คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Fic-SooxNewThe Split: ฉันคิดมากไปใช่ไหม ตอนที่9
Titel:ฉันคิดมากไปใช่ไหม? ตอนที่9
----------------------------------------------------------
“ขอเสียงปรบมือให้ ตัวแทนจาก ชั้น ม.5/2 ด้วยน่ะครับ”
เสียงปรบมือดังลั่นพร้อมกับเพลงที่พึ่งจบลงไปแล้วแต่ผมยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาไปหยุดสบตากับเรียวตาเล็กแววตาเว้าวอนขอร้องให้ผมยอมยกโทษให้มันสักที โซ่ลุกขึ้นยืนก่อนจะกระโดดลงมาจากเวทีแหวกกลุ่มผู้คนมากมายที่อยู่ด้านล่างแล้วเดินตรงมาทางผม...มันหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมขึ้นและกุมไว้
“นิว...” เสียงมันเรียกชื่อผมดังก้องสะท้อนในหูและเสียงของคนรอบข้างที่ดังอืออึงไปหมด สายตาที่สะกดผมไว้จ้องมองลึกในดวงตาของผมนิ่ง แค่เพียงแค่นี้ก็ทำเอากำแพงที่สร้างไว้มันค่อยๆพังทลายลงมาได้ง่าย ทุกสิ่งทุกอย่างเหตุการณ์ต่างในหัวย้อนกลับมาทำให้ผมสับสนและอึดอัดจนไม่อยากจะอยู่ตรงนี้
“นิวๆ จะไปไหนน่ะ นิว!!” ผมสะบัดข้อมือออกจากมันก่อนจะวิ่งออกไปจากหอประชุมในทันที ผมวิ่งไปไกลจนถึงห้องพยาบาลก่อนจะเดินไปทรุดนั่งลงบนเตียงช้าๆ ...ใจน่ะใจพอมันทำดีเข้าหน่อยก็เผลอไปตามมันซะหล่ะ แต่ผมก็ต้องยอมรับว่ามันดูเป็นคนที่ใจเย็นขึ้น มีเหตุผลมากขึ้นรู้จักรอค่อยมีความอดทนเป็นเหมือนคนอื่น….น้ำตาอีกแล้ว ร้องไห้อีกแล้วกูนี่มันอ่อนแอมากกว่าที่คิด
ผลั๊ก ปัง!
ผมสะดุ้งสุดตัวที่ได้ยินเสียงประตูกระแทกปิดลงเสียงดัง...ไอ้โซ่นี่หว่ากูว่าแล้วมึงต้องตามมาทัน ผมรีบเช็ดน้ำตาแบบลวกๆก่อนจะลุกขึ้นยืน มันทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้แต่ผมกับร้องห้ามก่อน
“นิวร้องไห้หรอ...”
“อย่าเข้ามาน่ะ...” ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“….”
“มึงออกไปก่อน กูยังไม่อยากจะคุยด้วยตอนนี้”
“ไม่นิว โซ่จะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้มียืดยื้อยาวไกลไปกว่านี้อีกแล้ว...เราต้องคุยกันโซ่จะไม่ยอมให้มัน
เป็นเรื่องค้างคาแบบนี้หรอก “
“ก็ได้ถ้ามึงไม่ไป กูไปเองก็ได้....” ผมบอกพร้อมกับเดินเบียดไหล่มันไปทางหน้าประตูห้องพยาบาล แต่มันก็มาขว้างทางผมไว้ซะก่อน
“นิวนี่นิวจะเล่นอะไรอีกอ่ะ...นิวยังทรมานความรู้สึกโซ่ไม่พอใช่ไหม จะเย็นชาจะเฉยเมยแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหนกัน โซ่ก็มีหัวใจมีความรู้สึกเหมือนกัน ความอดทนของแต่ละคนมันก็มีจำกัดเหมือนกันน่ะ โซ่ชักจะทนไม่ไหวแล้วน่ะนิว” มันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ นั่นไงนิสัยเดิมกลับมาอีกแล้ว
“ทนไม่ไหวมึงก็ไม่ต้องทน ทนไม่ไหวมึงก็ไปเลย ใครบอกให้มึงพยายามใครบอกให้มึงทนหล่ะ... เวลาที่มึงทำอะไรลงไปมึงไม่เคยคิดก่อนอยู่แล้ว มึงสนใจแต่ตัวเองไงหล่ะโซ่ มึงนั่นแหละที่มีความรู้สึกเลยสักนิด...”
“ถ้าการที่นิวคิดว่าที่โซ่หึ่งที่โซ่หวงนิวมันเป็นสิ่งที่ไร้สาระเป็นสิ่งที่เกิดจากอารมณ์โกรธที่มันไร้เหตุผล...แต่ถ้าโซ่ไม่รักโซ่ก็ไม่หวงไม่ห่วงไม่หึ่งขนาดนี้หรอกน่ะ และไอ้การที่โซ่แสดงออกมามันจำเป็นต้องมีเหตุผลมาประกอบด้วยหรอไงหรือนิวจะดูไม่ออกเลยว่าที่โซ่ทำมันก็เพราะว่าโซ่รักนิวน่ะห่ะ...”
“....”
“สิ่งที่โซ่ทำลงไปโซ่ยอมรับว่ามันเป็นอะไรที่เอาแต่ใจมันบ้ามันดูไร้เหตุผลแต่ถ้านิวลองมาเป็นโซ่ โซ่ถามหน่อยเถอะนิวจะพอใจไหมที่เห็นคนรักเองไปทำตัวสนิทสนมกับคนอื่น ไปไหนมาไหนด้วยกันและไหนจะกอดกัน นิวจะรู้สึกยังไงหล่ะ…”
“ถ้าไม่มีความเชื่อใจให้กันและกัน...ถ้ามึงคิดว่ากูเป็นคนแบบนั่นมึงจะมาคบกับกูทำไมหล่ะ”
“ก็เพราะว่านิวเป็นนิว โซ่ไว้ใจนิวแต่คนอื่นที่อยู่รอบข้างนิวมันทำให้โซ่อดที่จะระแวงไม่ได้ว่ามันจะคิดอะไรเกินเลยกับนิว ....อยากให้โซ่ทำอะไรก็บอกถ้าโซ่ทำได้โซ่ก็จะทำให้ ถ้ามันจะพอทำให้นิวคนเดิมของโซ่กลับมาได้ โซ่จะทำ...”
“งั้นไปไกลๆจากกูสักทีสิ....” ในขณะที่ผมและนิวจ้องตากันนิ่งเงียบสงบในสนามรบสงรามเย็นกันอยู่นั่นเสียงคนเอะอะโวยวายจากข้างนอกก็ดังขึ้นมาซะก่อน ผมจะดึงนิวลงมาก่อนจะดันเข้าไปที่ใต้เตียงโดยที่นอนอยู่ข้างๆ
“ไอ้แมทกล่องปฐมพยาบาลมันอยู่ตรงไหนหว่ะ “
“ตรงข้างๆเตียงพยาบาลไง เห็นยัง เอาขวดเบตาดินกับแอลกอฮอลออกมาด้วย”
“เออ รู้ๆแล้ว”
ปึก !
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อขวดเบตาดินมันกลิ้งตกลงมาแล้วอยู่ห่างผมไม่ถึงเซน ขาของไอ้ของด้านบนค่อยย่อลงมามันต้องเห็นผมแน่นอนเลยผมหลับตาและตอนนั่นเอง
ผลั๊ก
ตัวผมถูกไอ้โซ่ดึงไปก่อนไว้อย่างแน่นจนหน้าผมอยู่ตรงหน้าอกมันสัมผัสที่แสนอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วตัวผมอ้อมกอดที่ไม่ได้รับมันตลอด 2 สัปดาห์เต็มๆ...เสียงเงียบไปแล้วพร้อมกับที่นักเรียนทั้ง 2 คนนั่นเดินออกไป มันค่อยๆผละออกจากผมก่อนที่เราจะจ้องมองกันก่อนที่หน้าของผมและมันถูกดึงดูดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
ริมฝีปากบางสีแดงสดของร่างสูงโปร่งตรงหน้าประกบลงมาที่ริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลก่อนที่จะเริ่มร้อนแรงขึ้นโดยเรียวลิ้นร้อนที่ดุดดันเข้ามาในโพรงปากผม...ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอไปกับสัมผัสที่แสนจะอ่อนโยนของมันตั้งแต่เมื่อไหร่รู้แต่ตอนนี้ผมกลับหยุดนิ่งเราจูบกันอยู่นานก่อนที่มันจะผละออกไปอย่างอ้อยอิ่ง
“แน่ใจน่ะว่าต้องการให้โซ่ไปจากนิวจริงๆน่ะ...แน่ใจหรอว่าจะให้เรื่องของเราสองคนจบลงที่ตรงนี้น่ะ
ห่ะ...“
“....”
“อาการฟ้องขนาดนี้ยังจะปากแข็งอีกน่ะ…นิวเคยบอกโซ่เองไม่ใช่หรอว่าบ้างครั้งเพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบของตัวเองมันก็อาจทำอะไรที่เราเคยสร้างไว้ด้วยกันมากมายต้องพังทลายลงได้ภายในแค่พริบตาเดี่ยวเท่านั่น…”
“....”
“เพราะฉะนั่นโซ่จะถามนิวอีกครั้งน่ะ...นิวต้องการให้โซ่ไปจริงๆน่ะหรอ...” ผมไม่ตอบแต่กลับโน้มใบหน้าของอีกคนเข้ามาใกล้แล้วประกบจูบลงอีกครั้งแทนคำตอบและความในใจทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมีให้กับมันให้ตายผมยอมทุกอย่างให้ผู้ชายคนนี้จริงๆ สิ่งที่ผมพูดออกไปเมื่อกี้ยอมรับมันเป็นความโกรธปนน้อยใจกับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นเท่านั่นแหละ แต่ไม่เป็นไรนี่จะถึงเป็นอีกครั้งที่ผมจะให้โอกาสมันได้ดูแลและอยู่ข้างผมต่อไป
“จะทำตัวน่ารักไปถึงไหน แค่นี้ก็หลงจะแย่อยู่แล้ว ^^”
“….==”
“ได้ชิมแค่ปากยังหวานขนาดนี้...ถ้าได้กินทั้งตัวจะหวานขนาดไหน^^”
“ไอ้สัส พอกูเผลอด้วยแล้วก็แบบนี้ทุกทีน่ะ ออกไปเลย”
ปึก
“โอ๊ยย!!” เสียงไอ้โซ่ร้องขึ้นเบาๆ หลังจากที่ผมผลักมันออกจากตัวเองอย่างแรงเป็นผลทำให้หัวมันชนกับขาเตียงที่อยู่เหนือหัวมัน
“สมน้ำหน้า ไอ้หื่น:P”
“นิว เดี๋ยวเหอะ จับได้โดนดีแน่ๆ “ ผมชี้หน้าคาดโทษของคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆมุดตัวออกมาจากเตียงได้ก่อนจะลูบหัวตัวเองปอยๆ ถึงจะเจ็บตัวแต่ก็คุ้มที่ทำให้คนตัวเล็กขี้น้อยใจของผมหายโกรธและกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับผมอีกครั้งและไอ้เรื่องที่นิวบอกว่าให้ผมไปไกลๆถึงให้ตายยังไงผมก็ไม่มีทางไปหรอก นิวอาจจะยอมได้ถ้าเห็นผมเป็นของคนอื่นแต่ผมยอมไม่ได้หรอกที่ต้องเห็นว่านิวเป็นของใครที่ไม่ใช่ผม...โดยเฉพาะไอ้หมาที่จ้องจะลอบกันผมอย่างไอ้เจย์...
“หยุดวิ่งได้แล้ว เหนื่อยแล้ว แฮกๆ”
“ก็ยอมให้จับดีๆ ดิ”
ปึก
“โอ๊ยย ขอโทษครับ” ในขณะที่ผมวิ่งหนีไอ้โซ่อยู่นั่นก็ชนเข้ากับใครบ้างคนอย่างจัง หน้าเกือบหงายเลยแน่ะใครมายืนขว้างทางคนอื่นแบบนี้หว่ะ แมร่งจะด่าให้ไฟแลบเลย
“อ้าวไอ้โอ๊ตมึงมาหยุดยืนเป็นศาลพระภูมิอะไรอยู่ตรงนี้”
“หลั่นล้า กันเลยน่ะพวกมึง เพราะกูน่ะนิวที่ได้หายโกรธมึงอ่ะไอ้โซ่”
“ของแบบนี้ฝีมือและอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองล้วน ใช่ไหมนิว” มันพูดก่อนจะหั่นมายักคิ้วหลิ่วตา
ให้ผม กูนี่เป็นฝ่ายเสียเปรียบตลอดเวลาตั้งแต่เวลาที่อยู่ด้วยกัน 2 คนหรือมีเพื่อนมันร่วมแก๊งอยู่ด้วยมันก็ทำผมให้อายเขาได้อีกจริงๆ
“ไอ้โซ่มึงต้องมาตอบแทนกูเลยน่ะ”
“อย่ามาทำเป็นทวงบุญคุณ ตอนนั่นกูก็ช่วยมึงเหมือนกันแหละ”
“ทำคุณบูชาโทษนี่หว่า...เอหรือจะให้กูบอกเรื่องน้องพิซซ่า” ไอ้โอ๊ตพูดเหมือนกระซิบในตอนท้ายๆซึ่งผมฟังไม่ออกว่ามันอะไรกัน
“เออๆ โอเค งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ไปเลี้ยงบ้านกู”
“ให้ได้อย่างนี้สิเพื่อนรัก J”
หลังจากที่เลิกเรียนพวกเราก็ไปรับไอ้เคน ไอ้เฟรม ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปที่บ้านไอ้โซ่เพื่อจัดปาร์ตี้กันเล็กๆน้อยๆเนื่องในโอกาสที่ผมกับมันกับมาคืนดีเวอร์ที่สุด ปาร์ตี้เริ่มมาตั้งแต่ช่วงเย็นจนตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มกว่าๆแล้วหล่ะ ผมที่เริ่มจะเอียนกับบาร์บีคิวจึงขอตัวไปนั่งที่สระว่ายน้ำข้างบ้านของมัน ผมพับขากางเกงขึ้นก่อนจะแช่ขาลงน้ำแล้วแกว่งไปมาเบาๆ
“มานั่งทำอะไรคนเดี่ยว” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นข้างหลังผม
“ข้างในมันร้อนอ่ะ” เลยอยากออกมาสูดอากาศเฉยๆ
“ร้อนก็ว่ายน้ำดิ ป่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ มึงเล่นไปเถอะ”
“ตามใจหล่ะกัน” มันพูดพร้อมกับถอดเสื้อนักเรียนและกางเกงนักเรียนแล้วเหลือแค่บ็อกเซอร์ก่อนจะกระโดดลงไปที่สระ เออมันนื่ทำอะไรก็ช่วยนึกถึงกูหน่อยได้ไหม...ผมนั่งมองมันว่ายน้ำไปมานานพอสำควร ก่อนที่จะว่ายเข้ามาหาตรงที่ผมนั่งแล้วขึ้นมานั่งข้างๆผม
“ไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมเลยไป เดี๋ยวก็ไม่สบาย”
“แฟนหรือแม่หว่ะนี่...แม่ของลูกอ่ะ^^”
“อย่าพูดมากปากกล้วยหอมได้ไหม ไปๆเช็ดผม”
“แล้วทำให้หน่อยได้ไหมอ่ะ ^^”
“ทำเป็นเด็กๆไปได้ ปีหน้าจะเข้ามหาลัยอยู่แล้ว”ผมได้แต่บ่นนิดหน่อยแต่ก็ยอมเช้ดผมให้มันโดยดี
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปข้างหน้าก่อนที่จะวางผ้าขนหนูสีขาวลงบนหัวมันและขยี้ให้เบาๆ หน้ากูมีอะไรมากหรือไงหว่ะจ้องอยู่น่ะหล่ะ
“มองไรกูนักหนาหว่ะ” ผมชะงักมือที่กำลังเช็ดผมให้มัน ก่อนจะถามออกไป
“ก็คนมันน่ารักอ่ะ แฟนมองไม่ได้หรอไง...ตรงนั่นก็ดูดี ตรงนี้ก็ดูดี...” มันบอกก่อนจะไล้มือจากสันจมูกผมก่อนจะไล้ลงมาที่ริมฝีปากและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าผมผมเบี่ยงหน้าหลบมันจนทำให้ปลายจมูกเฉียดแก้มผมไปแต่มันก็จับหน้าผมหันกลับมาก่อนจะก้มลงจนจมูกเราชนกัน ผมค่อยๆหลับตาลง...
------------------------------------------------------------------------------
เฮโหล่่ๆๆๆ ทุกคนคิดถึงกันบ้างไหม เขากลับมาอย่างเป็นทางการแล้วน่ะจร้า ถ้ามันดูสับสนวกไปเวียนมากราบขออภัยลีดเดอรืด้วย เขาไม่ได้แต่งนานมาก ขอไปรื้อฟื้น แต่ก้อัพให้วันนี้พึ่งแต่งเสร็จอาจจะดูสั้นไปไหมตอนนี้ เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกเลยเวลามาถึง 01.09 ขออภัยคนรออ่านตั้งแต่ 21.00 -/\- อีกอย่างไม่อยากดราม่าอีก กลัวโดนด่าแล้ว//เป็นไงบ้างใครพึ่งสอบเสร็จเหนื่อยที่สุด ช่วงนี้เดี่ญวร้อน เดี๋ยวฝนตกยังไงก็ดูแลสุขภาพกันด้วยน่ะค่ะ เก๊าเป็นห่วงเน้ออ^^ฝันดีจร้า ม๊วฟฟฟ>3
เหมือนเด็กน้อยเลยอ่ะน่ารักมากมายย พี่นิวมาเก็บด่วน><
โอ๊ยหวานไม่แคร์สื่อน่ะจร้า เสื้อขาวทั้งคู่เลยน่ะ^^
ภาพประกอบว่าพี่โซ่แมร่งเพ้อจริงๆ><
ความคิดเห็น