Fic-SooxNewThe Split- ฉันคิดมากไปใช่ไหม?

ลำดับตอนที่ #12 : Fic-SooxNewThe Split: ฉันคิดมากไปใช่ไหม ตอนที่10

  

Titel:ฉันคิดมากไปใช่ไหม? ตอนที่10

Author:Pingpong

Couple:SooxNew

Update:14/05/2555
---------------------------------------------------------
ตูมม!

“ไอ้เชี่ย!!!” ผมตะโกนออกมาเสียงหลงทันทีหลังจากตกลงมาในสระว่ายน้ำ โดยฝีมือของไอ้พวกเพื่อนตัวแสบอย่างไอ้เคนและไอ้เฟรม

“มึงทำอะไรเนี่ยย กูยิ่งไม่อยากเปียกอยู่TT”

“ไอ้เราก็นึกว่าหายไปไหนกัน ที่แท้มันก็มาแอบสวีทกันอยู่สระน้ำนี่เองหมั่นไส้อ่ะ 555”

“เดี๋ยวเหอะ กูจะฆ่ามึงง ไอ้โอ๊ตตช่วยกูด้วยย”

” โอเคจัดไปครับ พี่นิว” ไอ้โอ๊ตตะโกนตอบกลับผมก่อนที่มันจะผลักทั้งไอ้เคนและไอ้เฟรมให้ตกน้ำ มึงตายซะเถอะไอ้เฟรมผมว่ายน้ำตรงไปขย่ำหัวไอ้พวกนั่น ไม่นานไอ้โอ๊ตก็กระโดดตามลงมา กลับกลายเป็นว่าพวกเราว่ายน้ำเล่นน้ำกันจนดึกดื่นเลย และด้วยพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์อีกพวกเราก็เลยตกลงกันว่าวันนี้จะนอนอยู่บ้านไอ้โซ่มัน

” กูจองโซฟา นี่น่ะโว๊ยที่โปรดกู ”

” ไหนอ่ะชื่อมึง ไม่เห็นมีติดไว้เลย” ไอ้เคนพูดขึ้นอย่างกวนๆก่อนจะกระเด้งตัวลงไปนอนบนโซฟากว้างที่ก็นอนได้ตั้ง 2-3 คน พวกมึงจะทะเลาะกันเพื่อ--

” ไอ้เคนมึงออกไปเดี๋ยวนี้!! ” และแล้วเด็กชายเฟรมก็โวยขึ้นมาจนได้ เอาเขาไปคืนนี้แมร่งจะนอนไหมหล่ะครับท่าน

” พวกมึงหยุดเถียงกันเลย จะนอนไหนก็นอน เหอะ หรือมึงอยากโดนป้าข้างบ้านโยนปิ๊บใส่หัวพวกมึงก่อนห่ะ” ผมที่เห็นมันทะเลาะกันมาได้สักพักและอดไม่ไหวที่จะพูดไป

” ใช่นอนไหนพวกมึงก็นอนไป ส่วนกูกับนิวจะนอนบนเตียง”

>>==  หน้าผมไอ้เคน เฟรม โอ๊ต

>> ^^ หน้าไอ้โซ่

” ไอ้โซ่ มึงมันไอ้สองมาตรฐานอ่ะ ตลอดเลย”

” โซ่กูต้องขอแสดงความเสียใจด้วยเพราะกูจะนอนบนเตียงคนเดี่ยว”

” หมายความว่าไงอ่ะนิว”

” ก็หมายความว่า มึงก็ลงไปนอนกับไอ้โอ๊ตที่ข้างเตียงนี้”

” ไม่เอาอ่ะ  TT”

“ถ้ามึงยังไม่หยุด กูก็จะโทรบอกให้ป๊ามารับกลับบ้านเดี๋ยวนี้ เอาไหม”  

”.... ”  เงียบอย่างงี้แสดงว่าได้ผล ผมโยนหมอนไปให้โซ่ที่ยืนหน้าบูดเป็นตูดเป็ดเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นแล้วพ่อแม่ไม่ยอมซื้อให้ มันรับไปก่อนจะนอนลงที่ข้างเตียงพร้อมหันหลังใส่ผม...โอ๊ยมันงอนผมได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายอย่าไปสงสารมันเดี๋ยวมันจะได้ใจ ง่วงจะตายนอนเดี๋ยวกว่าครับทุกคน^^

กลางดึก

   หลังจากที่หลับไปได้นานพอสมควรผมก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมาซะงั้นผมผละตัวออกจากผ้าห่มก่อนที่จะลงจากเตียงไปที่บันไดเพื่อลงไปที่ข้างล่างของตัวบ้านพร้อมตรงไปที่ห้องครัวทันที...ผมหยิบเอาเหยือกน้ำออกมาก่อนจะเทลงแก้วที่วางอยู่ข้างๆตู้เย็น

แอ๊ดด

” ไอ้โซ่! กูตกใจหมดเลย มึงมาทำอะไรเนี่ย”

” ก็ว่าจะลงมากินน้ำเหมือนกัน”

” กูเกือบหัวใจวายตายก็เพราะมึงนี่แหละ”    ผมบอกก่อนจะลูบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ ไม่คือแบบห้องครัวนี่ผมก็ไม่ได้ไฟด้วยน่ะมีไฟก็แสงสลัวๆจากตู้เย็น แล้วมันยังโผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอีก

” จริงออ มาเดี๋ยวโซ่ผายปอดให้”  มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวนพร้อมเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆเอาซะหลังผมชนกับขอบโต๊ะ มันเอามือทั้ง 2 ข้างมาคร่อมลำตัวผมเอาไว้ก่อนจะก้มหน้าเข้าใกล้หน้าผม แต่ผมก็เอาแก้วน้ำมาบังหน้าไว้ซะก่อน

” มึงจะทำอะไร เดี๋ยวมีคนคนอื่นเห็นหรอก”

” คนอื่นหลับไปหมดแล้ว... ”  มันบอกพร้อมกับคว้าข้อมือข้างที่ถือแก้วน้ำที่บังหน้าผมออกก่อนจะกดริมฝีปากลงมาเราจูบกันโดยที่ห้องทั้งห้องมืดมีเพียงแสงไฟจากตู้เย็นเท่านั่น ผมค่อยๆกระเถิบตัวขึ้นนั่งบนโต๊ะโดยมีไอ้โซ่ช่วย ผมรู้ว่ามันไม่ควรแต่เพราะรสจูบที่แสนจะอ่อนโยนและเร่าร้อนในเวลาเดี่ยวกันนี้ทำผมคลั่งไปแล้ว...

” ใครอยู่ในห้องครัวน่ะลูก”

อั๊ยย่า ซวยแล้วไง ผมว่าแล้วต้องมีคนมา ผมรีบดันตัวมันออกในทันที

” โซ่แม่...แม่มึงมา”  

” แล้วไง? ”

“ก็ถ้าแม่มึงมาเห็นเราสองคนในสภาพนี้..อื้ออ” มันไม่ได้สนใจในคำพูดผมเลยสักนิด กลับโน้มหน้าลงมาและกดริมฝีปากลงมาอีกครั้งอย่างหนักหน่วงกว่าเดิม ก่อนที่มันจะค่อยๆแทรกตัวเข้าที่หว่างขาของผมลูบไล้ที่ต้นขาผมและแผ่นหลังอย่างช้าๆ ผมพยายามบ่ายเบี่ยงหน้าหนีแต่มันกลับตรึงหน้าผมไว้แทน ยิ่งเสียงฝีเท้าและเสียงเรียกถามนั่นดังขึ้นเท่าไหร่ สติสตางค์ผมก็ยิ่งเริ่มล่องลอยไปจนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

“ซ-โซ่”  ผมกระซิบเสียงเบาข้างหูของมัน จะให้เรื่องนี้แม่มันรู้ได้ยังไงหล่ะ ผมคิดว่าเราคงยังไม่พร้อมที่จะให้พ่อแม่รู้เรื่องนี้... เมื่อไหร่มันจะหยุดหว่ะอยากให้จบเฮใช่ไหมนิ

“ปล่อย-กู-ได้-แล้ว”  ผมพูดเน้นย้ำเป็นคำพอให้มันได้ยินให้ชัดเจนมากขึ้น

“ไม่เอา…”  มันไม่ยอมปล่อยผมแต่กระซิบตอบกลับมาอย่างคนเอาแต่ใจ

“มึงจะบ้าไปแล้วหรอ พอได้แล้ว”

“ยังไม่พอ... ”

“โซ่! ” ผมเรียกชื่อมันอีกทีด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น พยายามข่มเสียงตัวเองเอาไว้ห้ามไม่ให้สั่น แต่มันกลับ ก้มลงจูบที่ต้นคอ หลังใบหูและที่ท้ายทอยซึ่งไหวต่อความรู้สึกแทน เพียงเท่านั่นแหละครับ แก้วน้ำที่ถืออยู่ในมือก็ปล่อยล่วงหล่นในทันที แต่โชคดีที่ไอ้โซ่รับไว้ทันซะก่อน

“ใครอยู่ในครัวกันน่ะลูก”  

เสียงของแม่ไอ้โซ่ยังดังมาอย่างต่อเนื่องและเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีๆ

“โซ่...นิวข้อร้อง”    ผมยังคงพยายามพูดพร่ำขอร้องไปอย่างต่อเนื่อง

“รอดตัวไปน่ะวันนี้ถ้าไม่ได้แม่ช่วย นิวเสร็จโซ่ไปแล้ว”  

“มึงนี่มัน... ”

“ฝันดีน่ะ^^” มันก้มลงมากระซิบข้างหูผมก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากผมแผ่วเบาและรีบวิ่งออกไปทางด้านหลังห้องครัวทันที

แอ๊ดด

“อ้าวนิวเองหรอลูก แม่ก็เรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบ”

“พอดี ผม...ผมกินน้ำอยู่น่ะครับ”

“แล้วทำไมไม่เปิดไฟหล่ะจร้า”

“ออคือผมคิดว่ามาแปปเดี๋ยวน่ะครับ นิผมก็กำลังจะขึ้นไปนอนแล้ว ราตรีสวัสน่ะครับคุณน้า ^^”  

“เดี๋ยวก่อนนิว…”  ผมรู้สึกตกใจนิดหน่อยที่คุณน้าเรียกหวังว่าคงไม่ใช่ว่ารู้เรื่องนั่นหรอกน่ะ ถึงแม้ในใจจะเตลิดเปิดเปิงไปแล้วแต่ผมต้องมีสติครับ

“ว่าไงครับคุณน้า”  

“โซ่น่ะ...”  

“โซ่ทำไมหรอครับ”  เพียงชื่อของมันหลุดออกมานั่น มือไม้ผมสั่นผมพยายามที่จะบีบมันแน่นจนรู้สึกได้ว่าตัวเริ่มเกรงไปหมด รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่เริ่มผุดออกมาบ้างแล้ว

“ลูกของน้าคนนี้มองดูแล้วเขาอาจจะดูดื้อไป ขี้เอาแต่ใจ ใจร้อน ใครพูดก็ไม่ค่อยจะฟังแต่ช่วงพักหลังๆนี้น้าเองก็กลับรู้สึกแปลกๆใจนะที่เห็นเขาเองก็ปรับปรุงนิสัยตัวเองมากขึ้น เป็นเพราะมีใครหรือป่าวน่ะถึงทำให้เปลี่ยนไปขนาดนี้…” 

“ฮาฮา อย่างงั้นหรอครับ”  

“แล้วอีกอย่างหนึ่งน่ะจร้าคือช่วงนี้น้าเองก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่บ้านเพราะต้องไปช่วยงานพ่อโซ่ที่บริษัท ยังไงน้าก็ฝากโซ่กับซุงให้นิวช่วยดูแลคุมพฤติกรรมสองพี่น้องแทนน้าหน่อยน่ะลูก”  

“ได้..ได้สิครับคุณน้า” 

“น้าขอบคุณนิวมากน่ะลูก นี่ก็ดึกมากแล้วน้าว่าเราขึ้นไปนอนเถอะลูก”  

“ครับ”  ตอนก่อนที่ผมจะออกไปจากห้องครัวสายตาก็ชำเลืองมองผ่านออกไปข้างนอกเห็นไอ้คนกวนประสาทยืนยักคิ้วให้ผมอยู่ …ยอมทำขนาดนั่นเลยหรอ ยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อผมขนาดนี้เลยน่ะหรอ ผมหันหน้ากลับมาก่อนจะยิ้มกับตัวเองนิดๆ ผมเดินออกไปจากห้องครัวก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงทันที   ผมจะนอนแล้วน่ะ ผมจะไม่คิดถึงเรื่องนี่แล้ว นอนครับผมจะนอน>///<

     ละครเวทีผี 4 มิติ “เรื่องเล่า คืนเฝ้าผี” ที่เคยสร้างปรากฏการณ์ความตื่นเต้น ระทึกขวัญ ที่ทั้งสนุกและน่ากลัว จนสามารถขายบัตรได้หมดเกลี้ยงทุกรอบการแสดง ทำให้มีเสียงเรียกร้องจากแฟนๆ ที่อยากชมซ้ำ รวมทั้งจากผู้ที่พลาดโอกาสซื้อบัตรไม่ทันอีกมากมาย 

“เออ นิว โซ่อยากไปดูละครเวทีเรื่องนี้อ่ะ เรื่องเล่าคืนเฝ้าผี”   

“ที่มันเคยมีเมื่อปีที่แล้วป่าว”  

“อืม เซงขี้เกียจดูหนังหล่ะ เราไปดูนี่แทนเหอะ”  ผมบอกในขนาดที่เดินไปหาร่างเล็กที่กำลังล้างจานอยู่ในห้องครัว ก่อนจะกอดจากทางด้านหลังโดยที่นิวไม่รู้ตัว

“แม่ศรีเรือนขนาดนี้ สนใจสมัครเป็นสะใภ้บ้านนี้ไหมครับ”  

ปึก

“โอ๊ย! นิวเจ็บน่ะโว๊ย! ”  ผมร้องออกมาเสียงหลงทันทีหลังจากที่โดนคนข้างหนังศอกใส่เต็มๆท้องผมเลย นิวนี่รู้สึกพักหลังๆจะรุนแรงกับผมจังเลย ไปฝึกจากใครมาหว่ะ

“สมน้ำหน้า ใครบอกให้มึงทะลึ่งดีหนัก :p”  นิวผละออกจากตัวผมก่อนจะแลบลิ้นใส่ผม

“ก็แค่แซวเล่นๆ แล้วนี่สรุป จะไปป่าวนิ”  ผมถามในขณะที่ลูบท้องตัวเองปอยๆ โคตรจุกเลยดีน่ะนิไม่โดนโซ่น้อยผม ไม่งั้นผมคงล้มพับกับพื้นหล่ะครับ

“ก็ได้แต่มึงชวนกู มึงก็เลี้ยง เพราะครั้งที่แล้วตอนไปดูหนังมึงให้กูจ่าย - -”    พูดซะภาพพจน์รูปหล่อพ่อรวยอย่างผมป่นปี้หมดเลยน่ะนิว...ผมได้แต่มองคนตัวเล็กที่เดินผ่านหน้าผมไปอย่างไม่สนใจใยดีในอาการของผมเลย มันน่าเจ็บใจนัก

หลังดูละครเวทีเสร็จ

    ถามสิครับว่ามันสนุกไหม น่ากลัวรึเปล่า ผมพูดตรงๆว่าผมแทบจะไม่ได้ดูเลยมากกว่า ก็เพราะไอ้โซ่นั่นแหละดูไปอยู่ก็โอบผมอันนี้ผมก็ไม่ได้ว่าไรสักพักมือมันเริ่มอยู่ไม่สุขลูบขาลูบแผ่นหลังผมแทนหลังๆมันเริ่มไซร้คอผมเฮ๊ย!อันนี้มากไปแล้วมั่งมึงนี่มันในโรงละครน่ะโว๊ย!และก่อนที่มันจะเกิดอะไรมากไปกว่านั่นผมก็ตัดสินใจงับเข้าที่หูทำเอามันร้องเสียงหลง

 ไม่น่าจะต้องเดาน่ะครับว่าเหตุการณ์เป็นยังไงต่อ ทั้งผมและมันถูกไล่ให้ออกมานอกโรงละคร อดดูต่อเลยครับ แต่ที่มากไปกว่านั่นคือตอนที่สายตาทุกคนเพ่งตรงมองมาทางเรานั่นแหละครับโคตรอายเลย แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี...และไอ้ตัวปัญหามันก็นั่งเงียบเป็นเป่าสากที่ฝั่งคนขับเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย ตั่งแต่มันถูกกัดมันก็เงียบตลอดเลยจนออกจากโรงละคร

“โซ่มึงโกรธกูหรอหว่ะ ” 

“....”  เงียบครับ มันโกรธที่ผมไปงับหูมันรึป่าวหว่ะ คิดดังนั่นผมเลยจับหน้ามันให้หันหน้ามามองก่อนจะดูที่ใบหูข้างที่ถูกกัดมีเลือดซึมอยู่น้อยๆ(เออคู่นี้เริ่มซาดิสแล้วน่ะ:ไร)

“ก็มึงจะทำอะไรๆกูก่อนอ่ะ กูก็แค่ป้องกันตัว...สงสัยจะโกรธกูจริงมาเดี๋ยวดูให้”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเหมือนอย่างคนรับผิด แต่มันกลับเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทาง

“หันหน้ามาโซ่... ”  มันไม่ยอมหันมาครับแต่ยังคงมองไปนอกหน้ารถแทนผมจับโครงหน้าเรียวให้หันกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ล้างแผลกับพาสเตอร์ที่อยู่หน้าคอนโซนขึ้นมา ก่อนจะทำแผลให้มัน

“แล้วรถนี่เมื่อไหร่จะขับ อยากกลับบ้านแล้ว” 

“อยากกลับก็ง้อก่อนดิ”  มันพูดเสียงเรียบๆพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นน้อยๆและกอดอกมองไปที่ทางข้างหน้า

“ง้อหรอ กูผิดใช่ไหมที่ทำแบบนั่น มึงจะอะไรๆกับกูในโรงละครทั้งที่คนก็ตั้งเยอะแยะขนาดนั่น มึงคิดว่าจะให้กูนั่งเฉยๆแล้วยอมหรอไง ดูแค่นี้ยังถูกเขาไล่ออกมาอายเขาจะแย่แล้ว...”  

“ถ้าไม่ง้องั้นก็ไม่ต้องกลับ”  

“โซ่กูจะไม่พูดต่อ กูไม่อยากมาทะเลาะด้วยน่ะ ขับรถไป” 

“อยากกลับก็มาขับเองดิ”  มันพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท

“เอองั้นกูกลับเองก็ได้”  พูดจบผมก็เดินลงจากรถไปทันที ก่อนจะตรงไปโบกแท็กซี่ขณะที่ผมกำลังเปิดประตูเตรียมจะขึ้นรถนั่น ใครบ้างคนก็ฉุดแขนไว้ซะก่อน

“ไม่ไปแล้วครับ ขอโทษด้วย พอดีผมกับแฟนทะเลาะกันน่ะครับ^^”  มันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงมึงไปแสดงละครไป ตีแตกได้หลายบทบาทหลายอารมณ์หรือเกินน่ะ

“ปล่อยย อ๊ากก”  ในขณะที่ผมดึงดันว่าจะขึ้นแท็กซี่ให้ได้นั่นไอ้โซ่ก็อุ้มผมขึ้นทันที (จิ้นไปกันไหมรีดเดอร์:ไร)ก่อนจะเดินกลับไปที่รถอย่างเร็วและสุดท้ายผมก็ต้องยอมให้มันมาส่งที่บ้านอยู่ดี

    ในขณะที่รถเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้หน้าบ้านผมนั่นสายตาก็ดันไปสะดุดกับรถมอไซค์คันโตสีควันบุหรี่คนหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้าน จะเป็นของใครเป็นไม่ได้นอกจาก...

“ไอ้เจย์...” ผมพึมพำชื่อของมันออกมาเบาๆ

-----------------------------------------------------------------------------------------
  

 

ภาพนี้คือแบบ พี่นิวเครียดแค้นอะไรกับพี่เคนมากป่าว จัดเต็มเลยน่ะ555