Fic-SooxNewThe Split- ฉันคิดมากไปใช่ไหม?

ลำดับตอนที่ #5 : Fic-SooxNewThe Split: ฉันคิดมากไปใช่ไหม ตอนที่4

  

Titel:ฉันคิดมากไปใช่ไหม? ตอนที่4

Author:Pingpong

Couple:SooxNew

Update:08/03/2555

-----------------------------------------------------------------------------------------
     
    แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านสีฟ้าอ่อนเข้ามากระทบกับดวงตาของคนตัวเล็กที่นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มอยู่บนเตียงกับร่างสูงโปร่งซึ่งนอนอยู่ข้างกาย...ผมค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นกระพริบตาถี่ๆก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ความรู้สึกหนักอึ้งที่บริเวณเอวของตัวเองก็ทำให้ล้มตัวลงไปนอนเหมือนเดิมรู้สึกได้อย่างเดี่ยวว่าหนักและอึดอัดมากพอจะแกะมือของไอ้คนขี้เซามันก็ดันแกะไม่เอา...แล้วนี้มันกี่โมงแล้วหว่ะนี้ ผมนึกขึ้นได้ก็เอื้อมมือไปหยิบเอาไอโฟนที่วางไว้บนหัวเตียงขึ้นมาดู...7.30 น.แล้วนี่หว่า ซวยแล้ว!!

“โซ่ๆๆ ตื่นได้แล้วโว๊ยสายแล้ว!” ผมตะโกนขึ้นเสียงดังพร้อมกับทุบที่มือของมันแรงๆเพื่อจะให้มันเอามือออกไปจากเอวผมได้แล้ว แต่กลับไม่เป็นผล

“อืมมม…” มันไม่สนที่ผมพูดแต่กับกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิมจนหน้าผมไปซุกที่ต้นคอของมัน...

“ปล่อยโซ่...” 

“....” เงียบ เงียบใช่ไหม เล่นแบบนี้ใช่ไหม คิดได้ดังนั่นผมก็อ้าปากขึ้นก่อนจะง้าบลงที่คอมันสุดแรง

“โอ๊ยย! โซ่เจ็บน่ะนิว!” ได้ผลจริงๆ มันกระเด้งตัวออกห่างจากผมในทันที ช่วยไม่ได้มึงไม่ยอมปล่อยกูก่อนเองน่ะ

 “ก็บอกดีๆแล้วปล่อยกูป่าวหล่ะ...”

“ก็...” ขณะที่โซ่กำลังจะปริบปากพูดนั่น ผมก็ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณห้ามก่อนจะมันจะได้โอกาสพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

“ไม่ต้องพูดแล้ว...กูจะไปอาบน้ำสายเหี้ยๆ เพราะมึงเลย - -“   พูดเสร็จผมก็รีบเดินเข้าไปที่ห้องน้ำในทีนทีก่อนที่จะมาทะเลาะกันอีกไม่งั้นคงไม่ได้ไปเรียนกันพอดี...หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วผมที่กำลังจะเดินไปบอกให้ไอ้โซ่มาอาบน้ำกลับเห็นมันนอนที่โซฟา...

“โซ่ไปอาบไป...กูเสร็จแล้ว” ผมบอกในขนาดที่เดินไปนั่งลงข้างๆมันเพื่อที่จะใส่ถุงเท้า...แต่กลับไม่เป็นผลหลับลึกจริงๆน่ะมึง

“โซ่ตื่นๆ…” ผมพูดก่อนจะผลักที่หัวไหล่มันเบาๆ แต่ก็ยังไม่ตื่นผมจึงก้มหน้าลงไปเพื่อหวังว่าจะตะโกนใส่หูมันแต่แผนทั้งหมดกลับพังในพริบตา..

หมับ

“ปล่อยกูไอ้โซ่ !” มันรวบตัวผมเข้ามากอดอย่างรวดเร็วก่อนที่ริมฝีปากจะแนบลงบนแก้มผมทั้งสองข้างและก่อนที่มันจะผละออกไปฟันคมๆของมันก็ขบเมนที่ซอกคอผมเบาๆ

“เอาคืนที่นิวกัดโซ่ไง แบร่ :P”มัน ลุกขึ้นยืนก่อนจะแลบลิ้นใส่ผมทำหน้าตาหมั่นไส้ใส่ผม...ก่อนจะหันหลังวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็ว

“ไอ้โซ่บ้า!” ผมตะโกนเสียงดังก่อนจะปาหมอนไล่ตามหลังมันไปอย่างโมโห...ผมลุกขึ้นก่อนจะรีบเดินไปที่กระจกบานใหญ่ซึ่งอยู่ข้างๆหัวเตียง และมองดูที่บริเวณซอกคอซึ่งเห็นรอยแดงอันใหม่ที่ปรากฏเด่นชัดมากขึ้นกว่าเดิม อ๊ากก กูอยากพ้นไฟ!!...

“ไปแล้วน่ะครับแม่”

“สวัสดีครับคุณน้า ขอบคุณที่มาส่งน่ะครับ^^”

“ตั้งใจเรียนกันน่ะจร้า เด็กๆ^^” 

หลังจากลงจากรถแล้วเราก็รีบวิ่งไปที่ห้องโฮมรูมทันทีเกือบเข้าแถวไม่ทันซะแล้ว ค่อยยังชัวโชคดีไปที่มิส.เกษรายังไม่มา ไม่งั้นคงโดนเจ๊แกไล่ให้ไปล้างห้องน้ำแน่นอน...

“มาสายเลยน่ะพวกมึง”

“เพราะไอ้โซ่น่ะแหละ...” ผมพูดก่อนจะถลึงตามองไปทางมัน 

“+555 เฮ๊ย โซ่คอมึงไปโดนใครกัดมาหว่ะนั่น  มือมึงอีกเป็นไรหว่ะใครทำมึงเนี๊ย...”ไอ้โอ๊ตถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินมาจับที่มือของไอ้โซ่ข้างที่พันแผลอยู่...

“ก็เพราะคนแถวนี้แหละ^^”  มันพูดพร้อมกับชำเลืองหางตามาทางผม ความผิดกูผิดใช่ไหมที่มึงชกกำแพง เหอะๆ...ผมไม่สนใจก่อนจะรีบเดินไปนั่งที่ของตัวเองแต่แล้วเสียงไอ้พวกนั่นก็ตามมาหลอกหลอนอีกไม่หาย...

“คอมึงก็เหมือนกันน่ะนิว โดนโซ่กัดมาใช่ไหมหล่ะ” พอมันพูดเสร็จมันก็ยกมือขึ้นปิดคอเสื้อในทันที สังเกตุกูเหลือเกินน่ะ

“ไม่น่าถามเลยไอ้เคนที่มาสายเพราะเมื่อนี้พวกมึงมั่วแต่ซาปาเดเฮกันใช่ไหมหล่ะ“เสียงไอ้โอ๊ตยังพูดแทรกขึ้นมาอีกไม่หยุดหย่อน…เพื่อนกันก็ไม่ทิ้งลายเลยน่ะ พวกมึงนี่หื่นไรคำบรรยาย - - ถ้าไม่เตะพวกมึงอย่าเรียกกูว่านิวเลยย

ผลั๊วะๆๆ

“นิว ถีบกูทำ เฮ๊ย!หยุดๆอย่า ไอ้โซ่ช่วยกูด้วย TT” ไอ้เคนวิ่งไปหลบข้างหลังไอ้โซ่

“โซ่หลบไปเดี๋ยว...หรือมึงอย่าโดนอีกคนใช่ไหม”

“นิวแมร่งโหดอีกแล้ว   อย่าไปทำมันเลยน่ะมันก็แค่พูดความจริง ^^” ยังเข้าข้างกันอีกใช่ไหม งั้น
พวกมึงก็โดนทั้งสองคนน่ะแหละ

ผลั๊วะ!

โครมม เพร้งง!

“เหี้ย!” ทั้งสามเสียงตะโกนขึ้นพร้อมกันในทันที หลังจากที่แจกันใบงามสุดรักสุดหวงของ มิส. เกษรา หล่นลงกระแทกพื้นก่อนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“มองทำไมหล่ะมึงช่วยกันเก็บเร็ว” ผมที่รู้สึกได้คนแรกก็รีบวิ่งไปเก็บเศษกระเบื้องของแจกันในทันที

“โอ๊ย! เชี่ยแมร่ง” ด้วยความรีบร้อนทำให้มือผมโดนกระเบื้องบาด

“นิวเป็นไรหรือป่าว!”

“กระเบื้องบาดเฉยๆน่ะ ไม่...โซ่!” ผมตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆไอ้โซ่ก็ดึงมือผมเข้าไปใน
ปากอย่างรวดเร็ว…

“ฮิ้วว” เสียงเพื่อนๆในห้องร้องโห่ แซวกันทั้งห้อง ผมได้แต่มองหน้ามันแบบอึ้งสุดตีน...จนพูดไม่ออก

“เอาผ้าเช็ดหน้ากดไว้ก่อนเลือดจะได้หยุดไหล...ฝากด้วยน่ะไอ้โอ๊ตเดี๋ยวกูพานิวไปห้องพยาบาลก่อน” มันพูดเสร็จก็พาผมเดินออกมาจากห้อง...

“มาทำแผลครับ…” 

“อ้าว อาจารย์ไม่อยู่หรอ...งั้นเดี๋ยวโซ่ทำให้ก็ได้” มันบอกก่อนจะดึงมือผมไป

“กูทำเองก็ได้แผลแค่นี้เอง...อีกอย่างมือมึงก็เจ็บอยู่นิหน่า” แต่ผมกลับชักมือกลับมา ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ หยิบเอาสำลีที่ชุบแอกฮอลเช็ดลงบนแผล แต่แมร่งไม่ถนัดเลยหว่ะ ทำแผลเองมันยากจัง

“นิวดื้ออีกแล้วน่ะ...โซ่บอกว่าทำได้ก็คือทำได้...” มันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบเอาสำลีในมือผมไปและนั่งคุกเข่าลงที่พื้นข้างๆเก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่ก่อนจะเช็ดแผลให้ผมอย่างเบามือผมไม่เถี่ยงอะไรก่อนจะยอมให้มันทำแผลให้ไป…

“เสร็จแล้ว...หายเร็วๆน่ะ ^^” มันบอกก่อนจะก้มหน้าลงจูบที่แผลของผมเบาๆ

“อย่าเวอร์ กูแค่โดนกระเบื้องบาด -//-“

ขอบคุณสักคำก็ไม่มี...มันน่าน้อยใจจริงๆ

ฟอดด

ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องพยาบาลในทันที เสียงของไอ้โซ่ที่ตะโกนเรียกชื่อผมเสียงดังแต่มันคงจะดังสู้กับหัวใจของผมที่เต้นแรงจนจะออกมานอกตัวเองตอนนี้ไม่ได้แล้วหล่ะ...กูแมร่งแรคหว่ะ หอมแก้มผู้ชายก่อน  -///-

 (Soo Talk)

 ที่ห้องซ้อม

 ตอนนี้เรากำลังอยู่ที่ห้องซ้อมกันครับหลังจากที่พึ่งไปจัดการกับแจกันสุดรักสุดห่วงของมิส.เกษราแกมา กว่าเจ๊แกจะยอมเล่นเอาพวกผมเกือบตายเลยที่เดี่ยว...แต่สิ่งที่พวกผมต้องแลกเพื่อที่จะไม่ให้โดนทำโทษก็คือ ผม  นิว แล้วก็ไอ้โอ๊ต ต้องแลกเปลี่ยนกับโรงเรียนอื่นเป็นเวลา 1 เดือน!

“อาจารย์จะให้พวกผมทำอะไรพวกผมยอมทุกอย่างเลยน่ะครับ”

“ยอมทุกอย่างหรอ...ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วหล่ะ”

“.อาจารย์จะให้พวกผมทำอะไรหรอครับ”

“โรงเรียนของเรากำลังจะมีโครงการแลกเปลี่ยนนักเรียนกันภายในเครื่อข่ายที่เป็นกลุ่มสมาชิกกันและฉันก็เป็นคนที่จัดเรื่องนี้ ดังนั่นถ้าพวกเธอไม่อยากจะติด 0 วิชาฉันหล่ะกัน...พรุ่งก็เตรียมตัวย้ายที่เรียนใหม่ได้เลยน่ะจร้า^^”

“พวกมึงนี่น่ะจะไปแลกเปลี่ยน”

“เออ ดิหว่ะ แมร่งซวยชิบหายเลย เพราะมึงแหละนิว!”

“แล้วใครบอกให้มึงมากวนตีนกูก่อนหล่ะ...”

“เฮ๊ยๆๆ หยุดๆกูว่าทำตามที่เจ๊แกบอกแหละดีที่สุดแล้ว”

“แต่กูไม่อยากไปอ่ะ แล้วน้องอลิซกูหล่ะTT”

“กูก็ไม่อยากไปอ่ะ...กลองสุดที่รักของกูTT”  

“หรือจะเอา 0 ไปแดกกันหล่ะครับพี่น้อง”

“ไปก็ไปหว่ะ!” นิวพูดขึ้นก่อนจะระดมตีกลองไปอย่างบ้าคลังพร้อมกับไอ้โอ๊ตที่ยืนถือเบสอยู่ก็ดีดจนสายจะขาดได้อยู่แล้ว ส่วนผมก็ได้แต่พยายามนิ่งต่อไปถ้าผมยังโวยวายไปอีกคนอะไรๆมันก็จะยิ่งแย่ลง(ป๊าดมีสาระ:ไร)...แต่ลางสังหรผมมันรู้สึกแปลกๆกับโรงเรียนใหม่ที่พวกเรากำลังจะไปอยู่ยังไงไม่รู้หว่ะ...ขอให้มันเป็นเรื่องที่ผมคิดมากไปเองเถอะ

(End Soo Talk)  

   ตอนนี้เราทั้งสามคนอยู่ที่หน้าโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง ผม ไอ้โซ่ ไอ้โอ๊ต กำลังเดินเข้าไปภายในตัวอาคารซึ่งลักษณะการตกแต่งรูปแบบอาคาร คล้ายๆกับโรงเรียนของผม...ทำไมมันโคตรจะเงียบเลยมันมีคนเรียนไหมหว่ะนิ...โรงเรียนที่นับจากนี้ 1 เดือน พวกผมต้องมาสิงสถิตอยู่ที่นี้...

“ขออนุญาต เข้าห้องครับ” ผมพูดขึ้นเป็นคนแรกหลังจากที่พวกเราเดินหาห้องโฮมรูมกันมาสักพักแล้ว

“เชิญจร้า...พวกเธอคงจะเป็นนักเรียนที่มาแลกใช่หรือป่าวจร้า”

“ออ ใช่แล้วครับ”

“เอาหล่ะจร้าทุกๆคน... ครูมีเพื่อนใหม่อีก 3 คนที่จะมาเรียนกับเราที่นี้ เชิญแนะนำตัวเลยจร้า”

“ผม ชลัชจักร ตรีนงลักษณ์  ชื่อนิว ครับ^^”

“ผม ศตรายุ อันตรนิยุกต์ ชื่อโซ่ครับ ^^”(นามสกุลพี่โซ่ มั่วเอา +55:ไร)

“ผม กรชวัล  คุณะดิลก ชื่อโอ๊ตครับ^^”

“เพื่อนๆเขามาจากโรงเรียนสารสาสน์วิเทศสายไหม และนับจากวันนี้ 1 เดือนเพื่อนจะเรียนที่นี้กับเราน่ะจร้า ยังไงทุกๆคนก็ดูแลเพื่อนด้วยน่ะจร้า  ที่นั่งก็อยู่ที่มุมนั่นน่ะ มีอะไรก็ติดต่อกับครูที่ฝ่ายธรุการน่ะจร้า^^”

“ครับ^^” พวกผมพูดขึ้นพร้อมกัน

“นักเรียนเคารพ”

“ขอบคุณครับ/ค่ะ”

“คนที่ชื่อ โซ่ หล่อดีน่ะแก”

“ใช่ๆ ฉันจ้องแล้วน่ะ><” หลังจากที่คุณครูออกจากห้องได้ไม่นานนักเสียงนักเรียนที่ตอนแรกเงียบกริบสงบเป็นป่าช้าก็ดังขึ้นยังกับนกแตกรังอย่ามองอะไรเพียงแค่ภายนอกจริงๆยิ่ง โดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ต่างพูดถึงไอ้โซ่กัน...ใช่สิมันหล่อนิหว่า จะพูดอะไรก็นึกถึงกูบ้างเถอะกูเป็นแฟนมันน่ะโว๊ย!(หึงหรอจร้า:ไร)(อย่ามายุ่งได้ไหมอิไรเตอร์:นิว) (กูขอโทษTT:ไร) ถึงอยากจะโวยวายไปแค่ไหนแต่ก็ต้องสงบจิตใจไว้...ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่บริเวณข้างๆหน้าต่างโดยไอ้โซ่มันนั่งตรงข้างและผมนั่งติดริมหน้าต่างสุดเหมาะแก่การหลับไหลช่วงบ่ายที่สุด

“ไอ้เจย์ มาสายอีกแล้วน่ะมึง”  เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งข้างหลังผมเรียกชื่อของใครสักคนที่ใส่หมอกซึ่งกำลังวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับในมือที่ถือสเก็ตบอร์ดมาด้วย...

“ตื่นสายหว่ะ...อ้าวนิว!” ผู้ชายคนนั่นพูดขึ้นหลังจากที่ถอดหมวกออก...

“ไอ้เจย์! มึงอยู่โรงเรียนนี้หรอหว่ะ...” ผมลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้หล่ะครับพี่น้องไอ้ผมไม่เท่าไรแต่ไอ้คนที่นั่งข้างผมนิหละสิผมไม่อยากจะคิดเลยถ้าต้องมาอยู่ร่วมห้องกันจะเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นมาอีก...อาจารย์เอากูกลับโรงเรียนเดิมเถอะครับ TT

------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วจร้า  ขอโทษที่ต้องให้รอน่ะ ว่าจะอัพตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหล่ะแต่เน็ตบ้านไรเตอร์ดันมาเจ๋งพึ่งให้คนมาซ้อมเมื่อกี้นี้แหละ นี่ก็รีบอัพให้เลย ยังไงก้ฝากคอมเมนด้วยน่ะจร้า รักคนอ่าน บาย ม๊วฟฟฟ >3

แถมๆจร้า^^

 

เล่นไมค์กันอยู่นั่นแหละ หารู้ไม่คนอื่นเขาจิ้นน่ะ><