☆ PRINCE LUCIFER ☆

ลำดับตอนที่ #3 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF CRUELTY : PART 1

 


:PART 1:YOU MAKING HARD TO BREATHE

How am I suppose to breathe

ฉันจะหายใจยังไง

When all my heart does is bleed

ในเมื่อหัวใจของฉันถูกกรีดเป็นแผลแบบนี้

You're too stupid to see

เมื่อคุณงี่เง่าเกินกว่าจะเข้าใจ

You're making it hard for me

คุณทำให้ฉันอาการหนักขึ้นกว่าเดิม

wat ur doing to me

นี่คุณทำอะไรกับฉันอยู่

You're making it hard to breathe

คุณทำให้ฉันหายใจยากลำบากเหลือเกิน

PART 1  

"หยุดเดี๋ยวนะ เลิกทะเลาะกันเหมือนคนบ้าสักทีได้ไหม!"

ฉันพยายามห้ามไม่ให้ทั้งซีโร่และต้าหลงตีกันแต่พวกเขาก็ไม่ได้สนใจในสิ่งที่ฉันบอกเลยสักนิดฉัน

ตะโกนจนสุดเสียงหรือเข้าไปห้ามสักเท่าไรแต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมหยุด....ฉันหมดแรงที่จะบอกพวก

เขาแล้วอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนขาทั้งสองข้างหมดแรงและทรุดฮวบลงไปดื้อๆอะไรกันทำไมฉันถึงกลาย 
เป็นแบบนี้ ฉันเริ่มรู้สึกว่าแสบจมูกสักพักน้ำตาก็เริ่มไหลรินออกจากดวงตาฉัน

"ฟิน! หยุดร้องเถอะนะฉันหยุดแล้ว อย่าร้องนะครับคนดี"

     ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเลิกทะเลาะกันตั้งแต่เมื่อไรแต่อยู่ๆต้าหลงก็มานั่งข้างหน้าฉัน เขาจับปลายคาง
ฉันขึ้นและใช้มือเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ แววตาเขาที่ส่งผ่านมาที่ฉันบอกเป็นนัยว่าฉันขอโทษน่ะ
 และเขาไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ยิ่งพอเห็นเขาทำดีกับฉันมากเท่าไรฉันก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

"เฮ้ย!! ไอ้ต้าอย่าเอามือมาแตะต้องตัวฟิน คนของฉัน ฉันดูแลเองได้"

ซีโร่พูดพร้อมกับกระชากตัวฉันให้ลุกขึ้น นี่เขาเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่แย่งฉันไปมาเหมือนฉันเป็นของ
ชิ้นหนึ่งที่พวกเขาต้องการได้มาครอบครอง โดยไม่นึกถึงความรู้สึกฉันด้วยซ้ำว่าฉันจะคิดยังไง เขาไม่
เคยแคร์เลยว่าฉันจะเป็นยังไงเขาไม่เคยคิดถึงคนข้างหลังเขาเพียงสนใจแต่ในเรื่องของตัวเองก็เท่านั่นเอง

"ฮึก...ฮึก ปล่อยฉัน นายมันเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองนายเคยรู้บ้างไหมว่าฉันจะคิดยังไง ฮึก.."

ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตาที่พร้อมใจกันหลั่งไหลออกมากมายและสะอื้นจนตัวโยน ฉันทั้งสะบัด
แขนออกจากเขาทั้งตี ทั้งข่วนแต่ซีโร่ก็ยิ่งบีบแขนฉันแรงขึ้นราวกับว่าจะบีบให้มันแหลกคามือ ตอนนี้
ฉันเริ่มเหมือนหายใจไม่ออก เจ็บ...เจ็บแล้วจริงๆก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายไปมากกว่านี้ก็เหมือน
พระเจ้าจะสงสารและเมตตาฉัน

"ยัยฟิน ฉันมาแล้ว!.... ฟินฟินเธอร้องไห้ทำไมและพวกนายทำอะไรเพื่อนฉันน่ะห่ะ!"

พายตะโกนด่าซีโร่และต้าหลง

"ยัยพายขึ้นรามาได้ไง"

"กรี๊ดด! ไอ้ตี๋บ้าเอ๊ยแกคิดว่าแกเป็นใครมีสิทธิอะไรมาพูดกับฉันแบบนี้"

"ถามได้ฉันก็แฟนเพื่อนเธอไงและอีกอย่างเรื่องนี้ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอมันเป็นเรื่องของฉัน
กับฟินที่พวกเราจะแก้ไขและเคลียปัญหากันเองได้และเธอไม่ต้องมายุ่ง"

ซีโร่พูดเสร็จก็มองมาที่ฉันซึ่งยังไม่หยุดร้องไห้เขากระตุกข้อมือฉันให้เดินตามหลังเขาไปฉันพยายาม
ขัดขื่นและรั้งมืออีกครั้งไว้ซึ่งฉันจับปลายเสื้อของต้าหลงไว้แน่นซีโร่ออกแรงอีกครั้งและกระชากตัว
ฉันเพื่อให้ไปกับเขา

"นี่ไอ้หมาบ้าซีโร่ แกปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้เลยน่ะ เห็นไหมว่าฟินร้องไห้จนจะตายอยู่แล้วน่ะ!"

"ไม่! ฉันไม่กลับจนกว่าฉันจะคุยกับมัฟฟินให้รู้เรื่อง!"

"ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้งน่ะ 1... 2...3... ไม่ไปใช่ไหมไ

ด้  ฮัลโหล รปภ.เหรอค่ะช่วยมาเอาตัวคนบ้าที่ ชั้น 5 ห้อง 512 ลงไปทีนะค่ะ  รีบมาด้วยน่ะค่ะมันอาละวาดใหญ่เลย ค่ะๆสวัสดีค่ะ "

"โธ่เว๊ย!ยัยพายเน่าเอ๊ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ"
 ซีโร่ตะโกนออกมาอย่างหัวเสียและสบถคำด่าใส่   ยัยพายไปหลายคำซึ่งมันเป็นภาษาจีนที่ทั้งฉันและยัยพายฟังไม่รู้เรื่อง ซีโร่ก้มหน้าลงพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูฉันว่า

"ฟิน ฉันจะกลับมาคุยกับเธอให้รู้เรื่องแน่นอนแล้วอย่าคิดหนีไปไหนอีกหล่ะ ถ้าไม่อยากเจอดีอีก!!" 
    ซีโร่บอกฉันและเดินออกไปจากห้องไป ไอ้ผู้ชายบ้า! ไอ้ป่าเถื่อน! ไอ้โหดร้าย! ไอ้เลือดเย็น! ฉันทั้งตะโกนด่าและสาปแช่งเขาในใจ

"เดี๋ยว! ซีโร่"

พายเรียกซีโร่ให้หันกลับมา

แล้วพายก็เดินไปหยิบเสื้อที่ซีโร่ถอดเอาไว้แล้วปาใส่หน้าของเข้าเต็ม "เอากลับไปด้วย!" 

ซีโร่ดึงเสื้อออกจากหน้ามองไปที่ยัยพายด้วยสายตาที่เกรียวโกรธแต่ก็ยอมเดินออกไปจนได้

"ส่วนนาย ต้าหลงนายก็กลับไปก่อนแล้วกัน"  ต้าหลงไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าและเดินมาหาฉันพร้อมกับบอกว่า

"หยุดร้องน่ะครับ...คนดีของผม...ฉันจะปกป้องเธอเองนะ"

ต้าหลงพูดพร้อมกับก้มหน้าลงจูบที่หน้าผากฉันและเอาหน้าผากเขาชนกับหน้าผากฉันสายตาที่มอง

มาด้วยความห่วงใยและเจ็บปวดในเวลาเดี่ยวต้าหลงเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉันก่อนที่เขาเดินไป

ที่ประตูและหันหลังมาพูดกับฉันอีกครั้ง

"ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่น่ะครับ มัฟฟิน"  ต้าหลงโบกมือลาแล้วก็เดินออกไปและพายก็

รีบเดินไปปิดประตูทันที

ปัง!

"มัฟฟิน ไอ้ตีบนั่นมันข่มขู่อะไรเธอรึเปล่า"  ฉันไม่ตอบอะไรรีบถลาเข้ามากอดพายทันที

"....."  ฉันได้แต่กลั้นสะอื้นไว้ ฉันไม่อยากให้ยัยพายมาลำบากด้วยจริงๆ

"ฟิน ถ้าเธอไม่อยากพูดตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ฉันจะรอให้เธอพร้อมก่อน..."

พายลูบหัวฉันเบาๆเป็นการปลอบใจ

"พาย......"

ฉันกอดยัยพายแน่น ฉันดีใจที่ยังมีเพื่อนอย่างมันอยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะยังไง ถึงพายจะบ้า บ๊องก็ตาม แต่
ทุกเวลาที่เศร้าหรือเสียใจก็มีแต่ยัยพายและแม่นิแหล่ะที่อยู่ข้างฉันไม่ทิ้งฉันไปไหน ดีกว่าไอ้ผู้ชายที่
เลือดเย็นคนนั่น ที่ ไม่เคยเข้าใจ ใช้แต่กำลัง ไม่เคยฟังที่ฉันพูด  เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีค่าอะไร
สำหรับฉันอีกแล้ว ซีโร่นายทำเจ็บมากแล้วน่ะถ้าฉันอยากจะขอร้อง...ให้นายพอแค่นี้ได้ไหมฉันไม่ไว้
 แล้วจริงๆปล่อยฉันได้ไหม...
     ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลมาอีกรอบ ฉันไม่อยากให้พายมาเป็นทุกข์หรือมากังวลเรื่องของฉัน

"ฟิน ถ้าเธออยากร้องก็ร้องมาเถอะ"

พายคลายอ้อมกอดออกแล้วเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา

ฉันกอดยัยพายแน่น พร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ฉันไม่เคยร้องไห้หนักขนานนี้เลยในชีวิต

"ฮือ...ฮึก...ฮึก"

ฉันพยายามห้ามน้ำตาแล้วนะ แต่มันหยุดไม่ได้ ยิ่งห้ามก็เหมือนมันจะไม่หยุดง่ายๆ พายลูบหัวฉันเบาๆ

จนฉันรู้สึกง่วงและพล็อยหลับไปตั่งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...

(Zero Talk)

"โธ่เว้ย!!!!"

ตุ้บ!

หลังจากออกจากห้องของฟิน ผมก็ออกมาระบายอารมณ์กับผนังข้างประตู

"ซี แกจะมาต่อยผนังหาอะไร"

ร่างงสูงเกือบเท่าผม ผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาคมกริบที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์จมูกโด่งเป็นสันรับ
กับคิ้วเข้ม ปากเป็นกระจับได้รูปสีอมชมพู แล้วผมจะบรรยายมาอะไรฟะ!!(โธ่ๆอย่าพึ่งอารมณ์เสียไป
ค่ะ คุณชาย ช่วยไรเตอร์ทำมาหากินบ้าง)

"มินโฮ แกอย่าพึ่งยุ่งกับมันตอนนี้!"  ไอ้ตีบหลงที่เพิ่งเดินออกจากห้องของฟินว่า

"หืม..."

ไอ้มินโฮมองผมด้วยแววตาสงสัยปนเจ้าเล่ห์ ราวกับรู้ทันเรื่องทุกอย่าง

พลั่ก!

"แกจะผลักฉันทำไมวะ"   ไอ้มินโฮถามด้วยความสงสัย

"ถ้าแกอยากปากแตกก็เข้ามา!" ผมพูดด้วยอารมณ์โกรธที่เริ่มพุ่งพล่านอีกครั้ง

"ไอ้ซี  เข้าห้องก่อนเถอะ"

ไอ้ตีบหลงพูดด้วยความใจเย็น ก่อนจะเดินนำเข้าห้องไป ตามด้วยไอ้มินโฮ เมื่อไอ้มินโฮเห็นว่าผมไม่เดินตาม มันจึงเดินมาล็อค

คอผมและลากเข้าห้อง(ไอ้พวกโหดร้าย)

"พวกแกไปไหนมาวะ"  ฟรานถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นผมเดินเข้าไป สงสัยไอ้ตีบหลงมันคงไม่ตอบ

"ไปกินรังแตนที่ไหนมาล่ะ"
 ลุคถามขึ้นบ้าง สายตาเจ้าเล่ห์มองผมอย่างค้นหาคำตอบ

"ไม่ต้องมายุ่ง!!! ปล่อยโว๊ย!" ผมว่า แล้วสะบัดแขนที่ไอ้มินโฮเกาะอยู่เดินตรงไปที่ระเบียงห้องแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"ดื่มหน่อยมั้ยเพื่อน"
ฟรานเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นกระป่องเบียร์ให้ ผมรับมาเปิด และกระดก
หมดอย่างเร็วแล้วปากระป๋องลงถนนไป

"เฮ้! ซีแกทิ้งขยะไม่เป็นที่จริงๆ เกิดไปตกใส่หัวใครทำไงวะ - -"

"หัวมันไม่ใช่หัวฉัน" ผมบอกก่อนจะค่อยๆพ่นควันบุหรี่ออกมา

แล้วผมก็เดินออกมาจากระเบียงและเจอกับไอ้ตีบหลงที่กำลังยืนพิงกรอบประตูมองผมอยู่

ผัวะ!

ผมอัดหมัดเข้าที่หน้ามันเต็มแรง

"มองหน้าฉันมีไร!" ผมตรงเข้าไปกระชากเสื้อมัน หง่างมัดขึ้นเตรียมจะซัดเข้าที่หน้ามันอีกครั้ง

ผัวะ!

แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ต่อย มันก็สวนหมัดกลับทันที

 "ไอ้ไร้ค่าแกทำเธอเสียใจมากพอแล้ว ปล่อยเธอไปซะ..."

ผมตรงเข้าไปกระชากเสื้อมัน หง่างมัดขึ้นเตรียมจะซัดเข้าแก้มมันอีกหรอ

ผัวะ!

แต่ไม่ทันที่ผมจะต่อยมันสวนหมัดกลับทันที

"shut the f*ck up tahlong!!"

แล้วผมก็พุ่งเข้าใส่มันทันที 

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

ผมกับมันแลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"เฮ้ยหยุดนะเว้ย!!"

ไอ้มินโฮพยายามล๊อคตัวแล้วดึงผมออก ส่วนไอ้ลุคก็พยายามล็อคไอ้ตีบและแยกออก

"จะห้ามทำไมวะ มันอยากตีกันก็ปล่อยมันไป " ฟรานที่กำลังยืนดูอยู่ว่า   ผมมองหน้าไอ้ตีบด้วยความเกรียวโกรธ ไอ้ตีบหลงก็จ้องผมอย่างไม่วางตาเช่นกัน

"เฮ้ย!ๆ ใจเย็นดิวะ"  มินโฮพูดขึ้น

"เออ! เพื่อนกัน!"  ลุคเสริม

"ฉันไม่มีเพื่อนที่ชอบแย่งของ ของคนอื่นหรอก"<- (ซีโร่)

"ฉันก็ไม่มีเพื่อนที่ไม่ยอมฟังใครพูดเลยอย่างนั้นหรอก"<-(ต้าหลง)

ผมและไอ้ต้าพูดขึ้นพร้อมกัน....ผมสะบัดแขนไอ้มินโฮออกอย่างแรง

ผัวะ!

และพุ่งตรงเข้าไปเสยคางไอ้ตีบหลงจังๆ

"โอ๊ย!"

ไอ้มินโฮที่ถูกสะบัดไปร้องโอดครวญอย่างหนัก

ตุ้บ!

ไอ้ต้าใช้เท้าถีบเข้าท้องน้อยผมเต็มๆ

ผมเซถอยไปสองก้าว พร้อมกุมท้องตัวเอง

"Damn it! "

แล้วไอ้ตีบก็สะบัดไอ้ลุคหลุดแล้วตรงมาที่ผมกระชาคอเสื้อและกระหน่ำหมัดแบบไม่ยั้ง

ผัวะ! ๆๆ

"หยุดเว้ย!!"

ลุคและมิโฮรีบดึงตัวไอ้ตีบหลงออกจากผมทันที  ผมเซไปชนเข้ากับผนังและใช้เป็นที่พิงชั่วคราว เช็ด
เลือดที่มุมปากออกอย่างลวกๆ และไม่ทันตั้งตัว !

ผัวะ!

ไอ้ต้าพุ่งเข้ามาอีกครั้ง หมัดตรงเข้าที่แก้มด้านขวาทันที  ผมวาดขาเตะเข้าที่หัวมันทันที แต่ไอ้ต้าหลง
เร็วกว่ามันสามารถหลบเท้าของผมได้ แล้วมันก็สวนกลับ ด้วยหมัดที่ตั้งใจจะพุ่งตรงเข้าไปที่เบ้าตาผม

ตุ้บ!

"S hit!" ไอ้ตีบหลงสบถออกมา ด้วยความแค้นที่ผมสามารถหลบหมัดมันได้

"หึ"

ตุ้บ!

ผมถอยมาด้านข้างและเตะเข้าที่ท้องมันเต็มๆแรง ไอ้ต้านอนขดจนตัวงอกุมท้องตัวเองอยู่กับพื้นผมตามไปคร่อมมัน และซัดหมัดใส่หน้ามันอีกครั้ง

ผัวะ!!ๆๆๆ

(End Talk Zero)

(Tahlong Talk)

ตอนนี้ผมอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบสุดๆ

"ฟรานช่วยหยุดหน่อยดิวะ"  มินโฮเดินมาขอความช่วยหลือจากฟราน ขณะที่ลุคกำลังพยายามแยกไอ้หมาบ้าออกจากผม

"เรื่องของมัน"
 ฟรานพูดด้วยเสียงเรียบเฉย ผมรู้ต่อให้ยิงกันตายมันก็ไม่คิดจะช่วย - -^ ผมใช้จังหวะที่ ไอ้ซีโร่กำลังหง่างหมัด พลิกตัวมันไปข้างล่างและซัดมันคืน

"ฟราน พลีส...*-*" มินโฮพยายามร้องขอ

"-*- อย่ามาเกาะแกะฉันได้มั้ย" ฟรานผลักหน้ามินโฮที่เข้ามาใกล้ออกอย่างแรง
"ฟรานสุดหล่อ ฟรานสุดเท่ น้าๆๆๆ"  มินโฮพยายามอ้อน

"ไม่ -*-"   
ฟรานพูดด้วยเสียงปนรำคาญและเดินไปที่ห้องครัวโดยมีมินโฮตามไปข้อร้อง       

ผมเหลือบตาไปมองไอ้ฟรานกับมินโฮที่เดินออกไป แล้วไอ้ซีก็ใช้จังหวะนี้ถีบผมออกจากตัวมัน

"damn it!"

"หึ"  ไอ้ซีค่อยๆลุกขึ้น จ้องมองด้วยสายตาวาดระแวง และเกลียดชัง!

"นายสองคุยกันดีๆก่อนเถอะ" ลุคเข้ามาอยู่ตรงกลาง ว่า

"พูดกับหมาเปลื้องน้ำลายเปล่าๆ" 

"หึ"
 ซีโร่เหยียดยิ้ม....คิดจะยั่วโมโหผมหรอ แค่นั้นทำไม่ได้หรอ

"หึ" 
ตอนนี้ระหว่างผมกับมันกำลังเล่นสงครามเย็นกันอยู่

"อ๊ายย! พวกนายอย่าทะเลาะกันเพื่อแย่งฉันเลยนะ"
ลุคดัดเสียงให้เล็กลง และทำท่าทาง(ขอบคุณลุคมากค่ะ ลงทุนมากมาย ) ที่จะทำให้บรรยากาศดีขึ้น แต่มันไม่ใช่เวลาดี!

"หุบปากเน่าๆของนายไป!"
ซีตวาดใส่ลุค อารมณ์กำลังเดือดสินะ  ผมมองหน้าซีโร่ด้วยและ ส่งสายตาเยาะเย้ย และ สมเพช มันจ้องมาที่ผมด้วยแววตาที่เดือดดาล และ เกลียดชัง

ฟุ่บ!

แล้วไอ้ซีก็พุ่งมาด้วยความเร็ว ชกโดนลมเนื่องจากผมหลบทัน

"อึ๊ก! Damn it!" ผมอัดหมัดเข้าที่ท้องของมันอย่างจัง ไอ้ศูนย์เซถอยไปสองสามก้าว

"เฮ้ย! ไอ้ลุคมานี้ดิ๊!" เสียงมินโฮเรียกลุคออกไป

"แล้วสองคนนี้ล่ะ"

"มาเหอะน่า!"
 มินโฮลากลุคออกจากห้องไปพร้อมกันแล้วตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่มันกับผม

"ร้องขอชีวิตตอนนี้ยังไม่สายนะ"  ไอ้ซีพูดขึ้น

"ดูสารรูปตัวเองก่อนไหม" 
 ผมเหยียดยิ้มด้วยความสมเพช

"หึ! สภาพแบบนี้ยังจะพูดมาก ฉันว่าฉันต่อยหมาในปากนายออกหมดแล้วนะ"

"ไอ้ตีบหลง ! Damn tah go to f*cking hell! "
มันพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อผม หง่างหมัดเตรียมชก

"พวกนายจะหยุดได้ยัง!"   เสียงมินโฮดังขึ้นอีกหรอ

ผัวะ!

ไอ้ซีปล่อยหมัดเข้าที่แก้มเต็มแรง หน้าของผมหันไปตามแรงของหมัดที่พุ่ง

"มัฟฟิน!!! O_O!!!!!"  

 ทั้งผมและไอ้ซีตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมัฟฟินที่กำลังหลับ อยู่ในอ้อมแขนไอ้มินโฮที่อุ้มมา!!

"แกทำอะไรฟิน!!!"
 ไอ้ซีโวยวายทันทีเมื่อเห็นร่างบางสุดหวงอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายคนอื่น (เรียกว่าหึงไม่เลือกที่:ไร)

"ก็พวกนายสองคนไม่เลิกกัดกันสักทีนิหว่า" ลุคว่า

"แล้วมัฟฟินเกี่ยวอะไรด้วย" ผมถามขึ้น

"ก็ฟรานบอกว่ายัยนี้ หยุดนายสองคนได้"

"S hit!!! France!!"   ผมและไอ้ซีสบถออกมาพร้อมกัน

"เธอไม่เกี่ยว เอาเธอกลับไปซะ" ผมว่า

"ถ้าพวกแกไม่ชอบ งั้นฉันขอ" มินโฮว่า

"หยุดความคิดเน่าๆของแกซะไอ้ตุ๊ด" ไอ้ซีโร่ว่า

"อืม...." เสียงของมัฟฟินครวญออกมา

 (END TAKE TAHLONG)

 
“เฮ้ย!พวกแกยัยนี้รู้สึกตัวแล้วหว่ะ” อะไรกันเสียงใครเอะอะโวยวายเสียงดังอย่างกับคนทะเลาะกัน ฉันค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นและกระพริบตาถี่ๆมองไปรอบๆห้องที่ยังไงก็ไม่ใช่ห้องฉันแน่นนอน ฉันเห็นผู้ชายยืนอยู่ 4- 5 คน และหนึ่งนั่นมีซีโร่ และต้าหลงยืนอยู่ด้วยว่าแต่ที่นี่ที่ไหนกันหล่ะ แล้วทำตัวฉันมันรู้สึกเหมือนลอยๆ หวิวๆ โหวงๆ แปลกๆ เหมือน...ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นหน้าผู้ชายคนหนึ่งผมสีทองสูงประมาณ 180 มองหน้าฉันอยู่และก้มมองดูสภาพตัวเองแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนนี้ และผู้ชายคนนี้เขาเป็นใคร ทำไมถึงมาอุ้มฉันได้หล่ะ...

“นี้!นาย วางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันตะโกนออกไปพร้อมกับบอกให้เขาวางฉันลงได้แล้ว

“แล้วนินายเป็นใครทำไมมาอุ้มฉัน แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไงงง ...”  และก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรมากกว่านั่นก็เหมือนมีมือมาดึงฉันไปใกล้ตัวเขาฉันเงยหน้าขึ้นไปมองว่าเป็นใคร ซีโร่นั่นเองเอ๊ะ! แล้วทำไมหน้าเขาถึงเละแบบนี้เนี๊ยอย่างกับไปฟัดกับหมามาเลยขณะที่ฉันกำลังประมวลคำที่จะพูดกับเขาเสียงซีโร่ก็แทรกขึ้นก่อน

“ไปทำแผลให้หน่อย” เสียงซีโร่ที่ออกแนวขอร้องแกมบังคับ แล้วทำไมฉันต้องทำแผลให้เขาด้วยในเมื่อเราไม่ได้เป็นไรกันแล้วอีกอย่างเพื่อนเขาก็อยู่เต็มห้องขนาดนี้แล้วๆทำฉันต้อง...พูดไม่ทันขาดคำซีโร่ก็กระชากแขนฉันให้เดินตามเขาไปฉันหันหลังเพื่อขอความช่วยเหลือเจอเพื่อนเขาแต่ทุกคนก็ยังนิ่งและนั่นต้าหลงเขาก็ยู่ที่นี่

“ไม่ฉันไม่ไปไหนทั้งนั่นแหละ...ต้าหลง ช่วยฉันด้วยฉันไม่ไปกับนายนี้น่ะ ปล่อยฉันสิ”

เขากระชากตัวให้ไปยืนข้างเขาพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉันแนบลำตัวฉันให้ใกล้ชิดกับตัวเขาและส่งสายตาข่มขู่ซึ่งมันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกกลัวเขาฉันพยายามที่สะบัดข้อมือตัวเองออกจากตัวเขาอย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผลตรงกันข้ามเขากลับบีบมันแรงขึ้นจนฉันเริ่มรู้สึกเจ็บและเหมือนน้ำตาจะเล็ดออกมา

“ปล่อยเธอไป แกทำเธอเจ็บมากแล้ว”

ต้าหลงพูดออกมาด้วยน้ำสียงที่นิ่งมากจนฉันเองและเพื่อนที่ยืนอยู่ด้วยกันตรงนี้ก็ยังกลัวเขาไปอีกคนใบหน้าที่เรียบเฉยและมีรอยแผล ฟกช่ำที่พึ่งเกิดจากการชกต่อยกันเมื่อกี้ซึ่งไม่ต่างกับซีโร่เลย

“คนนอกอย่าแก อย่า-มา-ยุ่ง!”

ซีโร่พูดพร้อมกับกระชากฉันไปที่ห้องนอนซึ่งเป็นของใครสักคนฉันหันหลังกลับไปเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ก็เหมือเดิม นายคนที่อุ้มฉันเมื่อกี้มองมาที่ฉันเขายกมือขึ้นทำท่าปาดคอตัวซึ่งมันแสดงความหมายเป็นนัยและให้ฉันเตรียมพร้อมว่าฉันตายแน่นฉันมองไปที่ผู้ชายผมสีดำที่อยู่หลังสุดเพื่อให้ช่วยแต่เขาทำเพียงแค่โบกมือลาให้ฉันเท่านั่นและนายนั่นที่ดูเหมือนตัวเตี๋ยที่สุดในกลุ่มเขาเพียงแต่ยิ้มและเรียวปากบางขยับเป็นคำว่า “lucky” โชคดีบ้านแกสิไอ้บ้าและสุดท้ายต้าหลงที่เหมือนจะช่วยฉันได้กลับถูกผู้ชายผมสีดำดึงตัวไว้นี่จะไม่มีใครช่วยฉันได้เลยใช่ไหมขณะที่กำลังจะตะโกนอีกครั้งก็พบว่าตัวเองถูกซีโร่ผลักเข้าไปในห้องแล้ว

ฉันจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชังและเดินไปที่ประตูหมายจะรีบวิ่งออกไปแต่ซีโร่ก็ไวกว่าเขาเหวี่ยงฉันลงไปที่เตียงพร้อมกับค่อยๆเดินมาที่เตียง ฉันถ่อยหลังไปๆเลื้อยจนถึงหัวเตียง

“มัฟฟินรู้ตัวไหมเธอทำฉันคลั่งน่ะ”

ซีโร่พูดแค่นั่นก่อนจะโน้มตัวลงมาที่เตียงลากขาฉันลงมาและคร่อมฉันไว้อย่างรวดเร็วซีโร่กอดฉันแน่นมากร่างกายของเราชิดกันมากแม้แต่มดก็ยังผ่านไม่ได้แล้วจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน ซึ่งทำให้รู้วันเวลาผ่านไปแค่ไหนตัวฉันเองที่สามารถลืมผู้ชายคนนี้ได้เลย

“ปล่อยฉันน่ะไอ้บ้า!”

“ปล่อยให้ไปหาผู้ชายน่ะหรอ”

เพียะ!

“สารเลว อย่าเอานิสัยต่ำๆของตัวเองมาว่าคนอื่นได้ไหม”

ฉันฟาดฝ่ามือใส่แก้มเขาเต็มแรงจนหน้าหันไปตามแรงที่ฉันตบ และขณะที่ฉันกำลังจะด่าทอเขานั่นซีโร่เช็ดเลือดที่มุมปากออกก่อนจะค่อยๆหันหน้ากลับมาและแทรกขึ้นว่า

“เธอนี่ท่าจะเป็นพวกมาโซคิสน่ะ บังเอิญจังฉันมันก็เป็นพวกซาดิสซะด้วยสิ!”

“นี่จะทำอะไรฉันน่ะไอ้บ้า”

“ทำอะไรหรา…”

ซีโร่พูดแค่นั่นก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากลงที่ริมฝีปากฉันแรงๆจนฉันต้องโอ๊ยออกมาฉันทั้งทุบ จิก ข่วน หลังเขาแต่มันก็ไม่เป็นผลหลังจากจูบที่รุนแรงเมื่อครู่นั่นก็เริ่มนุ่มนวลขึ้นเรื่อยๆฉันดิ้นไปมาในอ้อมกอดของเขามือเรียวที่ซุกซนเลือนต่ำๆลงไปเลื่อยๆเพื่อที่จะปลดกระดุมกางเกงขาสั้นของฉันออกเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นซะก่อนซีโร่ไม่สนใจเสียงโทรศัพท์แม้มันจะดังซักเท่าไร เขาไล้ริมฝีปากเรียวร้อนนั่นไปทั่วแก้มและใบหน้าฉันและค่อยไล่ตำลงมาเรื่อยที่ซอกคอจนเกิดเป็นรอยมากมายและไล้ริมฝีปากมาจนถึงหัวไหล่แต่เสียงโทรศัพท์ก็ยังคงมีอยู่และดังขึ้นเรื่อยๆจนซีโร่โมโหและตะโกนออกมา

“Shit!!โธ่เว๊ย ใครโทรมาตอนนี่ว่ะ’

ซีโร่สบธออกมาก่อนจะผละออกจากตัวฉันแต่ก็ยังไม่ปล่อยฉันไปเขากระชากให้ฉันไปนั่งบนตักเขาและใช้ขาเขากดตัวฉันไว้พร้อมส่งสายตามาที่ฉันว่า อย่าคิดหนีถ้าไม่อยากตาย เขาจะมาข่มขู่อะไรฉันอีก...ตอนนี้เขาก็ทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้วซีโร่กดรับสายโทรศัพท์ซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นสายสำคัญ

“ฮัลโหล ว่าไงดอล”

ดอล งั้นหราใครกันท่าทางจะเป็นผู้หญิงซะด้วยหรือจะเป็นแฟนใหม่หมอนี่กันน่ะ เหอะ แล้วทำมาบอกว่าห่วงฉันอย่างงั้นอย่างงี้ทั้งที่ตัวเองมีแฟนแล้วนิน่ะ

“อืมๆจะไปเดี๋ยวนี้แหละ รออยู่นั่นหล่ะ”

ซีโร่พูดกับผู้หญิงที่ชื่อดอลอะไรนั่นก่อนจะตัดสายทิ้งไปมีแต่บอกว่าฉันหนีไปหาผู้ชายคนอื่นอย่างนั่นอย่างนิที่จริงแล้วตัวเองก็ทำคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง....เขาคงคิดว่าฉันปิดหูปิดตามาตลอด...ตอนฉันคบกับหมอนี่น่ะผู้หญิงรุมต้อมเยอะแยะไปหมด(ออกแนวหึ่งๆ น่ะคิดเหมือนกันไหม:ไร)และตอนที่ฉันคบกับเขาผู้หญิงพวกนี้ก็มาตามไล่ฆ่าฉันได้เกือบทุกวัน เพลย์บอยไม่เลือกที่ เจ้าชู้แบบนี้สำควรไหมหล่ะที่ฉันจะเลิกด้วย ฉันหล่ะเกลียดผู้ชายแบบนี้ที่สุด และก่อนที่ฉันจะคิดหนักไปมากกว่านั่นซีโร่ก็เอาขาที่รัดตัวฉันไว้ออกแต่เปลี่ยนมาโอบรวบเอวฉันไว้แทนและพูดขึ้นอย่างรู้ทันฉัน

“ไม่มีไรหรอกน่าอย่าเครียดไปเลย ^^”

“แล้วใครว่าฉันเครียดกับนายกัน ปล่อยฉันจะไปหาผู้หญิงที่ชื่อดอลอะไรนั่นก็ไปเลยไป”

“เธอชื่อดอลล่า หึ่งฉันก็บอกเถอะ^^”

“ฉันไม่ได้หึ่งอะไรทั้งนั่นแล้วก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องยัยผู้หญิงคนนั่นด้วย”

ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแสดงออกถึงความไม่พอใจเท่าไรแล้วดูหน้าหมอนี้สิเอาแต่ยิ้มอยู่ได้คิดจะกวนประสาทฉันไปถึงไหนกัน...

“จริงหรอ งั้นมองตาฉันสิ”

“ทำฉันต้องมองนายด้วย ปล่อยฉันได้แล้ว”

ซีโร่ไม่ฟังที่ฉันพูดเขาเอามือโอบรอบเอวฉันแน่น จับปลายคางฉันขึ้นให้สบตากับตาของเขาที่ดูแน่วแน่นและมุ่งมั่นแสดงให้เห็นว่ามันไม่มีเรื่องอะไรจริงๆก่อนจะค่อยก้มหน้าลงหมายจะจูบฉันอีกครั้งแต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็แทรกอีกครั้ง

“ฮัลโหล อืมรู้แล้ว จะออกไปแล้ว”

  ซีโร่พูดก่อนปล่อยฉันให้เป็นอริสระเขาเดินที่หัวเตียงก่อนจะหยิบบางอย่างขึ้นมาซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นกล่องยา จริงสิเขาจะให้ฉันทำแผลให้ตั้งแต่อยู่นอกห้องแล้วนิ

“ทำแผลให้หน่อยได้ไหม”

(-_-) (_ _)(-_-)(_ _) ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ ฉันมีสิทธิที่ตอบว่าไม่ได้ด้วยหรา!!

ซีโร่นั่งลงบนเตียง ฉันนั่งลงตรงข้ามกับเขาเปิดกล่องยาสามัญออกมาหมอนิไม่เปลี่ยนอีกแล้ว ตั้งแต่สมัยไฮสคูลเขาก็มักมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นแบบนี้เป็นประจำและคนที่ต้องมานั่งทำแผลให้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากฉัน...มันก็แค่อดีตที่เคยผ่านมาเท่านั่นอย่าสนใจเลยฉันค่อยๆเช็ดแอลกอฮอลลงบนหางคิ้วเข้มและมุมปากที่มีเลือดไหลซึมไม่หยุดให้กับเขา...ซีโร่ไม่ร้องออกมาสักนิดเอาแต่จ้องมองใบหน้าฉันอย่างเดี่ยว ฉันค่อยๆบรรจงติดพลาสเตอร์ให้กับเขาอย่างเบามือ

“เสร็จแล้ว”

“อืม ขอบใจน่ะ”

“งั้นฉันกลับแล้วน่ะ’

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ไม่เป็นไรแค่นี้ ฉันกลับเองได้”

“อย่าดื้อได้ไหม มาเหอะ”

ซีโร่พูดพร้อมกับดึงมือฉันให้เดินตามหลังเขาไป เมื่อออกมาจากห้องก็พบว่าไม่เหลือใครแล้วพวกเขาคงออกไปข้างนอกกันหล่ะมั่ง ระหว่างที่เขาเดินมาส่งฉันที่ห้อง ซีโร่กับฉันต่างไม่มีใครปริบปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำและเมื่อถึงหน้าห้องฉัน ฉันที่แตะลูกบิดเพื่อที่จะเข้าห้องถูกมือเขารั้งไว้และให้หันไปมองหน้าเขา

“ขอโทษ “

ซีโร่พูดสั้นๆแค่นั่นก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบหน้าผาก ขณะนั่นเองไม่รู้ทำไมขอบตารู้สึกร้อนผ่าว แสบจมูกและน้ำตาก็ไหลริน ออกมาขณะนั่นเองซีโร่จับปลายคางฉันขึ้นก่อนจะบรรจงเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ

“ยกโทษให้ฉันสักครั้งได้ไหม มัฟฟิน”

“……..” ฉันไม่ตอบ

“ให้อภัยผู้ชายคนนี้ได้ไหม”

 ซีโร่บอกฉันเงยหน้าสบตากับเขา...แววตาที่เหมือนจะบอกว่าเขาขอโทษสำหรับทุกอย่างสายเกินไปไหมซีโร่...เมื่อมองลึกเข้าไปในแววตาเขาภาพความทรงจำวันนั่นก็ย้อนกลับมาอีกครั้งราวกับจะย่ำเตือนในสิ่งที่เขาทำไว้กับหัวใจฉัน ดวงตาสีรัติกาล...ที่มืดมิดและโดดเดี่ยว อ้างว้างราวกับเป็นเหมือนเหวลึกที่เป็นหลุมพรางล่อให้ใครหลายๆคนตกลงไปแม้กระทั้งตัวฉันเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั่นและฉันจะไม่ยอมตกเหวเป็นครั้งที่สองอีกแล้วฉันไม่ต้องการให้เรื่องราวนี้เกิดขึ้นซ่ำซาก อาจจะมองดูโหดร้ายที่ฉันไม่มีแม้แต่โอกาสให้เขาได้แก้ตัวอีกแล้วแต่ฉันจะยอมให้อภัยเขาในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งเท่านั่น!!

“ได้ซีโร่.... ฉันให้อภัยนาย” และต่อไปนี้จะไม่มีคำว่าเราอีกแล้ว อย่าพบหน้าฉันอีก ปล่อยให้ฉันไปตามทางของฉัน โอกาสของนายมันเป็น 0 ไปแล้วตั้งแต่ที่นายทำแบบนั่นกับฉัน

“หยุดร้องเหอะ”  ซีโร่พูดพลางเอามือลูบหัวฉันเพื่อปลอบใจขณะนั่นเองซีโร่จับปลายคางฉันขึ้นก่อนจะบรรจงเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ หึ..ตบหัวแล้วลูบหลัง คิดว่าฉันโง่สิน่ะ ฉันปัดมือเขาออก

“นายไปเถอะ ” ฉันกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้เขาได้ยิน

 “อืม.... ฝันดี” ซีโร่บอกก่อนจะค่อยๆก้มหน้ามากระซิบที่ใบหูของฉันก่อนที่เขาจะเดินจากไป ฉันยืนมองหลังของซีโร่ที่ค่อยๆเล็กลงและหายไป ผู้ชายคนนี้ฉันลืมเขาไม่ได้จริงลืมไม่ได้เลยสินั่นทำไมกันหล่ะฉันพยายามแล้วที่จะไม่นึกถึงเขา ไม่จำภาพของเขา ไม่จำใบหน้าที่นิ่งเรียบเฉยนั่นที่ทำให้ฉันหวั่นไหว ไม่จำริมฝีปากนั่นที่ทำใจเต้นแรงจนไม่เป็นส่ำทุกครั้งที่ได้รับสัมผัสนั่นจากเขา ฉันพยายามแล้วจริงๆ

ฉันเปิดประตูเพื่อเข้ามาในห้อง ป่านนี้ยัยพายก็คงหลับไปแล้วฉันค่อยๆลากสังขารของตัวเองไปที่ระเบียงราวกับราวที่ไร้วิญญาณสูดอากาศเข้าปอดเต็มที่มองลงไปที่ด้านของที่พักเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับออกไปคงเป็นรถของซีโร่เขาคงกำลังจะไปหาแฟนใหม่ของเขาสิน่ะดอลล่าน่ะ เฮ้อแต่จบแบบนี้ก็ดีแล้วหล่ะ เขาก็เริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ๆไปส่วนฉันก็จะเริ่มต้นอะไรใหม่เหมือนกันยิ่งคิดก็เหมือนน้ำตายิ่งไหลออกมามากขึ้น ต่อไปนี้ฉันจะเข้มแข็งมากขึ้นแล้วจะไม่มีภาพของผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งมานั่งร้องไห้ค่ำครวญให้กับผู้ชายคนนั่นอีกแล้ว วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆ....

 ( ZERO TAKE)

หลังจากที่ผมไปส่งมัฟฟินเสร็จผมก็รีบออกไปหายัยดอลล่าทันทีตอนนี้ทุกคนคงจะสงสัยหล่ะสิว่าผู้หญิงที่ชื่อดอลล่าเป็นใครดอลล่าเธอพี่สาวข้างบ้านผมเองแหล่ะเราสองคนถือว่าสนิทกันมากในระดับหนึ่งเลยสมัยที่เราอยู่ไฮสคูลเราก็ไปเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอยัยนี้นี่เจ้าแม่ปาร์ตี้ของจริงเลยวันไหนไม่ได้เที่ยวผมคิดว่าเธอคงเหมือนขาดออกซิเจนเลยและอีกอย่างเลยยัยนี้นะ PLAYGIRL ตัวแม่เลยแหล่ะรถไฟชนกันเมื่อไรน่ะโทรหาผมทุกทีผมหล่ะเบื่อยัยนี้จริงๆเมื่อไรจะรู้จักมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักที่ ครั้งนี้ก็เหมือนกันสงสัยเกิดเรื่องอีกแล้ว เฮ้อ...เซงเลยแทนที่จะได้อยู่กับมัฟฟิน

AT   X CULB

เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งผลับคนก็เต้นกันเยอะเยะไปหมด ทั้งกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ทำไมมันไปสูบข้างนอกหว่ะ โอ๊ย!!ผมอึดอัดจะแย่อยู่แล้วคนจะเหยียบหัวกันตายไหมหว่ะนิ....แล้วยัยบ้านั่นอยู่ไหนหล่ะนี้เดินไปตั้งหลายรอบยังไม่เห็นเลย เจอตัวเดี๋ยวมีเคลียอีก

“ซีโร่!!! ทางนี้”  

เสียงดอลล่าเรียกผมไป ผมมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยผู้ชายและมีผู้หญิงอยู่ก็คือ...ยัยนั่นคนเดี่ยว ผมบอกเธอกี่ครั้งแล้วน่ะว่ามันไม่ควรทำแบบนี้คนอื่นเขาเห็นมันก็มองดูไม่ดี

“เฮ้ย...พวกแกออกไปให้หมด” ผมส่งเสียงเรียบด้วยความโมโหแล้วทำไมต้องอัดกันที่โต๊ะยัยนี้หว่ะ ร้อนจะตายอยู่แล้วนิ

“ซีใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องกันหรอก”

“เฮ้ย!ไอ้ตีบมึงเป็นใครว่ะ มายุ่งอะไรกับดอลล่า”

“ฉันจะเป็นอะไรกับเธอ แล้วแกมายุ่งทำไมหว่ะ”

“โอ๊ย! ไอ้นี่วอนโดนดีซะแล้ว”

“ก็เข้ามาสิ”ผมบอกเสียงเรียบ

“นี่หยุดอย่ามาทะเลาะกันตอนนี้ได้ไหม ซีโร่นั่งลง ส่วนนาย เจคอนออกไปก่อนเถอะเดี๋ยวฉันโทรหา”

“อืม...” ไอ้หมอนั่นพูดแต่ก็ไม่วายหันมายักคิ้วยั่วโมโหผม ไอ้บ้าเอ๊ย ฝากไว้ก่อนเถอะเห็นว่ายัยนี้ห้ามไว้หรอก

“อย่าพึ่งอารมณ์เสีย.....น้องรักไปหาไรดื่มกันดีกว่า วู๊ววว ^^”

ยัยนั่นพูดพร้อมกับดึงมือผมไปที่เคาเตอร์บาร์   ผมก็เดินตามยัยนี้ไปเงียบๆสายตาก็มองไปรอบๆผับและก็ไปสะดุดสายตากับผู้ชายกลุ่มซึ่งมันรู้สึกคุ่นๆพิกล

“ดอลมานี้ก่อนดิ” ผมไม่รอให้ยัยนั่นพูดรีบดึงมือเธอมาอย่างรวดเร็ว..และก็เป็นอย่างที่คิดเพื่อนผมจริงๆด้วยอยู่กันครบเซ็ตเลยนิหว่ะทั้งไอ้ฟราน ไอ้มินโฮ ไอ้ลุคและก็..ไอ้ต้าหลงทำไมไม่รู้เห็นหน้าเมื่อไรผมก็พลอยอยากจะตีกับมันให้ตายกันไปข้างเลย...มันคิดจะมาแย่งมัฟฟินไปจากผมงั้นหรา หึ ลองดูหล่ะกันถ้ามันกล้าทำ ผมก็กล้าฆ่ามันเหมือนกัน ทุกคนเคยได้ยินคำว่า ความรักทำให้คนตาเหล่ไหม(เห๊ยๆ บอดลูก:ไร )เออ..โทษทีตาบอดนั่นแหล่ะตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของผมขึ้นอยู่กับผู้หญิงคนนี้คนเดี่ยว...ผมยอมเธอทุกอย่างได้...ผมให้เธอทุกอย่างได้แม้แต่ชีวิตของผมเอง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมทำไม่ได้ก็คือ...ผมคงให้เธอไปจากผมไม่ได้ถึงต้องแลกด้วยอะไรผมก็ยอม....ผมจะไม่ให้ยัยนี้ไปไหนทั้งนั่น..ถึงเธอจะหนีผมไปทั่วโลกผมก็จะตามเธอไป

“อ้าวไอ้ซีโร่ มานี่ได้ไง ฟินหล่ะหว่ะ” ไอ้มินโฮทักผมคนแรก

“ฉันพาไปส่งแล้ว...ว่าแต่พวกแกมาทำไร”

“ก็มาหาอะไรดื่มน่ะ” และก่อนที่ไอ้ลุคจะได้พูดอะไรเสียงดอลล่าก็แทรกขึ้น

“อะแฮ่ม! หนุ่มๆใจคอพวกเธอจะไม่ทักทายฉันเลยหรอไงย่ะ” ดอลล่าพูดแทรกขึ้นเสียงแหลม

“อ้าวเจ๊ดอล หวัดดีฮ่ะ” ไอ้มินโฮทักคนแรก(อีกแล้ว:ไร)

“หวัดดีดอล...”ฟรานทักเงียบๆ

“หวัดดีครับ....พี่สาว” ลุคทักขึ้นพร้อมกับมองไปที่ดอลล่า...

 “หวัดดีครับ.... ดอลล่า” และเป็นไอ้ต้าหลงที่ทักเธอเป็นคนสุดท้าย

“จร้าๆๆ หวัดดีพวกเธอเหมือนกันน่ะ ไม่เจอกันนานโตเป็นหนุ่มกันหมดเลยน่ะ” ดอลลล่าพูดก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงข้างไอ้ลุคและแล้ววงสนทนาก็เริ่มขึ้น

“เป็นไงกันไม่เจอตั้งนาน”

“เจ็ๆขอกอดหน่อยสิครับ” ไอ้มินโฮพูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดดอลล่าแต่ก็ถูกไอ้ลุคถีบตกโซฟาไปซะก่อน หึ..สมน้ำหน้ามันทะลึ่งดีนัก..ว่าแต่ไอ้ลุคมันจะถีบไอ้มินโฮทำไมหว่ะ ทำอย่างกับว่า..กับว่า

“โอ๊ย...!! ไอ้บ้าลุคแกถีบฉันทำไมหว่ะ”

“โทษทีเส้นมันกระตุก” (กระตุกแรงไปหน่อยไหมค่ะ:ไร)

“หึๆ” ฟรานหัวเราะออกมา

“ไอ้ฟรานหัวเราะแบบนี้หมายความว่าไงหว่ะ” มินโฮบอก

“.....” ฟรานไม่ตอบอะไรแต่ผมว่ามันต้องคิดเหมือนผมแน่เลย

“เอาหล่ะจร้า ทุกคนฉันว่าเรามาหาอะไรหนุกๆเล่นกันดีไหม....”

“อะไรหล่ะ” ผมถามออกไป

“ก็ เป่ายิงชุบไงใครแพ้ต้องกินเหล้าแก้วนี้ให้หมด เคไหม ^^”

“( _ _) (- -) ( _ _) (- -)” ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน

(END ZERO TAKE )

3 ชม. ผ่านไป

( LOOK TAKE )

ผมมองดูร่างเพื่อนผมทั้งไอ้ซีโร่ที่เมาหมดสภาพสุดๆและไอ้มินโฮที่พล่ามอะไรของมันไม่รู้และยัยดอลล่าเฮ้อดูสิเป็นผู้หญิงภาษาอะไรมานั่งกินเหล้ากับผู้ชายถ้าไม่ใช่พวกผมป่านนี้ไม่โดนลากเข้าห้องไปแล้วแล้วดูดิชอบใส่จริงๆอะไรสั้นๆผมเคยบอกเธอหลายครั้งแล้วว่าไม่ควรทำแบบนี้แต่เธอก็ยังเป็นเหมือนเดิมและตอนนี้คงจะมีแค่ผม ไอ้ต้าหลงและไอ้ฟรานที่ได้สติกันอยู่เลยต้องพากันไปส่งไอ้พวกนั่นและยัยขี้เมานี้

“ฉันชนะแกแล้วไอ้ซีโร่ +55” มินโฮพูด

“ฉันต่างหาก” ซีโร่ตอบ

“โอ๊ยปวดหัวชะมัดเลย” ดอลล่าพูดบ้าง

“พอๆกลับห้องกันเถอะหว่ะร้านเขาจะปิดแล้ว” ฟรานบอกพร้อมกับไปลากซีโร่กับมินโฮ

“เฮ้ย...เดี๋ยวแกกับไอ้ต้าเอาสองตัวนี้ไปส่งเหอะ ยัยนี้ฉันจัดการเอง”

“เออ” ฟรานรับคำสั้นๆแล้วเดินจากไป

 ผมเดินแยกตัวออกจากไอ้พวกนั่นแบกยัยเพื่อจะให้ไปขึ้นรถ ผู้หญิงอะไรไม่ห่วงเนื้อห่วงตัวเอาซะถ้าผมเป็นแฟนยัยนี้น่ะ เธอไม่ได้เดินออกมาเผ่นผานเป็นอาหารตาผู้ชายแบบนี้แน่นนอนและระหว่างที่ผมกำลังแบกเธอไปนั่นดอลล่าก็เหมือนจะละเมอถึงใครบ้างคนออกมา

“อืม... ไอ้บ้าาา! ไอ้นิสัยไม่ดดดดี ไปลงนรกซะไปปป!” ดอลล่าพูดออกมาท่าทางเหมือนกำลังด่า สาปแช่งใครบ้างคนน่ะ

“ยัยบ้าเธอเมามากแล้ว กลับกัน”

“ไม่ฉันจะไปกินต่อ ปล่อยฉันนน”

“ฉันคงทำอย่างนั่นไม่ได้หรอก”

ผมบอกพร้อมกับยัดตัวเธอเข้าไปในรถระหว่างทางเราไม่พูดอะไรสักคำแล้วผมจะรู้ไหมว่าเธอพักอยู่ไหนยัยบ้านิน่ะจริงๆเลย...ยังไงก็พาไปห้องพักผมก่อนหล่ะกัน ผมนั่งเปิดหน้าต่างรถออกพลางสูบบุหรี่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยขณะนั่งรอไฟแดงให้เปลี่ยนสัญญาณสายตาเบ่งไปทางร่างบางที่นอนหลับตาพริ้ม แก้มที่แดงจากพิษแอลกอฮอล สงบดูไม่มีพิษไม่มีภัยผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวถึงช่วงหลัง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด ผมไม่แปลกใจเลยที่ทำไมผู้ชายที่รายล้อมข้างกายเธอไปหมด ทุกคนต่างตกหลุมที่ยัยนี้เป็นคนขุดไว้....และผมเองก็เป็นอีกคนที่ตกหลุมเธอเข้าอย่างจังเลยหล่ะ....

 ผมขับรถเลี้ยวเข้ามาในที่พักของผมซึ่งเหมือนเพนท์เฮาต์องชั้นผมมาที่นิวยอร์ได้ 3 วันแล้วหล่ะพอดีทำเรื่องที่จะย้ายมาเรียนต่อที่นี่ไอ้ฟรานไอ้มินโฮก็เลยขอตามและก็บังเอิญที่ยัยมัฟฟินแฟนไอ้ซีโร่งอนมันหนีมาที่นี่ทำให้มันและไอ้ต้าหลงตามเธอมาตอนแรกที่เห็นไอ้สองคนนี้ตีกันเกือบตายผมไม่รู้หรอกน่ะว่าไอ้สองคนนี้ไปทะเลาะกันเรื่องอะไรและทำไมมัฟฟินถึงได้มาเกี่ยวข้องด้วย ไอ้ซีโร่ก็เป็นแฟนกับมัฟฟินอยู่แล้วแล้วไอ้ต้ามันมาได้ไงผมก็งงกับพวกมัน หรือไอ้ต้าจะชอบมัฟฟิน ถ้าเป็นแบบนั่นจริงๆ....แค่เรื่องความรักทำให้เพื่อนมันต้องมาแตกแยกกันขนาดนี้เลยหราไง

“อืม...”  เสียงดอลล่าครวญออกมาผมลงไปจากรถแล้วไปเปิดประตูฝั่งเธออุ้มเธอเพื่อที่จะเข้าไปในบ้าน   ดูยัยนี้สิหลับลึกจริงๆถ้ามีคนมาลากเธอข่มขื่นเธอจะรู้เรื่องไหมผมคิดระหว่างที่พาเธอไปที่ห้อง ผมเปิดประตูห้องออกก่อนที่จะวางดอลล่าลงบนเตียงอย่างและเอาผ้ามาห่มให้เธอก่อนจะนั่งลงข้างตัวเธอและเกลี่ยผมที่บังหน้าเธอออกก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากเธอดอลล่าขยับตัวออกจากผมก่อนจะหลับไป ผมยิ้มมองภาพเธอกำลังนอน ดอลล่าฉันอยากเห็นภาพเธอตอนนอนแบบนี้ทุกคืน อยากตื่นขึ้นมาเห็นภาพเธอนอนข้างๆฉันทุกเช้า อยากเห็นรอยยิ้มของเธออยากจะรักเธอแบบนี้ไปทุกวันได้ไหมนะ

ปัง!

ผมค่อยๆปิดประตูลงก่อนจะเดินลงไปข้างล่างทำไมพวกนั่นยังไม่กลับกันอีกนี่แยกกันก็นานแล้วเหมือนกันจะเกิดเรื่องอะไรอีกหรือป่าวผมคิดพลางเดินไปสูบบุหรี่นอกบ้าน...เมื่อวานนี้แม่โทรมาบอกผมท่านจะแต่งงานใหม่ซึ่งผมก็พอจะรู้อยู่แล้วพักหนึ่งผมไม่โกรธแม่ที่จะแต่งงานใหม่น่ะ ถ้าในเมื่อมันเป็นความต้องการของท่านหรือทำให้ท่านมีความสุขผมก็ยินดีแต่แล้วผมก็ถึงกับต้องสะอึกเหมือนกันเมื่อแม่บอกว่าจะแต่งงานกับใคร...แม่บอกว่าท่านจะแต่งงานกับคุณเดวิด แพตทิสัน ผู้จัดการบริษัทแห่งหนึ่งที่อิตาลี่ ตอนแรกผมก็ว่าน่ะเหมือนชื่อนี่คุ้นๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรจนแม่บอกว่าและเขาก็มีลูกแล้วเหมือนกัน ลูกของเขาเป็นผู้หญิงอายุห่างกับผม 2 ปีและเธอคนนั่นก็คือ....ดอลล่า ใช่นี่แหล่ะสิ่งที่ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกเลย ดอลล่าผู้หญิงที่ผมชอบมา 5 ปีจากนี้เธอกับผมต้องอยู่ในฐานะ พี่สาวกับน้องชายสิน่ะ และคงเป็นไปไม่ได้ที่น้องชายกับพี่สาวจะเป็นแฟนกันหรือคนรัก

“หึ...ทรมานดีแฮะ”

(END LOOK TAKE) 

 

 

  

 

 

 

**** WRITER PONG TAKE: 
 อัพไปแล้วน่ะค่ะ 100%แล้วน่ะค่ะ แทบกระอักเลือด รีบอัพสุดชีวิต
ตอนนี้ตีกันแหลกเลยค่ะไรเตอร์ฟิมแต่งโหดมากเอาอะทำต้าหลงกับซีโร่
เกือบตายกันไปเลยที่เดี๋ยวและขณะเหตุกาณร์ที่กำลังดุเดือดนั่นกลับต้อง
สงบลงเพราะมีมัฟฟินนางเอกเรามาห้ามซะก่อน  เกิดอะไรขึ้นกับใจของลุคกัน
ความรักของพวกเขาจะเป็นอย่างไรในเมื่อคำว่าพี่น้องมาคาคอไว้แบบนี้ยังไงก็ฝาก
คู่นี้ด้วยน่ะค่ะในเรื่อง PRINCE OF SNOW เป็นหนึ่งในโปรเจ็ต LUCIFER PRINCE
ซึ่งจะเป็นเรื่องที่ 3 ตอนนี้ก็อ่านเรื่องของมัฟฟิน ซีโร่และต้าหลงไปก่อนสุดท้ายแล้วจริงๆ
ไรเตอร์ขอเมนให้เป็นกำลังใจหน่อยน่ะค่ะ ขอบคุณมากกกค่ะแล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า 
 BY writer: FILM&PONG

 

 

...........................................................................................
 
ไม่ถึง 15 เม้น ไรเตอร์ไม่อัพนะคะ