☆ PRINCE LUCIFER ☆

ลำดับตอนที่ #5 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF CRUELTY : PART 3 THE END

                                
                                      

PART3: I'M  SORRY

I’M SORRY I’M BAD ,I’M SORRY I’M BLUE

ฉันขอโทษที่ทำตัวแย่ๆ ขอโทษที่ต้องทำให้เธอเสียใจ

I’M SORRY ABOUT ALL THINGS I SAID TO YOU

ขอทาสำหรับทุกอย่างที่ได้พูดไป
I LOVE HOE YOU KISS, I LOVE ALL YOU SOUNDS

ฉันชอบจูบของเธอ ฉันชอบเสียงของเธอ

AND BABY THE WAY YOU MAKE MY WORLD GO ROUND

และเธอทำให้โลกของฉันหมุนไป

AND I JUST WANT TO SAY I’S SORRY

และฉันแค่อยากจะบอกว่า “ขอโทษ”

(ZERO TAKE)

เมื่อกี้ผมออกมาจากห้องของฟิน ผมพึ่งจะทำแผลให้เธอเสร็จ ไม่อยากจะเชือกเลยว่าเธอจะทำมัน ยิ่งนึกเห็นภาพที่เธอกำเศษแก้วนั่นในมือและร้องไห้มันก็ทำให้ผมปวดหนึบขึ้นมาที่หัวใจเอาดื้อๆ เธอคงเกลียดผมมากจริงๆถึงทำเรื่องแบบนั่น ผมยอมรับว่าผมมันเลว ผมทำให้ฟินต้องเสียใจและเสียน้ำตากับผมมามากมาย ผมไม่ได้ที่จะต้องการหย่ำยี้เธอแบบนี้ แต่สิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพราะไม่อยากให้เธอไปจากผม ผมยอมรับผิดกับทุกสิ่ง ผมอยากจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เธอได้ฟัง ผมอยากจะขอแค่เพียงโอกาสจากเธอเท่านั่น ตลอดเวลาที่ผ่านมามันเป็นเพราะผมปากหนักและกลัวเสียศักศรีถึงไม่กล้าที่จะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองได้ทำและ”ขอโทษ” เธอเลย

 จนถึงตอนนี้ ผมก็กล้าที่จะยอมรับมันและอยากจะขอโทษเธอ ผมอยากให้เธอให้อภัยกับผมอีกสักครั้ง ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องมาเสียใจและเสียน้ำตากับผมแน่นนอน ผมก็อยากจะเห็นรอยยิ้มของเธอ อยากจะได้ยินเสียงหัวเราะที่สดใสของเธอ อยากเห็นในหน้าที่ร่าเริงนั่น อยากจะครอบครองริมฝีปากของเธอผมอยากให้ทุกอย่างของระหว่างเรากลับมาจะได้ไหม...ถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตที่ตัวเองเคยทำไม่ดีไว้กับเธอไม่ได้แต่ผมก็ขอให้เธอเชื่อใจและไว้ใจผมอีกครั้ง ผมขอสาบานแบบลูกผู้ชายเลยจริงๆว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ผมจะรักเธอคนเดี่ยวจะต้องทำให้เธอมีแต่ความสุขได้แน่นนอน

  
ครั้งแรกที่ได้รู้จักกับฟิน ผมมีความรู้สึกว่าชอบผู้หญิงคนนี้ ชอบแต่ว่ามันก็รู้สึกต่างไปกับผู้หญิงคนอื่นที่ผมรู้จัก เธอทำให้ผมได้รู้ว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องมีความสัมพันธ์กันแค่คืนเดี่ยว ไม่ใช่แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปเท่านั่น...เธอที่ทำให้ผมรู้สึกว่าหัวใจของตัวกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง เหมือนเธอเป็นคนที่มาซ่อมให้มันเต้นได้อีกครั้ง เธอทำให้ผมคิดว่าอยากที่จะหยุดตัวเองไว้ที่ผู้หญิงคนนี้... มัฟฟินเธอเป็นที่ภายนอกออกจะดูหยิงสักหน่อยแต่ใครได้รู้จักเธอแล้วจริงๆจะรู้ว่าเธอร่าเริง เธอเข้ากับคนได้ง่ายและเธอโคตรน่ารักเลย...มันทำให้ผมเริ่มเป็นคนเห็นแก่ตัว อยากที่จะครอบครองเธอและทะนุถน่อมเธอไม่อยากให้ใครมาเห็นตัวเธอ อยากเอามาไว้ข้างผมคนเดี่ยวและไม่อยากให้ใครได้มองหรือแตะต้องเธอ…

เธอเริ่มเข้ามามีอิทธิพลกับหัวใจของผมทีละนิด เธอทำให้ผมอยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอ จากที่ผมเคยทะเลาะเตะต่อยกับคนอื่นเป็นประจำ แต่ผมก็ยอมที่จะเลิกเพราะเธอ จากผมชอบเที่ยว กินเหล้ายิ่งกว่าน้ำเปล่าหรือจะเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนกางเกงแต่ผมก็ยอมที่จะลดมันให้น้อยลงหรือหยุด เพื่อเธอ ทุกคนบอกว่าผมเปลี่ยนไปมากทั้งการใช้ชีวิตกับเพื่อนหรือแม้กระทั้งการที่อยู่ติดกับบ้าน ผมใช้เวลากับแม่ได้มากขึ้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำเพื่อเธอขนาดนี้...รู้แค่เพียง เธอทำให้ผมติดกับดักเธอ เธอวางไว้อย่างจังเลยหล่ะ...

จนในที่สุดผมและเธอก็ได้เป็นแฟนกัน ตอนนั่นผมโคตรดีใจเลย แบบบอกไม่ถูกว่ามีความสุขมาก ที่เธอยอมรับในตัวผมยอมที่จะคบกับคนอย่างผมและในช่วงนั่นเราก็มักชอบทะเลาะกันในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเอาซะเลยจนผมเริ่มคิดว่า ยัยนี้เป็นแม่ให้ผมได้อีกคนเลยหล่ะ บ่นตั้งแต่เรื่องผมไม่ชอบอาบน้ำ บุหรี่และเหล้าและก็เรื่องที่ผมยังกลับไปตีกับรร.อื่นนั่นก็ด้วย มันก็ต้องมีบ้างไม่งั้นอวัยวะเบื้องล่างก็เหงาตายพอดี...เราเริ่มคบกันตั้งแต่เกรด12จนตอนนี้ที่ผมอยู่ปี2และเธอก็อยู่ปี4แล้ว เราคบกันมาไดราวๆ3ปีทุกอย่างก็ถือว่าโอเค ผมทำดีให้เธอทุกอย่าง ทำให้เธอได้มีความสุขและแล้วก็จุดพลิกผันในชีวิตของผม ช่วงที่พ่อตายตอนนั่นผมกลับมาเสเพลอย่าง กินเหล้าเมากลับบ้านทุกวันแต่ก็เป็นฟินอีกแล้วที่ฉุดผมขึ้นมาให้กลับเป็นผู้เป็นคนได้อีกครั้ง เธอทำให้ผมได้คิดชีวิตตัวเองมีค่ามากขึ้น เธอค่อยอยู่เคียงข้างผมตลอด เธอค่อยกุมมือผมใน ค่อยปลอบใจผมในวันที่ไม่เหลือใคร เธอยืนข้างผมตลอด... เพราะแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากที่จะปล่อยมือจากเธอ

   ต้าหลงมันบอกว่ามันเองก็ชอบฟินและชอบมานานชอบก่อนผมอีกด้วย ในตอนนั่นผมยอมรับว่าทั้งตกใจทั้งโกรธมันเลยผมกับมันทะเลาะแรงมาก ตีกันจนหน้าแทบเละเลยหล่ะ...และผมก็ทะเลาะกับฟินด้วย ผมยอมรับเลยว่าตอนนั่นผมหึ่งเธอที่เห็นว่าไอ้ต้ากำลังจะจูบกับฟินและผมก็ทำให้เธอเข้าใจผิดเรื่องที่เรามีอะไรกัน แต่ความจริงแล้วคืนนั่นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะอยู่ๆฟินก็สลบ ซึ่งมันเรียกสติผมให้กลับมาอีกครั้ง ผมคิดว่าตอนเช้าเมื่อไรจะขอเคลียร์กับเธอและปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้น...แต่แล้วผมก็ต้องใจหายเมื่อตื่นมาไม่พบเธอ เห็นเพียงโน้ตเล็กๆแปะว่า ลาก่อนเท่านั่น ผมพยายามตามหาเธอไปทุกที พยายามติดต่อกับเอ ถามเพื่อนแต่แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปไหน จนที่สุดเป็นแม่ของฟินเองที่บอกผมว่าเธออยู่ที่นิวยอร์ก...

ผมตามเธอมาและรู้ที่อยู่ของเธอแต่สีหน้าแววตาที่เธอแสดงออกมาในตอนนั่นทำให้รู้ว่าเธอไม่อยากจะคุยกับผม เธอบอกว่าเกลียดผมเราทะเลาะกันแรงมากแต่ก็เป็นต้าที่โผล่มาได้ไงไม่รู้...หลังจากที่กลับจากห้องฟินผมกับมันก็ตีกันไปฉากใหญ่เลย มันบอกให้ผมปล่อยเธอไปแล้วใครจะยอมกันหล่ะ ถึงแม้มันจะเป็นเพื่อนผมก็ตาม ถ้ามันกล้าแย่งผู้หญิงคนนี้ไป ผมก็กล้าที่จะทำลายชีวิตมันเหมือนกัน!...

"ไอ้ซี ขอถามอะไรแกหน่อย"

"......." ผมไม่พูดเพียงแต่มองหน้ามันว่ามีอะไร

"แกรักฟินไหม"

"ทำไม แกก็รู้"

"แกจะสัญญากับฉันได้ไหมว่าจะไม่ทำให้ฟินต้องเสียใจ แกจะทำให้เธอมีความสุขได้"

".......... "ผมไม่ตอบ(อีกแล้ว:ไร)ยืนมองหน้ามันอยู่แบบนั่น

"ว่าไงหว่ะ....ถ้าแกทำไม่ได้ฉันจะไม่ยอมถ่อยให้แล้วน่ะ ต่อไปฉันก็จะรุก..."

"เออ... "ผมตอบเสียงเรียบ ไอ้ต้าหลงมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปมันเดินมาหาผมก่อนจะ...

ผัวะ

"นี่สำหรบที่แกทำฟินเจ็บ"

ผัวะ

"นี่สำหรับที่แกทำหน้าฉันเละแบบนี้" มันบอกหลังจากชกผมเสร็จ จะมากไปแล้วน่ะโว๊ย ไอ้ตีบหลง ผมคิดก่อนจะเดินเข้าไปหามัน

ผัวะ

"สำหรับที่แกเคยคิดจะแย่งฟินเน่ของฉัน"

ผัวะ

"สำหรับที่แกมาขัดจังหว่ะเมื่อกี้"

ผัวะ

"หมัดนี่...หายกันน่ะเพื่อน :P" ผมบอกก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าห้องอย่างเร็ว

"เฮ๊ยหยุดเดี่ยวนี้น่ะโว๊ย..."ผมไม่สนใจเสียงของไอ้ตีบหลงที่ตะโกนไล่หลังผมมาเลย รีบไปอาบน้ำดีกว่า +55 สมน้ำหน้ามัน สะใจหว่ะ

(END ZERO TAKE)

"ยัยฟิน ตื่นๆ"

เสียงยัยพายมะตะโกนปลุกฉันแต่เช้า

"ขออีก 10นาที น่ะ ง่วงอ่ะ"

"นี่ตื่นเดี๋ยวนี้น่ะ" ยัยพายบอกก่อนจะเขย่าตัวฉันไปมาอย่างแรง โหดร้ายอ่ะTT

คนยิ่งอยากจะนอนอยู่ เมื่อคืนกว่าจะข่มตานอนได้ก็ตี 4 กว่าๆแล้วง่วงชะมัดเลยเพราะไอ้ตี๋ซีโร่คนเดี่ยวเลย ตาฉันจะเป็นหมีแพนด้าหรือป่าวก็ไม่รู้

"นี่ตื่นมาเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยน่ะ......ฟินแกจะไม่ตื่นใช่ไหมได้ๆ"

"....." แสบหูมากเลยเสียงยัยพายมันกระทบที่โสตประสาททะลุเข้าไปในแก้วหู ฉันคิดพลางหยิบหมอนมาปิดหูไว้

"มัฟฟินอมยิ้มโหลนี้ฉันเอาไปทิ้งน่ะ" และยัยพายก็ทำให้ฉันถึงกับหูพึ่งและกระเด้งลุกขึ้นจากเตียงอย่างเร็ว จะบ้าหรือป่าวน่ะ นี่มันอมยิ้มฉันน่ะ ขาดอมยิ้มฉันก็เหมือนขาดใจตายเลยนะสิ

"นี่ยัยพายสุดสวยแสนใจดี ฉันขออมยิ้มฉันคืนน่ะ ฉันสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังทุกอย่างเลยจริงๆ พรีสT/\T"

"ก็แค่นี้... "ยัยพายบอกก่อนจะลากฉันไปที่โซฟา

ฉันเล่าให้ยัยพายฟังแบบย่อๆว่าฉันกับซีโร่เราทะเลาะกันนิดหน่อยและแผลที่มือก็เพราะฉันทำแก้วบาดเท่านั่น แต่ยัยนี้ไม่เชื่อและยังดึงดันบอกว่าจะไปฆ่าซีโร่ให้ได้ยัยนี้เคยกลัวอะไรกับเขาบ้างหรือป่าว และฉันก็บอกกับยัยพายถึงเรื่องที่เราจะกลับไทยในวันพรุ่งนี้ ฉันก็ได้โทรไปขอเปลี่ยนไฟล์เรียบร้อยแล้ว ฉันอยากกลับไทยให้เร็วที่สุดและหวังว่าหมอนั่นจะไม่รู้ด้วย

"นี่ไม่กลับไม่ได้หรา อุตสาห์เสียตังค์ บินมาตั้งไกลเลยน่ะ"

"ไม่ ฉันจะกลับแต่เธอจะอยู่เที่ยวต่อก็ได้น่ะ"

ยัยพายมาขอร้องอ่อนวอนฉันหลายสิบรอบแล้ว แต่ฉันก็ยังใจแข็งยืนยันที่จะกลับให้ได้ จะอยู่ต่อเพื่ออะไร ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อที่จะลืมใครคนนั่น แต่และอยู่ๆเขาก็มา และทุกอย่างก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นว่าฉันไม่อาจลืมหมอนั่นได้เลย ฉันยังรู้สึกหวั่นไหวก็ใบหน้าเย็นชา กวนประสาทของเขา ไม่สามารถที่จะลืมสัมผัสนั่นของเขา นิสัยๆที่ไม่สนใคร เอาแต่ใจ ขี้หงุดหงิดนี่ ฉันลืมเขาได้ที่กันหรือฉันจะลองให้โอกาสกับเขาดีน่ะ ฉันจะยอมเดินถอยหลังสักก้าวหนึ่ง ลองที่จะเสี่ยงกับเขาอีกครั้ง ฉันได้แต่นั่งคิดและถามใจตัวเองอยู่นาน...แต่มันใจฉันมันก็สับสน วกวนไปหมดแล้ว หรือฉันจะลองเอาไปคิดดูอีก เขาก็ทำฉันเจ็บมากน่ะแต่บางทีกาลเวลาอาจจะช่วยเยียวยาหัวใจหรืออะไรหลายๆอย่างระหว่างเราสองคนให้ดีขึ้นก็ได้ใครจะรู้...

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"ใครอ่ะ มาแต่เช้าเลย เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง" ยัยพายบอกก่อจะเดินไปเปิดประตู

"มัฟ...ยัยขนมขึ้นลา - -"

"นี่เมื่อกี้ แกว่าอะไรน่ะ! " ฉันได้ยินเหมือนเสียงคนกำลังเถียงกันอยู่น่ะ ใครมากันแน่นฉันคิดก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง

"ใครมาหรอ พาย"

"ก็ไอ้ตี๋ซีโร่น่ะแหละ"

"นายมีธุระอะไรมาแต่เช้า...".

"เห็นว่ามือเธอเจ็บ เลยจะมาทำอาหารให้น่ะ" เขาบอกก่อนจะชูถุงที่เต็มไปด้วยอาหารและผักต่างๆ

"เพื่อนฉันแค่มือเจ็บไม่ได้เป็นง่อย อีกอย่างฉันก็อยู่ด้วย" ยัยพายพูดออกไป

"นี่ยัย..."

"พอๆหยุดทะเลาะกันเป้นเด็กๆได้แล้ว นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันบอกรูมเซอร์วิสก็ได้" ฉันบอกเขาไปก่อนจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดเตรียมจะปิดประตูแต่ซีโร่กลับเอื้อมมือมาจับที่มือฉันแทนเราเงยหน้าสบตากันชั่วขณะ

"เธออยากกินอะไร" สุดท้ายหมอนี้ก้เข้ามาจนได้ส่วนยัยพายน่ะหรา ออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อกี้แล้วหล่ะ โดยมีเหตผลว่าไม่อยากมาร่วมโต๊ะกับซีโร่...

"อะไรก็ได้.. "ฉันตอบอย่างเฉยชา ก่อนจะเดินไปหยิบจานที่ชั้นวาง

"อ๊ะ... "ฉันต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออยู่ๆซีโร่ก็มากอดตัวฉันจากข้างหลัง ฉันรู้สึกถึงไออุ่นที่ได้จากเขา เขาค่อยๆก้มลงก่อนจะกระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ

"แผลเธอเป็นไงบ้าง..."เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยและคว้ามือฉันมาดู  

"ก็ดี..."

"เจ็บมากไหม"

"ก็ไม่ตาย ปล่อยฉันได้แล้ว" ฉันบอกเมื่อเริ่มรู้ตัวอีกครั้ง ฉันไม่อยากให้เราอยู่ใกล้กันมากไป...เพราะมันจะยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าหวั่นไหวและไม่สามารถลบผู้ชายคนนี้อออกจากหัวตัวเองสักที

"เธอจะฟังฉันพูดก่อนได้ไหม เรื่องวันนั่นน่ะ..."

"........ "ฉันรู้สึกเหมือนหยุดเคลื่อนไหวไปทันตา ฉันไม่พูดหรือขยับตัวจากเขาเลย

"เรื่องที่เธอคิดว่าฉันโกหกเธอน่ะ...มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดน่ะ วันนั่นฉันทำ อ.ทำโทษจริงๆแต่ตอนกลับยัยดอลล่าก็ดันโทรมาชวนฉันไปงานวันเกิด ยัยดอลล่า พี่สาวข้างบ้านฉัน เราโตมาด้วยกัน สนิทกันมากและฉันก็ไม่เคยคิดอะไรกับเธอเกินคำว่าพี่น้องเลย..."

"ฉันไม่ได้อยากรู้ ปล่อย.."

"ขอร้อง...ฟังฉันให้จบ"

"ก็บอกว่าไม่อยากรู้ไง ปล่อยฉัน หูหนวกหรือไง" ฉันบอกด้วยเสียงหงุดหงิดและเริ่มดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา

"แล้วที่เห็นว่าฉัน จูบกับยัยนั่นน่ะก็ไม่มีอะไร ยัยนี้เวลาเมาน่ะก็เที่ยวจูบคนอื่นไปทั่วแบบนี้แหละ ฉันรู้มันอาจฟังดูเป็นคำที่โกหกแต่ฉันก็แค่อยากให้เธอให้โอกาสฉันได้แก้ตัว ได้ทำให้เธอกลับมารู้สึกดีกับฉัน ฉันไม่สัญญาว่าจะทำให้เธอไม่เสียใจและจะทำให้เธอมีความสุข....แต่ฉันจะทำมัน ขอให้เธอเชื่อและไว้ใจฉันอีกสักครั้ง..จะได้ไหมมัฟฟิน"

 "ฉันไม่รู้... ปล่อยฉันได้แล้ว" ฉันพยายามจะเชื่อน่ะแต่ภาพที่เห็นตอนนั่นมันก็ออกจะทนโถ่ขนาดนั่น เขาจะมาพูดแบบนี้มันจะดูไม่เป็นการเห็นแกตัวไปหน่อยหรอไง ขอให้เชื่อใจ...ฉันยังเชื่ออะไรคนอย่างนายได้อีกน่ะซีโร่ ฉันคิดไม่ออกเลยจริงๆ

"ฉันรู้ว่าคำขอโทษจากฉันมันอาจไม่มีประโยชน์อะไร แต่ฉันก็อยากจะพูดคำนี้ ฉันขอโทษ..."

รู้สึกเหมือนใจฉันเริ่มเต้นถี่ๆขึ้นมาซะงั้นอะไรกัน ทำไมมันถึงสับสนส่วนทางกับความคิดฉันไปหมดแล้ว ตอนนี้ใจของฉันก็ยังคงมีแต่เขาสิน่ะ ยังรักแต่เขาคนเดี่ยวแม้จะพยายามปิดล็อคมันไว้แน่นหนาขนาดไหนหรือสร้างกำแพงขนาดไหนแต่เขาก็ยังทำมันทลายลงมาจนได้... ใจฉันฉันมันยังไงกันแน่น

"เดี๋ยวฉันล้างเอง"

"อืม..."

"นี่มันโหลอมยิ้มนี่ เธอยังไม่หายติดอีกหรา"

"เรื่องของฉัน ล้างไปจาน"

"ได้ที่สั่งฉันเลยน่ะ"

"นายบอกจะล้างเองน่ะ"

"อ่ะ...ใบสุดท้าย" เขาบอกก่อนจะยื่นแก้วให้ฉัน ฉันยืดตัวเพื่อจะเอาแก้วขึ้นเก็บ จะสูงไปไหนน่ะ

"ให้ฉันช่วยน่ะ" ซีโร่บอกก่อนจะวางแก้วในชั้นวางให้และจังหวะนั่นที่ฉันพลิกตัวหั่นกับมาทำให้จมูกเราชนกันเพียงเสี่ยววินาที ซีโร่ก้มหน้าสบตากับฉันก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบฉัน เขาแนบริมฝีปากร้อนนั่นลงกับริมผีปากฉัน สัมผัสครั้งนี่อ่อนโยน นุ่มนวลไม่เหมือนทุกครั้งที่เขาจูบฉัน ฉันรู้เหมือนจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ฉันเอาค้องคอเขาไว้เราจูบกันเนิ่นนานจนขาฉันเริ่มจะหมดแรง แต่ก็เป็นซีโร่ที่ยกฉันให้ขึ้นบนเคาเตอร์ ทำไมฉันถึงไม่ขัดขื่นเขาเลยน่ะและตอนนั่นเองที่สติฉันถูกเรียกกลับมา มือซุกซนของเขาเลือนไปที่ใต้แผ่นหลังฉันก่อนจะกำลังปลดตะขอบราเซียของฉัน..! ฉันตีมือเขาอย่างแรง

"ซีโร่ ไม่ได้น่ะ! "ฉันบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจสุดขีด เขาทำหน้าเหมือนถูกขัดใจและก้มหน้าลงมาอีกครั้ง แต่ฉันก็ดันหน้าเขาออกไป

"ทำไม... "เขาถามด้วยสีหน้ายุ่ง คิวขมวดชนจนผูกโบว์อยู่แล้ว

"ไม่ โทษครั้งก่อนยังไม่พอใช่ไหม นายจะทำให้ฉันโกรธมากกว่าเดิมน่ะ ซี" ฉันบอกเสียงเรียบอยู่กับหมอนี่ฉันถูกแทะโลมตลอดเลย ฉวยโอกาสตลอด ไอ้มือไว้ใจเร็ว!

"แต่ฉันก็พูดความจริงไปหมดแล้วอ่ะ..."

"แต่ฉันไม่เชื่อ และยังไม่ได้ยกโทษเข้าใจไหม"

"มัฟฟินครับซีโร่ขอโทษ ยอมรับผิดทุกอย่างแล้ว โปรดอภัยให้ผมด้วย"

"+55 พูดบ้าอะไรของนาย "ฉันบอกก่อนจะหัวเราะออกมากับท่าทางปัญญาอ่อนสุดขีดของเขา ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

"เธอหัวเราะแล้ว ฉันดีใจน่ะ" เขาบอกก่อนเอื้อมมือมาหยิกแก้มฉัน...แต่เป็นฉันที่หุบยิ้มลงอย่างเร็ว ฉันปัดมือซีโร่ออกและเตรียมจะลุกออกไป

"เธอจะไปไหน"

"อาบน้ำ อืมแล้วก็ นายน่ะกลับห้องไปแล้วน่ะ.. "ฉันบอกก่อนเตรียมลงจากเคาเตอร์ แต่ก็มีมือซีโร่มาขว้างไว้ก่อน ฉันเงยหน้า เชิงถามว่ามีอะไร

"ไปเที่ยวกันเถอะ..."

"ไม่..."

"อะไรน่ะไปเดี๋ยวนี้เลยหรา" ซีโร่บอกก่อนจะอุ้มฉันขึ้น เขาค่อยๆเดินเพื่อไปที่หน้าห้อง

"ทำบ้าอะไรน่ะ! ปล่อยน่ะ"

"ก็พาไปเที่ยวไง"

"แต่ฉันไม่ได้ขอสักหน่อย นี่ซีปล่อยน่ะ"

"ฉันมีให้ช่อยให้เธอเลือก 1.อาบน้ำแล้วไปหรือ2.ไปทั้งชุดนอนแบบนี้เลยดี "เขาพูดเสียงยียวน กวนประสาทสุดๆ ไอ้บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ ฉันไม่ตอบก่อนจะหั่นหน้าหนี

"ว่าไง จะเอาข้อไหน นี่ตอบสิ...งั้นเอาข้อสองสิน่ะ" เขาบอกก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง

"นี่หยุดน่ะ จะไปอาบเดี๋ยวนี้แหละ ปล่อยฉันลงซิ"

"พูดง่ายๆอย่างนี้แต่แรก เราก็ไม่ต้องมาทะเลาะเลยเห็นไหม ที่รัก"

"นี่หุบปากเลยน่ะ เชอะ..ไอ้บ้าเอ๊ย บ้าบอที่สุดเลย" ฉันตะโกนด่าฉันไปเต็มเสียง

"รักฉันที่สุดเลยหรา ฉันก็เหมือนกัน" ฉันทำหน้าไม่พอใจและกระแทกเท้าเดินเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะคิดอะไรดีๆขึ้นได้ หึหึ (ฟินหัวเราะได้ชัวรายสุดๆ:ไร)  

"นี่ให้ฉันช่วยไหม ^-^"

"ทะลึ่ง! "ฉันบอกก่อนจะปาหมอนใส่หน้าซีโร่แต่เขาก็รับมันไว้ได้ หึหึ เดี๋ยวจะยิ้มไม่ออกเลยค่อยดู

"10น.น่ะที่รัก  ^-^"

1ชม.ผ่านไป

เฮ้อเสร็จสักที สบายตัวจริงๆเลย รอได้ก็รอไปสิ คิดว่าฉันจะไปหราไงหล่ะ สมน้ำหน้าปาดนี้คงกลับไปแล้วหล่ะ คนความอดทนต่ำอย่างหมอนั่นไม่มานั่งรอฉันหรอก ปาดนี้คงวีนแตกกลับห้องไปแล้ว ฉันคิดก่อนจะเปิดประตุห้องนอนเพื่อไปดูรอบๆห้องและก็ไม่มีวี่แววของเขาเลย

"อาบเสร็จแล้วหรา"

"อืม สบายมากเลย... ซีโร่ เข้ามาได้ยังไง! "

"ประตูไม่ได้ล็อคและอีกอย่างก็เห็นว่าเธอเข้ามานานแล้วด้วย.."

"จะไงก็เถอะ นายออกไปได้แล้ว ฉันจะแต่งตัว"

ฉันตะโกนไล่เขาเสียงดัง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ขยับไปไหนเลย เอาแต่มอง..มอง..

"ไอ้บ้ามองอะไร!" ฉันบอกก่อนจะวิ่งเข้าไปตีเขา

"นี่หยุดๆ ฉันเจ็บพอแล้ว" เขาบอกก่อนจะรวบมือฉันไว้ก่อนจะโอบตัวฉันให้มาใกล้ๆ

 "ปล่อยน่ะ "

"ก็ได้ แต่ก่อนไปขอ..." เขาบอกก่อนจะก้มหน้าลงมา ฉวยโอกาสหอมแก้มฉัน..!และวิ่งออกไปอย่างเร็ว

"คนบ้า...." ฉันได้แต่พึ่มพ่ำด่าเขาเบาๆ ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงแบบนี้น่ะ ฉันคิดก่อนจะเดินไปที่หน้ากระจกมองหน้าตัวเองที่ตอนนี้แดงเถือกไปทั้งหน้าเลย บ้าจริง...

"นายจะพาฉันไปไหน"

"เดี๋ยวก็รู้ เขาบอกว่าผู้หญิงชอบอะไรเซอร์ไพสซ์ "

"อืม..." เขาบอกก่อนจะเลี้ยวไปจอดที่ที่หนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นสวนหย่อมอะไรสักอย่างน่ะ

"สวยใช่ไหม "เขาบอกก่อนจะเปิดประตูลงไปข้างล่างและอ้อมไปเปิดประตูให้ฉันลง

 ฉันเริ่มออกเดินเพราะซีโร่บอกให้เดินล่วงหน้าไปก่อนเลย  แล้วก็เป็นซีโร่ที่เดินตามฉันมา ฉันมองเขาในมือมีอมยิ้ม 2 อัน เขายิ้มก่อนจะยื่นมันให้ฉัน

"ขอบคุณ" ฉันบอกก่อนจะเอื้อมมือไปรับจากเขา

"เปลี่ยนมา ตรงนี้หนึ่งที ได้ไหม" เขาบอกก่อนจะชี้ไปที่แก้ม

"ทะลึ่งล่ะ ไม่กินก็ได้น่ะ ฉันก็มี "รู้สึกเหมือนฉันไหมว่าเดี๋ยวนี้เขาพูดมากขึ้นน่ะ

"ล้อเล่นน่า ไปเดินเล่นกันดีกว่า" เขาบอกก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าแขนฉันไปจับไว้อย่างถือวิสาสะ ฉันไม่ได้ขัดขื่นอะไรก่อนจะเดินตามหลังเขาไปเงียบและหยิบอมยิ้มขึ้นมาแกะก่อนจะยิ้มออกมา น่ารักเหมือนกันน่ะเนี๊ย...เฮ๊ยๆ เมื่อกี้ฉันเพ้อพูดอะไรออกไปน่ะ บ้าจริงฉันต้องเกลียดเขาสิ ฉันคิดได้ก่อนจะชักมือกลับ

"เป็นไรของเธอ "ซีโร่ถามด้วยสีหน้ายุ่งๆ

"ป่าว ไม่มีอะไรเดินต่อสิ" ฉันบอกเขาก่อนจะเดินนำหน้าไป

"เธอปวดขาหรือป่าว"

"นิดหน่อย"

"ขี่หลังฉันไหม "

"ไม่เป็นไร"

"ขึ้นเถอะหน้าฉันรู้ว่าเธอไม่ไว้ " ซีโร่บอกก่อนนั่งยองๆรอให้ฉันขึ้น ฉันลังเลอยู่นาน

"นี่จะขึ้นไหม ถ้าไม่ขึ้นฉันจะอุ้มเธอเดินรอบนี่สัก 3รอบและก็....."ฉันแทรกขึ้นมาอย่างเร็ว หมอนี้อีกแล้วน่ะ ชอบเอานั่นนี่มาขู่ สุดท้ายฉันก็ต้องมายอมทำตามทุกที่เลย

"ขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ! "ฉันบอกก่อนจะยอมขึ้นหลังเขา ฉันจนได้ เขาค่อยๆพาฉันเดินไปเรื่อยๆ เราต่างไม่พูดอะไรเลย เงียบกริบจนบรรยากาศดูกดดันยังไงไม่รู้..

"คิดถึงวันนั่นน่ะ วันที่ฉันเจอเธอครั้งแรกน่ะ" เขาเริ่มต้นพูดออกมา

อืม...แล้วไง

"ฉันรู้สึกแปลกๆกับใจตัวเอง มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ฉันมีความรู้สึกว่าชอบผู้หญิงคนนี้ เธอแตกต่างไปกับผู้หญิงที่ฉันรู้จัก"

"ฉันเป็นยังไง"

"ช่างเหอะ เตรียมตัวให้พร้อมน่ะ ฉันจะพาเธอซิ่งแล้ว"

"จะทำอะไรอ่ะ กรี๊ดด "ฉันต้องกรี๊ดออกมาเมื่ออยู่ๆซีโร่ก็พาฉันวิ่งอย่างเร็ว เขาวิ่งเซไปมา คนในสวนมองเราเต็มไปหมดเลย อายจริง ฉันยังไม่ได้บอกลาเพื่อนกับแม่เลยน่ะ ปล่อยฉันลงน่ะ!

"เหนื่อยชะมัดเลย "เราสองคนนั่งลงหมดแรงที่ม้านั่งตัวหนึ่ง ฉันเวียนหัวจนอยากจะอ้วกอยู่แล้วหมอนี้วิ่งไปวนรอบต้นนูนที่นี้ที โชคดีที่ยังมีชีวิตรอดกลับมาได้

"ฟินสนุกไหม" เขาถามก่อนจะหั่นหน้ามาถามฉัน

"เธอโอเคหรือป่าว หน้าเธอดูเหมือน..."

"อ้วกกก อ้วกกกก อ้วกก แหวะ" สุดท้ายฉันก็อ้วกเอาอาหารที่กินไปเมื่อเช้าออกมาจนได้

"เป็นไงบ้าง นี่น้ำ" ซีโร่บอกก่อนจะยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน ฉันรับมันมาก่อนยกขึ้นดื่ม

"เธอท้องหรือป่าว"

พรวด!

"แค่กๆๆ แค่กๆ ไอ้บ้าพูดอะไรของนายน่ะห่ะ" ฉันถึงกับสำลักน้ำออกมาเลยที่เดี่ยวเมื่อได้ยินคำถามที่ออกมาจากปากเขา

"ก็เห็นเธออ้วก"

"ฉันอ้วกก็เพราะนายมาเล่นพิเรนท์พาวิ่งรอบต้นไม้น่ะแหละ"

"ฉันก็ว่างั้นแหละ ครั้งเดี่ยวคง... "

"โอ๊ยอะไรของเธอเนี๊ย" ซีโร่ร้องเสียงดังเมื่อฉันขวางขวดน้ำใส่เขาเต็ม ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งหนีเขา แต่ซีโร่วิ่งตามมาก่อนจะกอดฉันเอาไว้

"ปล่อยน่ะ help me help me" ฉันตะโกนออกไปเสียงพอขอความช่วยเหลือจากคนแถวนี้

"นี่คุณจะทำอะไรเธอน่ะ" และแล้วก็มีคนมาช่วยฉันจนได้และยังเป็นคนไทยอีก ฉันรอดแล้ว

"ออ พอดีภรรยาผมเขางอนนิดน้อย"

"ออที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง งั้นก็ขอตัวน่ะครับ"

"นี่คุณอย่าเชื่อหมอนี้น่ะ "ฉันตะโกนเสียงดังและดิ้นไปมาเพื่อให้พ้นจากเขาแต่ก็ไม่เป็นผลซีโร่ลากฉันให้ไปนั่งที่ม้านั่งตัวนั่นอีก ฉันสะบัดมือเตรียมจะลุกเดินหนีเขาอีกครั้งแต่ซีโร่ก็กระชากแขนฉันมาทำให้เสียหลักไปนั่งบนตักเขาซะได้

"ปล่อย-ฉัน! "

"ไม่จนกว่าเธอจะฟังฉันก่อน"

"ฉันไม่ฟัง ฉันจะกลับบ้านแล้ว ปล่อยน่ะ"

"นี่เธอไม่อายคนอื่นหรือไง ท่าทางอยากจะเป็นจุดสนใจน่ะ "ฉันหยุดดิ้นก่อนจะมองไปรอบๆที่ตอนนี้มีคนมายื่นมองเราและเริ่มซุบซิบกันเสียงดังไปใหญ่แล้ว

"ฉันอยากกลับแล้ว ฉันบอกเสียงเรียบ"

"ตกลง เดินไปพูดไปก็ได้" เขาบอกก่อนจะจับมือฉันให้ลุกขึ้นเดินไป

"ฉันมีบ้างอย่างจะบอกเธอ วันนั่นที่เราทะเลาะกันน่ะ เธอคงเข้าใจผิดสิน่ะที่ว่าเรามีอะไรกันน่ะ วันนั่นหลังจากที่เธอร้องไห้เสร็จ อยู่ๆเธอก็สลบไปเลย ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอและให้แม่บ้านมาเปลี่ยนชุดให้เธอก็แค่นั่น ฉันไม่นึกว่าเธอจะโกรธฉันขนาดนี้..".

"จริงหรอ นายพูดจริงหรา" ฉันตะโกนถาม

"ก็จริงน่ะสิ ฉันไม่ชอบทำอะไรเวลาผู้หญิงหลับหรอก...มันไม่สนุก" ซีโร่มากระซิบข้างหูฉัน

"ไอ้บ้า พูดอะไรของนายน่ะห่ะ " ฉันบอกก่อนจะระดมตีเขาไปหลายที

"+555 นี่หยุดๆก่อน หายโกรธฉันหรือยัง ตีจนฉันบอบช่ำไปหมดแล้ว"

"หมั่นไส้ น้อยไปสิย่ะ "ฉันบอกก่อนหยิกที่แขนอีกที่

"ไม่ตอบแสดงว่าเธอหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม"

"ไม่ ฉันไม่มีวันหายหรอก" ฉันบอกก่อนจะตีเขาอีกหลายที่ มันน่าจริงๆเลยทำไมไม่บอกฉันนานกว่านี้น่ะ ปล่อยให้ฉันเข้าใจผิดตั้งนาน ยังงี้สมควรตายจริงๆ

"นี่หยุดๆก่อน ฉันมีเรื่องสำคัญอีกอย่างที่จะต้องบอกเธอ" ซีโร่รวบมือฉันขึ้นก่อนจะพูด

"อะไร? "

"ตั้งแต่ที่รู้จักเธอมา เธอเป็นผู้หญิงที่แตกต่างจากที่ฉันได้คบมา เธอทำใจฉันเต้นเมื่อเวลาได้เห็นหน้าเธอตอนยิ้มหรือตอนที่ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ ฉันยอมที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง มันทำให้ฉันได้เห็นว่าชีวิตตัวเองมีค่ามากขึ้นตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในชีวิตฉัน เธอค่อยยืนข้างฉันตลอด เธอทำให้ฉันได้คิดว่าคงถึงเวลาแล้วที่ฉันจะหยุดอยู่ที่ใครสักคน...และคนๆนั่นก็คือเธอ เธอทำให้ฉันได้รู้ว่า ตัวเองเลือกคนไม่ผิดเลย ฉันรู้ว่าฉันมีข้อเสียเต็มไปหมดไม่เคยทำอะไรให้เธอได้มั่นใจหรือเชื่อใจเลยว่าจะสามารถดูแลเธอได้ แต่ฉันขอให้เธอเชื่อฉันและไว้ใจฉันอีกครั้ง ฟินเราจะอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆได้ไหมฉันหมายถึงตลอดชีวิตน่ะ...."ฉันถึงกับอึ่งและพูดไม่ออกเลยที่เดี่ยว ความโกรธที่มีให้กับเขาเมื่อกี้ ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง ตัวฉันไม่กระดิกเลยอ่ะ นี่เขากำลังพูดเรื่องอะไร และหมายความว่าไงที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอด...

"นายพูดอะไรเอามา รู้ตัวหรือป่าว" ฉันบอกเขาไป

"นี่ฉันเอามาหมัดจำไว้ก่อน จบเมื่อไรเดี๋ยวไปขอแม่แน่น" ซีโร่บอกก่อนจะหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าแล้วสวมให้ฉันเรียบร้อย พระเจ้านี่ฉันฝันไปหรือป่าวน่ะ ฉันคิดก่อนจะตบหน้าวีโร่ไปหนึ่งที

"โอ๊ย เธอตบฉันทำไม"

"นี่เรื่องจริงหรานี้"

"ก็จริงน่ะสิ ฟินฉันโคตรดีใจเลย" ซีโร่บอกก่อนจะอุ้มฉันหมุนไปมา

"นี่ๆซีโร่วางฉันลงน่ะ ไม่งั้นฉันจะงอนนายแล้วหนีไปอีกเลยดีไหม"

"ซีโร่ นายต้องสัญญากับฉันว่าจะรักแค่ฉันคนเดี่ยว นายจะไม่ทำให้ฉันต้องเสียใจ นายจะต้องทำให้ฉันมีความสุขและนายต้องรักฉันให้มากๆ ว่าไงทำได้หรือป่าวสัญญามาสิ..."

"ฉันไม่สัญญา..."

"......."

"แต่ฉันจะทำ ^-^ "ฉันโผเข้ากอดซีโร่ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง พระเจ้า โชคชะตาหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เราได้กลับมาพบและรักกันอีกครั้ง จะยังไงฉันก็รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันรักผู้ชายคนนี้ที่สุดฉันยอมที่จะเดินถอยหลัง ฉันยอมที่จะลองเสี่ยงกับเขาอีกครั้ง และนี้ฉันก็อยากจะบอกบางคำกับเขา คำๆนี้ที่อยากบอกเขาให้ได้รู้อีกครั้ง

"ฉันรักนายน่ะซีโร่ ^^"

"ฉันก็โคตรรักเธอเลย ^^" ซีโร่บอกก่อนจะก้มลงมาจูบฉันรู้สึกถึงเสียงหัวใจทั้งของฉันและซีโร่เต้นประสานกันไปแบบนั่นฉันไม่รู้ว่าอนาคตพวกเราจะยังรักกันแบบนี้หรือมีความสุขแบบนี้ไหม รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันมีความสุขแล้วที่ได้รักเขาคนนั้น ซีโร่ฉันอยากบอกนายอีกเป็นพันๆครั้งเลยว่า ฉันรักนาย^^ ..ท่ามกลางบรรยากาศที่หวานซึ่งนั่นยังมีใครบ้างคนที่ยังเจ็บปวดและเศร้าใจอยู่ เขายอมเสียสละความรักครั้งนี้ให้กับเพื่อนที่เขารักมากที่สุดและผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ถึงเขาจะต้องเสียใจหรือเจ็บขณะไหนแต่ขอให้ผู้หญิงที่เขารักตอนนี้มีความสุข เขาก็พอใจ...ถึงตอนนี้เขาก็อยากที่จะบอกความรู้สึกที่มีกับเธอคนนั่นถึงแม้เธอจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่ก็แค่อยากจะบอกไว้ว่า..

"มัฟฟินฉันรักเธอ... "

3 ปีถัดไป

(MUFFIN TAKE)

"หม้อแกงค่ะ เดี๋ยวหนูไปเรียกป๊ะป๋ากับพี่มอร์ฟินให้ลงมากินข้าวกันน่ะค่ะ"

"ค่ะหม๊าม๊า"

ผ่านมาแล้ว 3 ปีไวเหมือนโกหกฉันกับซีโร่แต่งงานก่อนได้ 3 ปี ฉันไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าอยู่ๆตัวเองต้องกลายมาเป็นแม่บ้านดูแลครอบครัวและหยุดทำงานแบบนี้ตอนแรกฉันก็ดึงดันที่จะทำงานต่อแต่ซีโร่ก้บอกให้ฉันลาออกและมาดูแลเด็กสักงั้นๆ ตอนนี้ฉันก็เลยกลายเป็นคุณลูกสองไปโดยปริยาย เรามีลูกด้วยกันสองคนแอบเขินน่ะเนี๊ย พวกเขาเป็นฝาแฝดกันด้วยหล่ะชื่อมอร์ฟินและหม้อแกงเป็นแฝดชายหญิงหน้าตานี่เหมือนกันเป๊ะเลย(ก็แฝดอ่ะคุนแม่ฟิน:ไร)

"ม๊าครับวันนี้ทำอะไรผมกิน"

"ก็ของโปรดของทุกคนเลยไงนี่ๆม๊ามีอะไรจะบอกจำได้หรือป่าวว่าวันนี้วันอะไร"

"ก็วันศุกร์ไงครับ"

"ไม่ใช่ครับมอร์ฟิน วันนี้วันเกิดป๊าเราไง"

"จริงด้วย แล้วยังไงอ่ะครับ"

"เราก็จะมาเซอร์ไพสซ์คุณป๊ากันไงหล่ะครับ"  

"ม๊าค่ะป๊ากำลังจะลงมาแล้วค่ะ"

"โอเคๆจร้า เค้กก็พร้อมแล้ว"

"น่ากินจังค่ะ ม๊าทำเองหราเองค่ะ"

"ใช่แล้วจร้า"

"ม๊า ป๊าลงมาแล้ว"

HAPPY BIRTHDAY TO YOU

HAPPY BIRTHDAY TO YOU

HAPPY BIRTHDAY TO YOU~

 "สุขสันต์วันเกิดครับ/ค่ะป๊านี่ของขวัญจากพวกเรา "มอร์ฟินและหม้อแกงบอกก่อนจะวิ่งไปหอมแก้มซีโร่

"สุขสันต์วันกันน่ะซีโร่ แกขึ้นอีกปีแล้วน่ะค่ะ คุณป๊า ^^" ฉันบอกก่อนจะวางเค้กลงบนโต๊ะ

"อืม ขอบคุณมากน่ะฟิน ^^"

"มากินเค้กกันดีกว่าน่ะค่ะ"

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตตัวเองจะมีความสุขแบบนี้มีคุณสามีและลูกๆที่น่าร๊ากแบบนี้ อยากจะหยุดเวลานี้ไว้จริงๆ จนถึงวันนี้ฉันก็รู้แล้ว ว่าเขาได้ทำตามสัญญานั่นจริงๆ ขอบคุณจริง ขอบคุณที่ดูแลฉันทำให้ฉันและลูกๆมีความสุข ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด..

"Good night จร้า"

"Good night ครับ/ค่ะ ม๊า" ฉันยืนมองพวกเขาอยู่นานก่อนจะกลับไปที่ห้องตัวเอง

"ทำไรอยู่น่ะ.."ฉันถามขนาดเห็นซีโร่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน

"เคลียร์งานที่บริษัทนิดหน่อยน่ะ"

"อืม งั้นก็good nigthน่ะค่ะ คุณป๊า"

"อ๊ะ..." ฉันก็ต้องสะดุ้งขึ้นมากลางดึกเมื่ออยู่ๆซีโร่ก็ขึ้นมาคร่อมฉันซะงั้น ทำอะไรของเขาน่ะ ถึงจะแต่งงานกันแล้วแต่ฉันก็อายอยู่ดี

"จะทำอะไรน่ะ ซี"

"ก็ทำน้องให้มอร์ฟินกับหม้อแกง^-^" ซีโร่ยิ้มด้วยสีหน้ากรุมกริมก่อนจะก้มลงมาแนบริมฝีปากลงกับฝีปากฉัน

"นี่แต่..ฉันง่วงแล้วน่ะ-///-"

"ฉันจะทำเธอเธอ ตาสว่างเลยหล่ะ ไม่ต้องห่วง ^-^"

"คนบ้า -//////-"ฉันตะโกนด่าซีโร่ออกไป

"แล้วรักไหม ^-^"

"เชอะ...ก็รักสิยะ-///////-"

และแล้วความรักของพวกเขาก็ได้ปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว ถ้าจะเปรียบความหมายของความรัก ฉันก็ขอเปรียบให้เหมือนกับกับการพนันที่ถ้าเราไม่กล้าที่จะเล่นหรือลองเสี่ยงเราก็จะไม่รู้ว่าผลที่ได้นั่นคืออะไร...แล้วคุณหล่ะคิดว่าเป็นแบบไหน?

(END MUFFIN TAKE)

 

แถมรูปมอร์ฟินกับหม้อแกง
(ลูกซีโร่กับมัฟฟิน^^)

 

writer take

สวัสดีๆค่ะทุกคน และแล้วบทสรุปของเรื่องทั้งหมดก้จบลงได้ด้วยดีน่ะค่ะแต่ก็มากกว่านั่นก้สงสารหนุ่มสุดหล่อต้าหลงของเราบาดเจ็บสาหัสน่าดุเลยที่และจะเป็นใครที่จะมาดุแลหัวใจของต้าหลง ก็อย่าลืมติดตามในเรื่องต่อไปด้วยน่ะค่ะ ในเรื่อง PRINCE OF DARGON ปลอดล็อคหัวใจนายเย็นชา ตอนนี้ไรเตอร์รีบอัพให้อย่างด่วนเลยหล่ะค่ะเหนื่อยสุดๆ สุดท้ายนี้ก้ขอขอบคุรทุกเมนและกำลังที่มีให้ไรเตอร์น่ะค่ะ ถึงแม้จะน้อยนิดก็ตาม ไรเอตรืก้ขอขอบคุณมากค่ะ เจอกันเรื่องหน้าน่ะค่ะ บาย

By writer pong&film
------------------------------------------------------------------------------

เมน เมน เมน เมน เมน เมน เมน
เมน-โหวตค่ะทุกๆคน ช่วยเมนให้กำลังใจไรเตอร์ด้วย
ได้โปรด ขอบคุณค่ะ