☆ PRINCE LUCIFER ☆

ลำดับตอนที่ #4 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF CRUELTY : PART 2

 

                                  

        

PART 2: IT'S NO AIR,NO AIR

Tell me how I'm supposed to breathe with no air? 
บอกฉันสิว่าฉันจะหายใจได้ยังไงถ้าไม่มีอากาศ
Can't live, can't breathe with no air 
 คงอยู่ไม่ได้ โดยปราศจากอากาศ
It's how I feel whenever you ain't there 
นั่นมันเป็นความรู้สึกของฉันเมื่อไม่มีคุณอยู่ตรงนี้
It's no air, no air 
มันไม่มีอากาศ ไม่มีอากาศ

PART 2

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ระเบียงนี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรกันน่ะ...ฉันกำลังไล่ลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดฉันถึงจำได้ว่าถูกเพื่อนของซีโร่พาไปหาเขาและเขาก็ให้ฉันทำแผลให้เสร็จแล้วเขาก็เดินมาส่งฉันที่ห้องพร้อมกับขอโทษฉัน เขาบอกอยากจะขอแก้ตัวแต่ เขาเป็นแบบนี้เสมอ ชอบทำอะไรลงไปโดยไม่สนเลยว่าสิ่งที่ทำนั่นมันจะทำให้ใครได้รับผลกระทบบ้างเขามันคนเห็นแก่ตัวพอตัวเองพอใจแล้วถึงจะมาทำดีกับคนอื่น ตบหัวแล้วลูบหลัง...แบบนี้ฉันเหนื่อยกับผู้ชายคนนี้แล้ว

ตลอดเวลาที่คบกับเขาฉันยอมรับเลยว่าฉันรักเขามากเราคบกันตั้งแต่สมัยไฮสคูลฉันเป็นพี่เขา 2 ปีได้ด้วยความที่สนิทกันไปไหนมาในด้วยความผูกพันธ์ที่มีทำให้เขามาขอฉันคบและเราคบกันเป็นแฟนมาได้ 3 ปีฉันยอมรับน่ะว่าซีโร่เขานั่นมันทั้งเจ้าอารมณ์ ขี้หงุดหงิด หัวดื้อไม่ฟังใครทั้งนั่นและเจ้าชู้สุดตอนก่อนจะคบกันเขาสัญญาว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อฉัน เขาบอกว่าจะมีแค่ฉันคนเดี่ยวมันอาจฟังดูไม่น่าเชื่อแต่พฤติกรรมและหลายสิ่งหลายอย่างเขาทำให้มันแสดงให้เห็นว่าเขาได้ทำตามสัญญานั่นจริงๆและเขาก็ทำอย่างที่พูดไว้เขาทำตัวดีมาตลอดไปรับ-ส่งฉันทุกวัน เหล้าบุหรี่เขาก็ลดลงแต่มันมีสิ่งหนึ่งที่ฉันเองก็ไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนไปเลย เรื่องผู้หญิง...ตอนแรกฉันก็ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกลับทำแบบนี้ถึงจะมีเพื่อนในคณะมาเล่าให้ฟังฉันก็ไม่เคยใจใส่และในบางครั้ง เพราะรักเขามากฉันถึงยอมพยายามปิดหู ปิดตาไม่อยากที่จะรับรู้กับอะไร จนกระทั่งวันนั่น วันที่ฉันตัดสินที่จะบอกลากับผู้ชายคนนี้

 

(MUFFIN TAKE)

3 เดือนที่แล้ว

" เดี๋ยวจะมารับ ตอน 5 โมงน่ะ "

" อืม บาย "

ฉันโบกมือลาคนที่เรียกว่าเป็นแฟน แอบเขินนิดๆเขาชื่อซีโร่เราเป็นแฟนกันมาได้ 3ปีแล้วหล่ะเขาไปรับมาส่งฉันที่มอทุกวันเขาเป็นคนที่ดีน่ะ(ตรงไหน)ถึงแม้จะขี้กวน โวยวาย เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ แต่เขากับฉันเวลามีอะไรเราก็พูดกันตรงๆเขาไม่เคยปิดบังฉันและวันนี้เราก็มีนัดไปทานข้าวกับคุณแม่ฉันที่บ้านด้วย ท่านเห็นว่าเราคบกันมานานแล้วจึงอยากดูหน้าแฟนขอลูกสาวสักหน่อยและอีกอย่างคือฉันกับแม่ไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานนนแล้ว แม่ทำงานเป็นเจ้าของผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางหลายแบรนด์เลยท่านจึงไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับฉันสักเท่าไร

" ยัยฟิน ทางนี้! "

เสียงยัยพายเพื่อนสาวสุดปรี๊ดของฉันเองหล่ะยัยนี้เป็นเพื่อนกับฉันตั่งแต่สมัยไอสคูลฉันได้อยู่กับยัยนี้ตอนเกรด 10 เราสองคนถือว่าเป็นเอนที่สนิทกันมากเลยหล่ะ

" มาแต่เช้าเลยน่ะยัยพาย "

" ก็วันนี้มีเรียนของ Mr.Justin คนอะไรไม่รู้โหด เช็คชื่อเช้ามาเล็ทก็ไม่ได้แต่ก็หล่อเรียนก็เก่งนี้มัน Perfect Man ชัดๆ " (แฟนไรเตอร์เองJB my boo*-*)

" +55 ยัยนี้ฉันสงสาร อ. เขาอย่าเลย "

" ยัยบ้า นี่ว่าแต่ใครมาส่งนี่อย่าบอกว่าไอ้หน้าตี๋นั่น "

" อืม... "

" บอกกี่ที่แล้วเลิกไปเถอะไอ้ผู้ชายแบบนี้ เธอก็รู้ว่ามันเป็นยังไงและไหนจะพวกเพื่อนในคณะเราที่เห็นมัน... "

" ฉันไม่สนใจแค่ข่าวลือหรือที่เอามาเมาส์พวกนี้หรอกน่ะ...ไปเรียนกันดีกว่าสายแล้ว "

" อืม ฉันก็แค่อยากจะเตือนแกไว้ ฉันหวังดีน่ะ "

" จร้า รู้แล้ว ^^ "

หลังจากเลิกเรียนแล้วฉันก็แยกตัวจากยัยพายเลยวันนี้ยัยพายบอกวันมีธุระต้องไปทำเลยไม่ได้ไปกินข้าวกับฉันด้วยในตอนเย็นตอนนี้ฉันจึงมานั่งรอซีโร่ที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะตอนนี้ก็กำลังจะ 5 โมงสักพักเขาก็คงมาฉันคิดพลางนั่งแกว่งเท้าไปมาและขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอยู่นั่นก็ได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าใครบ้างคนจากทางด้านหลัง พอหันมองหน้าผู้ที่มาเยือนที่แท้เขานั่นเอง

" หวัดดีจร้า ต้าต้า "

"Hi ฟินเน่ มารอไอ้ซีหรา "

ต้าหลงเป็นเพื่อนสนิทของซีโร่และก็สนิทกับฉันมากด้วยเหมือนกันฉัน ต้าหลง ซีโร่ ถือว่าโตมาด้วยกันเลยก็ว่าได้เราไปไหนมาไหนด้วยกัน เรียนที่เดี่ยวกันจนกระทั่งโตขนาดนี้แล้วพวกเราก็ยังอยู่มหาลัยเดี่ยวกัน ฉันเรียนคณะนิเทศส่วนซีโร่กับต้าหลงพวกเขาเรียนคณะวิศวรรกรรมที่เขาบอกว่าผู้ชายคณะนี่กินเหล้าเหมือนน้ำเปล่า เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนกางเกงใน ฉันคนหนึ่งที่เชื่อขนาดผู้ชายที่ฉันคบอยู่นี่ยังรู้สึกมีนิสัยประมาณนั่นเลย

" จร้าแล้วต้าต้า... " ฉันถามเชิงสงสัยว่าเขาจะมาทำอะไรที่นี่แต่ดุเหมือนเขาจะรู้

" พอดีขับรถผ่านมาน่ะและอีกอย่างก็ไม่เจอกันนานแนเลยกะจะมาชวนเธอไปกินข้าวน่ะ

" น่าเสียดายจังเป็นครั้งหน้าได้ไหม พอดีวันนี่ฉันมีนัดทานข้าวกับแม่และก็ซีน่ะจร้า...ไปด้วยกันไหม "

" ออ...ไม่เป็นไรงั้นตามสบายน่ะ ฉันไปหล่ะ "

" จร้า บาย "

ต้าหลงพูดก่อนจะเดินออกไปวันนี้มาแปลกน่ะนิปกติมีแต่ฉันเลี้ยงตลอดวันนี้มีอะไรหรือป่าวน่ะฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยยกไอพอดและเสียบหูฟังฟังเพลงรอซีโร่ไปเฮ้อ...นี้มันกี่ดมงแล้วน่ะฉันคิดพลางยกนาฬิกาขึ้นมามองเข็มสั้นชี้ไปที่เลข 6 เข้มสั้นชี้ที่ 8อะไรกันนี่หกโมงกว่าแล้วหราทำไมเร็วอย่างนี้แม่นัด 19.30 นี่น่ะแล้วทำไมตาบ้าซีโร่ยังไม่มาอีกน่ะ ฉันรอนานแล้วน่ะนิและขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั่น จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น…

แฟนโทรมา แฟนโทรมา แฟนโทรมารับสายหน่อย...~

แฟนโทรมา แฟนโทรมา แฟนโทรมารับสายหน่อย...~

~zero ~

" ฮัลโหลว่าไง อยู่ไหนแล้วนี่ รู้ไหมกี่โมง... "

" ฟินพอดีว่า วันนี้คงไปไม่ได้แล้วอ่ะ พอดีต้องอยู่ทำงานที่คณะอ่ะ "

" ออ แล้วไง "

" ก็ฝากขอโทษแม่เธอด้วยน่ะ เดี๋ยวเสาร์นี้ถึงไปกินด้วยกัน "

"..... "

" นี่อย่างอนน่ะ ฉันขอโทษ เดี๋ยวซื้ออมยิ้มไปให้ด้วย "

" อืม ก็ได้ซื้อมาเยอะเลยด้วย "

" งั้นแค่นี้น่ะ บาย "

" อืม บาย "

นี่อย่าพึ่งมาฉันแบบนั่นฉันยอมรับว่าเป็นโรคบ้าอมยิ้มมากฉันติดมากเลยหล่ะและพยามยามที่จะลดมันเพราะเจ้าอมยิ้มนี่มันทำให้ฉันน้ำหนักขึ้นน่ะสิ แล้วซีโร่ทำไมถึงต้องเอาของโปรดปรานมาล่อด้วยน่ะฉันกะอยู่แล้วเชียว แอบโกรธหมอนี่เหมือนกันน่ะ ทำงานงั้นหรอหนีไปหาสาวสิไม่ว่าและอีกอย่างถ้าทำงานทำไมต้าหลงถึงไม่อยู่ด้วยน่ะฉันคิดไปต่างนานาๆ ไม่แน่นนอนฉันเชื่อใจนายน่ะซีโร่และฉันไว้ใจนายน่ะหวังว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังน่ะ ฉันคิดพลางเดินไปขึ้นแท็กซี่ที่เซเวนหน้ามอ เฮ้อ...รถติดอะไรกันนักกันหนาน่ะดูสิจะสองทุ่มอยู่แล้วน่ะกลับถึงบ้านมีหวังแม่ฆ่าฉันแน่นเพราะมันเลยเวลานัดมาแล้วชั่วโมงหนึ่ง

" นี่ค่ะลุง " ฉันพูดพลางยืนเงินให้ค่าแท็กซี่ไป

" อ้าวคุณหนู กลับมาแล้วหราครับ "

" ค่ะ นี่ลุงหมาก เห็นรถคุณแม่มาหรือยังค่ะ "

" ออ คุณท่านหราครับ ยังไม่เห็นเลยน่ะครับ "

" ค่ะๆ " ฉันพูดกับลุงหมากพลางเดินเข้าไปข้างในบ้าน อยากบ้านน่ะว่าคุณแม่เองก็จะผิดนัดไม่ยอมมาทานข้าวกับฉันอีก

" คุณหนูมาแล้วหราค่ะ "

" สวัสดีค่ะป้าแจ่ม คุณแม่ทำไมถึงยังไม่มาอีกน่ะ "

" เออ คุณหนูค่ะ คุณท่านโทรมาบอกฉันว่าวันนี้คงกลับดึกค่ะ ให้คุณหนูทานกับเพื่อนเลย "

" อีกแล้วหรา TTหดหู่ใจจริงๆฉันพูดพลางเดินไปกอดป้าแจ่ม " ป้าแจ่มถึงเป็นแม่นมให้ฉันตั้งแต่ฉันยังเล็กจนฉันโตอายุจะ 22 ปีอยู่แล้วป้าแจ่มเหมือนแม่คนที่ 2 ของฉันเลยก็ว่าได้ ป้าแกอยู่เป็นเพื่อนกับฉันเวลาที่คุณแม่ไม่อยู่ตลอดจนตอนนี้ป้าแกอายุจะ50แล้ว

" อะไรกันค่ะคุณหนู หดหู่อะไรกันเดี๋ยวพรุ่งนี้คุณท่านก็มาแล้วหล่ะค่ะ "

" เฮ้อ...ทำไมวันนี้ถึงมีแต่คนผิดนัดหนูน่ะ ทั้งซีโร่และคุณแม่อีกTT "

21.30

เพื่อนโทรมา เพื่อนโทรมา เพื่อนโทรมารับสายหน่อย~

เพื่อนโทรมา เพื่อนโทรมา เพื่อนโทรมารับหน่อย~

" ฮัลโหล ยัยพาย "

" ยัยฟิน...ตอนนี้เธออยู่ไหน "

" บ้านน่ะสิ ทำไมหรา "

" อืม..ยังไงดีหล่ะฉันมีอะไรอยากให้เธอมาดูหน่อยน่ะ "

" แล้วอะไรที่จะให้ฉันดู "

" เถอะน่ะ เธอมาหาฉันที่ o culb น่ะตอนนี้เลย "

" แต่.... "

ยังไม่ทันที่ฉันจะบอกอะไรยัยพายก็ตัดสายไปซะก่อน มีอะไรให้ดูงั้นหราแล้วมันคืออะไรกันน่ะฉันคิดพลางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าฉันเกลียดการไปที่แบบนี้จริงๆคนก็เยอะแออัดหายใจก็ไม่ออกบ้างที่นี่อาจจะเคยมีคนเยียบกันตายก็ได้น่ะและฉันจะไปยังไงหล่ะที่นิรถก็เข้าอู๋ซ่อมอยู่ซะด้วย ซีโร่ก็คงยังทำงานไม่เสร็จ จะนั่งแท็กซี่ไปก็... ออใช่สิต้าต้าไงหล่ะฉันคิดพลางกดโทรออกไปหาเขา

" ฮัลโหล ฟินว่าไง "

" ต้าต้าหรามารับฉันที่บ้านหน่อยสิ พอดียัยพายให้ไปหาน่ะ "

" อืมอีก 10 นาทีเจอกัน "

วันนี้ฉันเลือกใส่เดรสแบบเสื้อยืดสีเทาสกินลายและเล็กกิ้งสีดำพร้อมกับเสื้อกันหนาวอีกตัวหนึ่งและรองเท้าส้นสูงแบบส้นเข็มสีน้ำตาลและกระเป๋าหนังสีดำโอเคเอาหล่ะไปกัน ฉันพูดพลางเดินลงไปข้างลางก็เห็นว่าต้าหลงมานั่งรอข้างล่างแล้ว

" ดีจร้า ต้าต้า "

" ไปกันเลยไหม "

" จร้า ป้าแจ่มค่ะเดี๋ยวหนูไปหายัยพายน่ะค่ะ วันนี้อาจกับดึกนิดหนึ่ง "

" ค่ะ รีบกลับหล่ะค่ะคุณหนู "

" ค่ะ ไปแล้วน่ะค่ะ "

ฉันเดินตามต้าหลงไปขึ้นรถเงียบๆนี่ฉันไปรบกวนอะไรเขาหรือป่าวน่ะดูเหมือนสีหน้าไม่ค่อยดีเลยอ่ะหรือเขาอาจกำลังจะไปดื่มกับเพื่อน หรือเขาอาจจะนัดกิ๊กเอาไว้หรือเขาจะโกรธที่ฉันไปกินข้าวด้วยไม่ได้หรือจะอะไรที่ฉันเองก็ไม่รู้ตลอดทางทั้งฉันและต้าหลงไม่มีใครพูดอะไรเลย จนฉันว่ามันค่อนข้างมาคุยังไงชอบกลจึงเป็นฝ่ายเริ่มพูดไปก่อน

" อืม..ยัยพายบอกว่าที่o culb "

" อืม... "

" นายเป็นอะไรหรือป่าวอ่ะ ดูไม่ดีเท่าไร "

" ก็ป่าวนิ "

และเราก็พูดกันเพียงแค่นั่นฉันถามเป็นเขายาวหลายประโยคเขาก็ตอบฉันที่ละคำสองคำพอจะถามอะไรอีกก็เห็นเขาก็เปิดหน้าต่างรถออกก่อนจะเอาบุหรี่มาจุดสูบเจ้าเด็กพวกนี้บอกให้หยุดได้แล้วไอ้บุหรี่นี่รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ...ต้าหลงเลี้ยวเข้าไปจอดยังที่จอดรถก่อนจะเดินลงรถไปเปิดประตูให้กับฉัน

" ขอบคุณจร้า^^ "

" ไม่เป็นไร....เฮ้อ ฉันชักไม่อยากพาเธอเข้าไปแล้ว "

" ทำไมอ่ะ "

" ป่าวหรอก ไปกันเถอะ " ต้าหลงพูดก่อนจะถือวิสาสะมากุมมือฉันแล้วลากให้เดินตามไปอะไรของเขากันฉันหล่ะปรับเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันหมอนิเลย

อึดอัด ยัดเยียด หายใจไม่ออกจะตายอยู่แล้วทำไมวันนี้คนมันเยอะจังน่ะดูสิกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่เต็มไปหมดชักจะเวียนหัวอยากอ้วกยังไงไม่รู้ฉันกับต้าหลงเดินไปมาหลายรอบแล้วก็ยังไม่เห็นยัยพายสักที่ นั่งอยู่ตรงไหนน่ะฉันคิดพลางมองไปรอบๆและตรงนั่นเอง เจอแล้ว

" ต้าต้ามาเถอะ เจอแล้ว " ฉันพูดก่อนจะออกแรงดึงมือเขาให้มาทิศทางเดี่ยวกับฉัน

" ยัยพาย "

" อ้าวมาแล้วหรา ฟินแล้วไอ้ตีบหลงนี่มาได้ไงนิ "

" ออ พอดีให้ต้าต้าพามาน่ะ ว่าแต่เธอเหอะบอกมีอะไรให้ฉันดู ไหนหล่ะ? "

" นั่งลงก่อนสิ ฉันมีอะไรจะเล่าก่อน "

" นี่ยัยฟินที่ฉันให้เธอมาวันนี้เพื่อที่จะให้เธอได้หูตาสว่างสักที่น่ะฉันทนเห็นเพื่อนฉันเป็นคนโง่ไม่ไหวแล้ว... "

" จะพูดอะไรกันแน่นพาย บอกมาเลยดีกว่า "

" เอาหล่ะวันนี้ตอนที่ฉันจะไปส่งงานให้ MR.Jaden อ่ะฉันเห็นซีโร่...เขากำลังขับรถเพื่อออกไปนอกมอและในรถฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งมาด้วยในรถและฉันจำได้ว่าไอ้ตี๋มีนัดกับเธอและก็คิดว่าในรถคงเป็นเธอแต่วันนี้ยัยถ้วยฟูมันดันชวนฉันออกมาo culb พอดีและฉันก็เห็นไอ้ตี๋นั่นกำลังจูบกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมันต้องไม่ใช่เธอแน่นนอน… "

อะไรน่ะจะบอกว่าซีโร่โกหกฉันเพื่อมาหาผู้หญิงคนอื่นงั้นหรา....จะบ้าหรือป่าวเขาบอกว่ามีงานต้องทำที่คณะไม่ใช่หราคำพูดยัยพายยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉันเต็มไปหมดฉันพูดไม่ออกทั้งตกใจ เสียใจ โกรธอะไรกันน่ะตั้งแต่เราคบกันมาเขาไม่เคยที่จะโกหกฉันเลยเขาเป็นไปไม่ได้ยัยพายต้องตาฝาดไปแล้วแน่นๆ

"จะบ้าหราพายเอาอะไรมาพูดจะเป็นแบบนั่นได้ไงกัน ซีโร่เขาก็ต้องทำงานอยู่ที่..."

"นี่ยัยฟินเธอตาสว่างได้แล้วหมอนั่นมันหลอกเธอน่ะ ถ้าไม่เชื่องั้นเธอก็ตามฉันมาเลยเตรียมใจพบหน้าแฟนที่แสนดีของเธอเลยแล้วมาดูว่าที่มันบอกว่าทำงานที่จริงมันทำอะไรอยู่กันแน่น"

ยัยพายพูดจบพลางเดินลากฉันไปที่บาร์เครื่องดื่มฉันมองไปข้างหน้าเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจูบกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ไม่น่ะฉันขอร้องซีโร่นั่นไม่ใช่นายใช่ไหมฉันแค่ตาฝาดไปก็เท่านั่นตอนนี้นายกำลังทำงานอยู่ที่คณะกับเพื่อนๆอยู่ใช่ไหมฉันคิดก่อนจะหยิบมือถือออกมาก่อนจะกดโทรออกเบอร์ (zero)

"ฮัลโหล ว่าไงฟิน" ผู้ชายคนนั่นยกโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะเดินเพื่อไปทางห้องน้ำฉันค่อยเดินตายหลังเขาไป

" นายอยู่ไหนอ่ะ "

" ในมอไงกำลังจะกลับบ้านน่ะ "

" หราในคณะนี่เปิดเพลงเสียงดังไปหมดเลยน่ะ "

" ออ...พอดีฉันเปิดเพลงในรถอ่ะ "

" หรา งั้นแค่นี้น่ะ บาย "

ผู้ชายคนนั่นหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบลักษณะ ท่าทางต่างๆที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันกลัวขึ้นมาจับใจขอร้องได้โปรดพระเจ้าอย่าได้เล่นตลกกับฉันเลย ฉันรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมดก่อนจะเดินไปและตัดสินใจทักบุลคลที่อยู่เบื้องหน้า

" คุณค่ะ "

" ฮืม ว่าไง...ฟิน!! "

" ซีโร่... "

" เธอมาที่นี่ได้ไง "

" มากับเพื่อนน่ะ ขอตัวน่ะ บาย "

ซีโร่..เป็นเขาจริงๆพระเจ้าบอกฉันที่นี่ฉันฝันไปใช่ไหมผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าก็แค่คนที่มีหน้าตาคล้ายแฟนฉันเท่านั่น ความรู้สึกนี่มันอะไรกันเหมือนมีคนเอาอะไรสักอย่างมาทุบหัวฉันฉันเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างรวดเร็วไม่ฟังหรือสนใจเสียงของซีโร่ที่เรียกฉันดังแค่ไหน

" ต้าต้า เรากลับกันเถอะ "

" ฟินเธอร้องไห้ทำไม! เกิดอะไรขึ้น "

" พาฉันกลับบ้านเถอะได้โปรดน่ะ ต้าหลง "

" ฟินฟิน นี่มาคุยกันก่อนน่ะ! "

" ไม่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย ปล่อยฉันซะฉันจะกลับบ้าน "   ฉันพูดก่อนบิดข้อมือเพื่อให้หลุดจากมือเขา

 " เธอจะไปไหนไม่ได้เธอต้องฟังฉันก่อนน่ะฟิน "

" ไม่...ปล่อย-มือ-ฉันซีโร่ " ฉันพูดเน้นเสียงที่หล่ะคำที่ดังซึ่งได้ยินกันสองคน

 " เฮ๊ยๆ ไอ้ซีค่อยพูดกันดีกว่าไหม "

" ไอ้ต้าแกมาได้ไง "

" ก็พายัยนี้มาหาเพื่อนที่ชื่อ พายอะไรนั่น "

" ฉันว่าแกปล่อยเธอก่อนเถอะ ใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยกลับมาคุยกันดีกว่าหว่ะ "

" แต่... "

" ไม่งั้นเรื่องจะบานปลายกว่านี้แน่น "

" เออ...เอางั้นก็ได้ฝากแกไปส่งยัยนี้ที "

ซีโร่ยอมปล่อยมือจากแขนฉันเมื่อกี้เขาเดินไปพูดอะไรสักอย่างกับต้าหลงก่อนที่ต้าหลงเดินมาทางฉันพร้อมกับกระตุกข้อมือฉันเพื่อจะพาเดินเพื่อออกไปนอกผับ

" เดี่ยวต้าต้า ฉันบอกกับต้าหลงเขางงว่ามีอะไรหรือป่าว "

"ซีโร่...นี่ฉันให้นาย"   ฉันพูดก่อนยกแก้วคอกเท็ลข้างในมีน้ำสีหวานอยู่และสาดใส่หน้าเขาก่อนตบหน้าเขาไปสองที่ซีโร่เงยหน้าขึ้นสบตากับฉันทั้งหน้าเต็มไปด้วยหยดน้ำที่เหนี่ยวหนืดนั่น

" ถ้าเธอทำแล้วหายโกรธ ฉันก็ยินดี "

" งั้นหรา โชคดีน่ะซีโร่ ลาก่อน... " ฉันพูดกับเขาก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั่นอย่างรวดเร็ว ทุกคนในผับหั่นมามองฉันเป็นตาเดี่ยวฉันไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั่นก่อนจะเดินออกไปนอกผับและไปขึ้นรถ...

ต้าหลงขับรถกลับมาส่งฉันที่บ้านตอนนี้กำลังจะเที่ยงคืนแล้วฉันนั่งร้องไห้เงียบๆไม่พูดอะไรสักคำนี่มันอะไรกัน เรื่องบ้าอะไรน่ะ ฉันไม่เคยคิดเลยจริงๆซีโร่ผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด ฉันไว้ใจเขาเชื่อใจเขามาตลอด มีอะไรฉันไม่เคยจะปิดบังยอมรับเขาทำดีให้ฉันมาตลอดแต่ทำไมกันทำไมทำกับฉันแบบนี้ทำไมต้องทำในสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด...

" ฟินถึงแล้ว "

" หืม...อืมขอบคุณมากน่ะค่ะต้าต้า " ฉันพูดก่อนจะเปิดประตูรถเพื่อที่จะลงจากรถ

" ฟิน นี่ฉันให้ " ต้าหลงบอกก่อนจะหยิบเอาอมยิ้มรสเบอรี่ที่ฉันชอบก่อนจะยื่นมันให้กับฉัน

" ขอบคุณน่ะ ขับรถดีๆหล่ะ ฝันดีจร้า^^ "

" อืม เธอโอเคใช่ไหม "

" ออ จร้า^^ "

" ฝันดีน่ะ "

ซีโร่พูดก่อนจะขับรถออกไป ฉันยืนอยู่กับที่มองท้ายรถของเขาที่พึ่งเคลื่อนจากไปจนรถของต้าหลงเดิมหายไปจนลับตา ฉันมองดูอมยิ้มที่เขาให้มาเมื่อกี้ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ เหนื่อยจังเลยวันนี้ฉันเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจเลย

ฉันค่อยๆหุบยิ้มลง กลายเป็นน้ำตาที่ค่อยๆไหลลง ตอนนี้ฉันยอมรับเลยว่าฉันอ่อนแอมากจริงๆเจ็บปวดน่ะทำไมกันทำไมฉันต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้ด้วยทำไมต้องเป็นฉันที่ถูกทำร้ายแบบนี้...คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวฉันเต็มไปหมดขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปข้างในบ้านมองไปที่โรงรถคุณแม่ก็ยังไม่มาฉันค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปที่ละขั้นอย่างเชื่องช้าเหมือนหุ่นยนต์ที่ตอนนี้น็อตหลุดออก..หมดแรงที่จะเดินต่อแล้ว หมดแรงจริงฉันพูดก่อนจะนั่งลงที่ขั้นบันได 

" คุณหนู! " เสียงป้าแจ่มตะโกนออกมาเสียงดังตกใจที่ให้สภาพของฉันในตอนนี้

" ป้าแจ่ม... " ฉันเรียกป้าแจ่มด้วยเสียงที่แผ่วเบา

" เกิดอะไรขึ้นกันค่ะคุณหนู " ป้าแจ่มพูดพร้อมกับเดินตรงมาที่ฉัน

" ป้าแจ่ม ฮื่อ..ฮึก..ฮื่อ~ " ฉันเรียกชื่อป้าแจ่มก่อนจะโผล่เข้าก่อนป้าแจ่มบ้าง

" ไม่ร้องน่ะค่ะ คุณหนูของป้า " ป้าแจ่มพูดเชิงปลอบใจฉัน

ชั่วโมงหนึ่งแล้วที่ฉันร้องไห้พร้อมกับยืนกอดป้าแจ่มไว้ตรงบันไดพวกเราไม่ขยับเขยื่อนไปไหนเลย จนตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นตะคริวขึ้นมาฉันผละออกจากป้าแจ่มและเช็ดน้ำตาของตัวเอง

" หยุดร้องแล้วไปนอนเถอะค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว "

" ค่ะ ฝันดีน่ะค่ะ ฉับอกก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องนอน "

ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนอยู่ๆขาก็ทรุดฮวบนั่งลงที่หน้าประตู น้ำตาเริ่มไหลรินออกมีอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้ฉันเกลียดเขา ไม่มีวันที่ฉันจะกลับไปอีกแล้ว ไอ้คนหลอกลวงฉันจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้ฉันขอบอกต่อหน้าทุกคนเลย...น้ำตาที่ต่างพร้อมใจกับพรั่งพรุ่นออกมามากมายฉันเสียใจจริงๆอย่างนี้เองที่เคยมีคนพูดว่า คนที่เราไว้ใจมากนั่น สุดท้ายแล้วคนคนนั่นก็คือคนร้ายที่สุด นั่นเอง ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา ยัยฟินบ้าบอ เธอมันอ่อนแอทำไมต้องมาเสียน้ำตาให้กับไอ้ผู้ชายไร้ค่าคนนั่นด้วย ฉันคิดพลางปาดน้ำตาตัวเองต่อไปนี้น่ะ ซีโร่ นายมันจะไม่มีผลอะไรกับฉันอีกแล้ว นายได้ตายจากใจฉันไปตั้งแต่ วินานทีนี่

แสบตาจังเช้าแล้วหราเนี๊ยฉันค่อยๆลืมตาขึ้นพบว่าตัวเองมาอยู่บนเตียงนอนกลิ้งตัวไปมาและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะนึกได้ว่าวันนี้มีเรียนเช้าฉันหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาดู 9 โมงแล้วตายแน่น ฉันรีบกระเด้งตัวลุกออกจากเตียงก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว รีบอาบน้ำแต่งตัวสายฉันสายแล้วน่ะฉันคิดไปพลางมองหน้าของตัวเองในกระจก ตาบวมไปหมดเลย ฉันพยามยามโบกเพื่อปิดบังไม่ให้เห็นว่าตาบวมซึ่งมันก็ช่วยได้นิดหน่อยก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าและมือถือออกจากห้องไป

" อ้าว ฟินตื่นแล้วหรากินข้าวด้วยกันสิลูก "

"คุณแม่สวัสดีค่ะวันนี้ฟินมีเรียนเช้าอ่ะค่ะ ตอนเย็นเจอกันน่ะค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับเดินไปหอมแก้มคุณแม่และหยิบขนมปังมากัดคำหนึ่งและดื่มนมไปครึ่งแก้ว

" จร้า แม่นักศึกษา "

" ไปแล้วน่ะค่ะแม่ ป้าแจ่ม บายค่ะ "

ฉันพูดและรีบเดินไปที่โรงรถอย่างเร็วลุงหมากไปเอารถกลับมาแล้วจริงๆ ฉันคิดก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ตายยิ่งสายอยู่ๆ รถดันมาติดอีกอ่ะโดนอ.สายันต์สุดโหดด่าแน่นเลย..ฉันค่อยเลี้ยวรถเพื่อเข้าไปยังในมอรีบตรงไปที่หน้าคณะอย่างรวดเร็วตายแน่นขอให้ทันด้วยเถอะฉันค่อยๆเปิดประตูออกอย่างเบามือก่อนจะก้มลงเดินเรียกว่าย่องจะดีกว่าเพื่อไปหายัยพายและสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...

" คุณปภาวรินทว์! "

" ค่ะอ.สายันต์ " จบกันชีวิตนี่ ยัยมัฟฟิน

หลังจากเลิกคลาสแล้วช่วงบ่ายทั้งฉันและยัยพายไม่มีเรียนต่อ ตอนนี้พวกเราถือว่ายุ่งมากๆเพราะเตรียมจัดงานเดินแฟชั่นชุดประจำชาติอะไรสักอย่างซึ่งมันก็เป็นหน้าที่ของนักศึกษารุ่นพี่ปีสุดท้ายอย่างฉันอีกแล้ว ดูสิไหนจะรายงาน ไหนการสอบอีกฉันจะออกเวลาไหนไปอ่านหนังสือทันกันนี่อีกแค่ 2 อาทิตย์เองอ่ะก็จะสอบแล้ว หลังจากนั่นงานนี่ก็จะเริ่มขึ้นตอนนี้ตัวฉันหมุนจะเป็นเกียวน็อตอยู่แล้ว

แล้วไหนจะเพื่อนๆที่ดันมาเลือกให้ฉันไปเดินอีกน่ะอยากจะบ้าตาย พวกเขาคิดไงกันแน่นถ้าเกิดฉันสะดุดขาตัวเองล้มกลางเวทีขึ้นมาหล่ะจะมาด่าฉันที่หลังไม่ได้น่ะ เชอะ

" ยัยฟิน ดูนั่นดิ ไอ้ตี๋มันเดินมาทางนี้แล้ว " เสียงยัยพายเรียกทำให้ฉันหันไปมองถึงผู้ที่กำลังเดินมา ซีโร่ไอ้ผู้ชายหลอกลวง ไอ้คนนิสัยไม่ดี ฉันไม่พร้อมจะเจอเขาตอนนี้

" พายไปกันเถอะ " ฉันพูดก่อนจะออกแรงดึงแขนยัยพายให้เดินฉันมา

" นี่ฟินหยุดก่อน ฟังฉันพูดหน่อยสิ " ซีโร่เดินตามฉันมาอย่างรวดเร็วก่อนจะมาดักข้างหน้าฉันและยัยพาย เหอะ ไอ้สูงจะขายาวไปไหนย่ะ

"แต่ฉันไม่คุย ขอตัว" ฉันบอกก่อนจะเดินชนไหล่เขาเพื่อไปยังรถของตัวเองซีโร่เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเขาตะโกนเรียกชื่อฉันเสียงคนในละแวกหันมามองพวกเราอย่างสนใจ... ฉันรีบก้าวเท้าอย่างเร็วจนมาถึงรถก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับอย่างเร็ว

" ขึ้นรถสิยัย พาย " ฉันบอกยัยนั่นก่อนจะสตารท์รถและออกตัวอย่างรวดเร็วมองไปที่กระจกหลังเห็นซีโร่กำลังเหมือนจะวิ่งตามมา แต่เขาก็หยุดก่อนจะเดินไปเตะอะไรสักอย่างที่อยู่แถวไหน

2 อาทิตย์ ถัดมา

สอบเสร็จแล้วในสุดฉันก็จะได้รับปริญญาสักที่หลังจากที่เรียนมาอย่างหนักหนาสากันชีวิตมหาลัยทำให้ฉันได้ประสบการณ์ใหม่ๆมากมายได้ความทรงจำดีๆจากเพื่อนในคณะเรา การทำงานเป็นทีมหรือเวลาที่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเหมือนพึ่งเป็นแค่เมื่อวานเองน่ะฉันสัญญาจะคิดถึงเพื่อนทุกคนคิดถึงความทรงจำทุกอย่างที่เราเคยทำด้วยแต่ฉันขอไม่จำผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดมากที่สุดผู้ชายที่เป็นความทรงจำอันเลวร้ายของฉัน

ฉันจะลืม ลืมผู้ชายให้ได้ถึงแม้ฉันจะเคยรักเขามากแค่ไหนแต่สิ่งที่เขาทำมันก็เตือนว่าฉันไม่ควรที่จะเดินถอยหลังกลับไปรับความเจ็บปวดนั่น ฉันมันเป็นพวกเจ็บแล้วจำ ถึงจะต้องใช้เวลานานในการต้องลืมเขาก็ตาม...

 " น้องฟินค่ะ แต่งตัวเสร็จหรือยัง "

" เสร็จแล้วค่ะ พี่จีจี้ "

" ว๊ายย สวยไม่มีที่ติค่ะ "

" ไม่หรอกค่ะ "

" จร้าๆ หน้าก็พร้อม ผมก็เป๊ะ โอแล้ว งั้นก็เตรียมตัวเลยน่ะค่ะ น้องฟินเป็นคิวที่ 5 น่ะจร้า "

" ค่ะ พี่จีจี้ " วันนี้ฉันได้เดินแบบชุดประจำชาติของทางเอเชีย จีนหรือแดนมังกรนั่นเองเป็นชุดจีนกี่เพ้าสีแดงยาวถึงตาตุ่มและยังมีแหวกตั้งข้างขาอีกพี่จีจี้แต่งหน้าให้ฉันบางๆเพื่อรับกับชุดและเก้าผมฉันขึ้นให้เป็นมวยสองข้างปล่อยผมให้ลงมาข้างๆ มีผ้าคลุมไหล่ซึ่งเป็นขนเฟอร์สีขาวติดโบว์สีดำมีสร้อยไข่มุกสีขาวและสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ

" ยัยฟินเน่ นี่เพื่อนฉันหราเนี๊ย " เสียงยัยของใครบ้างคนทักขึ้นทำให้ฉันหันหลังไปมองและเห็นต้าหลงกับยัยพาย สองคนนี่มาได้ไงกัน

" ยัยพายมาได้ไง ต้าต้าหวัดดีจร้า "

" หวัดดี มัฟฟิน " ต้าหลงพูดก่อนจะมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า และที่ใบหน้าอะไรกันมันมีอะไรติดหน้าฉันหรือป่าวน่ะเอาแต่มองอยู่ได้

" ก็พวกถามเพื่อนน่ะสิ เขาบอกว่าแกอยู่ในนิ วันนี้แกสวยสุดๆไปเลยอ่ะ อาหมวยฟินเน่ +55 "

" นี่อย่ามาล่อได้ไหมย่ะ  ฉันว่ามันแหวกตรงขาเยอะไปหน่อยอ่ะน่ะ "

" +55 เอาน่าออกจะเซ็กซี่ "

" คุณมัฟฟินครับ เชิญมาสแตนบายที่ข้างเวทีได้แล้วครับ "

" นี่เดี๋ยวฉันไปก่อนน่ะ แล้วเจอกันหน้าเวทีหล่ะ " ยัยพายพูดก่อนจะเดินจากไป

" อืม ฟินเดินเสร็จแล้ว....มาหาฉันหลังเวทีได้ไหมมีอะไรจะให้ "

" อืม ได้จร้า งั้นเจอกันน่ะ บาย" ฉันบอกกับต้าหลงก่อนจะเดินเพื่อไปยังข้างเวที

เฮ้อ...เสร็จสักที่เหนื่อยชะมัด ปวดเท้าไปหมดเลยเพราะไอ้ส้นสูงบ้านั่นแหล่ะมันทำเท้าฉันบวมไปหมดแล้วอ่ะฉันแอบด่าในใจ...ก่อนจะคิดได้ว่าต้าหลงเขานัดฉันให้ไปเจอหลังเวทีนี่ เขาบอกว่ามีอะไรจะให้ฉัน มันคืออะไรน่ะฉันคิดพลางเดินไปหลังเวทีและขณะนั่นเองด้วยความที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยทำให้ฉันสะดุดกับอะไรบ้างอย่างซวยแล้วยัยฟิน

ตุบ!

เอ๊ะทำพื้นมันถึงนุ่มๆนิ่มๆแปลกอ่ะ ฉันคิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นพบว่าต้าหลงและตอนนี้ฉันกำลังคร่อมตัวเขาไว้อยู่เราสบตากันชั่วขณะนั่น สายตาของต้าหลงซึ่งมองมาที่ฉันเหมือนจะสื่อความหมายบ้างอย่างให้ฉันได้รู้ ไม่มีใครพูดหรือขยับไปไหนและคงเป็นต้าหลงที่รู้สึกตัวก่อนใครและพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นด้วย

" ฟิน...ฉันมีอะไรจะบอก "

"..... "

" ฟินฉันชอ... " ต้าหลงก้มหน้าลงเหมือนจะกระซิบบอกอะไรฉันสักอย่างแต่แล้วก้เหมือนมีคนมากระชากตัวเขาออกไปอย่างเร็ว

ผัวะ!

ซีโร่พุ่งเข้าชกที่หน้าต้าหลงอย่างจัง เขาเสียหลักล้มลงไปกับพื้น ซีโร่เดินตามไปก่อนจะขึ้นคร่อมต้าหลงและปล่อยหมัดใส่เขาไม่ยั้ง ต้าพลิกตัวกลับมากลายเป็นเขามาคร่อมซีโร่แทน พวกเขาสองเขาผลัดกันแลกหมัดอย่างเอาเป็นเอาตาย

" นี่หยุดเดี่ยวนี้น่ะ อย่าตีกันได้ไหม "

" แกทำแบบนี้ทำไม "

" ทำอะไร ที่จะบอกชอบฟินน่ะหรา "

" โถ่โว๊ยยยย shut the fuck up!! "

" นี่ซีโร่ใจเย็นก่อนสิ ปล่อยต้าหลงน่ะ " ฉันตะโกนบอกเสียงดัง ตรงข้างหลังเวทีไม่มีคนอยู่เลยแล้วฉันจะแยกพวกเขาได้ยังไงกัน โอ๊ย ปวดหัวไปหมดแล้ว

" กูชอบฟินก่อนมึงอีกน่ะ "

" แล้วยังไง มึงก็เลยมารอเสียบแบบนี้ใช่ไหม Dam it go youself!! " ซีโร่พูดจบและซัดหมัดเข้าที่หน้าของต้าหลงก่อนจะลุกขึ้นเตะไปที่ท้องอีกหลายที่จนต้าหลงแทบจะขยับตัวไม่ได้ ตอนนี้สภาพพวกไม่ต่างกับคนตายเลยเลือดเต็มหน้าไปหมดเหมือนพึ่งผ่านศึกสงครามโลกครั้งที่ 2 มาเลย

" ฝากไว้ก่อนเถอะแก เรื่องมันยังไม่จบแน่น " ซีโร่พูดก่อนจะเดินมาที่ฉันและกระชากไปอย่างรวดเร็วไม่สนใจว่าฉันจะร้องบอกเขาแค่ไหน ฉันหันกลับไปมองต้าหลงที่ลุกแทบไม่ขึ้น น้ำตาพรานไหลออกมาเขาคงเจ็บน่าดูเลย อย่างน้อยก็น่าจะให้ใครมาช่วยเขา

" นี่จะอาลัยกับมันอีกนานไหมห่ะ "

" ปล่อยฉันน่ะ ฉันจะไปหาต้าหลง "

" งั้นหรา โทษทีฉันคงทำแบบนั่นไม่ได้หรอก " ซีโร่พูดเสร็จก่อนจะอุ้มฉันขึ้นพาดบาดและเดินไปที่รถอย่างรถอย่างรวดเร็ว ฉันตะโกนด่าเขาเอามือ ทุบ จิก ทึ่งเขาแต่ก็ไม่เป็นผลเขาไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ซีโร่ยัดฉันเข้ามาในรถและกดล็อคอย่างเร็ว

" นี่เปิดน่ะ ฉันไม่ไปกับนายน่ะ " ซีโร่ไม่ฟังและไม่สนว่าฉันจะร้องไห้ขณะไหนเขาขับรถออกจากมออย่างรวดเร็วฉันแทบอ้วกเมื่อเขาเบรกฉุกเฉินอย่งกระทันหั่น....หัวฉันแทบจะชนเข้ากับกระจกที่อยู่ข้างหน้ารถฉันเปิดประตูรถออกอย่างเร็วก่อนจะคิดวิ่งหนีเขาไป แต่เขาก็ไวกว่าเดินมาดึงฉันเพื่อเข้าไปในบ้านซีโร่กระชากฉันเพื่อขึ้นไปห้องนอนเขาไม่น่ะ ฉันตายแน่น เอาไงดี

" คุณแม่ค่ะ..." ฉันร้องขึ้นเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือจากคุณแม่ของซีโร่ซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ เธอหันตามเสียงฉันก่อนจะค่อยเดินตามมาซีโร่ไม่สนเขาเดินขึ้นบันไดอย่างเร็วก่อนจะผลักตัวเข้าไปในห้องเขาฉันถ่อยหลังกรูกับประตูซีโร่เอาแขนทั้งสองข้างขึ้นเหมือนจะกักไม่ให้ฉันไปไหน ก่อนจะก้มหน้าลง ฉันเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสนั่น ซีโร่เงยหน้าขึ้นตอนนี้สีหน้าและแววตาซีโร่ที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธและครุกรุ่นที่ฉันเองกลัวจนตัวสั่นไปหมด เขาถอดเสื้อตัวนอกออกก่อนจะเดินมาที่ฉัน ฉันวิ่งหนีเขาไปที่ประตูอีกครั้งซีโร่ดึงฉันกลับและเหวี่ยงฉันลงกับเตียงอย่างแรง

" นี่ซีโร่ฟัง ฉันน่ะไม่มีอะไร ต้าหลงก็แค่ช่วยฉันเพราะฉันสะดุดล้มน่ะ " ซีโร่เข้ามาคร่อมร่างฉันอย่างเร็วเขาค่อยไล้ริมฝีปากที่ร้อนจัดนั่นไปทั่วใบหน้า ลงมาที่คอขบเมนลงฉันรู้สึกทั้งเจ็บทั้งแสบเขาบีบข้อมือฉันแน่นจนฉันรู้สึกว่ามันออกจะหักได้เลยและฉันต้องสะดุ้งทันทีเมื่อซีโร่เอาที่แผ่นหลังและต้นขาของฉัน ฉันทั้งตกใจทั้งกลัว และแล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด

แควก!

ซีโร่ฉีกฉายกระโปรงของชุดนี่ออกอย่างแรงฉันกรี๊ดร้องออกมานี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่นถึงจะโกรธฉันแต่ทำไมถึงไม่ฟังเหตุผลของฉันก่อน

" ซีโร่ ไม่น่ะ นายควรฟังที่ฉันพูดบ้างน่ะ! ต้าหลงก็แค่ก้มลงจะพูดกับฉันแค่นั่นน่ะ... " ฉันทั้งขอร้องและอ้อนวอนเขาเพราะถึงฉันจะดิ้นอีกแค่ไหนเขาก็ยิ่งกอดรัดฉันแน่นเท่านั่นเขาใช่ปากปลดกระดุมชุดฉันออกที่ละเม็ดก่อนจะก้มหน้าลงกดริมฝีปากลงกับริมฝีปากฉันอีกครั้ง มันเนิ่นนานฉันจะฉันหายใจไม่ออกฉันจิกหลังเขาแน่นเตือนว่าฉันไม่ไว้แล้ว ซีโร่ผละริมฝีปากออกก่อนจะมองหน้าฉัน

" ทำไมต้องเป็นมัน ตอบฉันมาสิ! " เขาตะโกนออกมาเสียงดังและมองฉันด้วยสายตาที่เกรียวโกรธ ฉันกลัวจนตัวสั่นเทาไปหมดตอนนี้เขาน่ากลัวจริงๆ น่ากลัวกว่าทุกครั้งที่โกรธ

ก็อกๆๆ

" มีอะไร! "

" คุณท่านบอกว่าให้คุณชายใจเย็นก่อนอย่าพึ่งทำอะไรคุณฟินเลยน่ะค่ะ "

" บอกแม่ไป ฉันไม่ฆ่ายัยนี้หรอก! "

" นี่ฉันก็พูดไปหมดแล้วแต่นายก็ไม่มีเหตุผลเลย อีกอย่างถ้าฉันกับเขาจะเป็นอะไรกันจริงๆ มันก็ไม่เกี่ยวกับนายเพราะ ฉันเลิกกับนายแล้ว " ฉันตอบกลับเขาไปอย่างใจกล้า ก็มันจริงนี่เขาไม่มีสิทธิที่จะมาหึ่งหวงหรือมาทำอะไรต่ำช้ากับฉันอีกแล้ว ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันฉันจะทำอะไรกับใครมันก็เรื่องของฉันสิ

" งั้นหรา แล้วฉันเคยบอกเธอไหมว่าฉันเลิกกับเธอแล้ว "

" นั่นมันเรื่องของนาย รู้แต่ว่าตอนนี้นายต้องปล่อยฉันเดี่ยวนี้ "

" ฉันไม่ปล่อย ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั่นแหละ เธอเป็นของฉันฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาเตะต้องตัวเธอ....แม้แต่ปลายเล็บก็อย่าหวังเลย " พูดจบซีโร่ก็ก้มหน้าลงมากดริมฝีปากอีกครั้งฉันเบี่ยงหน้าไม่ยอมรับสัมผัสจากเขา เริ่มรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดอีกครั้ง ฉันแสบลิ้นและริมฝีปาก ทั้งดิ้นทั้งทุบทั้งจิกหลังเขาเท่าไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย

" นี่ซีโร่ นายจะไม่หยุดจริงๆใช่ไหม ถ้านายทำอะไรฉันอย่าหวังว่าฉันจะให้อภัยนายหรือกลับไปรู้สึกดีกับนายอีกเหมือนแต่ก่อนน่ะ " ซีโร่ไม่ฟังก้มหน้าลงไปที่ซอกคอฉันและต่ำไปถึงเนินอก มือเขาบีบที่ข้อมือฉันแน่นกว่าเดิม ฉันไม่กลั่นน้ำตาหรือเสียงสะอื้น

โอ๊ยปวดหัวหนักหัวไปหมดเหมือนมีหินหลายๆก้อนกองกันอยู่ในหัวฉัน รู้สึกแสบตาจากแสงแดดที่รอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างฉันหยิบนาฬิกาที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาดู 10 โมงแล้วหราโชคดีที่ฉันปิดเทอมแล้วหิวข้าวชะมัดเลยฉันคิดก่อนจะลุกขึ้นแต่ก็ติดที่มีมือของใครบ้างคนพาดเอวฉันอยู่ฉันมอง...ซีโร่ที่เหลือแค่กางเกงนอนเพียงตัวเดี่ยวและก้มมองดูตัวเองที่เหลือแค่เสื้อเชิรต์สีขาวตัวโครง เฮือก.... มันเกิดอะไรขึ้นฉันยกมือซีโร่ออกก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ มองตัวเองในกระจกต้นคอฉันและเนินอกที่เต็มไปด้วยรอยซึ่งซีโร่เป็นคนทำไว้ ฉันคิดไล่เรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดก่อนที่น้ำตาจะไหลออก

ฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำอยู่นานก่อนจะเดินออกมาเพื่อหยิบเสื้อผ้าซึ่งมันขาดไปหมดแล้ว....ก็คงต้องหาอะไรใส่ก่อน ฉันไม่ยอมออกไปทั้งสภาพนี้แน่น....ฉันคิดก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงขาสั้นของซีโร่ออกมาใส่ ลาก่อนซีโร่ขออย่าได้จนกันอีกเลย ครั้งนี่ฉันจะคิดว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันขอยืนยันตรงนี้เลยว่าจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้หรือกลับไปเหมือนเดิมกับเขาอีกแล้ว...

" ลาก่อน ซีโร่ " ฉันพูดก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

(END MUFFIN TAKE)

   

 

นี่ฉันเป็นบ้าอะไรน่ะ มานึกถึงอดีตบ้านั่นทำไม นึกถึงไอ้ผู้ชายคนเฮงซวยคนนั่นทำไมกัน  แค่จะหลับตาเพื่อลืม..แต่ทำไมเหตุการณ์วันนั้นต้องไหลเข้ามาเมื่อหนังที่ฉายซ้ำ ทำไมฉันถึงไม่ลืมเขาล่ะ...

‘หมอนั้นทำเธอเจ็บมากมายนะฟินทั้งร่างกาย จิตใจเขาหย่ำยี้เธอ ทำไมเธอถึงไม่ลืมหมอนั้น !’ เสียงหนึงดังขึ้นมาในหัวทำไม...ทำไม..แค่ผู้ชายแค่คนเดียว หรือเวลาที่จากมา3เดือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย!

 เหมือนหัวใจถูกบีบ ฉันอยากร้องไห้แต่...ทำไมฉันต้องมาเสียน้ำตาให้กับเรื่องบ้าบอนี้อีก เรื่องทุกอย่างมันเป็นแค่อดีตเรื่องมันผ่านมาแล้ว เรื่องเลวร้ายแบบนั่นฉันจะจำมันไว้ทำไม....ฉันจะเข้มแข็ง จะไม่อ่อนแอ ฉันจะไม่ยอมให้ผู้ชายแค่คนเดี่ยวมามีอิทธิพลกับหัวใจของฉันแน่น ทำไมฉันจะต้องร้องให้ผู้ชายคนนั้น..บ้าที่สุด

ฉันเกาะระเบียงและค่อยๆยันตัวลุกขึ้น มองออกไปยังท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มไม่มีแม้แต่ดาว มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องสว่าง

ฉันหายใจเข้าเต็มปอด และตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง

“ซีโร่! ฉันเกลียดนาย! ฉันจะไม่ให้อภัยนาย! ต่อไปนี้ฉันจะลืมนาย!”

"เธอเกลียดฉันมากเลยหรา" เฮือก..เสียงนี้ นั่นมัน ผู้ชายคนนี้ ฉันลืมเขาไปไม่ได้จริงๆ ฉันมองไปที่ซีโร่ปล่อยควันบุหรี่ออกมาก่อนจะหั่นหน้ามามองฉัน...นี่ฉันจะยังมายืนทำอะไรอยู่น่ะ ฉันจะกลับในอีกไม่กี่วันแล้วเพราะบ้านี้คนเดี่ยวจะตามฉันมาทำไม   จะมีใครได้ยินมั้ยนะ ได้ยินไปคงไม่เป็นไรหรอกก็มันเป็นภาษาไทยนี้นา

“ก็ใช่น่ะสิ รู้ตัวบ้างไหมว่าเกลียดและเกลียดมากด้วย”

“หรอ!”

เสียงที่ฉันคุ้นเคยดังแว่วมา บ่งบอกถึงเส้นอารมณ์ที่ขาดแล้ว....นี้ฉันเพ้อขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย

“ถึงเธอจะเกลียดฉัน  แต่เธอก็ยังเป็นคนของฉัน เธอลืมคืนนั้นไปแล้วหรอ มัฟฟิน หึ”

เสียงของซีโร่ดังขึ้นอีกรอบ... ไม่จริงน่า..เขาจะได้ยินได้ไง ก็เขาไปกับดอลล่าอะไรนั้นแล้วนี้นา…

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนายจำไว้ ทั้งแต่ก่อนและตลอดไป ได้ยินมั้ย!”

ฉันตะโกนใส่ผนัง แล้ววิ่งหนีไปที่ห้องครัว ไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยินอีกแล้วฉันคิดก่อนจะรีบเดินไปในห้องครัว ฉันเดินไปหยิบแก้วที่ชั้นวางและเปิดตู้เย็นพร้อมหยิบเหยือกน้ำออกมาในขณะที่ฉันกำลังรินน้ำเพื่อจะดื่มอยู่นั่น...

 “เธอลืมฉันได้แล้ว จริงๆน่ะหรา! เธอจะไม่ยอมให้อภัยฉันจริงๆหรา!”

น้ำเสียงที่แสดงความโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เพล้ง!

ฉันตกใจก่อนจะพึ่งรู้สึกว่าทำแก้วหล่นตกลงพื้นไป ซีโร่และฉันยืนมองหน้ากันอยู่แบบนั่นไม่มีใครขยับหรือพูดอะไรออกมา ฉันก้มลงไปเก็บเศษแก้วและซีโร่ที่อยู่ๆก็กระชากแขนขึ้น

“ฉันถามว่าเธอจะไม่ให้อภัยฉันหรอ!เธอกล้าลืมฉันหรอ!”

ซีโร่บีบแขนฉันแน่นขึ้น ฉันพยายามสะบัดออกแต่ไม่เป็นผล

“ฟิน! ตอบมา!เธอกล้าลืมฉันหรอ!”

ซีโร่บีบแขนฉัน จนเลือดจะไม่เดินแล้ว

“ปล่อย!”

ฉันสั่งเสียงแข็ง

“ฉันบอกหะ.. อุ๊บ!”

ซีโร่กระแทกริมฝีปากของเขา ลงที่ริมฝีปากของฉัน ซีโร่จูบฉันอย่างรุนแรง ดุดัน ฉันพยายามเบี่ยงหลบ แต่ซีโร่จับคางฉันไว้อย่างแน่น

“เธอกล้าลืมผู้ชายที่นอนกอดเธอมาแล้วหรอ”

ซีโร่ถามอีกครั้ง แล้วใช้มือยันกับตู้เย็น เหมือนคร่อมตัวฉันไว้ที่ประตู ตู้เย็น

“……”

ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแต่มองหน้าซีโร่นิ่ง

ซีโร่เลื่อนหน้าเค้ามาใกล้ฉันอีก จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ

“ถอยไป!”

ฉันพยายามผลักซีโร่ออก

ซีโร่เลื่อนริมฝีปากของฉันอีกรอบ ฉันพยายามเม้มริมฝีปากไว้

ซีโร่จึงเลื่อนมือมาที่ลูบที่เอวและต้นขาของฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันตกใจและร้องออกมา

“อ๊ะ..”

ซีโร่ใช้จังหวะนี้จูบฉันอย่างเร็ว ริมฝีปากร้อนของเขากดลงบนริมฝีปากที่เย็นเฉียบของฉันเขาจูบอย่างรุนแรง ดุดัน ก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลและแฝงไปด้วยความรู้สึกบ้างอย่าง เราจูบกันเนิ่นนานจะฉันเริ่มหายใจไม่ออกขาทรุดฮวบ ฉันยกมือไปคล้องคอซีโร่ไว้..นี้ฉันเป็นบ้าอะไรเนี้ย ทำไมร่างกายมันไม่ทำตามความคิดอีกต่อไป

ซีโร่ถอดริมฝีปากออก

“ที่รักลืมผมได้จริงๆหรอ”

ซีโร่ก้มลงกระซิบถามที่ข้างหู

ฉันทรุดตัวลงกับพื้น ซีโร่ย่อตัวก่อนจะก้มหน้าลงมาหมายจะจูบฉันอีกครั้ง ฉันเบี่ยงหน้าหลบเขา...  ซีโร่ไล้ฝีปากขบเมนที่ต้นคอของฉันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาและกดริมฝีปากลงมาอย่างแรง ฉันทั้งทุบทั้งทึ้ง จิกหลังเขา เขาก็ไม่ยอมปล่อยซีโร่เอามือลูบที่หลังของฉัน ไม่ได้ ฉันจะไม่ยอมให้อะไรมันเลยเถิดแบบครั้งนั่นแน่นนอน ฉันคิดก่อนจะหยิบเศษแก้วที่อยู่บนพื้นขึ้นมาก่อนจะกำมันในมือแน่นเลือดสีแดง ค่อยๆไหลออกมาจากมือฉัน ที่แบบนี้ก็เพื่อเตือนสติให้ตัวเองได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ฉันเกลียด เขาคือคนที่เคยทำร้าย

 “นั้นเธอทำอะไรของเธอ!”

ซีโร่ที่พึ่งสังเกตเห็นเริ่มโวยวาย แล้วกระชากข้อมือที่ฉันกำเศษแก้วขึ้น ทำให้ฉันลุกขึ้นตาม

“ไม่ต้องยุ่ง! เจ็บแค่นี้ไม่ถึงเสี้ยวที่นายทำกับฉัน! ปล่อยมือสกปรกของนายออกจากฉันซะ!”

ฉันพยายามสะบัดมือของซีโร่ที่กำข้อมือฉันอยู่ นี้มันมือคนหรือคีมเนี๊ย!

“ยุ่งได้ก็มีแต่ไอ้ตีบสิ! จับแค่นี้ก็โวยวาย! เราไปถึงไหนกันแล้วจำไม่ได้หรอ”

ซีโร่บีบมือฉันแน่นขึ้นอีก มันต้องช้ำแน่ๆเลยแต่มันก็เทียบไม่ได้กับหัวใจฉันหรอก!

มือที่กำแก้วของฉันค่อยๆคลายออก ซีโร่รีบดึงมันออกแล้วโยนออกไปแล้วอุ้มฉันเดินไปเปิดไฟที่ห้องนั่งเล่น วางฉันลงโซฟาอย่างเบามือ ซีโร่ถอดเสื้อออกมาซับเลือดแล้วไปหากล่องปฐมพยาบาล

 
ทำไมรู้สึกว่าเค้าห่วงฉันมากมาย...ทำไมฉันจะต้องรู้สึกหวั่นไหวกับเรื่องแค่นี้...ก่อนหน้านี้เขาทำร้ายฉันตั้งมากมาย...ใช่!เขาทำร้ายฉันมากมาย...ฉันต้องเกลียดเขา!

ซีโร่เดินมานั่งข้าง วางกล่องปฐมพยาบาลไว้บนโต๊ะ ขณะที่เขากำลังหยิบสำลียาออกมา ฉันปาเสื้อของเขาที่อยู่ในมือของฉันใส่ที่หน้าซีโร่

“กลับไปซะ”

ฉันพูดเสียงเรียบ

“ฟิน! อย่าดื้อได้มั้ย”

ซีโร่ตำหนิฉัน แล้วดึงมือข้างที่เป็นแผลอย่างเบามือ

“กลับไปซะ! ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง”

ฉันชักมือกลับทันที แต่ซีโร่ไวกว่าเขาบีบข้อมือฉันอีกแล้ว

“ฟิน!”

ซีโร่มองหน้าฉันด้วยสายตาที่ประมาณว่า ถ้าเธอไม่หยุดเจอดีแน่  แล้วก็กระชากฉันมานั่งบนตัก

“ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยไง!”

ฉันดิ้นให้อ้อมกอดของซีโร่

“หยุดดิ้น ถ้าเธอไม่หยุด อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

ซีโร่กระซิบเสียงน่ากลัวที่ข้างหูฉัน

ฉันยอมหยุดอยู่นิ่งๆรู้สึกเหมือนซีโร่ใจเต้นแรงแหะ..หรือใจฉันกันแน่นที่มันเต้นแรงนะ

“ปล่อยฉันลง”

ฉันสั่งเสียงแข็ง..แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังที่ฉันพูดเลย

“เด็กดื้อต้องถูกทำโทษ”

ซีโร่ว่าแล้วเอาคางมาเกยที่ไหล่ฉัน แล้วจับมือฉันมาไปทำแผลอย่างเบามือ

ทำไมต้องทำดีกับฉันด้วย...ทำไมไอ้บ้านี้ต้องตามฉันมาด้วย เขาจะรู้ไหมน่ะว่าการที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อที่จะลืมเขา เพื่อที่จะตัดใจจากเขา พยายามแล้วที่จะลืมอดีตภาพต่างๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด....น้ำตาที่กลั้นไว้ค่อยไหลออกมา ฉันต้องไม่ร้องสิ

“ฮึก....”

ฉันต้องไม่ร้องต่อหน้าผู้ชายคนนี้...ต้องไม่ให้ผู้ชายคนนี้ได้ยิน...ต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้เห็น

“เจ็บหรอ”

น้ำเสียงอ่อนโยนแสดงความห่วงใยทีไม่ค่อยมีใครได้ยินจากปากซีโร่

ทำไมต้องทำให้ฉันคิดว่านายเป็นห่วงเป็นใย...

“ฟิน..”

ทำไมต้องมาทำให้ฉันคิดว่าตัวเองสำคัญ...

ซีโร่จับปลายคางฉันให้หันไปหาเขา ใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าฉัน ยิ้มอ่อนโยนให้แบบที่หาได้ยากสำหรับเค้า ซีโร่ใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ

“ฟินเจ็บหรอ..ที่หลังน่ะอย่าทำแบบนี้อีกนะ”ซีโร่ลูบหัวฉันเบาๆ “กินยาแก้ปวดซะ”

“ซีโร่นายกลับไปเถอะ ฉันอยากพักผ่อน”

ฉันเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นสายตาแบบนั้นอีกแล้ว

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

เขาไม่รอให้ฉันได้พูดอะไร ซีโร่อุ้มฉันขึ้นก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของฉัน...ฉันจะปลอดภัยครบสามสิบสองไหมน่ะรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไรเลย...และแล้วก็เหมือนพระเจ้าส่ตนมาช่วยชีวิตฉัน

ก๊อก ก๊อก

“เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง”

ซีโร่วางฉันลงที่โซฟาแล้วเดินตรงไปที่ประตู

“แกมาทำไม”

ต้าหลงเดินเข้ามาในห้องและมองฉันที่นั่งอยู่บนโซฟา…

“เฮ้! นี่ฉันถามแกน่ะโว๊ย มองหน้าคนถามสิหว่ะ”

ซีโร่กระชากไหล่ต้าหลงให้หันไป

“กลับห้อง”

แล้วต้าหลงก็กระชากแขนของซีโร่ออกไป แล้วหันบ๊ายบายฉัน

“ฝันดีนะครับ^^”

“กลับห้องดิเฮ้ย!”

แล้วซีโร่ก็มากระชากคอเสื้อต้าหลงออกไป แต่ตัวเองเดินเข้ามาหาฉันแทน

“พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะ”

ซีโร่ค่อยๆยื่นหน้าเค้ามาใกล้ จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่น

ฟึ่บ

“กลับห้อง”

ต้าหลงดินกลับกระชากแขนของซีโร่และลากออกนอกห้องไปนี่หล่ะน่ะผู้ชายถึงจะทะเลาะตีกันปางตายขนาดไหนพวกเขาก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม

แต่ก็หวังว่าสองคนนั้นคงจะไม่ตีกันนะ...

ฉันเดินเข้าไปในห้องครัว หยิบไม้กวาดที่ตักขยะ เพื่อเก็บเศษแก้ว เกิดยัยพายมาเห็นคงจะนึกว่ามีโจรขึ้นห้องแน่นเลย คุณเธอยิ่งวูววามอยู่ เกิดแจ้งตำรวจมาอีกน่ะ วุ่นวายน่าดู

“O_O!!!”

 
ฉํนถึงกับหน้าซีด สีแดงๆนั้นมันเลือด ถึงจะเป็นของฉันก็เถอะ...แต่มันก็คือ.....! ฉันก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้ว พยายามไม่มองไปที่กอง...นั่น แล้วเอาน้ำมาราดจุดที่มี ละ.....น้ำสีแดงๆ

“หือ”

ขณะที่ฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นก็เห็นเสื้อของซีโร่กองอยู่ที่พื้น...เด็กบ้านี่น่ะ ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆเอะอ่ะอะไรก็ถอดเสื้อ อยู่ด้วยแล้วอันตรายชะมัด แล้วนี้ฉันต้องมาซักให้เขาหรอ - -^

ฉันเดินไปหยิบเสื้อของซีโร่ มีกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ไอ้เด็กซกมก แล้วก็กลิ่นน้ำหอม  Hypnose ที่ฉันเคยเลือกให้...บ้าจริงนี่ฉันลืมอะไรที่เป็นเขาได้บ้างน่ะ ฉันเอาเสื้อของซีโร่ไปแช่น้ำ คราบสีแดงมันจะได้ไม่ติด แล้วเอาไปตากที่ระเบียงห้อง  พรุ่งนี้ก็ค่อยเอาไปคืนแล้วกัน

ฉันเดินไปที่เตียงปิดโคมไฟข้างเตียงและล้มตัวลงนอน ฉันยกมือข้างที่เป็นแผลขึ้นมาดู  

จะว่าไปเขาก็ทำแผลเก่งเหมือนกันนะ ...แล้วทำไมต้องนึกถึงหมอนั้นด้วย พระเจ้าทำฉันปวดหัวอะไรกันยิ่งอยากที่จะลืมเท่าไรแต่ทำไมดูเหมือนยิ่งกลับจำเขาได้มากขึ้นทุกทีน่ะ   ฉันหลับตาลงและพยายามาทำสมองให้ว่าง.....

ติ๊ต! ติ๊ต!

เสียงแจ้งเตือนว่ามี SMS เข้า 

 To MUFFIN    

         Good night 

    By ZERO           

รู้สึกเหมือนแต่ก่อนเลย ตอนที่เราเคยคบกับ ซีโร่ชอบส่ง SMS ให้ทุกคืน หลังจากเลิกกันเค้ายังส่งให้ แต่หลังจากที่ฉันเปลี่ยนเบอร์ซีโร่ก็ไม่ได้ติดต่อมาอีกเลย(เปลี่ยนเบอร์แล้วมันจะติดต่อได้ไงล่ะ:ไร) แล้วเขาเอาเบอร์ฉันมาจากไหนเนี้ย..

ฉันได้แต่คิดแต่ก็ยังเก็บข้อสงสัยทั้งหมดไว้เพราะฉันเริ่มง่วงแล้ว...อยากกลับไทยจัง ไม่อยากอยู่ที่นี้อีกแล้ว...  

หลับได้แล้วมัฟฟิน หลับเถิด จงหลับ จงหลับ... <- (นี้คือวิธีการกล่อมตัวเองของมัฟฟิน)

นอนไม่หลับ L .... โอ๊ย! พระเจ้าทำไมมีแต่หน้าซีโร่ผุดขึ้นมาตลอดเลย ทำไมมีแต่หน้าซีโร่ผุดขึ้นมาตลอดเลย ยัยฟินบ้าๆๆๆ ต้องไม่นึกถึงเขาไอ้เด็กบ้าซีโร่! เธอต้องลืมๆๆๆ ฉันดึงผ้าพันแผลนั่นออกแล้วโยนทิ้งไปอีกมุมหนึ่งของห้องและหยิบโทรศัพท์มาลบข้อความที่เขาส่งมาเมื่อกี้...ที่นี้คงจะหลับได้แล้วล่ะ ไม่หลับก็ต้องหลับเขาไม่ได้สำคัญอะไรถึงขนาดนั่นแต่ทำไมภาพเขาที่เขาพูดและยิ้มก่อนจะออกไปมันถึงยังมาวนเวียนหลอกหลอนในหัวฉันเต็มไปหมดเลย ทำไมกันน่ะยัยมัฟฟิน!

               

  

WRITER TAKE
สวัสดีอีกตอนค่ะ เป็นไงกันบ้างอากาศช่วงนี้หนาวๆ
ดูแลสุขภาพด้วยน่ะค่ะ ตอนนี้ไรเตอร์จะพูดถึงอดีตความรัก
ของซีโร่กับมัฟฟินของเรา ความทรงจำที่แสนเจ็บปวด เรื่องราว
ระหว่าง ความรักและมิตรภาพของทั้ง 3 คน อัพให้แล้วน่ะค่ะ 100%
ครึ่งหลังไรเตอร์ฟิล์มแต่งน่ะค่ะ แต่งให้คุณชายซีโร่ซะ เถื่อนและยัง
โหดร้ายกับนางเอกเราแต่ใจของมัฟฟินก็เริ่มที่จะกลับมาหวั่นไหวและ
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองลืมคุณชายซีโร่ไม่ได้เลย จึงตัดใจจะกลับไทยไป
เหตุการณ์จะเป็นอย่างไร ทั้งสองคนจะกลับมารักกันได้ไหม
เจอกันในตอนหน้า บทสรุปความรักของพวกเขา
ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้น่ะค่ะ บะบายเจอกันตอนหน้าค่ะ
by writer FILM&PONG  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เมนเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์สักนิดน่ะค่ะ คนล่ะเมนก้ยังดีน่ะค่ะ
ถ้าไม่มีคนเมน ไรเตอร์จะไม่อัพต่อ จะดองนิยายเรื่องนี้ไปเลยดีไหมค่ะ

 เมน เมน เมน เมน เมน เมน เมน เมน เมน เมน !!!