”

“มึงจะรอถึงตอนไหน...ตอนที่ไอ้นั่นคาบนิวไปหรือไง”

“มึงหมายความว่าไงหว่ะ”

“กูรู้มึงเข้าใจที่กูบอก...ไปหล่ะ ” ไอ้โอ๊ตพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป   

     ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะออกตัววิ่งไป...ใช่สิน่ะสิ่งที่ผมควรจะทำตอนนี้ก็คือต้องดูแลนิวให้ดีที่สุด สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของผม...ทั้งที่นิวเองก็เชื่อใจผมมาตลอดทำไมกันกับเรื่องแค่นี้...ทั้งที่ผมสัญญาว่าจะฟังเขาให้มากขึ้น จะเป็นคนมีเหตุผลแต่ผมก็ยังทำไม่ได้...และนิวเองก็ไม่เคยจากผมไปไหน ยังให้โอกาสผมอยู่แบบนั่นผมจะไม่ยอมเสียคนๆนี้ให้ใครทั้งนั่น...

“พี่โซ่...พี่โซ่จริงๆด้วย” ในขนาดที่ผมเดินผ่านหลังอาคาร5ซึ่งเป็นทางผ่านที่จะเดินต่อไปยังอาคาร 6 อาคารที่เราเรียนอยู่ นั่นเสียงของใครสักคนก็เรียกผมไว้ซะก่อน มันฟังดูแล้วคุ้น คุ้นมากจริงๆ...

“...ฟ้า!”  ฟ้าอยู่โรงเรียนนี้ด้วยงั้นหรอ...ไม่เจอกันนานจริงๆตั้งแต่ครั้งนั่น... เพียงแค่ได้สบตากับแววตากลมโตของร่างเล็กนั่นภาพคืนวันวานในอดีตก็ย้อนกลับขึ้นมาในหัวของผมราวกับแผ่นฟิล์มที่กำลังฉายหนังอยู่...   

  (End Soo Talk)

------------------------------------------------------------------------------

อัพให้แล้วน่ะจร้า  อั๊ยย่าพยายามจะให้ดราม่า มันดราม่าไหมอ่ะ ฝากคอมเมนให้ด้วยน่ะ บายรักคนอ่าน ม๊วฟฟ >3 

แถมๆจร้า><